Η αναθεματισμένη αλήθεια

Του Άντη Ροδίτη*

Την αλήθεια της Εκκλησίας δεν μπορεί ο κλήρος να την καταργήσει. Επιφανειακά μπορεί να τη γρατσουνίσει, να την πληγώσει, αλλά ο χρόνος επουλώνει την πληγή.

Ο κλήρος -ενάντια στο καλύτερο παρελθόν του- κατάφερε στα χρόνια μας όχι μόνο να γρατσουνίσει μα και να πληγώσει καίρια την πατρίδα. Κακοποίησε την αλήθεια της με τη βοήθεια άλλων ξενοκίνητων ομάδων (κομμουνιστών και εμπόρων), για χάρη του ατομικού και κομματικού τους συμφέροντος, εγκατέστησε στη θέση τής αλήθειας το ψέμα και μ’ αυτό τρέφει τον λαό για δεκαετίες. Ακατάλυτο προπύργιο της μαγιάς που δεν καταδέχεται να τραφεί με το ψέμα παραμένει η ποίηση, η μόνη των τεχνών που ξέρει την αλήθεια, αφού οι άλλες ασχολούνται με τον εαυτό τους. Κι εννοώ τον Μόντη, τον Παντελή Μηχανικό κ.α. Από την πολιτική πλευρά δεν υπάρχει οργανωμένο κόμμα να υπερασπισθεί την αλήθεια.

Με πρόσχημα το ακατάβλητο και το συνωμοτικό των ξένων δυνάμεων, θρεμμένο με θαυμασμό για τα επιτεύγματα τους, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ ανέλαβε και πολιτική, κοσμική εξουσία. Αποσχίσθηκε σιωπηλά από την Ελλάδα, μακριά από την επιδίωξη της Ένωσης, φωνάζοντας υπέρ και πράττοντας εναντίον, με πρόσχημα τις συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας, ότι δεν μπορούσαν να καταλήξουν στην Ένωση∙ κι όταν αυτό επετεύχθη (Αύγουστος 1964 με τον Γεώργιο Παπανδρέου) κι η Ένωση εξαρτιόταν μόνο από τη δική του συναίνεση, κατέφυγε σε απατεωνιές («θέλω να γίνω αντιβασιλεύς για να δεχτώ την Ένωση», «πιθανόν να χυθεί αίμα αν εισβάλει η Τουρκία κι εγώ είμαι ιερωμένος και δεν το δέχομαι») κατηγορώντας ευθέως όλη την Ελλάδα, τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, την αντιπολίτευση τού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τον Βασιλιά και τον ελληνικό στρατό, που πήραν την απόφαση της Ένωσης, ότι συνωμοτούσαν με τις ΗΠΑ για να επιβάλουν τη διχοτόμηση της Κύπρου (ομολογία προς Νίκο Κρανιδιώτη στο βιβλίο του τελευταίου «Ανοχύρωτη Πολιτεία», Α΄ τόμος, σ. 228).

Συνέχισε με τους οπαδούς του ακόμα πιο έντονα μετά τον Αύγουστο 1964 να διαβάλλουν, να συκοφαντούν και να διασύρουν την Ελλάδα και τη Μεραρχία μέχρι που η άρνησή του να ενταχθεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ δια της Ενώσεως απέδωσε τους καρπούς της το 1967: την πραξικοπηματική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου, με αποτέλεσμα να «νομιμοποιηθεί» και «δημοκρατικά» η εναντίωση κατά της Ελλάδας και της Ένωσης! Όσοι παρέμειναν πιστοί στον αρχικό σκοπό του Αγώνα, κατηγορούνταν τώρα και για «φασίστες» αφού την Ελλάδα κυβερνούσε πια μια στρατιωτική χούντα.

Με τη βοήθεια και του Γλαύκου Κληρίδη ο Μακάριος κατόρθωσε τη μεγάλη απάτη, να περάσει τον ανθενωτικό του αγώνα ως ό,τι πιο γνήσια ενωτικό υπήρχε! Ως απάντηση στη χούντα τώρα, που συνέχιζε την προηγούμενη ελλαδική πολιτική των συνομιλιών με την Τουρκία, πέρασε τον Ιούνιο του 67 ομόφωνο ψήφισμα στην Κυπριακή Βουλή ότι η Κύπρος μόνο την γνήσια και ατόφια Ένωση θα δεχόταν, που δεν μπορούσε να προέλθει από συνομιλίες με την Τουρκία, η οποία ζητούσε ανταλλάγματα.

Οι χειρότεροι ανθενωτικοί της Κύπρου (κομμουνιστές, έμποροι, Αρχιεπίσκοπος) παρουσιάζονταν τώρα ως οι πιο… γνήσιοι ενωτικοί, ενώ οι πραγματικοί και αμετάπειστοι ενωτικοί χαρακτηρίζονταν, λόγω της εμμονής τους στην Ελλάδα, «φασίστες»!!

Όταν με διάφορες ίντριγκες κατορθώθηκε με σιωπηλή σύμπραξη χούντας-Μακαρίου η αποχώρηση της Μεραρχίας από την Κύπρο (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1967), η χαρά της επίσημης Κύπρου ήταν τόση ώστε η Λευκωσία και άλλες πόλεις είχαν ακόμα ένα λόγο να φωταγωγηθούν για πρώτη φορά στα κυπριακά χρονικά επ’ ευκαιρία των… Χριστουγέννων! Δεν σκέφτηκαν ότι η τραγικότητα των στιγμών (αποχώρηση ελληνικού στρατού, ακύρωση της ντε φάκτο Ένωσης) υπέβαλλαν όχι μόνο αναβολή των φωταψιών, αλλά παγκύπριο πενθος.

Στο μεταξύ οι μόνοι που δοκίμασαν να διαμαρτυρηθούν κατά της χούντας για την αποχώρηση της Μεραρχίας ήταν ενωτικοί μαθητές, που έγραψαν συνθήματα εναντίον της αποχώρησης της Μεραρχίας στους τοίχους και συνελήφθησαν γι’ αυτό και κακοποιήθηκαν από το μακαριακό καθεστώς! Οι μόνοι που συνεργάσθηκαν με τη χούντα για την αποχώρηση τού ελληνικού στρατού από την Κύπρο ήταν το μακαριακό καθεστώς και όχι μόνο με την κατασυκοφάντηση και την κακομεταχείριση των φαντάρων της Μεραρχίας, αλλά και με την κακοποίηση εκείνων που αντιτίθεντο στην αποχώρηση της Μεραρχίας.

Λίγο μετά, με φιλοδοξίες διακυβέρνησης και της ίδιας της Ελλάδος από τον κυπριακό κλήρο, ο υπουργός Εσωτερικών και Αμύνης της Κυβέρνησης Μακαρίου, Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, συνωμοτούσε και εξόπλιζε δολοφονική επίθεση κατά του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου. Η αποκάλυψη του σχεδίου, αποκάλυψε την κυπριακή κυβερνητική συνωμοσία με αποτέλεσμα απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακαρίου, η οποία ακολουθήθηκε από τη δολοφονία του Γιωρκάτζη, προκειμένου να συγκαλυφθεί η συνωμοσία.

Η αντιπαράθεση με την Ελλάδα συνεχίστηκε όλο και πιο ξέφρενη από τον Πρόεδρο του κυπριακού κράτους, αρχηγό του κυπριακού κλήρου και της Εκκλησίας της Κύπρου μέχρι που κατέληξε το 1974 σε ελλαδικό πραξικόπημα εναντίον του, που επέφερε την τουρκική εισβολή και την κατάληψη τού βόρειου μέρους της Κύπρου από την Τουρκία.

Η πρώτη απόπειρα σύστασης επίσημου αντιμακαριακού, δημοκρατικού κόμματος, έγινε με την ίδρυση του Δη. Συ. το 1976. Αμέσως ο Μακάριος απάντησε με την ίδρυση δικού του κόμματος, του Δη. Κο., με αρχηγούς τον Σπύρο Κυπριανού και μετά τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που συνεργάστηκαν, ως «φυσικό» με το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ, προκειμένου να κρατήσουν την εξουσία σε «μακαριακά» χέρια.

Γράφει σήμερα, εξίσου «φυσιολογικά», ο Πρόεδρος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης κ. Κρίνος Μακρίδης:

«Η ΔΗΠΑ είναι δημιούργημα των διαφωνιών και των αρρωστημένων επιδιώξεων των μεγάλων κλικών μέσα στο ΔΗΚΟ. Φυσικά, πολύ πιθανό να είχαμε το αντίστροφο σκηνικό, δηλαδή η άλλη πολιτικά εγκληματική οργάνωση, αυτή του Νικόλα Παπαδόπουλου να αποχωρούσε από το ΔΗΚΟ και να δημιουργούσε κάτι άλλο, αν τις εσωκομματικές εκλογές κέρδιζε η κλίκα Καρογιάν αντί της κλίκας Παπαδόπουλου. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, στην Κύπρο να έχουμε κόμματα κλικαδόρων.

»Και αυτό είναι κατάντια για την πολιτική ζωή. Είναι κατάντια όταν ο Ελληνισμός της Κύπρου αγωνίζεται για την Ελληνική ταυτότητα του, την επανάκτηση των εδαφών του και την ένωση με την μητέρα Ελλάδα και να έχει ηγέτες και πολιτικά κόμματα που μάχονται για την ‘ευημερία’ τους και όχι για να σώσουν την πατρίδα. Πόσο μάλλον ένας Αρμένιος ηγέτης που δεν μπορεί να αρθρώσει την λέξη ‘ΕΝΩΣΗ’. Το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης πιστεύει ότι το Πολιτικό σκηνικό της Κύπρου είναι σαθρό και στηρίζεται σε ανθρώπους και προσωπικότητες που είναι ‘αναθεματισμένοι’».

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα πώς, πότε και γιατί ξεκίνησε ο αναθεματισμός της Κύπρου; Δεν είναι βέβαια θέμα που μπορούν να φωτίσουν τα επίσημα ή τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Η διαστρέβλωση της Ιστορίας είναι τόσο πολύ προχωρημένη που αδυνατούν να κοιτάξουν πίσω με καθαρό οφθαλμό.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους