«Η Αφόρητη Ελαφρότητα του Οζερσάϊ και το Διεθνές Δίκαιο»

  Του Δρ. Μιχάλη Σταυρινού, διεθνολόγου*

Αγαπητέ συμπατριώτη, κύριε Οζερσάϊ,
Για να μιλήσει κάποιος δημόσια για θέματα Διεθνούς Δικαίου, θα πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον ελάχιστες γνώσεις του κλάδου, προκειμένου να μην διασυρθεί το όνομά του. Παραθέτω πιο κάτω τις δημόσιες δηλώσεις σας, καθώς και τις απόλυτες θέσεις του Διεθνούς Δικαίου στα θέματα που θίξατε πρόσφατα, σε σχέση με την ΑΟΖ και τα συναφή δικαιώματα, και αφήνω στην κρίση των αναγνωστών τα συμπεράσματα ως προς την σοβαρότητα των επικλήσεών σας.
Είπατε προχθές ότι: «Είναι άδικο και απαράδεκτο να χρησιμοποιείται προς ίδιον όφελος το θέμα της ΑΟΖ και να δημιουργούνται τετελεσμένα και ότι, το γεγονός πως η ε/κ πλευρά είναι στην ΕΕ, αποπροσανατολίζει τους Ε/Κ από το στόχο της λύσης. Αν κάποιος αποδέχεται την ύπαρξη του άλλου (οι Ε/Κ την ύπαρξη των Τ/Κ) και το γεγονός ότι ο φυσικός πλούτος ανήκει και σε αυτόν, τότε σε κάποια φάση πρέπει να του διαμοιράσεις τον πλούτο αυτό ή να πληρώσεις αποζημιώσεις.»
Το τί είναι δίκαιο και τί άδικο, το καθορίζει στο διεθνές στερέωμα το Διεθνές Δίκαιο και οι Αποφάσεις/Ψηφίσματα του ΟΗΕ, και όχι οι όποιες αυθαίρετες ερμηνείες των συστηματικών παραβατών του Διεθνούς Δικαίου και των φερέφωνών τους.
Το Διεθνές Δίκαιο ορίζει σαφέστατα ότι, η Κυριαρχία ανήκει μόνο σε Κράτη διεθνώς αναγνωρισμένα, όπως αυτό προκύπτει, μέσα από την αναγνώριση της Διεθνούς Κοινότητας, την συμμετοχή σε Διεθνείς Οργανισμούς, κυρίως στα Ηνωμένα Έθνη, και τα συναφή Ψηφίσματα του ΟΗΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία πληροί όλα τα πιο πάνω κριτήρια και επισφραγίζεται η διεθνής αναγνώριση της κρατικής της υπόστασης από: Α) την συμμετοχή της ως κράτος-μέλος στον ΟΗΕ και την ΕΕ, Β) την οικουμενική της αναγνώριση, με μοναδική εξαίρεση, την “ποντιοπιλατική” αυθαιρεσία της Τουρκίας, να προσποιείται ότι δεν αναγνωρίζει το κράτος του οποίου την ύπαρξη εγγυήθηκε, και ταυτόχρονα, να επικαλείται καταστατικές/συνταγματικές πρόνοιες της ύπαρξης του, όποτε αυτό την βολεύει. [Το ίδιο ισχύει και για μερίδα των Τ/Κ, όπως εσείς, και ασφαλώς ο πνευματικός σας μέντορας, μακαρίτης Ραούφ Ντεκντάς, που απολαμβάνουν τα οφέλη της ιδιότητας του πολίτη της ΕΕ, που οφείλονται στην κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ συγχρόνως, εξυπηρετώντας τις επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας, προσποιούνται ότι, το Κράτος που τους ωφελεί, δήθεν, δεν υπάρχει.], Γ) τα σαφέστατα Ψηφίσματα του Σ.Α. του ΟΗΕ, 541/1983 και 550/1984, τα οποία «αναγνωρίζουν ως μόνο Κράτος στην Κύπρο την Κυπριακή Δημοκρατία και χαρακτηρίζουν την “ανακήρυξη” του ψευδοκράτους ως νομικά άκυρη και παράνομη!».
Σύμφωνα πάλι, με το Διεθνές Δίκαιο, μόνον διεθνώς αναγνωρισμένα Κράτη διαθέτουν το δικαίωμα σε Χωρικά Ύδατα, Συνορεύουσα Ζώνη, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα. Η δε Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, που αντανακλά εθιμικό δίκαιο, που δεσμεύει τους πάντες, ακόμα και την διαφωνούσα Τουρκία, η οποία μειοψηφεί απελπιστικά μόνη στην παράνομη προσποίησή της ότι δήθεν δεν συναινεί στους κανόνες του αναγκαστικού δικαίου (το Διεθνές Δίκαιο ορίζει ότι, οι εθιμικοί κανόνες δεσμεύουν τους πάντες (erga omnes), είτε αυτοί συμφωνούν, είτε όχι! Η Σύμβαση λοιπόν αυτή, που υπήρξε προϊόν συμφωνίας της παγκόσμιας κοινότητας, αναγνωρίζει στα νησιά, τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τις ηπειρωτικές ακτές (΄Αρθρο 121.2). Συγχρόνως ορίζει ότι, ακόμα και οι βραχονησίδες, βλέπε Ίμια, Καστελλόριζο, κλπ, δικαιούνται ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, εκτός εάν δεν μπορούν να συντηρήσουν δικό τους μόνιμο πληθυσμό ή οικονομική ζωή (Άρθρο 121.3). Άρα και όσα εξ αυτών δεν μπορούν να συντηρήσουν δικό τους μόνιμο πληθυσμό ή οικονομική ζωή, δικαιούνται να έχουν Χωρικά Ύδατα και Συνορεύουσα Ζώνη!
Το Διεθνές Δίκαιο, αφού το επικαλείστε συνέχεια, και εσείς και ο κύριος Ερντογάν, ορίζει ότι μόνον Κράτη και Λαοί ως σύνολο, και όχι κοινότητες, μειονότητες, φυλές ή άλλες υποδιαιρέσεις του Λαού, μπορούν να ασκούν δικαιώματα που αντλούνται από την κυριαρχία του Κράτους. «Η διαρκής κυριαρχία επί των πλουτοπαραγωγικών πόρων, (του φυσικού αερίου και του πετρελαίου συμπεριλαμβανομένων), ανήκουν στο Κράτος.» [Βλέπε: Elian G., “The Principle of Sovereignty over Natural Resources”, Sijthoff & Noordhoff, 1979, σελίδες 90-120. και Rosenberg D., “Le Principe de Souverainete des Etats sur leurs Recources Naturelles”, ‘Librairie Generale de Droit et de Jurisprudence’, Paris, 1983]. [Επίσης, το ίδιο κατοχυρώνουν οι Αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ 503 (VI), 12 Ιανουαρίου 1952, 1313 (XIII) 12 Δεκεμβρίου 1958, 1803 (XVII), 14 Δεκεμβρίου 1962 και 3171 (XXVIII), 17 Δεκεμβρίου 1973.] Τι λέτε για τις Αποφάσεις αυτές του Οργανισμού σας, κύριε Γκουτέρες και κυρία Σπέρχαρντ;
Αν ισχυρίζεστε το αντίθετο, πείστε πρώτα τον κύριο Ερντογάν να δώσει διαμοιρασμό των φυσικών πόρων της Τουρκίας ή αποζημίωση, στην Κουρδική κοινότητα/μειονότητα της Τουρκίας, που αν δεν σφάλλω διαθέτει και μεγαλύτερο ποσοστό του τουρκικού λαού από ότι οι Τ/Κ έναντι του κυπριακού λαού, ενώ διαθέτουν και φυσική εδαφική περιοχή εγκατάστασής τους, και όχι τεχνική, και δια της βίας των όπλων επιβληθείσα (βλέπε Έγκλημα Εθνοκάθαρσης), όπως αυτή που επέβαλε η Άγκυρα μετά την εισβολή και την κατοχή του ενός τρίτου του Κράτους, [την ακεραιότητα του οποίου η ίδια όφειλε να διαφυλάττει με διεθνή συμφωνία!], μετακινώντας από τις διάσπαρτες πατρογονικές τους εστίες τους Τ/Κ. (Πράγμα που συνιστά, εκτός των άλλων, και Έγκλημα Πολέμου.) Είδατε ποτέ κύριε Οζερσάϊ, τους γηγενείς Ινδιάνους των ΗΠΑ, να διεκδικούν μερίδιο των φυσικών πόρων από την Υφαλοκρηπίδα ή την ΑΟΖ των ΗΠΑ; (Πώς συνάδει η θέση του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών με τις δηλώσεις επί του θέματος, θα πρέπει να το δουν οι Αμερικανοί αρμόδιοι, προτού δημιουργήσουν προηγούμενο που θα λειτουργήσει ως μπούμεραγκ σε βάρος του ενιαίου της Κυριαρχίας των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών!).
Είναι κάτι, το εντελώς διαφορετικό, αγαπητέ κύριε Οζερσάϊ, να συζητάς στο πλαίσιο των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού, το ενδεχόμενο εγκαθίδρυσης Ομοσπονδιακού Κράτους, με δύο συνιστώντα κρατίδια, από την ημερομηνία που θα καθοριζόταν σε περίπτωση ενδεχόμενης συνολικής συμφωνίας, και εφεξής, δημιουργώντας, σε μια τέτοια περίπτωση, νέα κατάσταση πραγμάτων, και άλλο, να παίρνεις επιλεκτικά, όσα σκόρπια τμήματα προτάσεων ή συγκλήσεων, που τελούν πάντα υπό την απόλυτη (και ακυρωτική) αίρεση: « Ή συμφωνία επί του συνόλου ή τίποτε δεν ισχύει», σε βολεύουν και να τα επικαλείσαι, αφού δεν έχεις ο ίδιος αποδεχθεί το σύνολο των προτάσεων. (Πώς θα σας φαινόταν, εάν επικαλούμασταν εμείς, το ισοδύναμο αντίβαρο μιας συνολικής διευθέτησης, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, αφού αποτελούν αναφαίρετο τμήμα του συνολικού πακέτου, τμήματα του οποίου επικαλείστε;! ).
Επίσης, θα έπρεπε να εκτιμάτε το γεγονός ότι, η Κυπριακή Κυβέρνηση, ως Κυβέρνηση όλων των Κυπρίων, δηλώνει έτοιμη να διασφαλίσει τα αναλογούντα ως τμήματος του Κυπριακού λαού, μερίδια των Τ/Κ για μετά την λύση, και όχι να τα αναγάγετε παράνομα, σε αυτοδύναμα δικαιώματα μη αναγνωρισμένης από το Διεθνές Δίκαιο οντότητας!
Τέλος, αγαπητέ συμπατριώτη, ποιόν εξυπηρετούν οι θέσεις και οι διεκδικήσεις που προβάλλεις; Μήπως δεν πλήττει τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των Τ/Κ η Τουρκία, αφαιρώντας από την Κυπριακή Δημοκρατία τμήματα θαλάσσιων ζωνών, που το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο της αναγνωρίζουν; Ποιος θα επωφεληθεί από την στέρηση του δικαιώματος εξόρυξης φυσικού αερίου, πέραν από την νόμιμη μέση γραμμή, μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας, οι Τ/Κ; Ασφαλώς όχι. Πού είναι η φωνή προστασίας των δικαιωμάτων αυτών των Τ/Κ, ως τμήματος του ενιαίου Κυπριακού λαού; Ο ίδιος ο πνευματικός μέντορας του κυρίου Ερντογάν, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», κάθε γραμμή του οποίου επιχειρεί να υλοποιήσει ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας, διακήρυττε, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία εκ μέρους των επικαλούμενων δήθεν δικών τους δικαιωμάτων, Τ/Κ, ότι: «Και Τ/Κ να μην υπήρχαν στην Κύπρο, θα έπρεπε να εφεύρουμε λόγους να έχουμε λόγο πάνω στο νησί»! Αυτή είναι η πραγματική αγάπη της “μητέρας πατρίδας” και αυτό το γνήσιο ενδιαφέρον για τις τύχες των Τ/Κ.
Αν αγαπάτε το τόπο μας, απεγκλωβιστείτε το συντομότερο δυνατόν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό αλλότριων προς το συμφέρον των Κυπρίων, δυνάμεων, και ενωθείτε με τους υπόλοιπους νόμιμους πολίτες του νησιού μας, ώστε, λύνοντας με κοινά αποδεκτό τρόπο το Κυπριακό, να βιώσουμε μαζί μέρες ευημερίας και ειρήνης. Το τι πράττει η Τουρκία, τόσο στο εσωτερικό της, όσο και στα κατεχόμενα της Κύπρου, όσο και στο Αφρίν, δεν θα πρέπει να σας αφήνουν να ζείτε με ψευδαισθήσεις. Αν ακόμα αμφιβάλλετε, ρίξτε μια ματιά δίπλα σας, να δείτε πώς προστατεύονται τα συμφέροντα και η φωνή των Τ/Κ, βλέποντας έναν πραγματικό Κύπριο, τον Σενέρ Λεβέντ.
Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση, που ένοιωσα την ανάγκη να καταθέσω, ως Κύπριος που αγαπά την πατρίδα του και ως Διεθνολόγος που βιωματικά στηρίζει το Διεθνές Δίκαιο, θα ήθελα να καλέσω τον Πρόεδρο της Τουρκίας, που τόσο συχνά επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο, εάν σέβεται τα λεγόμενά του δημοσίως, να αποδεχθεί προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, και αυτό να αποφασίσει τι επιβάλλει το Διεθνές Δίκαιο στην Κύπρο, του θέματος της ΑΟΖ συμπεριλαμβανομένου. Εάν αποδεχθεί κάτι τέτοιο θα αποδείξει ότι, πράγματι σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, εάν όχι, θα αποδείξει ότι το παραβιάζει!

*Ο δρ. Μιχάλης Σταυρινός γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου στις 14 Νοεμβρίου 1954. Κατάγεται από τα Λεύκαρα της Κύπρου. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1977) και ακολούθως Πολιτικές Επιστήμες στο ίδιο πανεπιστήμιο (1979). Το 1980, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Ελλάδος (Ι.Κ.Υ.), απέκτησε τον τίτλο Master of Science στο Ναυτιλιακό Δίκαιο και την Πολιτική του από το Πανεπιστήμιο Ουαλίας και το 1982, πάλι με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., απέκτησε διδακτορικό τίτλο (Ph.D.) στο Διεθνές Δίκαιο από το ίδιο πανεπιστήμιο.
Εργάστηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα, κατόπιν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (από τον Δεκέμβριο του 1982 στη Διοίκηση της Τράπεζας – Διεύθυνση Ναυτιλιακών Εργασιών) και αργότερα αποσπάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος (Ειδική Νομική Υπηρεσία) στην Αθήνα (1986-89).
Από τις 15 Ιουνίου 1989 μέχρι σήμερα υπηρετεί στη Διπλωματική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών της Κύπρου.
Έχει συγγράψει τα βιβλία “Το Πρόβλημα της Υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου”, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 1986, “Κύπρια Έπη – Δοξαστική Ελεγεία προς “Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν””, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2000, “Το Έγκλημα του Εποικισμού στο Διεθνές Δίκαιο”, εκδ. Πάργα, Λευκωσία 2013, “Το Δημοψήφισμα για την Απόσχιση της Σκωτίας από το Η.Β. και το Διεθνές Δίκαιο”, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2015. Επίσης, έχει μεγάλο αριθμό επιστημονικών δημοσιεύσεων.