Γράμμα σε έναν Παλαιστίνιο φίλο

του Ofer Bronchtein*

Όταν διάβασα τα λόγια σου πριν από λίγες ημέρες, σφίχτηκε η καρδιά μου.

Η οργή που εκφράζεις για την κατάσταση του λαού σου είναι θεμιτή. Η σιωπή σου όμως για τον πόνο του δικού μου είναι αφόρητη.

Αναζήτησα ανάμεσα στις γραμμές μια λέξη συμπόνιας, μια αναγνώριση του πόνου των Ισραηλινών μετά την απάνθρωπη επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Έμεινα έκπληκτος. Δεν είχες να πεις ούτε μια λέξη για τη σφαγή παιδιών, οικογενειών, νέων, πολλοί από τους οποίους μάχονταν για την ειρήνη. Ούτε μια λέξη για τη βαρβαρότητα των πράξεων της Χαμάς και για τους εκατοντάδες αθώους που έπεσαν θύματα αυτής της τραγωδίας.

Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί είναι καταστροφικοί και πρέπει να σταματήσουν το ταχύτερο. Η απάντηση στη σφαγή 1.400 αθώων και στη σύλληψη ομήρων σε πρωτοφανή κλίμακα πρέπει να είναι εξίσου αποφασιστική και δίκαιη. Οι Ισραηλινοί είναι πληγωμένοι, πρέπει να το καταλάβεις. Το σοκ που διαπερνά την κοινωνία μας είναι βίαιο. Το ηθικό συμβόλαιο που ένωνε τον λαό και το κράτος του Ισραήλ μετά το Ολοκαύτωμα συνετρίβη κάτω από τα μάτια μας. Είναι πλέον ζωτικής σημασίας για τον στρατό να απελευθερώσει τους 200 αθώους και, όπως ξέρεις καλά, δεν θα υποχωρήσουν μπροστά σε τίποτα.

Η σιωπή σου είναι επώδυνη για μένα. Δεν καταδίκαζες, μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, τους φανατικούς της τζιχάντ και τις πράξεις τους που είναι αντίθετες σε κάθε μορφή ελευθερίας; Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για σένα να πάρεις το μέρος κάποιας πλευράς σε αυτή την κρίση, αλλά δεν σου ζητώ αυτό. Εδώ και χρόνια, μαθαίνω στα παιδιά μου να σέβονται κάθε ανθρώπινο ον, να αναγνωρίζουν την αδικία όπου κι αν βρίσκεται. Υποστήριζα πάντα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ευημερία των Παλαιστινίων. Έλαβα από τα χέρια τους ένα διαβατήριο που μου προκάλεσε πολλά προβλήματα, αλλά που κρατούσα με μια απεριόριστη υπερηφάνεια. Κατήγγειλα απερίφραστα τη δολοφονική αποικιοκρατική πολιτική των εξτρεμιστών της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να δεχθώ πυρά από τους συμπατριώτες μου. Αγωνίστηκα για να αναγνωριστούν οι βάρβαρες πράξεις του καθεστώτος καταστολής και κυριαρχίας επί των Παλαιστινίων. Αυτό δεν με εμποδίζει, σήμερα, να εκφράσω όλη μου την αλληλεγγύη και στήριξη στον ισραηλινό λαό απέναντι σε αυτή τη σφαγή.

Αγωνιστήκαμε, μαζί, για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, όμως, μας χωρίζει ένα χάσμα. Σε ικετεύω, φίλε μου, σκέψου τι σημαίνει αυτό για τη φιλία μας. Αξίζει μια αμοιβαία ειλικρίνεια και ενσυναίσθηση. Αξίζει να μοιραζόμαστε ένα όραμα ειρήνης όπου καταδικάζεται κάθε πόνος και κάθε αδικία. Με ελπίδα και αποφασιστικότητα.

Πίστευα πάντα στη φιλία μας και στην ικανότητά της να υπερβαίνει τις διαφορές μας, να φωτίζει τις δύσκολες στιγμές μας. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω τη σκιά που έχει πέσει σε αυτόν τον δεσμό. Εισέπραξα τη σιωπή σου σαν κραυγή. Πώς είναι δυνατόν να μην αναφέρεις τους χαμένους αθώους; Σκέφτομαι τον Εγιάλ Ουόλντμαν που, εκτός του ότι έδινε δουλειά σε δεκάδες κατοίκους της Γάζας, τους προσέφερε και αμοιβή ίδια μ’ εκείνη των Ισραηλινών. Η κόρη του και ο γαμπρός του σκοτώθηκαν κι εκείνος είπε ότι θέλει να διπλασιάσει τους Παλαιστίνιους εργαζομένους του. Πού τοποθετείσαι σε αυτό το τοπίο πόνου και ελπίδας; Απειλείται η φιλία μας από αυτή τη διαφορά σε συναισθήματα και αξίες;

Ονειρεύομαι την ημέρα που, χάρις στην αμοιβαία ταπεινοφροσύνη και κατανόηση, θα μπορέσουμε να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο. Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει να αναγνωρίσεις κι εσύ τον πόνο μου και τους φόβους μου. Φίλε μου, σε ικετεύω, σκέψου το βάθος των συναισθημάτων μου και τη σημασία της φιλίας μας.

Με ελπίδα

Οφέρ

(*) O Ofer Bronchtein  είναι πρόεδρος του διεθνούς Φόρουμ για την ειρήνη και τη συμφιλίωση στη Μέση Ανατολή. Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους./ Πηγή : Le Monde- ΑΠΕ-ΜΠΕ