ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ

Του Άντη Ροδίτη*

Στο βιβλίο του Λεωνίδα Λεωνίδου “Μακαρίου Απομυθοποίηση“, σ. 162, γίνεται επίσης αναφορά στην κακομεταχείριση φαντάρων της ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ από ακελικούς. Ο Λεωνίδου δημοσιεύει επιστολή του Σπύρου Παπαγεωργίου του 1965 (στην εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΔΑ”, που δεν εντόπισα ακόμα) στην οποία ο Παπαγεωργίου, λέει ο Λεωνίδου, γράφει: “… πριν από δύο και περισσότερα χρόνια καταγγέλλαμε ανοικτά ότι μανιασμένοι κομμουνιστές κτύπησαν χωρίς λόγο με ρόπαλα και παραμόρφωσαν το πρόσωπο ενός Ελλαδίτη στρατιώτη σε προάστιο της Λευκωσίας”.

Πιο κάτω παραθέτω απόσπασμα από επιστολή φαντάρου της Μεραρχίας που δημοσιεύτηκε στον κυπριακό τύπο (αυτό το απόσπασμα από την “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” της 8ης Δεκεμβρίου 1967), όταν πια έφευγε η Μεραρχία.

«Όπου κι αν πήγα έξω από τη μονάδα μου, ενώ νόμιζα πως βρισκόμουν σ’ Ελλάδα, σ’ ελληνικό περιβάλλον, εν τούτοις ένιωθα πλήξη, ανάμεσα στο πλήθος. Το γέλιο χάθηκε από το πρόσωπό μου και η ψυχή μου είχε σκοτεινιά. Πολλές φορές διερωτήθηκα γιατί. Δοκίμασα να πλησιάσω ανθρώπους. Στην καλή ‘μέρα μου όμως δεν απάντησαν. Με κοίταξαν λοξά σαν να ήμουν ένα σιχαμερό πράγμα και τράβηξαν τον δρόμο τους μουρμουρίζοντας κάτι που δεν καταλάβαινα. Κατάλαβα μόνο την τελευταία λέξη: “Καλαμαράς”. Δεν ήξερα τη σημασία και την επομένη ρώτησα τον λοχαγό μου μπροστά στον λόχο. “Δεν είναι τίποτα”, μου απάντησε, “έχει την έννοια του γραμματισμένου ανθρώπου”. “Μα”, παρατήρησα εγώ, “μου την είπαν σαν βρισιά”. “Όχι, όχι,”, μου απάντησεν ο λοχαγός. “Μην δίνετε σημασία όταν την ακούτε. Να κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε”. Αργότερα σαν έμαθα τη σημασία της, δεν βαρυγκόμησα, δεν αγανάκτησα, αλλά στενοχωρέθηκα και πικράθηκα, πικράθηκα πάρα πολύ.

»Μια Κυριακή πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία, συντεταγμένοι. Όταν φθάσαμε, κάμποσοι νεαροί που ήσαν απ’ έξω στα πεζοδρόμια, πέταξαν κάτι βρισιές που ντρέπομαι να τις γράψω. Έγινε προς στιγμήν κάποια αναταραχή. Αλλά οι Αξιωματικοί παρήγγειλαν “μεταβολή” και μας γύρισαν στον Στρατώνα.

Αλλού, πάλι, πολλοί περνούσαν μπροστά στην πύλη του στρατοπέδου με αυτοκίνητο ή μοτοσακό και ξεστόμιζαν προκλητικές φράσεις σαν αυτή: “Παλιοκαλαμαράδες που ήρθατε να χορτάσετε ψωμί” κ.α. Αργότερα, έμαθα ακόμη πως σε άλλες φρουρές πολλοί συνάδελφοί μου είχαν την ατυχία και να ξυλοκοπηθούν από πολίτες και αστυνομικούς μαζί.

»Έτσι πολλοί συνάδελφοί μου τιμωρήθηκαν αυστηρά διότι δεν απέφυγαν επεισόδια. Ευτυχώς όμως μπήκε τέρμα σε αυτά, όχι διότι άλλαξε η νοοτροπία εκείνων που μας ύβριζαν αλλά επειδή πληροφορήθηκαν ότι είχαμε διαταγή, να μην απαντούμε στις προκλήσεις αλλά, αν οποιοδήποτε χέρι ακουμπούσε πάνω μας, έπρεπε να κοπή.

…………………………………………………………………………………………………………………..

Τώρα όμως που φεύγουμε και θα μείνετε μόνοι σας προσέχετε. Προσέχετε διότι ο Ελληνισμός της Κύπρου διατελεί σε κίνδυνο. Έχω ξεκαθαρισμένες πια αντιλήψεις ότι ο Ελληνισμός εδώ έχει πολλούς εχθρούς, εχθρούς ύπουλους, καταχθόνιους. Πρώτοι βέβαια είναι οι Τούρκοι, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Μην πλανιέσθε, ότι άλλοι σας αγαπούν πιο πολύ από μάς. Κανείς δεν σας αγαπά γιατί μόνο εμείς σας έχουμε αδέλφια, είσαστε αίμα μας. Αν σκέπτεσθε αλλιώς παίζετε το παιχνίδι του εχθρού εις βάρος σας.

»Μη μαλώνετε μεταξύ σας αδέλφια. Να είστε αγαπημένοι. Σ’ όλες τις εκκλησίες, στο εικονοστάσι του σπιτιού σας να βάλετε την εικόνα της Ελλάδος και να την προσκυνάτε με ευλάβεια, όπως κι εμείς σας υποσχόμεθα ότι θα βάλωμε την εικόνα της Κύπρου για τον ίδιο σκοπό.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους