Γιατί όχι κυβέρνηση ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ;

ΔΔΟ, ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, Διχοτόμηση – Τουρκοποίηση, Κυβέρνηση, Ν. Αναστασιάδης ΠτΔ

Του Γιώργου Κουμουλλή*

Συνεχίζει να μας προκαλεί μειδιάματα ο Νίκος Αναστασιάδης. Μετά την κραυγαλέα φαρισαϊκή δήλωση του ότι «Δεν θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχα οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύτηκαν τα κενά, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του Προγράμματος Επενδύσεων» ανακοίνωσε την πρόθεση του να σχηματίσει οικουμενική κυβέρνηση. Όταν αυτή η ιδέα απορρίφθηκε οικουμενικά το γύρισε σε κυβέρνηση ευρείας αποδοχής. Αναμφίβολα, ο ΠτΔ αγωνίζεται να βρει άλλοθι για την αλλοπρόσαλλη, διεφθαρμένη, φατριαστική και φρικιαστική πολιτεία του. Γνώμονας του δεν είναι το εθνικό συμφέρον. Όμως, αν συνειδητοποιηθεί από όλους μας ότι καμιά άλλη χώρα στο κόσμο δεν κινδυνεύει η επιβίωση της τόσο όσο η δική μας, τότε ο χρόνος για μια αλλαγή στη σύνθεση της κυβέρνησης είναι ασφαλώς κατάλληλος και πρέπει να αξιοποιηθεί, ασχέτως αν τα ελατήρια του Αναστασιάδη είναι αυτά που περιέγραψα πιο πάνω.

Σήμερα δεν είμαστε σε σταυροδρόμι ή διασταύρωση αρκετών δρόμων που να έχουμε την ευχέρεια πολλαπλών επιλογών αλλά σε μια διχάλα: η πινακίδα της μιας κατεύθυνσης γράφει «ΔΔΟ», ενώ η πινακίδα της άλλης « Διχοτόμηση – Τουρκοποίηση». Η διχοτόμηση, είτε de facto είτε de jure, θα είναι η χειρότερη μορφή λύσης. Η Κύπρος δεν μπορεί να επιβιώσει με κοινά σύνορα με την Τουρκία. Το πρώτο μεθοριακό επεισόδιο που θα συμβεί μετά την αποχώρηση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ (η οποία έχει ημερομηνία λήξης), είτε τεχνητό είτε πραγματικό, ενδέχεται να δημιουργήσει τέτοιο πανικό και ανασφάλεια μεταξύ των Ε/Κ που μια μεγάλης κλίμακας μετανάστευση προς την Ελλάδα και άλλες χώρες θα είναι αναπόφευκτη. Η νέα Μικρασιατική καταστροφή θα συντελείται σταδιακά και θα αποκορυφωθεί με δημοψήφισμα τύπου Αλεξανδρέττας. Γι΄αυτό, η μόνη σωτήρια κατεύθυνση που πρέπει, λοιπόν, ν΄ ακολουθήσουμε είναι αυτή της ΔΔΟ που υποστηρίζεται από την ΕΕ, τα ΗΕ και τις ΗΠΑ. Αυτοί που τάσσονται υπέρ του ενιαίου κράτους είναι παντελώς άσχετοι με την ρεαλπολιτίκ ή δεν μπορούν ακόμα να αποβάλουν από τα σωθικά τους, λόγω της παιδείας που ελέγχεται από το εκκλησιαστικό και συντηρητικό κατεστημένο, το καταστρεπτικό για τον κυπριακό ελληνισμό maxim «Η Κύπρος είναι ελληνική».

Μια οικουμενική ή εθνική κυβέρνηση σχηματίζεται όταν υπάρχει εθνική κρίση. Για παράδειγμα, στο ΗΒ σχηματίστηκε εθνική κυβέρνηση τον Μάιο του 1940 διότι η Γερμανία σχεδίαζε να εισβάλει στην Βρετανία. Μ’ άλλα λόγια το ΗΒ διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο και τα δύο κόμματα (το Συντηρητικό και το Εργατικό) συνεργάσθηκαν και σχημάτισαν εθνική κυβέρνηση για να πολεμήσει τον Χίτλερ παρόλο που υπήρχε τότε τεράστιο ιδεολογικό χάσμα μεταξύ τους- πολύ πιο μεγάλο από εκείνο του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ.

Η θέση της Κύπρου σήμερα είναι συγκρίσιμη με εκείνη της Αγγλίας το 1940. Αγωνίζεται για να επιβιώσει. Προβλήματα όπως η διαφθορά, η πανδημία, η οικονομία είναι μεν σοβαρά και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής αλλά ωχριούν μπροστά στο εθνικό μας θέμα που αφορά τη λύση του κυπριακού. Ιδανικά, σε μια τέτοια κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα θα ΄πρεπε να σχηματισθεί κυβέρνηση στην οποία να συμμετέχουν όλα τα 7 κοινοβουλευτικά κόμματα. Αυτό, όμως, δεν είναι εφικτό αφού μόνο 2 από τα 7 κόμματα τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της ΔΔΟ. Το ΔΗΚΟ μπορεί να λέει ότι είναι υπέρ της ΔΔΟ αλλά οι αστερίσκοι που θέτει και, κυρίως, η ρητορική του φανερώνει ότι στην πραγματικότητα είναι εναντίον της ΔΔΟ. Συνεπώς, η λύση σωτηρίας θα είναι μια κυβέρνηση ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ με κύριο στόχο την επίτευξη της ΔΔΟ. Μπορεί η εκλογική δύναμη αυτών των κομμάτων να είναι μόνο 50%, αλλά η πλειοψηφία των Κυπρίων είναι σαφώς υπέρ αυτής της λύσης σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις.

Δυστυχώς μια τέτοια συνεργασία ματαιώνεται λόγω της ανεξήγητης απόρριψης του ΑΚΕΛ. Δεν μιλάμε, φυσικά, για συγχώνευση των δύο κομμάτων αλλά για προσωρινή συνεργασία με ένα συγκεκριμένο στόχο: την επίτευξη λύσης του κυπριακού. Αυτό και μόνο όφειλε να περιθωριοποιήσει οποιανδήποτε επιφύλαξη. Λυπάμαι, αλλά το ΑΚΕΛ σκέφτεται κομματικά κι όχι εθνικά. Μια και ανέφερα το παράδειγμα της εθνικής κυβέρνησης της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα ΄θελα να υπενθυμίσω στο ΑΚΕΛ ότι ο Ernest Bevin του Εργατικού κόμματος που διετέλεσε και Υπουργός Εργασίας στη εθνική κυβέρνηση της χώρας του αποκαλούσε τους Συντηρητικούς «σκουλήκια» (vermins) πριν το 1940 . Κι όμως συνεργάστηκε μαζί με τους αντιπάλους του για το εθνικό συμφέρον. Μήπως το ΔΗΚΟ με το οποίο το ΑΚΕΛ συνεργαζότανε τόσο χρόνια είναι λιγότερο εθνικιστικό από τον ΔΗΣΥ; Αν εξαιρέσουμε την πολιτική του ΔΗΣΥ να τιμά τον Γρίβα (την οποίαν όλοι οι δημοκράτες καταδικάζουν με βδελυγμία) σε τι διαφέρει από το ΔΗΚΟ; Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι το ΔΗΚΟ πλέει δεξιότερα του ΔΗΣΥ αφού απορρίπτει την ΔΔΟ με το περιβόητο «σωστό περιεχόμενο». Δεν έχει καθόλου σχέσεις με Τ/κ κόμματα σε αντίθεση με τον ΔΗΣΥ. Υποστηρίζει, όπως και ο ΔΗΣΥ, κάποια νεοφιλελεύθερα μέτρα όπως, παρεμπιπτόντως, και όλα τα αριστερά κόμματα της ΕΕ, ενώ ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχθηκε στην αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Στο δημοψήφισμα του 2004 ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ δακρυρροούσε στην τηλεόραση για να απορρίψουμε το σχέδιο Ανάν σε αντίθεση με τον ΔΗΣΥ που ήταν το μόνο κόμμα που υποστήριξε τότε την επανένωση.

Φυσικά, μια τέτοια συνεργασία δεν θα θέσει εκποδών τον Αναστασιάδη. Όμως η συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη κυβέρνηση θα χαλιναγωγήσει την ερμαφρόδιτη πολιτική του στο κυπριακό, θα αποκατασταθεί πιθανόν η αξιοπιστία μας και θα αυξήσει τις ελπίδες για μια λύση ομοσπονδίας.