Για την Μεταπολίτευση, που μας πονάει

Του Γιάνη Μαύρου*

Ο κατά τα άλλα σεβαστός Ιωάννης Βαρβιτσιώτης αναπολεί για την Μεταπολίτευση με αφορμή ερωτήσεις δημοσιογράφου που δεν αναφέρεται καθόλου στο Κυπριακό!

Εκθειάζει τον Καραμανλή ως «τον μόνο ικανό» να ενώσει και να διοικήσει τη Χώρα υπό τις περιστάσεις και απαξιώνει τον Γεώργιο Μαύρο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα μπορούσαν να πράξουν το ίδιο.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Ι. Β. διετέλεσε Υφυπουργός Εσωτερικών της λεγόμενης «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» (της οποίας ο Γεώργιος Μαύρος ήταν Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών) και κατόπιν υπηρέτησε ως Υφυπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Καραμανλή.

Υπήρξε, μαζί με τον Γεώργιο Ράλλη και τον Τάκη Λαμπρία ο κατ’ εξοχήν «άνθρωπος του Καραμανλή» και δεν θα περίμενε κανείς από αυτόν κάτι άλλο.

Εκφράζει το «καθεστωτικό» αφήγημα για να καταλήξει στο καταπληκτικό ότι η Ελλάδα «εκτός Ευρώπης» θα ήταν καταστροφή «γιατί θα χάναμε τις …επιδοτήσεις»! Ο Βαρβιτσιώτης εκφράζει ανάγλυφα τη χρεωκοπία της Μεταπολίτευσης. Την έλλειψη οράματος και εθνικών οριζόντων που διέκρινε τον Καραμανλή, διαχρονικό υπηρέτη της αμερικανο-νατοϊκής πολιτικής για την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν είναι κατάλληλος για να αποτιμήσει σήμερα, πενήντα χρόνια μετά την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» την Μεταπολίτευση και τα όριά της, το καθεστώς που διαδέχθηκε τη Δικτατορία και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι δεν αναφέρεται καν στο Κυπριακό (παρ´ ότι διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών, τρομάρα μας)! Όλοι όμως γνωρίζουν ότι Μεταπολίτευση και Κυπριακό είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και είναι παραπλανητικό να φωτίσεις τη μια συσκοτίζοντας την άλλη.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής

Είναι καιρός να τελειώνουμε με την μυθολογία της Μεταπολίτευσης και του Καραμανλή. Ο αντίλογος, η ανάγκη για μια νέα σύνθεση, μια αφήγηση που θα επανεξετάσει κριτικά αυτή την περίοδο και θα τολμήσει να θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ίλων, εστιάζοντας στις χαμένες ευκαιρίες που φέρουν τα ονοματεπώνυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, είναι αναγκαίος όσο ποτέ και δεν μπορεί να προκύψει από τα φερέφωνα του χρεωκοπημένου καθεστώτος, νεοδημοκρατικά, πασοκικά ή συριζαϊκά και παραφυάδες τους.

Η συνέντευξη του Βαρβιτσιώτη είναι το κύκνειο άσμα μιάς εποχής που πεθαίνει.

Το σύγχρονο δράμα της Ελλάδας, της Κύπρου και του κόσμου είναι ότι τα δεσμά που χάλκευσαν στο παρελθόν οι πρωταγωνιστές και οι επίγονοί τους μας έχουν ποδηγετήσει σε τέτοιο βαθμό που αδυνατούμε και να φανταστούμε ακόμη την απελευθέρωση και τη σωτηρία μας.

Το σημερινό καθεστώς, τόσο στη Χώρα μας όσο και παγκόσμια, είναι ένας νέος ολοκληρωτισμός, μια «τεχνοφασιστική» χούντα η οποία μακροημερεύει εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εθνών και των λαών όχι μόνο χάρη στην «σκληρή» ισχύ αλλά εξίσου λόγω της «μαλακής» ισχύος που εκπορεύεται από τα think tank και τα πανεπιστήμια και διοχετεύεται από τα ΜΜΕ (τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και εξανδραποδισμού των πολιτών, των λαών, των εθνών) αλλά και από τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», όπου όμως το καθεστώς συναντά μεγάλες δημοκρατικές αντιστάσεις και διεξάγεται ένας υβριδικός πόλεμος για τον έλεγχο των συνειδήσεων και κατά συνέπεια των συμπεριφορών, φαινόμενο που περιγράφεται με τον όρο «νοοπολιτική» που εφηύρε ο φίλτατος ελευθεροτέκτονας Νικόλαος Λάος.

Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης

Η «συνέντευξη» Βαρβιτσιώτη δεν είναι παρά μια χοντροκομμένη και γι’ αυτό αποκαλυπτική άσκηση νοοπολιτικής του καθεστώτος που διαχρονικά νέμεται και καταστρέφει την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Ελληνισμό. Η σκοπιμότητά της είναι προφανής: αποσκοπεί στην επισφράγιση του …πυρηνικού αντιδραστήρα που είναι ο νους του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου με τόνους ιδεολογικού τσιμέντου ευελπιστώντας πως έτσι θα παρατείνεται επ´ αόριστον η ηθική και ιδεολογικο-πολιτική καταστολή των Ελλήνων και η μακροημέρευση του ολέθριου καθεστώτος που οδηγεί τον κόσμο στο χείλος της αβύσσου με τους πολέμους και την κλιματική αλλαγή ως παράγωγα ενός ολέθριου «μοντέλου ανάπτυξης» και με τη βοήθεια των υπηρετών του ραγιάδικου «δόγματος» του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και «η Κύπρος κείται μακράν» (αλήθεια πόση οίηση πρέπει να διαθέτει κανείς για να εκστομίσει τέτοια ύβρι τη στιγμή που έρρεε αίμα Ελληνικό στην Κύπρο;) έχει οδηγήσει τη Χώρα μας και την Κύπρο σε μεγαλύτερη καταστροφή και από τη Μικρασιατική. Γιατί τότε υπήρξε και ένας Πλαστήρας, ένας Παπαναστασίου, ένας Γληνός και ένας Ελληνικός Λαός λαβωμένος μεν αλλά ηθικά και πνευματικά ακέραιος και ορθός, όπως απέδειξε η «γενιά του ‘30» και το έπος του ‘40 και της Εθνικής Αντίστασης και οι αγώνες για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, οι δύο Ανένδοτοι και η αντίσταση κατά της Χούντας που κορυφώθηκε με τις εξεγέρσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου. «Έπρεπε» να φύγουν από τη μέση οι Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης και να αντικατασταθούν από τους πολιτικά ανύπαρκτους, πειθήνιους πράκτορες της CIA, Ανδρουτσόπουλο και Ιωαννίδη για να ολοκληρωθεί με το πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου η προδοσία της Κύπρου που ξεκίνησε με τους Καραμανλή-Αβέρωφ το ‘55 και οδήγησε το ‘59-‘60 στις επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που έφεραν την Τουρκία στην Κύπρο.

«Έπρεπε» να παραμεριστεί εξ αρχής ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (με την γνωστή «ντρίμπλα» του Αβέρωφ που κάλεσε στις 23/7/1974 τον Καραμανλή) και ο Γεώργιος Μαύρος δυό μήνες αργότερα (με την διάλυση της κατ´ όνομα «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» και την εσπευσμένη προκήρυξη εκλογών που σημάδεψαν το τέλος της Μεταπολίτευσης) ώστε να διεκπεραιωθεί το σχέδιο του Κίσσινγκερ και να ολοκληρωθεί η «ομαλή» (ελεγχόμενη) μετάβαση στη Δημοκρατία στην Ελλάδα και η ντεφάκτο διχοτόμηση της Κύπρου με τον «Αττίλα 2». Δίχως Κανελλόπουλο και Μαύρο και με Καραμανλή και Αβέρωφ στην Κυβέρνηση των Αθηνών (όχι «Ελληνική Κυβέρνηση»!) «επετράπη» τελικά, με τέσσερις μήνες καθυστέρηση (!!!) η επιστροφή του Προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο, αφού προηγουμένως υποβλήθηκε σε ένα διαρκές «μασσάζ» από τον Κίσσινγκερ και τον Κάλλαχαν που κατέληξε στη περιβόητη διήμερη σύσκεψη στην Αθήνα υπό την προεδρεία Καραμανλή στην οποία από Ελλαδικής πλευράς συμμετείχαν εκτός από τον Υπουργό Εξωτερικών Μπίτσιο και τον Υπουργό Άμυνας Αβέρωφ, ο ίδιος ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης ως Υφυπουργός Εξωτερικών.

Ο Γεώργιος Μαύρος

Ο Γεώργιος Μαύρος, αν και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μέχρι προ μηνός Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, που ήξερε το Κυπριακό όσο κανείς και είχε διαπραγματευθεί στη Γενεύη με τους Κάλλαχαν και Γκιουνές, τους Υπουργούς Εξωτερικών των άλλων δύο «εγγυητριών δυνάμεων», δεν κλήθηκε στη σύσκεψη! Το γεγονός αυτό από μόνο του καταδεικνύει, εκτός από την μικρότητα του Καραμανλή, το ότι η σύσκεψη δεν είχε ως αντικείμενο την χάραξη εθνικής στρατηγικής και τακτικής στο Κυπριακό αλλά την διεκπεραίωση του σχεδίου Κίσσινγκερ με εκτελεστές το πάντα μοιραίο δίδυμο Καραμανλή-Αβέρωφ. Ο νεαρός τότε Βαρβιτσιώτης, έστω ως τελευταίος τροχός της αμάξης όφειλε να είχε και π´οσω μάλλον ο γέρων σήμερα να έχει επίγνωση αλλά και ενοχή -για να μην πω ντροπή/γιατί συμμετείχε αυτός αντί του Γεωργίου Μαύρου στη σύσκεψη. Ο πατέρας μου δεν υπήρξε αλάνθαστος. Στη πρώτη διάσκεψη της Γενεύης, με το ελαφρυντικό των συνθηκών κρίσης και την πλαισίωσή του από τους αμερικανόδουλους Μπίτσιο (Υφυπουργό) και Τζούνη (Γενικό Γραμματέα ΥΠΕΞ), για την οποία όμως φέρει ευθύνη, αποδέχθηκε στο κείμενο της συμφωνίας πονηρή διατύπωση περί «ύπαρξης δύο διοικήσεων» στην Κύπρο. Επίσης, παρά την συνεχή παραβίαση της εκεχειρίας από την Τουρκία, την διαρκή ενίσχυση των κατοχικών δυνάμεων και την διεύρυνση του κατεχόμενου θύλακα αποδέχθηκε να συρθούμε στην δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με συμμετοχή των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων και να εξεταστεί η λεγόμενη «εσωτερική πτυχή» του Κυπριακού, ουσιαστικά η μετάλλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομόσπονδο κράτος. Συζητήθηκαν δύο παραλλαγές, αυτή των δύο και εκείνη των πέντε «καντονιών» αν θυμάμαι καλά. Ήταν μέγιστο λάθος! Αποτέλεσε το πρώτο βήμα αποδιεθνοποίησης του ζητήματος και παράκαμψης του ΟΗΕ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης διάσκεψης της Γενεύης ο Υφυπουργός των Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης, ο Βίκτωρ Μίνιν, είχε σταλεί στη Γενεύη αλλά ο πατέρας μου το αγνούσε μέχρι την τελευταία ημέρα. Φρόντισαν οι Μπίτσιος και Τζούνης γι’ αυτό… Έτσι, όταν την τελευταία ημέρα ο Μίνιν επικοινώνησε με τον Μαύρο ο τελευταίος θύμωσε! Θυμάμαι να διηγείται το περιστατικό όπου ούτε λίγο ούτε πολύ τον μάλωσε που ολιγώρησε. Είχε δίκιο. Όμως, έστω καθυστερημένα, η Σοβιετική Ένωση κατέθεσε πρόταση εκ νέου προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ήταν ασυγχώρητο λάθος ότι δεν δέχτηκε η Ελλάδα την πρόταση και σύρθηκε αντ’ αυτού στην δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τα γνωστά αποτελέσματα. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ακολουθούσε δεύτερος Αττίλας αν πηγαίναμε στο Σ.Α. του ΟΗΕ και βεβαίως αν στέλναμε ταυτόχρονα στρατιωτικές ενισχύσεις στην Κύπρο. Είναι γνωστή η διάσταση μεταξύ Καραμανλή και Μαύρου στον χειρισμό του Κυπριακού ήδη από το 1955 και βεβαίως με αποκορύφωμα τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχξς-Λονδίνου. Ο Πόλυς Πολυβίου, τότε σύμβουλος του Αναπληρωτή Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη, έχει καταθέσει δημόσια την συγκλονιστική στιχομυθία του τελευταίου με τον Καραμανλή μετά την κατάρρευση των συνομιλιών της δεύτερης Γενεύης και την επέλαση του Αττίλα 2, όπου εκλιπαρεί τον Καραμανλή να στείλει έστω ένα πλοίο για αντιπερισπαδμό και όταν αυτός αρνείται (!) τον ρωτά «τότε γιατί ο Μαύρος στη Γενεύη έλεγε μεταξύ ατιμώσεως και πολέμου θα επιλέξουμε τον πόλεμο;» Για να εισπράξει εμβρόντητος την αποκαλυπτική απάντηση: «δεν ξέρω, άλλο ο Μαύρος, άλλο εγώ»!! Ασφαλώς. Ο Καραμανλής ήταν γνωστό ότι είχε άλλα μέτρα και σταθμά αξιοπρέπειας αλλά κυρίως είχε άλλες πεποιθήσεις και άλλες εξαρτήσεις…Είχε άλλη αποστολή… Όπως ο Αντρέας Παπανδρέου έβαλε μιά δεκαετία μετά το Κυπριακό «στο ράφι», υπακούοντας στο ΝΑΤΟϊκό δόγμα «μη πόλεμος» Ελλάδας-Τουρκίας (δηλαδή ελεγχόμενης έντασης προς εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ) έτσι και ο Καραμανλής, ο δοτός Πρωθυπουργός των Αμερικανών και του Παλατιού, που διαδέχθηκε στην Πρωθυπουργία (πάλι υπερσκελίζοντας Κανελλόπουλο και Στεφανόπουλο) τον πιθανώς δολοφονημένο Στρατηγό Παπάγο ήταν το μακρύ χέρι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο Καραμανλής έπαιξε αυτόν το ρόλο «τίμια» και δηλωμένα ενώ ο Αντρέας πονηρά και δόλια. Οι δυό τους αποτέλεσαν «δίδυμο» και αποτέλεσαν τους δύο βραχίονες του «δόκανου» της Δύσης που παγίδευσε τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας από το 1958, όταν εστάλη (ή αποφάσισε να δεχθεί την πρόσκληση Καραμανλή-Ζολώτα) να έρθει στην Ελλάδα, ως οικονομολόγος πρώτα, μόλις αναδείχθηκε η ΕΔΑ Αξιωματική Αντιπολίτευση και ηττήθηκε το Κόμμα Φιλελευθέρων των Βενιζέλου-Παπανδρέου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε τη διαδρομή και τον ρόλο του Γεωργίου Μαύρου ως εντολοδόχου του Ελληνικού Λαού και υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος που προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να διασώσει το Κέντρο, τη Δημοκρατία και τη Κύπρο σε κρίσιμες στιγμές, το 1958, το 1964, το 1967, το 1974, το 1977, και το 1980. Οφείλουμε να διδαχθούμε από τα λάθη και τις παραλείψεις του όπως οφείλουμε να απογαλακτιστούμε από τις προσωπικές ή κομματικές «αφηγήσεις», τα παραμύθια δηλαδή, των Καραμανλήδων, Παπανδρέου, Μητσοτάκηδων, Σημίτηδων, Τσιπράκηδων, Βαρουφάκηδων, Ανδρουλάκηδων, Κασσελάκηδωνκαι και όλου του αμαρτωλού πολιτικού «συστήματος» όχι μόνο της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης» αλλά ολόκληρης της μεταπολεμικής εποχής τουλάχιστον.

Μοναδικός δρόμος γι’ αυτό είναι η αναζήτηση της Αλήθειας μέσα από την έρευνα και τον καλόπιστο διάλογο, δηλαδή τη Δημοκρατία. Πενήντα χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας και την Κυπριακή Καταστροφή, εκατό χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση του ‘21 με την Ελλάδα και την Κύπρο στα πρόθυρα μιας ακόμη χειρότερης καταστροφής, πιασμένη στο δόκανο όχι μόνο της Δύσης αλλά μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε στιγμές πολεμικής έντασης και κρίσης παγκοσμίως αλλά ιδίως στην περιοχή μας (είμαστε το «μάτι» του κυκλώνα, στο απατηλά «ήσυχο» κέντρο μεταξύ Ουκρανίας και Παλαιστίνης), έχουμε όλοι, Ελλαδίτες και Κύπριοι, Έλληνες της Διασποράς και Φιλέλληνες, ιερό χρέος, πιάνοντας το νήμα από το ‘21 και το ‘31, παίρνοντας την σκυτάλη από τον δολοφονημένο Κυβερνήτη Καποδίστρια και τον μάρτυρα Εθνάρχη Ρήγα Φερραίο, ν’ αποτινάξουμε τον σύγχρονο ζυγό και τον διαχρονικό ραγιαδισμό, συμβάλλοντας καταλυτικά στην απελευθέρωση του κόσμου, τη σωτηρία του πλανήτη και τη διάσωση της αξιοπρέπειάς μας.

      ΑΜΗΝ!

*Ο Γιάννης Μαύρος είναι υιός του Γιώργου Μαύρου /Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους

***************************************************************