Φύρδην Μίγδην

Του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους*

«Λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμένα». Πέτρες και πλιθάρια και ξύλα και κεραμίδια, όλα ριγμένα μαζί χωρίς τάξη, ανακατεμένα.

Εξυμνώντας τις ιδιότητες του στρατηγού, ο ιστορικός Ξενοφών γράφει στα «Απομνημονεύματά» του ότι ο άτακτος στρατός μοιάζει με υλικό οικοδομής που είναι τοποθετημένο φύρδην μίγδην και συνεπώς είναι άχρηστο για τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται.

Ο Ξενοφών (427-355π.χ.) ήταν Αθηναίος ιστορικός και φιλόσοφος. Υπηρέτησε ως στρατιώτης μισθοφόρος και υπήρξε μαθητής του Σωκράτη. Σ’ όλη του τη ζωή παρέμεινε λάτρης της πάλης και των ελεύθερων αγώνων, από δε τα έργα του διαφαίνεται ότι υπήρξε και άριστος ιππέας.

Τη φράση αυτή του Ξενοφώντος τη λέμε για να τονίσουμε κάποια μεγάλη ακαταστασία που επικρατεί σ’ ένα χώρον.

Είναι γενικώς γνωστό ότι η πολιτική ζωή στον τόπο μας δεν έφτασε σε επίπεδο κατωχύρωσης του μέτριου. Στα πλείστα κόμματα παρουσιάζεται η εικόνα «λίθοι τε και πλίνθοι». Με την ευρεία του όρου έννοια ανησυχώ για τα τεκτενόμενα στην ΕΔΕΚ, στους Οικολόγους, τη ΔΗΠΑ και το ΔΗΚΟ.

Με την στενή του όρου έννοια ανησυχώ τα μέγιστα για την Παράταξή μου το Δημοκρατικό Συναγερμό. Από ιδρύσεως της αυτή η Παράταξη είχε στόχους, αρχές, ιδέες, ήθος και ηθική. Στη πλειοψηφία τους τα στελέχη της δεν είχαν προσωπικές ατζέντες οι δε διαβολές ήσαν οι εξαιρέσεις.

Μια αναφορά και μόνο σε κάποια ονόματα μπορεί ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης το επίπεδο. Αλέκος Μαρκίδης, Γιαννάκης Κασουλίδης, Λεόντιος Ιεροδιακόνου, Ντίνος Λόρδος, Λέανδρος Ζαχαριάδης, Αντωνάκης Ανδρέου, Σωκράτης Χάσικος, Στέλιος Λοϊζίδης  και άλλοι.

Το καταστατικό του κόμματος ήταν φάρος και καθοδηγητής των αποφάσεων του κόμματος και τηρείτο ευλαβικά. Η μόνη παρασπονδία που προέκυψε ήταν το 1993 όταν  εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Γλαύκος Κληρίδης.

Με την εκλογή του ο αναπληρωτής Πρόεδρος του κόμματος Γιαννάκης Μάτσης ανέλαβε Πρόεδρος και Αναπληρωτής Πρόεδρος εξελέγει ο Αλέκος Μαρκίδης με ανθυποψήφιο τον Νίκο Αναστασιάδη.

Στη συνέχεια ο Γλαύκος Κληρίδης διόρισε στη θέση του Γενικού Εισαγγελέα τον Αλέκο Μαρκίδη. Με τον διορισμό του και με βάση το καταστατικό του κόμματος, Αναπληρωτής Πρόεδρος θα αναλάμβανε ο Λεόντιος Ιεροδιακόνου.

Ο Γιαννάκης Μάτσης, Νίκος Αναστασιάδης και Δημήτρης Συλλούρης ερμήνευαν το καταστατικό όπως ήθελαν και οδήγησαν αντικαταστατικά το κόμμα σε εκλογές για την θέση του Αναπληρωτή Πρόεδρου του κόμματος προς ικανοποίηση του Νίκου Αναστασιάδη.

Δυστυχώς ήταν μια μαύρη σελίδα για την ιστορία του κόμματος και θα παραμείνει. Προσπαθήσαμε οι πάντες να δώσουμε τόπο στην οργή με πρώτο τον αδικημένο Λεόντιο Ιεροδιακόνου.

Πιστέψαμε ότι δεν θα προέκυπτε στο μέλλον άλλη καταστατική εκτροπή. Το ένα φέρνει το άλλο. Το 2022 σε μια διαδικασία που αφορούσε την επιλογή υποψηφίου που να διεκδικούσε το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, προέκυψε το απίστευτο.

Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ήθελε να λειτουργήσει το κόμμα με το πνεύμα και το γράμμα του καταστατικού. Με αρκετούς υποτακτικούς του κατάφερε να καταστεί υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Νίκος Χριστοδουλίδης και με ορατές και αόρατες πράξεις να τον εκλέξει, και τον εξέλεξε.

Το κόμμα γι’ ανεξήγητους λόγους δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ούτε θέλει να δώσει λύσεις. Η Παράταξη αν συνεχίσει το ίδιο βιολί πολύ σύντομα θα βρεθεί εκτεθειμένη και θα πληρώσει τίμημα. Ο ηγέτης ενός κόμματος οφείλει να παίζει βιολί με το δικό του δοξάρι και όχι με το δοξάρι του Νίκου Αναστασιάδη, του Ευθύμιου Δίπλαρου, του Νίκου Τορναρίτη ή της Σάββιας Ορφανίδου.

Ανέκαθεν ο Πρόεδρος της Παράταξης δεν ήταν και δεν πρέπει να είναι πρώτος μεταξύ ίσων, αλλά πρώτος. Αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν οι έρευνες για την διαφθορά, διαπλοκή και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Ερωτώ την «ηγεσία» του Συναγερμού. Αν στις έρευνες αυτές διαφανεί ότι ενέχεται ο τέως, ποια θα είναι η θέση του κόμματος; Και να θέλει να πει τότε κάτι «η ηγεσία» θα είναι αργά.

Δεν μπορεί κάποιος ν’ απεκδύεται ευθυνών όταν για όλα λιβάνιζε και λιβανίζει τον τέως και τον θεωρεί το στήριγμά της. Ας μην ξεχνούν ο τέως και η νύν, ότι το κόμμα από ιδρύσεώς του λειτουργούσε με αξιοπρέπεια χωρίς υπεροψία και με μεγαλοπρέπεια χωρίς βαναυσότητα.

Κατά τον αρχαίο ποιητή Φιλήμονα, «ανήρ δίκαιός εστιν, ουχ ο μη αδικών, αλλ’ όστις αδικείν δυνάμενος, μη βούλεται». Δίκαιος άνθρωπος είναι όχι εκείνος που δεν αδικεί, αλλά εκείνος που, ενώ μπορεί να αδικεί, δεν θέλει.

Είναι τραγωδία σήμερα ν’ ακούονται κάποια ονόματα στο Συναγερμό, πόσο μάλλον να επιζητούν την βοήθεια του κόμματος για να εκλεγούν σε κάποιο αξίωμα.

Ποιος Θεός θα συγχωρέσει την Πρόεδρο και ηγεσία του κόμματος αν ολισθήσει και στηρίξει έναν Κωστάκη Κωνσταντίνου, ένα Ανδρέα Παπαχαραλάμπους, ένα Γιάννον Ιωάννου για το οποιοδήποτε αξίωμα;

Αυτού του χαρακτήρα άνθρωποι της πολιτικής είναι επιπόλαιοι και προκαλούν σε όσους τους ακούνε αισθήματα θυμηδίας και περιφρόνησης.

Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν οι άνθρωποι αυτοί μεγαλορρημονούν, καυχώμενοι για τα φθαρτά υλικά τους, τα οποία οπωσδήποτε δεν συγκρίνονται με τα άφθαρτα αγαθά της ψυχής και του πνεύματος.

Αυτοί που πρόδωσαν την Παράταξη οφείλουν να γνωρίζουν ότι, και όταν ακόμα οι παρανομίες ή οι αδικίες διαπράττονται κρυφά, υπάρχει η φωνή της συνείδησης ή το μάτι της δικαιοσύνης, το οποίο παρακολουθεί άγρυπνα, για να μας επιβάλει αργά ή γρήγορα την αρμόζουσα τιμωρία.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους