Φωτογραφική διαδρομή στη Θεσσαλονίκη από τις πόρτες που “συμβολίζουν ευκαιρίες”

Φωτογραφική έκθεση της Ντόντι Τσιαντάρ (Dody Tsiantar)

Κάποιοι τις βλέπουν ως εμπόδιο κι άλλοι ως πρόκληση για να περάσουν σε κάτι νέο. Άλλοτε ερμητικά κλειστές, άλλοτε δυνητικά ανοιχτές, οι πόρτες είναι αυτές οι κατακόρυφες παραλληλόγραμμες πλάκες που χρησιμοποιούμε καθημερινά, χωρίς να τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.

     Τη δική της ματιά στις πόρτες -και συγκεκριμένα σε αυτές της Θεσσαλονίκης, καταθέτει η Ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια και δημοσιογράφος Ντόντι Τσιαντάρ (Dody Tsiantar), αναδεικνύοντας αυτή τη -συχνά παραγνωρισμένη- λεπτομέρεια της καθημερινότητας, μέσα από την έκθεση φωτογραφίας της με τίτλο «Πόρτες της Θεσσαλονίκης», που εγκαινιάζεται την επόμενη εβδομάδα στη γκαλερί Chalkos.

     «Σε όποιο μέρος κι αν πάω, φωτογραφίζω πόρτες. Για μένα αυτές δίνουν την εικόνα και τη γεύση μιας περιοχής. Από μία πόρτα μπορείς να καταλάβεις την ατμόσφαιρα και την αύρα μιας πόλης», δηλώνει η Ντόντι Τσιαντάρ στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, για να προσθέσει πως «στη Θεσσαλονίκη, μέσα από τις πόρτες της μπορείς να “ διαβάσεις” σε πολύ μεγάλο βαθμό την ιστορία της».

      Ξύλινες ή σιδερένιες, με γυαλί, γκράφιτι ή σκαλίσματα, παλιές και σύγχρονες, οι πόρτες της πόλης συνθέτουν ένα μωσαϊκό από υλικά, στυλ και εποχές. «Στη Θεσσαλονίκη οι πόρτες δεν είναι απλές. Αντικατοπτρίζουν έναν χαρακτήρα, μια προσωπικότητα που για μένα είναι πιο ενδιαφέρουσα από άλλες πόλεις. Περπάτησα για παράδειγμα στην Εβραϊκή συνοικία και στην πρώην συνοικία των Εξοχών και εκεί είδα μεγάλες πόρτες που αποπνέουν αρχοντιά, ώστε δεν μπορείς παρά να φανταστείς πώς ήταν στην εποχή τους», σημειώνει. Κάνει τη σύγκριση με κάποιες πόρτες σε νησιά, εντελώς απλές, στις οποίες σε τραβά μόνο το έντομο μπλε ή κόκκινο χρώμα τους. «Σε άλλες γειτονιές της Θεσσαλονίκης, συναντάς πόρτες των δεκαετιών του ’50 και του ’60 με διαφορετικό ύφος. Βλέποντάς τες όλες μαζί, αρχίζεις να κατανοείς την πολυεπίπεδη ιστορία της πόλης», εξηγεί.

           Μια κόκκινη πόρτα στη Σαντορίνη – Απαρχή ενός διαρκούς φωτογραφικού πάθους

       Η Ντόντι Τσιαντάρ είναι δημοσιογράφος με θητεία σε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα (Washington Post, Time, Newsweek κ.α.) και συνταξιούχος επίκουρος καθηγήτρια στη σχολή δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Columbia. Αν και μεγάλωσε κι έζησε στην Αμερική, οι ρίζες της βρίσκονται στη χώρα μας, αφού ο πατέρας της είναι από την Πάτρα, οι παππούδες από την Κεφαλλονιά -με καταγωγή από τη Μάλτα- και η μητέρα της από τα Ιωάννινα. Η ίδια να διατηρεί στενούς δεσμούς με την Ελλάδα, την οποία επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι.

       Σε ένα ταξίδι της στη Σαντορίνη πριν από πολλές δεκαετίες, παρατήρησε από ψηλά μια κατακόκκινη πόρτα που ξεχώριζε ανάμεσα στα λευκά σπίτια. Την αναζήτησε για να τη φωτογραφήσει, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή η στιγμή και αυτή η θεματική θα εξελισσόταν σε φωτογραφικό πάθος. «Άρχισα να το παίρνω πιο σοβαρά την περίοδο της πανδημίας. Τότε με το lockdown στη Νέα Υόρκη όποτε έβγαινα για περπάτημα ήθελα να έχω έναν στόχο. Έτσι άρχισα να αναζητώ πόρτες», θυμάται. «Από τότε, όπου κι αν πάω, περπατάω ψάχνοντας για πόρτες. Δεν θέλεις να ταξιδέψεις μαζί μου, νομίζω είναι εκνευριστικό για τους άλλους το ότι χάνομαι!», λέει γελώντας.

      Έκτοτε, έχει φωτογραφίσει αμέτρητες πόρτες σε Ευρώπη και Αμερική – και φυσικά σε πολλά σημεία της Ελλάδας. «Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο κριτήριο για το τι θα με προσελκύσει. Μπορεί να είναι το χρώμα, οι λεπτομέρειες, η συνολική εικόνα της εισόδου, οτιδήποτε τραβήξει το βλέμμα μου», υπογραμμίζει.

     Η πρώτη παρουσίαση της δουλειάς της έγινε στην ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του εορτασμού της Ημέρας της Ευρώπης. Πάνω από 4.000 επισκέπτες είδαν τις φωτογραφίες της και ένιωσαν ότι «ταξιδεύουν» στην Ελλάδα: Στις Σπέτσες, στη Σίφνο, στην Κεφαλονιά, στα Χανιά, στα Ιωάννινα και στην Αθήνα.

           Το σύμβολο και το μυστήριο της πόρτας

     Για την Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο, οι πόρτες δεν είναι απλώς αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, αλλά σημεία υπαρξιακής σημασίας. Την εκφράζει το απόσπασμα ενός ποιήματος του Γουίλιαμ Μπλέικ, που λέει: «Στο σύμπαν υπάρχουν πράγματα που γνωρίζουμε και κάποια που δεν γνωρίζουμε. Και στο ενδιάμεσο είναι οι πόρτες».

«Για μένα η πόρτα συμβολίζει αλλαγές και ευκαιρίες. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν συναντάμε πόρτες; Τις ανοίγουμε ή τις προσπερνάμε από φόβο;», αναρωτιέται. Επιπλέον, όπως σημειώνει, «η κάθε πόρτα είναι ένα κάλεσμα, είναι σαν να λέει “ περάστε μέσα”. Κι έχει πάντα ένα μυστήριο. Δεν ξέρεις τι υπάρχει πίσω της, ποιοι έζησαν εκεί, ποιοι ζουν τώρα, ποιοι θα ζήσουν αύριο…».

     Η ίδια δηλώνει πως δεν φοβάται τις κλειστές πόρτες, αφού νιώθει ότι την προσκαλούν να τις ανοίξει και να ανακαλύψει τι βρίσκεται πίσω τους. Με την έκθεσή της επιδιώκει να παρακινήσει τους επισκέπτες να δώσουν σημασία στις λεπτομέρειες της πόλης όπου κινούνται. Να περπατούν με βλέμμα παρατηρητικό και να ανακαλύπτουν τα μικρά, τα φαινομενικά ασήμαντα, που όμως αποκαλύπτουν την ταυτότητα ενός τόπου.

      Τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας «Πόρτες της Θεσσαλονίκης» θα γίνουν την Πέμπτη 12 Ιουνίου στις 19:00 στην Chalkos Gallery-Costas Parcharidis (Ιουστινιανού 21, δίπλα στην Παναγία Χαλκέων). Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 26 Ιουνίου.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Βαρβάρα Καζαντζίδου

Τις φωτογραφίες παραχώρησε η Chalkos Gallery-Costas Parcharidis