Ευάγγελος Βενιζέλος: “Εκδοχές πολέμου 2009-2022” (Βίντεο)

Παρουσιάστηκε χθες το βράδυ , 26 Ιουλίοι 2022 ,το νέο βιβλίο τουΕυάγγελου Βενιζέλου  καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ,πρώην αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης και πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με τίτλο “Εκδοχές πολέμου 2009-2022”  ( Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ,Αθήνα).

Περιεχόμενα

Πρόλογος
1. Από την οικονομική κρίση στην κρίση της πανδημίας και στον πόλεμο στην Ουκρανία – Εισαγωγή
2. Επώαση και έκρηξη της κρίσης: Το πρώτο πρόγραμμα στήριξης
Η έλλειψη δημοσιονομικής επίγνωσης: Τα δημοσιονομικά και μακροοικονομικά δεδομένα της περιόδου 2004-2009
Η εγκατάσταση του ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρωζώνης
Η Ελλάδα ως εργαστήριο για την επεξεργασία νέων μηχανισμών οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης
Η καμπύλη της στάσης των αγορών
Ο ευρωπαϊκός αυτοσχεδιασμός και τα γενετικά προβλήματα του πρώτου προγράμματος
Το πρώτο μνημόνιο ως μοχλός πολιτικών εξελίξεων: Η ανατροπή των αυτονόητων της μεταπολιτευτικής περιόδου
Η προταση για την έγκριση του πρώτου προγράμματος με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών
Η καταλυτική δήλωση της Ντοβίλ
Η ανακοίνωση της Τρόικας για την άντληση 50 δισ. ευρώ από την εκποίηση δημόσιας περιουσίας
Το αδιέξοδο του πρώτου προγράμματος και η έναρξη της συζήτησης για παρέμβαση στο δημόσιο χρέος
Η πολιτική κρίση και ο ανασχηματισμός του Ιουνίου 2011: Η ανάληψη των καθηκόντων του Υπουργού
Οικονομικών
Το κόστος των δύσκολων πολιτικών και προσωπικών επιλογών
3. Η δυσκολότερη διαπραγμάτευση για τη χώρα (Ιούνιος 2011 – Μάρτιος 2012)
Η συνύπαρξη του Υπουργείου Οικονομικών και των «Αγανακτισμένων» στην Πλατεία Συντάγματος
Η ομάδα των συνεργατών
Η πρώτη επαφή με τους παράγοντες του Eurogroup
Η ψήφιση των μέτρων εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής
Η «Συμφωνία του Βερολίνου» για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους
Η αρχική βολιδοσκόπηση περί Grexit
Η συζήτηση με την ΕΚΤ στην τελική φάση της θητείας Τρισέ
Η επίσκεψη στην Ουάσινγκτον τον Ιούλιο του 2011: Η στάση των ΗΠΑ και του ΔΝΤ
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 21ης Ιουλίου 2011 για το πλαίσιο του δευτέρου
προγράμματος και την παρέμβαση στο χρέος
Η πολυεπίπεδη διαπραγμάτευση
Η σύγκρουση με την Τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου 2011
Το ΕΕΤΗΔΕ. Η σχέση Πρωθυπουργού-Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών
Η συζήτηση περί Grexit στο υπόγειο του ξενοδοχείου Monopol στο Βρότσλαβ της Πολωνίας
Η φθινοπωρινή σύνοδος του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον: Η πρώτη συνεννόηση με τον Μάριο Ντράγκι
Η πορεία προς την οριστικοποίηση του δεύτερου προγράμματος: Εταίροι ή τιμωροί;
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26/27ης Οκτωβρίου 2011
Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος από τον Γ. Παπανδρέου
Η συνάντηση των Καννών
Η δήλωση τα ξημερώματα, αμέσως μετά την επιστροφή από τις Κάννες
4. Στο Υπουργείο Οικονομικών – Η δεύτερη φάση: η Κυβέρνηση Παπαδήμου και η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους
Ψήφος εμπιστοσύνης σε έναν Πρωθυπουργό που είχε ήδη ανακοινώσει την αποχώρησή του
Οι διαπραγματεύσεις με τη Νέα Δημοκρατία για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας και η συμμετοχή του ΛΑΟΣ
Η αναζήτηση Πρωθυπουργού
Η Λερναία ‘Υδρα της διαπραγμάτευσης
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή;
II δύσκολη πορεία προς τη συμφωνία για το δεύτερο πρόγραμμα: Μέρες Φεβρουαρίου 2012
Η εφαρμογή της συμφωνίας για το PSI και την αναδιάρθρωση χρέους
Παίχτηκε η χώρα στα ζάρια;
Η διάρκεια της κυβέρνησης Παπαδήμου
Οι διαφορές μεταξύ πρώτου και δεύτερου προγράμματος
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Ο αποχαιρετισμός με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε
5. Η αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι εκλογές του 2012 και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου
Η δημοσκοπική πτώση του ΠΑΣΟΚ και η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου από την ηγεσία
Οι εκλογές του Μαΐου 2012: Η προεκλογική έκρηξη της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου
Η επανάληψη των εκλογών: Οι εκλογές του Ιουνίου 2012
Η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ […]
6. Η μεταστροφή του αντιμνημονιακού λαϊκισμού (2015-2019)
7. Η παράδοξη κανονικότητα του 21ου αιώνα: Υπό το φως του πολέμου στην Ουκρανία
Χρονολόγιο αφήγησης.

Το βιβλίο έχει, σύμφωνα μερεπορτάζ του ΑΠΕ-ΜΠΕ ,  ως βασικό κορμό την πλήρη και συστηματική αφήγησή του για τα γεγονότα της περιόδου της οικονομικής κρίσης, τη δεκαετία των μνημονίων, 2009-2019.

Διατρέχει όλα όσα συνέβησαν σε κυβερνητικό επίπεδο, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, 2009-2011, στη κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο και το PSI, τον σχηματισμό των κυβερνήσεων του 2012-2015, καθώς και τις δύσκολες και δραματικές διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους παράγοντες και πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών για το κούρεμα του δημοσίου χρέους και την αποφυγή του Grexit. Σχολιάζεται η περίοδος διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα μαζί με τους ΑΝΕΛ μέχρι την τελευταία ομιλία του κ. Βενιζέλου στη Βουλή τον Ιούνιο του 2019.

1. Η πρώτη, πώς δεν είναι ένα κλασικό αφηγηματικό κείμενο. Πρόκειται για δύο μακροσκελείς συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο, Γιώργο Κουβαρά, όπου ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών αφηγείται τα γεγονότα, όπως τα έζησε ο ίδιος από τις θέσεις κάθε φορά που είχε.
2. Η δεύτερη είναι ο αναστοχασμός και τα διδάγματα που εξάγει ο Ευάγγελος Βενιζέλος για τις προκλήσεις και το μέλλον της χώρας, υπό το πρίσμα της Μεταπολίτευσης και έτσι συνδέεται συμβολικά η παρουσίασή του με την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

Συνιστά και κάτι ακόμη σημαντικό. Είναι η μαρτυρία ενός εκ των πρωταγωνιστών αυτής της δεκαετίας, γεγονός που συμβαίνει σπάνια με δημόσια πρόσωπα να μιλούν δρώντας ακόμη στη δημόσια σφαίρα . Αυτό θα βοηθήσει πολύ τους ιστορικούς του μέλλοντος όταν θα κάνουν την ιστορική αποτίμηση των γεγονότων.

Η αφήγηση των γεγονότων από τον Ευάγγελο Βενιζέλο θα εκπλήξει πολλούς και θα ανατρέψει πολλές στερεότυπες πεποιθήσεις.

Ο κ. Βενιζέλος απαντώντας στις ερωτήσεις του Γιώργου Κουβαρά παρουσιάζει τα γεγονότα, τα παρασκήνια, τα πρόσωπα και την ερμηνεία του για τις καταστάσεις που βίωσε η χώρα, μέσα στα διεθνή και ευρωπαϊκά συμφραζόμενα της εποχής. Όλα αυτά συσχετίζονται με την αλληλουχία των κρίσεων, με τη μετάβαση από την οικονομική κρίση στην πανδημία και από την πανδημία στη ρωσική στρατιωτική εισβολή και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Όπως γράφει στον πρόλογο, «Η δεκαετία 2009-2019, η λεγόμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, δεν τελείωσε. Έχει την ιδιορρυθμία να εισχωρεί στην περίοδο που ακολουθεί, η οποία δεν σηματοδότησε ποτέ την επάνοδο στην κανονικότητα, καθώς η κρίση με τις πολλαπλές μορφές της έχει καταστεί πλέον συστατικό της κανονικότητας. Μιας κανονικότητας μετανεωτερικής και αρχαϊκής ταυτοχρόνως. Μιας νέας πραγματικότητας που κοιτάζει ως Ιανός προς το μέλλον αλλά και προς το παρελθόν.

» Η μετάβαση αυτή από κρίση σε κρίση, η αλληλουχία και η διασύνδεση των κρίσεων, η διαρκής επικαιρότητα της οικονομικής κρίσης ή μάλλον των διαρθρωτικών ζητημάτων που συνδέονται με την οικονομική κρίση, ήταν ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο αποδέχθηκα την επίμονη και καλά τεκμηριωμένη πρόταση του Γιώργου Κουβαρά να οργανώσουμε αυτή τη μακρά και συνολική συζήτηση. Αυτά που λέω απαντώντας στις ερωτήσεις του συγκροτούν τη μαρτυρία μου για την κρίσιμη περίοδο 2009 -2019.

» Το βιβλίο προσπαθεί να τοποθετήσει δύσκολες πολιτικές επιλογές που έγιναν υπό ασφυκτική πίεση και υπό συνθήκες υπαρξιακής εθνικής κρίσης στα ευρωπαϊκά και διεθνή συμφραζόμενά τους και στον ορίζοντα του μακρού ιστορικού χρόνου που ήδη τον χρωματίζει η πανδημία και ο πόλεμος, η Λερναία Ύδρα της Ιστορίας.

» Είχα χαρακτηρίσει την οικονομική κρίση τον “πόλεμο της γενιάς μας”. Αμέσως μετά, η πανδημία εμφανίστηκε και εξελίσσεται ως υγειονομικός και επιστημονικός “πόλεμος” με ασύμμετρο αντίπαλο τον κορονοϊό. Μετά από δύο πολέμους με τη μεταφορική έννοια του όρου εμφανίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με την πιο αρχαϊκή και βάναυση μορφή του. Ένας πόλεμος κατά κυριολεξία, με διαστάσεις που ακόμη δεν έχουν καταστεί εμφανείς στο σύνολό τους.

» Πρόκειται συνεπώς για “εκδοχές πολέμου”, μεταφορικού και πραγματικού, που καλύπτουν την περίοδο 2009-2022».

******************************************************

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών.

Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του «Εκδοχές πολέμου 2009-2022», εκδόσεις Πατάκη, Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών

 “ Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,

σας ευχαριστώ προσωπικά την κάθε μία και τον κάθε ένα από εσάς που μου κάνατε την πολύ μεγάλη τιμή αυτή τη ζεστή βραδιά να έρθετε εδώ, στον ειδυλλιακό νομίζω αυτό χώρο και να με τιμήσετε με την παρουσία σας. Ο χώρος μου είναι ιδιαίτερα οικείος από τη θητεία μου στο Υπουργείο Πολιτισμού και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τη Διεύθυνση του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου γιατί μας βοήθησε να οργανώσουμε τη σημερινή εκδήλωση, τη Διευθύντρια, την κα. Παρή Καλαμαρά και τον αρμόδιο αρχαιολόγο, τον κ. Περίανδρο Επιτροπάκη.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδίως εκείνες κι εκείνους με τους οποίους πορευθήκαμε μαζί τα δύσκολα χρόνια. Νομίζω ότι ο Γιώργος Ζανιάς τους εκπροσωπεί όλους αυτούς στο επίπεδο του στελεχικού δυναμικού που είχε κινητοποιηθεί.

Θέλω να μου επιτρέψετε να μνημονεύσω για λόγους όχι μόνο θεσμικούς, αλλά αυθεντικά προσωπικούς, τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά με τον οποίο πορευθήκαμε μαζί και έχουμε συγκροτήσει μαζί μία έννοια που είναι οι Σαμαρο – Βενιζέλοι, η οποία νομίζω ότι αποτελεί και ένα ιστορικό στοίχημα για το πώς τελικά θα καταγραφεί, θέλω να ελπίζω θετικά. Θα μιλήσω για τον Αντώνη, ο Αντώνης είναι εδώ, μέχρι τελευταία στιγμή περιμέναμε το Λουκά Παπαδήμο, κάτι του έτυχε, αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου με ευχαρίστησε για την πρόσκληση, για λόγους οικογενειακών υποχρεώσεων δεν είναι σήμερα μαζί μας.

Το βιβλίο αναφέρεται σε όλη αυτή την περίοδο και στα τρία κυβερνητικά σχήματα, στην κυβέρνηση Παπανδρέου, στην κυβέρνηση Παπαδήμου και στην κυβέρνηση Σαμαρά που, κατά παραχώρηση του Αντώνη, ονομάζεται Σαμαρά-Βενιζέλου. Θα σας πω τι σημασία έχει η ενιαία προσέγγιση αυτής της περιόδου, πάντως σπεύδω να πω ότι στο βιβλίο αυτό υπερασπίζομαι και τις τρεις κυβερνήσεις και το έργο τους και αυτό έχει, νομίζω, μία κάποια σημασία.

Θέλω να θυμηθώ τον Κάρολο Παπούλια που έχει φύγει από τη ζωή αυτή, που ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τη δύσκολη περίοδο και θέλω να το σημειώσουμε στη μνήμη μας.

Ευχαριστώ φυσικά τον Γιώργο Κουβαρά για τη συνεργασία, την αγάπη, τις ερωτήσεις, συστηματικές, επίμονες, διεισδυτικές, πάντα ευγενής, με έναν επαγγελματισμό υψηλού επιπέδου, είχε την αίσθηση –και το πέτυχε, νομίζω, αυτό– ότι πρέπει  να λειτουργήσει στη συζήτηση μας ως εκπρόσωπος της κοινής γνώμης και να μεταφέρει γνήσιες, νομιμοποιημένες απορίες.

Ευχαριστώ, φυσικά, την Άννα Πατάκη και όλο τον εκδοτικό οίκο Πατάκη για την επιμελημένη, έγκυρη δουλειά.

Την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, που μνημονεύθηκε ήδη, για το χρονολόγιο, την επιμέλεια, την αυστηρότητα. Αλλά αυτό που έχουμε κάνει είναι μία σύνθετη παραγωγή, αυτές οι ώρες συζήτησης με τον Γιώργο Κουβαρά είναι όλες μαγνητοσκοπημένες με υψηλή ποιότητα εγγραφής χάρη στην ομάδα ενός πολύ σημαντικού Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας, του Γιάννη Δασκαλοθανάση. Μας βοήθησε πάρα πολύ ο Μπάμπης Λιόντης και η Wave, μας βοήθησε ένας από τους πιο έμπειρους μοντέρ που έχει η χώρα μας, ο Γιώργος Χελιδoνίδης, μας βοήθησαν άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία τεχνική, όπως ο Χρήστος Σιμάτος και ο Κωνσταντίνος Κορίκης. Θέλω να ευχαριστήσω το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία γιατί μας φιλοξένησε σε αυτή την, ας το πούμε, πρόκληση και βέβαια να ευχαριστήσω και τον Κύκλο Ιδεών που έχει στηρίξει με πολλούς τρόπους το εγχείρημα αυτό, τον Πρόεδρό του, τον Πέτρο Καβάσαλη και τον Αντιπρόεδρό του, Χρήστο Δερβένη, γιατρό μου, ο οποίος επίσης με συνόδευσε στις Κάννες και είναι κι αυτός ένας μάρτυρας των επεισοδίων που καταγράφονται στο βιβλίο.

Λυπάμαι που δεν είχαμε μαζί μας τη Νίκη Λυμπεράκη σήμερα, μας έλειψε, θα προσέθετε πολύ μεγάλη υπεραξία στη συνάντηση μας, αλλά της στέλνω κι εγώ τις προσωπικές μου ευχές, μαζί με τις ευχές όλων μας για γρήγορη ανάρρωση. Ο Γιώργος Κουβαράς την αναπλήρωσε επαξίως, γιατί ούτως ή άλλως είναι συνένοχος του βιβλίου.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους δύο βασικούς ομιλητές. Ο Γιώργος Ζανιάς ήταν το alter ego μου την περίοδο εκείνη, συνεργός, συγκυρηναίος για την ακρίβεια, συμπρωταγωνιστής, ουσιαστικός και διακριτικός για όλη την κρίσιμη περίοδο μέχρι το τέλος του 2014-αρχές του 2015, είναι ένας συνεργός, αλλά είναι κι ένας μάρτυρας και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε.

Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι αυτό που ξέρετε, είναι όχι απλά και μόνο συγγραφέας, είναι ο διανοούμενος, ο ανατόμος των συμπεριφορών και τον ευχαριστώ γιατί έχει ελέγξει με αυστηρότητα τη συνοχή και τις διανοητικές και συναισθηματικές προϋποθέσεις της αφήγησης, δηλαδή στην πραγματικότητα έχει ελέγξει την αίσθηση της ιστορίας που αποπνέει το βιβλίο.

Ο Γιώργος Ζανιάς αναφέρθηκε στο Βρότσλαβ, το Μπρεσλάου το γερμανικό πριν τον πόλεμο, με ένα πανεπιστήμιο που οι καθηγητές του έχουν κομίσει πολλά βραβεία Νόμπελ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Πράγματι στο ξενοδοχείο Monopol, στο υπόγειο, διαδραματίστηκαν αυτά που ακούσατε. Σε μία πάρα πολύ ωραία συνέντευξη που πήρε ο Γιώργος Παππάς από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, συμπτωματικά το προηγούμενο Σάββατο και δημοσιεύτηκε στα «Νέα», ο Σόιμπλε διευκρινίζει και νομίζω είναι ακριβής, το λέω κι εγώ διά μακρών στο βιβλίο, ότι για πρώτη φορά μου έθεσε το ζήτημα αυτό, πάλι παρουσία του Γιώργου Ζανιά, πάλι στο περιβόητο σχήμα “One plus one”, ένας κι ένας Υπουργοί και από ένας συμπαραστάτης, πάλι με τον Γιέρκ Άσμουσεν στο Βερολίνο,  αρχές Ιουλίου του 2011, λίγες μόνο ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου στο Υπουργείο Οικονομικών. Όπως σωστά διευκρινίζει, εκεί ρώτησε εάν έχουμε την επιθυμία, τη βούληση να αναλάβουμε το εγχείρημα της δημοσιονομικής και διαρθρωτικής προσαρμογής, εάν θέλουμε να παραδώσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας επιτροπικά, όπως είπε, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή στη Γερμανία, κατά βάθος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – είναι  διαφορετικό να έχεις τη σκληρή και συνεχή εποπτεία της Τρόικας και των θεσμικών εταίρων και τελείως διαφορετικό να παραδώσεις στην πραγματικότητα τη διακυβέρνηση σε έναν gauleiter- ή εάν θέλουμε να βγούμε προσωρινά από την Ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα έγινε τρεις φορές η συζήτηση αυτή, μία φορά στο Βερολίνο τον Ιούλιο του 2011.  Μια  φορά, την κρισιμότερη, την πιο βαριά – υπάρχει ένα τραγούδι που αρέσει στο Γιώργο Ζανιά, «βαριά-βαριά, αργά-αργά», το οποίο μου το έλεγε πολλές φορές σε αυτές τις κρίσιμες φάσεις, ήταν, λοιπόν, αργά-αργά τη νύχτα και βαριά-βαριά – στο Βρότσλαβ. Αυτό  επαναλήφθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα στη φθινοπωρινή Σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στον τελευταίο όροφο, ψηλά, του κτιρίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον και όταν εκεί επιβεβαιώθηκε η συζήτηση, πιο γρήγορα και πιο εύκολα βέβαια, έγινε και η πρώτη μου συνάντηση κατ’ ιδίαν, μόνοι μας, με τον Μάριο Ντράγκι, στο απέναντι κτίριο της Παγκόσμιας Τράπεζας στα γραφεία της ιταλικής αντιπροσωπείας. Ήταν πρώτη μας επαφή, η πρώτη μας γνωριμία και η πρώτη μας μεγάλη συμφωνία πια στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Έγιναν όλες οι αναφορές στο PSI, θέλω να διευκρινίσω ότι το PSI είναι απλώς το προοίμιο του OSI, του official sector involvement. Η χώρα υπάρχει δημοσιονομικά, όχι χάρη στο PSI, αλλά χάρη στο OSI και χάρη στην αναδιάρθρωση, χάρη στη δραστική μείωση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησης και χάρη στη μεταφορά του χρέους σε μία υβριδική κατάσταση. Η χώρα υπάρχει δημοσιονομικά και θα υπάρχει, γιατί το χρέος είναι υβριδικό, ανήκει σε πιστωτές θεσμικούς σε πολύ μεγάλο ποσοστό ακόμα σήμερα και το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης είναι απολύτως ελέγξιμο και αντιμετωπίσιμο. Αυτό είναι που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε τα οφέλη όλων των παρεμβάσεων, που λόγω πανδημίας ή τώρα λόγω πολέμου στην Ουκρανία, πληθωρισμού και ενεργειακής κρίσης, αποφασίζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για την ακρίβεια από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών, όπως το τελευταίο που είναι το transmission protection instrument, το οποίο ήδη επενεργεί. Όπως επενέργησε, χωρίς να εφαρμοσθεί, το πρώτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης για τα κράτη που είχαν υπαχθεί σε μνημόνια που είναι το περιβόητο ΟΜΤ, το οποίο το θυμήθηκε η Κριστίν Λαγκάρντ και το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις τελευταίες, προχθεσινές,  ανακοινώσεις. Αυτό έχει ανασυρθεί από το οπλοστάσιο, στην πραγματικότητα, της ελληνικής κρίσης η οποία είναι το εργαστήριο στο οποίο διαμορφώθηκαν όλοι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, δυνάμει των οποίων πορεύεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της πανδημίας και τώρα πια τα χρόνια του πολέμου, της ενεργειακής κρίσης, του πληθωρισμού, της αβεβαιότητας.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα λέω αυτό που είπε ο Χρήστος Χωμενίδης, έχει ο πολίτης ευθύνη για την κρίση που είναι στην πραγματικότητα η συμπύκνωση, η σύνοψη της μεταπολίτευσης; Γιατί η πραγματική τομή στον ιστορικό χρόνο είναι το 2010. Μέχρι το 2010 υπάρχει μία ειδυλλιακή, ανυποψίαστη μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση συνεχίζεται και μετά την οικονομική κρίση, έχει την εντυπωσιακή ικανότητα να επεκτείνεται χρονικά ως περίοδος και να ενσωματώνει τις αμφισβητήσεις της, όμως μόνον στην περίοδο 2010-2019 δοκιμάστηκε η μεταπολίτευση. Άντεξε με πάρα πολλές, ας το πούμε, αρνητικές συνέπειες και επιπτώσεις, με πάρα πολύ μεγάλο κόστος. Άντεξε με έναν περίεργο τρόπο, με την εσπευσμένη επάνοδο στην κανονικότητα και με την πίστη όλων πως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από την κανονικότητα αυτή, ότι θα παραμείνουμε στην κανονικότητα επειδή το εξαγγέλλουμε και το θέλουμε, βολονταριστικά, πάση θυσία. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Λέει ο Χρήστος «μα, μπορεί να συγκριθεί η ευθύνη του πολίτη με την ευθύνη των πολιτικών διαχειριστών;». Όχι, οι πολιτικοί διαχειριστές έχουν βουνά ευθύνης, αλλά ένας κόκκος άμμου αθροίζεται στις εκλογές και στη μεταπολίτευση ποτέ δεν ψηφίστηκε άπαξ μία επιλογή, πάντα ψηφίστηκε δύο τουλάχιστον φορές. Ακόμα και η διαχείριση της περιόδου 2010-2015 ψηφίστηκε δύο φορές, το φθινόπωρο του 2009 και στις διπλές εκλογές του 2012. Δεν ενεργούσαμε ερήμην του ελληνικού λαού ή εναντίον της βούλησης του εκλογικού σώματος, εκφράσαμε τη βούληση του εκλογικού σώματος, πάντως όπως διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2012. Λησμονείται στην ανάλυση που γίνεται, συνήθως, η εντολή που χορηγήθηκε στις εκλογές του 2012, αυτή που στη συνέχεια εκτέλεσε, κατά την επιθυμία του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση των τριών κομμάτων στην αρχή και στη συνέχεια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Όμως  έχω μπει στην πολιτική και έχω αναλάβει υπουργικά καθήκοντα τον Οκτώβριο του 1993, με τη χώρα να έχει πληθωρισμό 14% και επιτόκια χορηγήσεων 25%, και θυμάμαι να περνώ πολλά χρόνια της πολιτικής μου ζωής αγωνιζόμενος για μία δημοσιονομική προσαρμογή, προκειμένου η χώρα να ενταχθεί στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, για την ακρίβεια στη Νομισματική Ένωση, στην Ευρωζώνη. Από το 1993 μέχρι το 2000 αγωνιζόμασταν για αυτήν την προσαρμογή. Βεβαίως όχι με την πίεση του μνημονίου, βεβαίως με τη χαλαρότητα της περιόδου εκείνης που ήταν μία χαλαρότητα πανευρωπαϊκή, επειδή έπρεπε να ενταχθεί η Ιταλία και επειδή στην πραγματικότητα η Ελλάδα ήταν ο προπομπός της ένταξης της Ιταλίας, χωρίς την οποία δεν μπορούσε να συγκροτηθεί η Ευρωζώνη στην πραγματικότητα. Αλλά πάντως, ήδη από την ύστερη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια με την κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, αγωνιζόμασταν για αυτή τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι αργήσαμε πάρα πολύ να συνειδητοποιήσουμε πώς θα εξελιχθούν με εκθετικό ρυθμό τα προβλήματα. Ήδη μέχρι το Νοέμβριο του 2009 ένα συμβολικό ερώτημα ήταν αν θα παγώσουν οι μισθοί πάνω από 2.000 ευρώ ή πάνω από 2.500 ευρώ. Οι περικοπές που έκανα στο Υπουργείο Αμύνης, τις οποίες μνημόνευσε ο Γιώργος Ζανιάς προηγουμένως, ήταν 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό ισοδύναμο με το πρώτο κύμα περικοπής συντάξεων. Οι συντάξεις που περικόπηκαν  με την πρώτη νομοθεσία, τη νομοθεσία του πρώτου μνημονίου, ήταν 1,6 δις ευρώ και οι αμυντικές δαπάνες περικόπηκαν, για να  υπάρχει ίση συνεισφορά, 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Είμαι λάτρης της ταινίας «Λούφα και παραλλαγή» και είχα έναν αστυνομικό στη συνοδεία μου που πάντα μου θύμιζε πως «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ».  Με ρωτούν πολύ συχνά, τι λάθη έχετε κάνει; Εγώ είμαι έτοιμος να συνομολογήσω πάρα πολλά λάθη, αλλά  όταν προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί αυτός που με ρωτά, «τι λάθη έχετε κάνει», διαπιστώνω ότι  δεν εννοεί συνήθως, «τι λάθη έχετε κάνει επί της ουσίας» , αυτή την επιλογή, την άλλη επιλογή. Εννοεί γιατί δεν προστατεύσατε τον εαυτό σας, γιατί δεν διασφαλίσατε τη σταδιοδρομία σας, γιατί δεν πετύχατε τους προσωπικούς σας στόχους, γιατί κάνατε τη ζωή σας πιο δύσκολη από ό,τι θα μπορούσατε, οπότε είναι πια δύσκολο να συγκροτηθεί ο κώδικας επικοινωνίας.

Τι είναι αυτό το οποίο με έκανε να αποδεχθώ την ευθύνη; Ο πατριωτισμός; Η υπευθυνότητα; Μία εν τω βάθει ματαιοδοξία επικοινωνίας με την ιστορία; Δεν το ξέρει κανείς αυτό, αυτό κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Πάντως η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις την ευκαιρία να μετάσχεις σε ένα ιστορικό γεγονός, να ζήσεις καταστάσεις οι οποίες δεν είναι συνήθεις, αλλά κινούνται με άλλους ρυθμούς μέσα σε μία πύκνωση του ιστορικού χρόνου, όταν ενώνονται οι κατηγορίες του ιστορικού χρόνου, όταν ο βραχύς και ο μακρός χρόνος ενώνονται, πρέπει να αποφασίσεις εάν θα μετάσχεις ή όχι, όποιος έχει μείνει εκτός έχει χάσει την εμπειρία αυτή.

Από διακριτικότητα ο Γιώργος Ζανιάς δεν αναφέρθηκε σε άλλες σκηνές, όπως στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στη Θεσσαλονίκη επί τη ευκαιρία των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης το Σεπτέμβριο του 2010, όταν  έπρεπε να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για να πάμε στο δεύτερο πρόγραμμα.  Μετά  την περιβόητη σύγκρουσή μου με την Τρόικα εδώ στην Αθήνα, 31 Αυγούστου-1^η Σεπτεμβρίου του 2011, είχαμε κάνει μία σειρά από συμφωνίες με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τον Ρεν, και έπρεπε να δώσουμε μία λύση πρακτική με δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Περιμένουμε, λοιπόν, να αρχίσει η συνεδρίαση και έχουμε πάει με τον Γιώργο Ζανιά στο «Μακεδονία  Palace»  και αγναντεύουμε το Θερμαϊκό και εκεί καταλήγουμε στο ότι η μόνη λύση είναι ένα μέτρο σαν το ΕΕΤΗΔΕ που θα εισπραχθεί και μέσω της ΔΕΗ, που έγινε ομόφωνα και με πολύ μεγάλη χαρά, σχεδόν λυτρωτικά, δεκτή ως πρόταση από το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά θα δείτε στο βιβλίο πώς έγινε η εξαγγελία και η διαχείριση αυτής της υπόθεσης η οποία κρατά έως σήμερα στην πραγματικότητα.

Δεν είναι τυχαίο ίσως, ή εν πάση περιπτώσει κατέστη σκόπιμο εκ των υστέρων και εξ αποτελέσματος, ότι κάνουμε σήμερα, 26 Ιουλίου, την παρουσίαση αυτή, εντός του πλαισίου των εορτασμών της μεταπολίτευσης, γιατί πιστεύω ότι αυτός είναι ο πραγματικός αναστοχαστικός εορτασμός της μεταπολίτευσης, αυτή η εκ των υστέρων επίσκεψη της κρίσης, η πρόσκληση να τα ξανασκεφτούμε όλα, να τα συζητήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Αυτή είναι η δοκιμασία της μεταπολίτευσης και ο έλεγχος της, διότι, όπως είχα την ευκαιρία να γράψω πολύ πρόσφατα, η οικονομική κρίση είναι σύνοψη, τομή και συνέχεια της μεταπολίτευσης, συμπυκνώνει τα πάντα.

Στην πραγματικότητα βέβαια κανείς δεν θέλει να θυμάται την οικονομική κρίση, θέλει να τη βάλει σε μία αγκύλη και να την εξαφανίσει από τη μνήμη μας, γιατί κανείς δεν θέλει να έχει το βάρος της δημοσιονομικής επίγνωσης. Δημοσιονομική επίγνωση είναι η δημοκρατική επίγνωση, η σχέση δημοκρατίας και λαϊκισμού είναι μία σχέση γενετική και μοιραία, φυσικά ο λαϊκισμός είναι ένα φαινόμενο πολύ παλιό, οριζόντιο, διάχυτο, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα ή να σημαίνει τα πάντα, μπορεί η ευρετική του λειτουργία να είναι πάρα πολύ μικρή, πάντως η δημοκρατία παράγει λαϊκισμό λόγω της περιοδικότητας της. Οι περιοδικές εκλογές καθιστούν τη δημοκρατία συγκυριακού χαρακτήρα πολιτικό σύστημα, το οποίο όμως κρίνεται εκ των υστέρων και εξ αποτελέσματος ιστορικά. Δεν μπορείς όμως να έχεις απαίτηση από τα ενεργά υποκείμενα της δημοκρατίας, ατομικά και συλλογικά, να κινούνται με το νου στραμμένο στην ιστορία και να χάνουν τη μάχη της συγκυρίας, δηλαδή τη μάχη των εκλογών, της εξουσίας, της κατάκτησης της εξουσίας, της διαχείρισης και της παράτασης της παραμονής στην εξουσία. Άρα αυτό το στοίχημα, αυτό το δίλημμα μεταξύ ιστορίας και συγκυρίας, αυτή η σχέση δημοκρατίας και λαϊκισμού, στην πραγματικότητα συμπυκνώνεται στο δημοσιονομικό ζήτημα σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

Γιορτάζουμε την εκατοστή επέτειο της Μικρασιατικής καταστροφής φέτος, που είναι ένα εργαστήριο για το πώς λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες είναι συγκυριακές με τεράστιες ιστορικές επιπτώσεις. Χωρίς  το δραματικό αποτύπωμα της Μικρασιατικής εκστρατείας και της Μικρασιατικής καταστροφής και η οικονομική κρίση είναι ένα εργαστήριο για τη διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων, χρειάζονται υπερβάσεις και πρέπει να βρεις ανθρώπους που κάνουν τις υπερβάσεις αυτές.

Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε τεράστια υπέρβαση αναλαμβάνοντας μαζί με το κόμμα του, τότε ως ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας την ευθύνη συμμετοχής σε μία κυβέρνηση στην οποία ήταν το πρώτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα και ο ίδιος επωμιζόταν τα καθήκοντα του πρωθυπουργού, ξέροντας ότι θα εφαρμόσει μία πολιτική η οποία είναι εργοστάσιο παραγωγής κόστους πολιτικού. Θα μπορούσαμε να έχουμε ανεβάσει τη δική μας ροκ όπερα. Αναφέρομαι πολύ συχνά στον Αλεξάντερ Χάμιλτον που είναι αυτός που έκανε τη δημοσιονομική ομοσπονδοποίηση, όπως λέγεται, της Αμερικής, το fiscal federalism. Πέθανε πολύ νέος σε μονομαχία, είναι ο μόνος πατέρας της αμερικανικής Ομοσπονδίας και του αμερικανικού Συντάγματος που δεν έχει διατελέσει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και η προσωπογραφία του βρίσκεται στο δολάριο, και όταν η Federal Reserve πρότεινε να αφαιρεθεί για να μπει μία γυναίκα, για να είναι  political correct το όλο εικαστικό αποτέλεσμα, ξεσηκώθηκε μία πολύ μεγάλη αντίδραση υπέρ του Χάμιλτον και ανέβηκε μία πολύ μεγάλη όπερα Αλεξάντερ Χάμιλτον.

Θα μπορούσαμε να την ανεβάσουμε με τον Αντώνη εμείς άνετα ως κυβέρνηση, αλλά δεν το κάναμε. Δεν το κάναμε γιατί νιώθαμε ότι έχουμε μια ευθύνη απέναντι στον τόπο, απέναντι στο αλωνάκι αυτό. Έτσι πορευθήκαμε το 2014 σε αυτή την «άνοιξη» της άνοιξης του 2014, αλλά οδηγηθήκαμε σε πρόωρες εκλογές, έχοντας συναίσθηση της ευθύνης μας.

Παραδώσαμε όρθια τη χώρα, ζήσαμε τη διακινδύνευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 , αδιανόητη και περιττή, με τεράστιο κόστος. Εμείς ζήσαμε τέτοιες διακινδυνεύσεις σιωπηρά, δεν είναι μόνο  το Βρότσλαβ. Δεν έχει σκεφθεί κανείς τι θα συνέβαινε εάν στις 9 Μαρτίου του 2012 δεν πετυχαίναμε τους στόχους του κουρέματος του χρέους. Ο στόχος ήταν αδιανόητος, έπρεπε να κουρέψουμε το 96% της ονομαστικής τιμής των ομολόγων που είχαν επιλεγεί. Θα μπορούσε για «ιχνοστοιχεία» να χαθεί η υπόθεση αυτή και έπρεπε τότε να τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, το οποίο ο Γιώργος Ζανιάς  δεν τολμούσε ούτε να μου το δείξει εμένα, δηλαδή θεωρούσε ότι θα πάθω σοκ και εγώ για το τι έπρεπε να συμβεί. Και δεν συνέβη.  Όταν  ανακοίνωσα στο Eurogroup σε τηλεδιάσκεψη ότι πετύχαμε το στόχο, υπήρξε παύση ενός λεπτού, δεν το πίστευαν ότι έχει συμβεί αυτό, αλλά συνέβη.

Βέβαια νομίζω ότι ήταν υποχρέωση μου να τα αφηγηθώ όλα αυτά, να μιλήσω για τα γεγονότα, για τις καταστάσεις, δευτερευόντως για τα πρόσωπα, με ευγένεια όσο μπορώ, με ακρίβεια, η ακρίβεια καμιά φορά είναι πολύ πιο αυστηρή από οποιονδήποτε χαρακτηρισμό.

Βέβαια αναγκαστικά πρέπει να τοποθετηθούν όλα αυτά στα συμφραζόμενα της πανδημίας, της ενεργειακής κρίσης, του πολέμου στην Ουκρανία, του νέου διεθνούς τοπίου, του παγκόσμιου συσχετισμού που αλλάζει, των νέων απειλών, της στρατηγικής αβεβαιότητας που έχει η Δύση, καθώς ο πόλεμος θα κριθεί όχι στην Ουκρανία, αλλά στο εσωτερικό των δυτικών δημοκρατιών και πιο συγκεκριμένα στο εσωτερικό της αμερικανικής δημοκρατίας. Ο πόλεμος αυτός και ο νέος παγκόσμιος συσχετισμός θα κριθεί εντός των θεσμών και των μηχανισμών της αμερικανικής δημοκρατίας, η οποία συμπαρασύρει και την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα και για αυτό πρέπει να προετοιμαζόμαστε.

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι ένα βιβλίο που ξεκίνησε ως βιβλίο του προφορικού πολιτισμού και μετατράπηκε με πολύ κόπο σε βιβλίο του γραπτού λόγου. Έχουμε κάνει 21 διορθώσεις πλήρεις και μπορεί πάνω από 50 στα κρίσιμα σημεία, ελέγχοντας και επιβεβαιώνοντας κάθε γεγονός, κάθε αριθμό, κάθε αναφορά σε πρόσωπα, σε τόπους, σε ώρες και αυτό υποστηρίζεται με το χρονολόγιο, ιδίως το ηλεκτρονικό. Εκεί θα δείτε το email Χαρδούβελη και τι σήμαινε για τη χώρα, εκεί θα δείτε πώς ξεκίνησαν όλα τα σχέδια για την, ας το πούμε έτσι, απαλλαγή του τραπεζικού συστήματος από το βάρος των μη εξυπηρετουμένων δανείων, μας τα παρουσίασε τότε για πρώτη φορά ο Φωκίων Καραβίας σε ένα ταξίδι επιστροφής από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα.

Βεβαίως αναφέρομαι και σε όλα τα παρεμπίπτοντα ζητήματα, από τις Πρέσπες μέχρι τη Novartis, δεν θέλω να βαρύνω τη βραδιά, ούτε εγώ,  ούτε άλλοι που είμαστε εδώ, ο Αντώνης, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Δημήτρης Λιντζέρης, δεν βλέπω άλλους φίλους με τους οποίους περάσαμε μαζί αυτήν τη μεγάλη δοκιμασία όταν κληθήκαμε να προστατεύσουμε τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου από τον κίνδυνο της υπονόμευσης θεμελιωδών αξιών και αρχών του πολιτεύματος.

Βέβαια τελειώνω χρησιμοποιώντας κι εγώ τον όρο της «μεταπολιτικής» που είναι κάτι παραπάνω από την πολιτική, αλλά και κάτι λιγότερο από την έκθεση στην κρίση του εκλογικού σώματος. Είναι μία πολυτέλεια να κάνεις πολιτική χωρίς να εκτίθεσαι στην κρίση των πολιτών και εγώ το κάνω αυτό έχοντας συνείδηση του πλεονεκτήματος και του προνομίου και με τη συστολή που απαιτείται. Σέβομαι, τιμώ και θαυμάζω αυτούς που διατηρούν την αντοχή τους να εκτίθενται  στην κρίση του εκλογικού σώματος. Το πλεονέκτημα που αντιρροπίζει την κατάσταση αυτή, είναι ότι είσαι απελεύθερος, ότι μπορείς να λες ελεύθερα τη γνώμη σου και το χρειάζεται πιστεύω ο τόπος αυτό ,  χρειάζεται μερικούς ανθρώπους οι οποίοι να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς καταναγκασμούς και χωρίς σκοπιμότητες, αλλά πρέπει να πω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να κινητοποιήσεις το δημόσιο λόγο και να κινηθείς μέσα σε αυτό τον τόσο υπονομευμένο και τοξικό δημόσιο χώρο.

Εάν το βιβλίο βοηθήσει στο να διατηρήσουμε την ηρεμία μας, την απόστασή μας από τα πράγματα και την ιστορική μας επίγνωση, θα είμαι πάρα πολύ ευτυχής και είμαι ευγνώμων πραγματικά σε όλους εκείνους που με βοήθησαν και βεβαίως σε όλες και όλους εσάς που με τιμήσατε σήμερα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Γ. Κουβαράς: Εάν μου επιτρέπετε, ένα καταληκτικό σχόλιο πριν κλείσουμε και βεβαίως με τις πολλές ευχαριστίες μας στον Πρόεδρο, στους ομιλητές μας εδώ και σε όλους, θέλω να πω ότι μπορεί να έχει περάσει στη φάση της μεταπολιτικής, όπως λέει ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, αλλά πιστεύω ότι ο ενωτικός του ρόλος στο μέτωπο της δημοκρατίας και του ορθολογισμού είναι ξεκάθαρος, νομίζω το διαπιστώσαμε απόψε και είναι πολιτικός και με τη σύγχρονη έννοια και όχι μόνο μεταπολιτικός. Θέλω να το επισημάνω, γιατί νομίζω ότι αυτός ο ενωτικός ρόλος έχει τώρα και πολύ μεγαλύτερη σημασία.

Ευ. Βενιζέλος: Θα σου κάνω ένα δώρο, επειδή είπες αυτά τα καλά λόγια.  Όπως  είπε ο Χρήστος Χωμενίδης έχω γεννηθεί στις αλάνες των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης, στις δυτικές συνοικίες, έχω γεννηθεί στην οδό Ελευθερίας 19, γωνία με την οδό Ελευθερίου Βενιζέλου. Πώς να νιώθει ένα παιδάκι το οποίο καταλαβαίνει ότι το λένε Βενιζέλο, στο σπίτι τους μπροστά υπάρχει ένας δρόμος που λέγεται Ελευθερίου Βενιζέλου και ο δρόμος που είναι η πόρτα είναι οδός Ελευθερίας; Το ίδιο ένιωθα όταν πήγαινα με τον παππού μου τον παπά στην Εύβοια στην εκκλησία και νόμιζα ότι έχουμε εκεί ιδιοκτησιακά δικαιώματα και ότι μπορούσα να αλλάξω τη διακόσμηση και πάντα ρωτούσα, ποιος είναι ο ρόλος του μνήστορος Ιωσήφ στην αγιογραφία της Αγίας Οικογένειας, τι ακριβώς κάνει ο Ιωσήφ. Έτσι, λοιπόν, ρωτούσα και τι σημαίνει, γιατί εδώ λένε το όνομά μας και γιατί είμαστε εδώ; Το επόμενο βιβλίο θα βασίζεται σε αυτή τη συνεκδοχή, θα λέγεται «Οδός Ελευθερίας».

Γ. Κουβαράς: Πολύ ωραίο, πολύ καλό. Βέβαια, εάν ήσασταν δίκαιος, το δώρο θα ήταν αυτά που είπατε απόψε, πολλά από αυτά που είπατε, γιατί έχω σημειώσει εδώ μερικά που θα έπρεπε να τα έχουμε βάλει στο βιβλίο. Ευχαριστούμε πολύ όλους σας”

.