«Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση», το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού
Ανέκδοτες ιστορίες από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και προσωπικές εμπειρίες μετέφερε από την εκπομπή ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ της ΕΡΤ ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση», Σταύρος Λυγερός, ο οποίος όχι απλώς ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο αλλά και μέλος της συντονιστικής Επιτροπής. «Για το αν υπήρχαν νεκροί υπάρχει έρευνα, έχουν εντοπιστεί, έχουμε ονόματα και διευθύνσεις. Γίνεται μια συζήτηση αν είναι μέσα ή έξω. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ασήμαντο. Εγώ αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι υπήρχαν δύο αίθουσες της αρχιτεκτονικής, οι οποίες είχαν γίνει αίθουσες με τραυματίες από σφαίρες. Ενιαία ήταν η εξέγερση. Ξεκίνησε σαν κατάληψη και έγινε ενιαία» τόνισε ο γνωστός δημοσιογράφος. Μεταξύ άλλων ο κ. Λυγερός αναφέρθηκε και στο πρώτο βιβλίου που είχε γράψει για το Πολυτεχείο, λίγα μόλις χρόνια μετά την Εξέγερση, το 1977 τονίζοντας πως δέχτηκε να το γράψει μετά από πολλές πιέσεις με αφορμή τα 50 χρόνια της ιστορικής ημέρας σημειώνοντας πως «με την πάροδο των χρόνων ο υποκειμενισμός παίζει διάφορα παιχνίδια ακόμη και στους ανθρώπους που ζήσανε εκείνα τα γεγονότα». Επιπλέον, ο κ. Λυγερός τόνισε πως «τα γεγονότα που περιγράφει εκείνο το βιβλίο δεν αμφισβητήθηκαν στα 46 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από κανένα και αυτό είναι ένα στοιχείο αξιοπιστίας», ενώ στο νέο βιβλίο δεν άλλαξε φυσικά τίποτα από τα γεγονός απλώς πρόσθεσε βιωματικά στοιχεία, περίπου 50, ένθετα μέσα στην ανάλυση, τα οποία δίνουν το κλίμα της εποχής, ενώ αποκάλυψε πως δεν μεταφέρει δραματικά τα γεγονότα, αλλά όπως ακριβώς έγιναν περιγράφοντας ακόμη και κωμικές στιγμές εκείνης της εποχής.
Ερωτηθείς στο τι επιδίωκαν οι φοιτητές που κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνέιο μεταξύ άλλων ο κ. Λυγερός τόνισε πως «αυτή η πτυχή ότι κάποιοι νέοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία πράγματι είναι αλήθεια», όμως υπογράμμισε πως «υπήρχαν εσωτερικές αντιπαραθέσεις» διευκρινίζοντας πως «εκείνη την εποχή είχε παρουσιάσει ρωγμές στο δικτατορικό καθεστώς. Είχε γίνει και το νόθο δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 1973 και είχε δρομολογηθεί η πολιτικοποίηση του καθεστώτος. Υπήρχε μια πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος, η οποία ήταν τελείως αυθόρμητη, η οποία θεωρούσε ότι έπρεπε να αντισταθούμε μέσω αυτού που είχαμε, δηλαδή διαμαρτυρία απέναντι στην προσπάθεια πολιτικοποίησης». και πρόσθεσε πως ο βασικός φόβος ήταν πως ακόμα και αν γίνονταν ελεύθερες εκλογές και εκλεγόταν μια κυβέρνηση από παλιούς πολιτικούς, τότε δεν θα είχε κανένα περιθώριο να κάνει πράγματα. «Θα είχαμε δηλαδή μια ακρωτηριασμένη κηδεμονία, κομμένη και κίβδηλη δημοκρατία» σημείωσε χαρακτηριστικά υπογραμμίζοντας πως «εμείς αυτό θέλαμε να το σπάσουμε» προσθέτοντας πως στη συνέχεια το δικτατορικό καθεστώς απομονώθηκε«. Ενώ τόνισε πως «δεν ανέτρεψε τη δικτατορία το Πολυτεχνείο, γιατί δεν ήταν μια σύγκρουση στρατιωτικού τύπου» όμως δρομολόγησε τα γεγονότα που ακολούθησαν σημειώνοντας βέβαια πως «κατέρρευσε προκαλώντας την τραγωδία της Κύπρου». Μιλώντας υποθετικά και απαντώντας σε ένα σενάριο που δεν περιείχε την Εξέγερση του Πολυτεχνείου «υπενθύμισε» τη χούντας στη Χιλή και το πραξικόπημα του Πινοσέτ εναντίον του Δημοκρατικού εκλεγμένου προέδρου Αλιέντε. Ο δικτάτορας μέχρι το 1998, δεν πήγε ποτέ φυλακή και τα εγκλήματα που έκανε η χούντα της Χιλής.
