Ερωτηματικά για τις διερευνητικές και την πενταμερή

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*

Μήπως πάει η Ελλάδα και η Κύπρος ξυπόλητη στ’ αγκάθια με τις λεγόμενες διερευνητικές και την πενταμερή που ακολουθεί; Η απάντηση, που συνήθως ακούει κανείς, είναι τι να κάνουμε να μην συζητήσουμε; Να δώσουμε αφορμή στη διεθνή κοινότητα να κατηγορήσει την Ελλάδα ότι είναι αδιάλλακτη;

Για να δούμε, πριν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά,  τι συμβαίνει στον περίγυρό μας, την ώρα που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε εξέλιξη οι διερευνητικές και εν όψει της πενταμερούς με την Τουρκία να δηλώνει σε όλους τους τόνους, ότι κατεβαίνει στο γήπεδο κραδαίνοντας την λύση των δύο κρατών.

Και για να μην αμφιβάλει κανείς για το τι θέλει να  αρπάξει ο σουλτάνος προχώρησε πριν τις εκλογές στα κατεχόμενα στο άνοιγμα της κλειστής από την εποχή της εισβολής το 1974 των  Βαρωσίων, που υποτίθεται ότι ήταν μέχρι χθες το κερασάκι της επιστροφής εδαφών μαζί με την Μόρφου και άλλες περιοχές ως δέλεαρ προς τους Ελληνοκυπρίους, προκειμένου να δεχθούν μια λύση στα μέτρα της Άγκυρας, μέσω του σχεδίου Ανάν δια χειρός Ντε Σότο.

Απ’ ότι φαίνεται η Τουρκία μέσω του υποτακτικού της στα κατεχόμενα της Κύπρου, έχει διαμηνύσει στον ΟΗΕ ότι δεν επιθυμεί την παρουσία εκπροσώπου της Ε.Ε. ως παρατηρητή στην πενταμερή του Απριλίου.

Από την μια οι Τούρκοι λένε ότι θέλουν να ενταχθούν στην Ε.Ε., κι από την άλλη δεν επιθυμούν την παρουσία εκπροσώπων της Ένωσης στην πενταμερή, μολονότι η όποια συμφωνία δεν θα πρέπει να παρεκκλίνει από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, μια και η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ως ενιαίο κράτος ενταχθεί στην Ευρώπη, από το 2004, με αναστολή εφαρμογής των κανόνων στις κατεχόμενες  περιοχές.

Μπορεί κάποιοι να μην κατανοούν το πρόβλημα στην Κύπρο, όμως τα πράγματα είναι απλά.

Το 18% των Τουρκοκυπρίων με την Τουρκία να έχει αρπάξει δια της βίας το 1974 το 36% της Μεγαλονήσου, απαιτεί για να συναινέσει σε μια κάποια λύση ομοσπονδιακού τύπου, στην επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία  να συμμετάσχει στο νέο σχήμα ισότιμα, με διαμοιρασμό εξουσίας κατά 50% και δικαίωμα βέτο στην οποιαδήποτε απόφαση της κεντρικής εξουσίας.

Στην Τουρκία όπως είναι γνωστό υπάρχει μια συμπαγής εθνότητα  στα βορειοανατολικά της χώρας, οι Κούρδοι, που αποτελούν το 20-24% του πληθυσμού. Και αυτό αποδείχθηκε και εκλογικά μια και ήδη στις τελευταίες εκλογές και παρά τις πιέσεις το φιλοκουρδικό κόμμα HDP ψηφίστηκε από 10,71% του εκλογικού σώματος.

Αυτό το κόμμα, που είναι το τρίτο στη Βουλή με 67 έδρες, ο Ερντογάν και η ακροδεξιά παρέα του, μέσω της χειραγωγούμενης από τον ίδιο δικαιοσύνης επιχειρεί να θέσει εκτός νόμου. Ήδη έχει εδώ και αρκετό καιρό, χωρίς δίκη, φυλακίσει των επικεφαλής του κόμματος, τον Ντεμιρτάς.

Στην Τουρκία το 20-24% του πληθυσμού δεν έχει καν δικαίωμα να εκλέξει εκπροσώπους και στην Κύπρο η Τουρκία ζητάει μικρότερο ποσοστό να έχει μερίδιο εξουσίας 50% και βέτο σε όλες τις αποφάσεις και εδαφική κατοχή διπλάσια που ξεπερνάει 36% της Μεγαλονήσου.

Και κατά τα άλλα ευαίσθητοι Ευρωπαίοι, που βάζουν εν μια νυκτί κυρώσεις στη Λευκορωσία, επειδή ο φίλος του Πούτιν ο Λουκασένκο έκανε νοθεία στις πρόσφατες εκλογές, σαν να μην τρέχει τίποτα, συζητούν δια του Σάρλ Μισέλ και της Φον ντερ Λάϊεν την λεγόμενη θετική ατζέντα, που έχει υποβάλει η Άγκυρα για την Σύνοδο Κορυφής στις 25 Μαρτίου, αντί των μέτρων που περιλαμβάνει η ημερήσια διάταξη, που αποφασίστηκε  τον περασμένο Δεκέμβριο.

Από την πλευρά του ο σουλτάνος τους κοροϊδεύει διαλαλώντας, ότι οι κυρώσεις είναι κουτσομπολιά. Και μπορεί προσωρινά να έχει αποσύρει ο Ερντογάν το Oruc Reis από την Α. Μεσόγειο, τα εξαπτέρυγά του όμως, προαναγγέλλουν την επικείμενη έξοδό του, για τις 3D έρευνες.

Η επιθετική ρητορική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα δεν έχει εκλείψει.  Λένε ότι τους ενοχλούν οι επισκέψεις των πολιτικών της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου. Λες και αυτά δεν αποτελούν έδαφος της Ελλάδας και χαρακτηρίζουν αυτές άκουσον – άκουσον προκλητικές και προβοκάτσιες.

Τους ενοχλούν τα εξοπλιστικά προγράμματα της Ελλάδας και οι όποιες συνεργασίες με χώρες της Μ. Ανατολής και του Κόλπου. Και ταυτόχρονα απειλούν την Ελλάδα ευθέως με πόλεμο, επικαλούμενοι αυτές τις αστήρικτες και άνευ περιεχομένου αιτιάσεις.

Η Ελλάδα από την πλευρά της συνεπής με την πολιτική κατευνασμού, δεν ανακήρυξε ΑΟΖ με την Κύπρο το 2003, χάνοντας μια μοναδική ευκαιρία, μια και σε αυτή την ενέργεια είχε συμφωνήσει ο Χόσνι Μουμπάρακ, δεν έχει κλείσει τους κόλπους της στο Αιγαίο και δεν έχει ορίσει τις γραμμές βάσης που αυξάνουν τα θαλάσσια όρια της.

Τέλος την ώρα που με θράσος ο σουλτάνος της Άγκυρας έκανε το Τουρκολυβικό σύμφωνο, που παραβιάζει κάθε αρχή και έννοια του Διεθνούς Δικαίου, η Αθήνα θα έπρεπε να απαντήσει με επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια, σε ολόκληρη την επικράτεια.

Αντί η Αθήνα να τα ακούει από την Μέρκελ για την καθ΄ όλα νόμιμη μερική οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Αίγυπτο, έπρεπε να προχωράει αποφασιστικά σε μια συμφωνία αμυντικής συνδρομής με την Γαλλία.

Τι να πούμε; Τι;  Τέλος για τους δήθεν ευαίσθητους Ευρωπαίους στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν κατάλαβαν τίποτα για την απόσυρση της Τουρκίας από την διεθνή σύμβαση κατά της βίας σε βάρος των γυναικών.

Μαύρα χάλια εντός των τειχών διαχρονικά, με την Ευρώπη στα χειρότερα της, μια και δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα…

*Ο Τ. Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος. / Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους