Έρχονται δύσκολες μέρες

Του Αλέκου Παπαδόπουλου*

“Λυπάμαι… Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Γεγονότα όπως αυτά δυστυχώς θα διαδέχονται το ένα το άλλο.” Δεν είναι δική μου η εκτίμηση. Δεν είναι εκτίμηση από απόσταση, αλλά άμεση. Είναι η εκτίμηση του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρου του Β΄ με αφορμή την πρόσφατο τρομοκρατική επίθεση στο Βόρειο Σινά, στο κέντρο της πόλης Μπιρ αλ Αμπτ, στο τέμενος Αλαράουντα που στοίχισε τη ζωή σε 305 άτομα, από τα οποία τα 29 ήταν παιδιά.
Και ανησυχεί δικαιολογημένα ο έμπειρος ιεράρχης όχι για το μέλλον, αλλά για το σήμερα, έστω για το αύριο των εκεί κληρικών, μοναχών μας, της Μονής, των Εκκλησιών μας στο Όρος Σινά και όχι μόνο στο Σινά, αλλά και όπου αλλού εξακολουθούν να ζουν Χριστιανοί, κυρίως σε χώρες όπου πλειοψηφούν οι Μουσουλμάνοι. Σκεπτόμενος εάν συμβαίνουν αυτά μεταξύ Μουσουλμάνων, ποιο θα είναι το μένος αυτών εάν στραφούν κατά των Χριστιανών. Μα και δε στράφηκαν, πρόσφατα ακόμη, κατά των Κοπτών στις παρυφές του Όρους Σινά;
Άκουσα στο δελτίο ειδήσεων ότι ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Φατάχ Αλ Σίσι, συγκάλεσε εσπευσμένα έκτακτη σύσκεψη ασφαλείας και υποσχέθηκε ότι θα απαντήσει με σφοδρότητα, καθώς και ότι η Κυβέρνηση του Καΐρου κήρυξε τριήμερο πένθος. Τι αλλάζει όμως με τις προθέσεις του Αιγυπτίου Προέδρου, που προ ημερών ακόμη, ασφαλώς καλοπροαίρετα, συζητούσε με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας για την ανάγκη της αδελφοσύνης. Και τι πάλι θα άλλαζε προς το καλύτερο, αν η Αιγυπτιακή Κυβέρνηση κήρυττε όχι τριήμερο, αλλά και δεκαήμερο, εικοσαήμερο εθνικό πένθος. Και αν πάλι όντως ο Πρόεδρος Σίσσι έχει την δυνατότητα -άλλο πρόθεση και άλλο δυνατότης- να αντιδράσει αποτελεσματικά, γιατί δεν το έκανε μέχρι τώρα ώστε να προστατέψει τους Κόπτες, Χριστιανούς συμπατριώτες του, οι οποίοι πλήττονται συχνότατα τελευταία, κάθε φορά με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.
26 Μαΐου 2017. Τουλάχιστον 28 άτομα σκοτώθηκαν και άλλα 25 τραυματίσθηκαν μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά, στην επίθεση ενόπλων κατά δύο λεωφορείων. Επιβάτες ήταν Κόπτες Χριστιανοί της Αιγύπτου, οι οποίοι μετέβαιναν στο Μοναστήρι του Αγίου Σαμουήλ για προσκύνημα.
Οι ένοπλοι δεν ήταν περισσότεροι από 10, ντυμένοι όλοι με στρατιωτική στολή και είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους.
Τότε όπως και τώρα ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντούλ Φατάχ Αλ-Σίσι, είχε συγκαλέσει έκτατη σύσκεψη με τους αξιωματούχους ασφαλείας και είχε δηλώσει -ουδείς αμφισβητεί τις καλές του προθέσεις- ότι θα πατάξει αποτελεσματικά την τρομοκρατία.
Είχαν προηγηθεί πέρυσι κατά τη διάρκεια της λειτουργίας των Βαΐων, οι δύο βομβιστικές επιθέσεις μέσα σε εκκλησία Κοπτών , βόρεια του Καΐρου στην πόλη Ταντά, με δύο δεκάδες νεκρούς και 71 τραυματίες.
Και πριν από αυτές τις επιθέσεις τον Δεκέμβριο του 2016, είχαν σκοτωθεί από βομβιστική επίθεση πάλι μέσα σε εκκλησία άλλοι 25 Χριστιανοί.
Ανάλογη δικαιολογημένα, ήταν και η αντίδραση του Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστου Καβαλή, ο οποίος σε ανακοίνωσή του στην ιστοσελίδα της κοινότητας, έκανε λόγο για αποτρόπαιη και άνανδρη πράξη των τρομοκρατών στο βόρειο Σινά υπογραμμίζων επί λέξει: “Ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται η διεθνής κοινή γνώμη για να καταλάβει, πως η τρομοκρατία δεν γνωρίζει θρησκεία, αλλά τρέφεται μόνο από τον θάνατο”.
Προσευχόμαστε καταλήγει ο κ. Καβαλής για τα θύματα και για γρήγορη ανάρρωση των τραυματιών, στεκόμαστε δίπλα στους αδελφούς μας Αιγυπτίους και με όπλο την εθνική ενότητα, είμαστε σε εγρήγορση -ως Έλληνες που ζούμε για αιώνες στην Αίγυπτο- πως ο Αιγυπτιακός λαός και η στιβαρή ηγεσία του, θα ξεπεράσει και αυτή τη δοκιμασία και θα συνεχίσει την πορεία που ξεκίνησε για την ανόρθωση της οικονομίας της και την επανάκτηση της σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή, ενέργειες που δυστυχώς πολλές φορές πληρώνονται με αθώο αίμα”.
Καλλιεπείς λόγοι, ευσεβείς πόθοι, που όμως δεν αρκούν, καθότι βαθειές είναι οι ρίζες του μίσους που εξελίσσεται σε τρομοκρατία, όταν αποδεδειγμένα είναι τεχνητό στις Μουσουλμανικές χώρες το επίστρωμα της εθνικής ομοιογένειας. Πολλές είναι άλλωστε οι εθνότητες, περισσότερες οι ομάδες και είναι γεγονός ότι πολλές από αυτές αλληλομισούνται θανάσιμα.
Δεκάδες είναι οι ομάδες των Μουσουλμάνων. Βαθιά ριζωμένο μέσα τους είναι το μίσος, εμφανής και ο σκοταδισμός. Ένα μίσος όχι μόνο κατά των Χριστιανών, αλλά και κατά των Μουσουλμάνων διαφορετικών ομάδων, διαφορετικών φυλών. Πώς άλλως μπορεί να εξηγηθούν οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι στη Συρία, στο Ιράκ, στην Υεμένη, στη Λιβύη αλλά και αλλαχού;
Και τι δεν έχει λεχθεί, και τι δεν έχει γραφεί για τους απαχθέντες τον Απρίλιο του 2013 στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας δύο ιεράρχες, του ορθόδοξου Μητροπολίτου Χαλεπίου Παύλου και του Συροϊακωβίτη Επισκόπου Yohanna Ibrahim που ο οδηγός τους Fathalla Robben Kabbout βρέθηκε νεκρός και παραμορφωμένος την μεθεπομένη.
Για τους ιδίους ελέχθη κατ’ αρχήν ότι απελευθερώθηκαν. Τη σχετική είδηση επιβεβαίωσε και η θρησκευτική οργάνωση “Oeuvre d’ Orient”, της οποίας σχετική ανακοίνωση μετέδωσε και το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.
Αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για φήμες αφού ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που άγρυπνος παρακολουθεί τα πάντα, σε ομιλία του πρόσφατη στον Ιερό Ναό Αγίου Μηνά της Κοινότητος Υψωμαθείων της Κωνσταντινούπολης, επισφράγισε ότι συνεχίζεται, αν εννοείται δεν έχουν εκτελεσθεί ο Γολγοθάς τους.
Είπε συγκεκριμένα ότι “κανείς έκτοτε δεν έμαθε πού βρίσκονται, τι απέγιναν εάν εβασανίσθησαν, εάν εμαρτύρησαν ή εάν είναι απλώς φυλακισμένοι”. Και πρόσθεσε “Ας τους θυμόμαστε στις προσευχές μας και να δοξάζουμε τον Θεό που μας τηρεί εν ασφαλεία, ειρήνη, στον τόπο που ζούμε”.
Αλλά και πώς να μη δοξάζει τον Θεό, όταν σήμερα δεν ζουν σε ασφάλεια στον τόπο τους ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί, ούτε και αυτοί οι Τούρκοι. Πώς λοιπόν ο Πατριάρχης μας να μην επικαλείται τον Παντοδύναμο, όταν ηγείται ενός ποιμνίου που αποτελεί πλέον μιαν ελάχιστη αλλόθρησκη μειονότητα, μέσα σε ένα ογκωδέστατο σύνολο 80 εκατομμυρίων. Όταν είναι πρόσφατη η πολύνεκρη τραγωδία της Αιγύπτου με 300 και πλέον νεκρούς, όπου Μουσουλμάνοι δολοφόνησαν Μουσουλμάνους και όσο και πικρή και αν είναι η αλήθεια, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ως Ρωμιός που είναι έζησε τα Σεπτεμβριανά και σε ανάλογες περιστάσεις, δεν μπορεί να μη θυμάται πως τότε, το 1955 χωρίς κανένα λόγο, καμμία πρόκληση, δέχθηκε τότε στο στοιχείο μας τη μήνη των συντοπιτών του, με τις γνωστές σε όλους βαρβαρότητες.
Σε τι να συμβάλλουν λοιπόν οι διαβεβαιώσεις του Αλ Σίσι, σε τι να συμβάλλουν οι ευχές του Έλληνα κοινοτάρχη του Καΐρου, ώστε να έρθει γρήγορα το τέλος αυτών που διασπείρουν τον διχασμό και τον θάνατο, αν δεν ομονοήσουν οι λαοί, αν δεν καλλιεργηθεί και δεν επιτευχθεί διεθνώς η αδελφοσύνη των ατόμων, κάτι δυστυχώς ανέφικτο με τα σημερινά δεδομένα.
Στις σταυροφορίες, αρχικά – άλλο το πώς εξελίχθηκαν και πού κατέληξαν – το κίνητρο ήταν αμιγώς θρησκευτικό. Οι αφελείς και αστοιχείωτοι είχαν πιστέψει και τότε στην σωτηρία της ψυχής τους συμμετέχοντας στους πολέμους, σήμερα όμως η κατάσταση είναι κυριολεκτικά συγκεχυμένη, όταν ουδείς μέσα από αυτόν τον συρφετό, γνωρίζει ποιον και γιατί πολεμάει, ποιον και γιατί σκοτώνει, ούτε για για ποιο λόγο ανατινάζεται στον αέρα, ζωσμένος με πυρομαχικά, αρκεί να παρασύρει στον θάνατο όσο το δυνατόν περισσότερους απίστους κατ’ αυτόν ή πιστούς σε άλλες θρησκείες.
Οπότε, ναι οπότε και οι πλέον αισιόδοξοι αλλά και αυτοί οι πλέον ισχυροί της εποχής μας, θέλοντας και μη άσχετο αν δεν το ομολογούν ενδόμυχα πρέπει να συμφωνούν με την πρόβλεψη του Πατριάρχου Αλεξανδρείας, ότι έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες και ότι γεγονότα όπως αυτά δυστυχώς θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά και με τη ρήση του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ότι οι ελπίδες μας για ασφάλεια και ειρήνη, εναπόκεινται πλέον στον Ύψιστο και μόνο σε Αυτόν.

*Ο Αλέκος Παπαδόπουλος σε νεαρότατη ηλικία υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας “ΕΜΠΡΟΣ”, που εκδιδόταν στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την μετοίκησή του στην Αθήνα ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο “ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ”. Επίσης, είναι συγγραφέας βιβλίων.