Επέτειος του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

8 Μαΐου 1945, Απελευθέρωση, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Γερμανία, Ευρώπη, Ήττα, Ναζισμός

Με περιορισμένες εκδηλώσεις , λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, η Ευρώπη τιμά σήμερα το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου πριν 75 χρόνια.

Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον παραλλήλισε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη «νέα μάχη», αυτή εναντίον της πανδημίας του κορονοϊού, στην επιστολή του προς τους βετεράνους που δημοσιοποιήθηκε σήμερα Παρασκευή, επέτειο της συνθηκολόγησης της ναζιστικής Γερμανίας.
Εξαιτίας της πανδημίας οι γιορτές που είχαν προγραμματιστεί στους δρόμους αλλά και η παρέλαση των βετεράνων ακυρώθηκαν.
Η βασίλισσα Ελισάβετ θα απευθυνθεί στους Βρετανούς με ομιλία της που θα μεταδοθεί από το BBC στις 21:00, δηλαδή την ώρα που ο πατέρας της βασιλιάς Γεώργιος Στ΄ μίλησε στο ραδιόφωνο το 1945.

Ο Γερμανός πρόεδρος Φρανκ Βάλτερ- Σταϊνμάιερ αντί τελετής θα καταθέσει στεφάνι μαζί με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, το οποίο κόστισε τη ζωή σε 6 εκατομμύρια Εβραίους, και θα εκφωνήσει ομιλία το μεσημέρι.

Στη Μόσχα, η “ημέρα της νίκης” γιορτάζεται στις 9 Μαΐου. Η προγραμματισμένη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία παρουσία πολλών ξένων ηγετών, αναβλήθηκε για λόγους δημόσιας υγείας. Θα πραγματοποιηθούν μόνο πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών.Περιορισμένοι είναι οι εορτασμοί και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες

Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την Απελευθέρωση από το ναζιστικό καθεστώς τιμά και η Γερμανία με επίκεντρο το Βερολίνο, το οποίο, ειδικά για την φετινή 75η επέτειο, όρισε την ημέρα ως αργία. Το 1949 ο Πρόεδρος Τέοντορ Χόις περιέγραψε την 8η Μαΐου ως την ημέρα που η Γερμανία «σώθηκε και ταυτόχρονα καταστράφηκε». Επτά δεκαετίες μετά, η επέτειος , σύμφωνα με τηλεγράφημα της ανταποκρίτριας του ΑΠΕ-ΜΠΕ στο Βερολίνο, Φέης Καραβίτη, η επέτειος εξακολουθεί να διχάζει.

Ημέρα απελευθέρωσης ή ήττας και απαρχής των δεινών της Γερμανίας; Για πολλούς, ειδικά στην πρώην Δυτική Γερμανία, η 8η Μαΐου συνδέθηκε όχι μόνο με την ήττα και την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και με τον διαμελισμό της χώρας και τις διώξεις που υπέστησαν πολλές οικογένειες την επόμενη μέρα. Στην πρώην Ανατολική Γερμανία, αντίθετα, η επέτειος καθιερώθηκε πολύ γρήγορα από τους Σοβιετικούς ως Ημέρα της Απελευθέρωσης. Στην Δύση, μόλις το 1985, ο Πρόεδρος Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ δήλωσε δημόσια ότι αυτή η μέρα πρέπει να θεωρείται ημέρα απελευθέρωσης και όχι ήττας. «Δεν πρέπει να βλέπουμε το τέλος του πολέμου ως αιτία διώξεων και στέρησης της ελευθερίας. Η αιτία βρίσκεται πιο πριν, στην αρχή της τυραννίας που προκάλεσε τον πόλεμο. Δεν θα πρέπει να διαχωρίζουμε την 8η Μαΐου 1945 από την 30ή Ιανουαρίου 1933», είπε χαρακτηριστικά, αναφερόμενος στην ημέρα ανόδου του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Ακόμη και τότε όμως, αυτές οι απόψεις παρέμεναν για πολλούς δυσάρεστες. Ο Βαυαρός Πρωθυπουργός Φραντς-Γιόζεφ Στράους απάντησε κάνοντας λόγο για «ατελείωτη διαδικασία συμβιβασμού με την γερμανική ιστορία, η οποία μοιάζει με μόνιμη δημόσια μετάνοια». Σήμερα, το νόημα της επετείου έχει διευρυνθεί, συμπεριλαμβάνοντας και την «αναγέννηση της δημοκρατίας», μετά την δικτατορία των ναζί και κάθε χρόνο επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι και διαφορετική γερμανική πόλη.
Φέτος, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, η μοναδική εκδήλωση η οποία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα εορτασμού είναι η κατάθεση στεφάνων από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ και την Καγκελάριο ‘Αγγελα Μέρκελ στο μνημείο της Νέας Φρουράς (Neue Wache), τον «άγνωστο στρατιώτη» της Γερμανίας. Κάτω από τον κεντρικό φεγγίτη του νεοκλασικού κτιρίου βρίσκεται η μεγεθυμένη ρέπλικα του έργου της Κέτε Κόλβιτς, «Μητέρα με τον νεκρό γιο της». Το γλυπτό είναι εκτεθειμένο στο φως, αλλά και στο κρύο, την βροχή και το χιόνι του Βερολίνου, συμβολίζοντας τα δεινά των πολιτών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάτω από το μνημείο, η ΛΔΓ είχε τοποθετήσει τα λείψανα ενός στρατιώτη και ενός ανώνυμου θύματος στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Για την σημερινή επέτειο η Μαρσέλ Φιρστενάου γράφει στην Deutsche Welle

Πριν από ακριβώς 75 χρόνια, στις 8 Μαΐου του 1945, επιτέλους σίγησαν τα όπλα. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που ξεκίνησε το 1939 η ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ και οδήγησε στο αιματοκύλισμα όλον τον κόσμο, τελείωσε με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Βέρμαχτ. Καταρχήν βέβαια στην Ευρώπη, γιατί η σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας συνέχισε τον πόλεμο και αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου μετά τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι από τους Αμερικανούς.

20 Απριλίου 1945: Ο Κόκκινος Στρατός στο Βερολίνο

Για τις συμμαχικές δυνάμεις εναντίον του Χίτλερ, με επικεφαλής την τότε Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία, παρά τα απερίγραπτα δεινά του πολέμου και τις απώλειες, η ημέρα εκείνη ήταν μέρα χαράς. Δεν ήταν το ίδιο όμως για τη γονατισμένη Γερμανία, που διαιρέθηκε σε ζώνες κατοχής ανάμεσα στους νικητές του πολέμου. Η ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα γέμιζε τους κατοίκους της με ντροπή και ενοχές. Η εισβολή του Τρίτου Ράιχ στην Πολωνία πυροδότησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου η ναζιστική Γερμανία διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας χωρίς προηγούμενο. Κυρίως όμως τη μαζική εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων.
Ακόμη και ο αποτροπιασμός για όλα αυτά δεν ήταν αρκετός για να κάνει την πλειοψηφία των Γερμανών τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να αισθανθεί αυτή την ημέρα ως ημέρα απελευθέρωσης από το ναζισμό, όπως έγινε στις χώρες της Ευρώπης που πατήθηκαν επί 6 χρόνια από τη ναζιστική μπότα. Τώρα η κατάσταση είχε αντιστραφεί. Η νικημένη Γερμανία ήταν κατεχόμενη και ξεκινούσε ένας ιδεολογικός πόλεμος ανάμεσα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και τις δυτικές συμμαχικές δυνάμεις, ένας πόλεμος που αποτυπώθηκε στη γερμανική άλλα και ευρωπαϊκή διαίρεση.

“Η πιο τραγική και παράδοξη ημέρα”

Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, στις 8 Μαΐου του 1949, συναντώνται στη Βόννη πολιτικοί από διαφορά κόμματα για να εγκρίνουν τον Θεμελιώδη Νόμο (Σύνταγμα) στις δυτικές ζώνες της υπό σύσταση Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Με αυτήν την ευκαιρία ο Τέοντορ Χόις, από το Φιλελεύθερο Κόμμα (FDP), αναλογιζόμενος εκείνη την ημέρα του τέλους του πολέμου, είχε πει: «Βασικά η 8η Μαΐου του 1945 παραμένει η πιο τραγική και η πιο παράδοξη ημέρα για μας. Γιατί; Επειδή νιώθαμε λυτρωμένοι και κατεστραμμένοι μαζί». Τον Σεπτέμβριο του 1949 ο Τέοντορ Χόις εκλέγεται πρώτος ομοσπονδιακός πρόεδρος. Τρία χρόνια αργότερα έκανε μια αναφορά με ιδιαίτερη σημασία, επισκεπτόμενος το πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπέργκεν-Μπέλζεν: “Οι Γερμανοί δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουν τι διέπραξαν ομοεθνείς τους αυτά τα επαίσχυντα χρόνια”. Και πρόσθεσε αναφερόμενος στο Ολοκαύτωμα: “Αυτό που συνέβη, το γνωρίζαμε”.
Την ίδια ώρα που στη Δυτική Γερμανία υψηλόβαθμοι πολιτικοί έκαναν αγώνα για να βρουν τα κατάλληλα λόγια και τις κατάλληλες χειρονομίες για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα των Γερμανών, η Λαοκρατική Γερμανία, που ιδρύθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1945, στην επικράτεια της κατεχόμενης από τους Σοβιετικούς ζώνης, υιοθετούσε ως κρατική συνιστώσα την αντιφασιστική κουλτούρα. Ορατό σημάδι αυτής της πολιτικής 4 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η ανέγερση μνημείου ύψους 30 μέτρων στο Γκρέμπερφελντ του Βερολίνου για τους 5.000 πεσόντες άνδρες του Κόκκινου Στρατού. Στο κέντρο του μνημείου υπάρχει ένας στρατιώτης με ένα μικρό παιδί στα χέρια και με την μπότα του να πατά σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Ήταν η απεικόνιση του τρόπου, με τον οποίο είδαν το τέλος του πολέμου οι ηγέτες της Ανατολικής Γερμανίας από την ίδρυσή της κιόλας, ως ημέρα απελευθέρωσης και νίκης της Σοβιετικής Ένωσης επί της ναζιστικής Γερμανίας.

Η πολιτική εκμετάλλευση της επετείου

Υπό αυτές τις συνθήκες η Ανατολική Γερμανία αυτοπροβλήθηκε ως προπύργιο κατά του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Οι εχθροί βρίσκονταν δυτικά του ποταμού ΄Ελβα και πέραν του Ατλαντικού. Και πρώτοι απ’ όλους ήταν η Ομοσπονδιακή Γερμανία και οι ΗΠΑ. Χώρο για αυτοκριτική γύρω από τις γερμανικές ευθύνες για τις φρικαλεότητες κατά τη ναζιστική περίοδο δεν είχαν αφήσει. Κυρίαρχη φιγούρα ο Άλμπερτ Ούλμπριχτ, που κατ’ εντολή των Σοβιετικών προώθησε την υποχρεωτική συνένωση του Κομμουνιστικού Κόμματος με το Σοσιαλδημοκρατικό ιδρύοντας το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας (SED). Υπό την ηγεσία του Ούλμπριχτ η 8η Μαΐου ως ημέρα απελευθέρωσης απέκτησε έναν συνεχώς επαναλαμβανόμενο τελετουργικό χαρακτήρα και έγινε αντικείμενο κρατικής προπαγάνδας μέχρι την οριστική διάλυση της χώρας το 1989.

20 Οκτωβρίου 1954: Η ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ
Στο επίκεντρο αυτής της προπαγάνδας βρίσκονταν κάθε φορά επίκαιρες πολιτικές αφορμές. Για παράδειγμα , προκειμένου να στηλιτεύσει την ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ. Σε μαζική διαδήλωση 200.000 ανθρώπων στο Ανατολικό Βερολίνο για τη δέκατη επέτειο από το τέλος του πολέμου, η τότε ηγεσία κατηγόρησε τη Δύση ότι παρεμποδίζει τη γερμανική επανένωση, την ώρα που η Ανατολική Γερμανία έδινε αγώνα γι’ αυτήν ως “φιλειρηνική και δημοκρατική χώρα”. Την ίδια περίοδο ο καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ αναδείκνυε την πρόσδεση της Δυτικής Γερμανίας στο άρμα του ΝΑΤΟ, την οποία ο ίδιος με επιμονή επιδίωξε, ως ένδειξη εμπιστοσύνης στις δημοκρατικές αρχές της χώρας. “Ο γερμανικός λαός πλήρωσε τις πράξεις, που έγιναν στο όνομά του από μια τυφλωμένη ηγεσία, με ατέλειωτο πόνο” έλεγε ο Αντενάουερ στο Παρίσι, 10 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου. “Μέσα από αυτά τα δεινά πέρασε από διαδικασία εξαγνισμού και μεταμορφώθηκε”.

Σημείο καμπής η Οστπολιτίκ

Ο καγκελάριος Βίλι Μπραντ παραλαμβάνει το Νόμπελ Ειρήνης (10.12.71)

Έπρεπε όμως να περάσουν άλλα πέντε χρόνια για να αλλάξει ριζικά η πολιτική ελίτ της Δυτικής Γερμανίας το πρίσμα, μέσα από το οποίο έβλεπε το τέλος του πολέμου. Με καγκελάριο τον σοσιαλδημοκράτη Βίλι Μπραντ υπεγράφησαν το 1970 οι Συμφωνίες της Βαρσοβίας και της Μόσχας. Η συμφιλίωση με τους πρώην εχθρούς, τη Σοβιετική Ένωση και την Πολωνία, έγινε θεμέλιος λίθος και ορόσημο της λεγόμενης Οστπολιτίκ, για την οποία ένα χρόνο αργότερα τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Στην ομιλία του στις 8 Μαΐου λείπει μεν η λέξη “απελευθέρωση”, αλλά ο Μπραντ εξαίρει τη συμβολή των γυναικών, των προσφύγων και των εκδιωχθέντων στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας. Ιδιαίτερο έπαινο απευθύνει “στους συμπατριώτες μας στην Ανατολική Γερμανία, οι οποίοι υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και κοινωνικές προϋποθέσεις, τις οποίες δεν επέλεξαν, σημείωσαν επιτυχίες, για τις οποίες μπορούν να είναι υπερήφανοι, και τις οποίες πρέπει να αναγνωρίσουμε”.

Ο πρώην πρόεδρος Βάλτερ Σέελ

Ο Βάλτερ Σέελ, υπουργός Εξωτερικών επί Μπραντ και από το 1974 πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, μετέβαλε καθοριστικά τη θεώρηση για τη σημασία της 8ης Μαΐου του 1945. “Απελευθερωθήκαμε από ένα φοβερό ζυγό, από τον πόλεμο, τη φρίκη του θανάτου, τη δουλεία και τη βαρβαρότητα” είπε 30 χρόνια μετά την ημέρα αυτή. “Αλλά δεν ξεχνάμε ότι εκείνη η απελευθέρωση ήρθε έξωθεν, ότι εμείς οι Γερμανοί δεν ήμασταν ικανοί να αποτινάξουμε αυτόν τον ζυγό”. Ο αρχηγός του κράτους δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει ότι η Γερμανία δεν έχασε την τιμή της το 1945, αλλά το 1933, με την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία.