Ενθρονίστηκε νέος Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγίας Τριάδος Χάλκης ο Αραβισσού Κασσιανός

Οικουμενικός Πατριάρχης: Εξακολουθούμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε για την επαναλειτουργία της Ι.Θεολογικής Σχολής της Χάλκης

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα  έγινε σήμερα, Κυριακή, 5 Ιουλίου 2020,  από τον  Οικουμενικό Πατριάρχη , Βαρθολομαίο,  η εγκαθίδρυση (ενθρόνιση) του Θεοφιλεστάτου  Επισκόπου Αραβισσού,  Κασσιανού, ως νέου Ηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης, όπου συστεγάζεται και η ιστορική Θεολογική Σχολή. 

 Στην Θεία Λειτουργία, που τελέστηκε στο Καθολικό της Ι. Μονής, χοροστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Γέρων Δέρκων  Απόστολος, Γέρων Πριγκηποννήσων  Δημήτριος, Τρανουπόλεως  Γερμανός, Μύρων  Χρυσόστομος, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου  Στέφανος, Κυδωνιών  Αθηναγόρας, Σηλυβρίας  Μάξιμος, ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος Νεκτάριος, Επίτροπος του Παναγίου Τάφου, η  Γενική Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη, Γεωργία Σουλτανοπούλου, Άρχοντες Οφφικιάλιοι και πιστοί από τα νησιά και την Πόλη.

Σύμφωνα με δελτίο τύπου του Γραφείου Τύπου&Επικοινωνίας του Ο.Π, πριν από την απόλυση, ο Μ.Εκκλησιάρχης  Αέτιος ανέγνωσε το Πατριαρχικό πιττάκιο διορισμού του Επισκόπου Αραβισσού  Κασσιανού ως ηγουμένου της Ιεράς Μονής και ακολούθως ο Οικουμενικός Πατριάρχης του ενεχείρισε την ηγουμενική ράβδο και του προσέφερε ένα αρχιερατικό εγκόλπιο.

           “Δοξολογούντες τον Θεόν της αγάπης, τον αεί δαψιλεύοντα τη Αγία Αυτού Εκκλησία πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, ενθρονίζομεν σήμερον τον νέον Ηγούμενον της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης, Θεοφιλέστατον Επίσκοπον Αραβισσού κύριον Κασσιανόν”, είπε ο Παναγιώτατος, στην ομιλία του, μετά την Θεία Λειτουργία, και απευθυνόμενος προς τον νέο ηγούμενο τόνισε:

             “Η Μήτηρ Εκκλησία σε κατέστησεν Ηγούμενον της ιστορικής Χαλκίτιδος Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, εν τη οποία ήδη από του 9ου αιώνος δοξάζεται το πανίερον όνομα του Θεού εν προσευχή και ασκήσει, εν τη οποία, από των μέσων του 19ου αιώνος, και εστεγάσθη η τροφός Ιερά Θεολογική ημών Σχολή, διά να διακονήσης και εσύ το ιερόν τούτο καθίδρυμα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, συνεχίζων το έργον των προκατόχων σου. Είσαι σαρξ εκ της σαρκός της καθ᾿ ημάς Ομογενείας. Η ημετέρα Μετριότης γνωρίζει καλώς την αφοσίωσίν σου εις την Μητέρα Εκκλησίαν, την ευσέβειάν σου, την φοίτησίν σου εις την ιστορικήν Πατμιάδα, εις μίαν άλλην Ιεράν Νήσον του Πατριαρχείου μας, την εύορκον διακονίαν σου επί 22 έτη εις την Ιεράν Μητρόπολιν Χαλκηδόνος, την εκτίμησιν του Ιερωτάτου ποιμενάρχου αυτής κυρίου Αθανασίου προς το πρόσωπόν σου, και προ πάντων, την προσήνειαν, την απλότητα και την ταπείνωσίν σου. «Ουδέν ταπεινοφροσύνης υψηλότερον, και ουδέν αλαζονείας χθαμαλώτερον», «πάντων γαρ των αγαθών αιτία η ταπεινοφροσύνη», «από τάπεινοφροσύνης η ομόνοια γίνεται»: με αυτά τα λόγια χαρακτηρίζει ο ιερός Χρυσόστομος την ταπεινοφροσύνην, την «σύνοψιν των ευαγγελικών αρετών»”.

   Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης προέτρεψε τον Επίσκοπο Αραβισσού:

           “Η χάρις του Θεού, η αναπληρούσα πάντοτε τα ελλείποντα και θεραπεύουσα τα ασθενή, θα σε κρατύνη εις την νέαν υψηλήν ευθύνην σου. Άπαντες διακονούμεν, διακονηθέντες υπό του Σωτήρος Χριστού, του πρώτου διακόνου του γένους των ανθρώπων. Να μη λησμονής το Παύλειον «τι δε έχεις ο ουκ έλαβες;» (Α’ Κορ. δ’, 7). Να έχης πάντοτε εις τον νούν, ότι φυλάσσεις ανεκτιμήτους παραδόσεις. Τα πάντα εις τον ευλογημένον Λόφον της Ελπίδος παραπέμπουν εις το «εν ου εστι χρεία» (Λουκ. ι’, 42). Προς αυτό κατεύθυναν την διάνοιαν και την καρδίαν των ιεροσπουδαστών η ασκητική και η λειτουργική ζωή, η θεολογική διδασκαλία και η μελέτη των ιερών κειμένων. Αυτό μας εδίδασκον καθ᾿ ημέραν οι καθηγηταί μας. Αυτό το πνεύμα εσφυρηλάτησεν αδαμαντίνους εκκλησιαστικούς χαρακτήρας, εξέθρεψεν αφωσιωμένους κήρυκας και εργάτας του Ευαγγελίου, αυτό έδιδε κατεύθυνσιν εις την ζωήν των Χαλκιτών. Εκ της Σχολής μας εξήρχοντο άνθρωποι θεοσεβείς, φιλομαθείς, ειρηνικοί και ειρηνοποιοί, φιλοπρόοδοι και φίλεργοι, φιλόθεοι και φιλάνθρωποι”.

  Στην ομιλία του, ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε στην Ιερά Θεολογική Σχολή, που παραμένει κλειστή από το 1971, παρά τις προσπάθειες του Οικουμενικού Θρόνου και τις εκκλήσεις προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο για την επαναλειτουργία της.

            “Συμπληρούνται εφέτος 49 έτη από της, άνωθεν επιβολή, διακοπής της λειτουργίας του Θεολογικού Τμήματος της Σχολής μας. Δυστυχώς, αι πολλαί προσπάθειαι εκ μέρους του Οικουμενικού Θρόνου, αι εκκλήσεις σημαντικών παραγόντων της πολιτικής και της κοινωνίας παγκοσμίως, διά την επαναλειτουργίαν της Σχολής δεν εκαρποφόρησαν, παρά τας κατά καιρούς θετικάς ενδείξεις. Ημείς εξακολουθούμεν να ελπίζωμεν και να αγωνιζώμεθα. Εδώ εις τον Λόφον της Ελπίδος δεν εκλείπει ποτέ η ελπίς! Γνωρίζομεν ότι την ιδικήν μας προσπάθειαν ευλογεί και κρατύνει ο Θεός ημών, όστις «αγάπη εστί τε και λέγεται».

Ικετεύομεν τον παντεπόπτην και πανοικτίρμονα Κύριον, να δώση πάσιν ημίν την χαράν της επαναλειτουργίας της Σχολής, να μας αξιώση να ακούσωμεν τον γλυκύτατον ήχον του κώδωνος, καλούντα τους νέους φερέλπιδας ιεροσπουδαστάς εις τα «καλά μαθήματα» των «καλών διδακάλων», εις την σπουδήν της θεολογίας, μέσα εις ένα κόσμον, όμως, με τον οποίον η θεολογία οφείλει να διαλέγεται, και εντός του οποίου η Εκκλησία οφείλει να δίδη την καλήν μαρτυρίαν, συμβάλλουσα εις την εν Χριστώ μεταμόρφωσίν του”.

   Ο αναφέρθηκε και στον Σεβ. Μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου κ. Κύριλλο, άμεσο προκάτοχο του νέου ηγουμένου, ο οποίος, όπως σημείωσε, παρά τη σύντομη ηγουμενία του, επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για τα ζητήματα της Μονής, και ιδίως για την ανακαίνιση και αναβάθμιση του κτηριακού συγκροτήματος της Σχολής.

 Στην αντιφώνησή του ο νέος Ηγούμενος ιδιαίτερα συγκινημένος εξέφρασε προς τον Παναγιώτατο την ευγνωμοσύνη και τις θερμές ευχαριστίες του για την τιμή και την εμπιστοσύνη να του αναθέσει αυτή τη μεγάλη ευθύνη και διακονία, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων:

            “Παναγιώτατε, όσα ανακοινώσατε κατά την ενθρόνισή Σας, ότε θεοκινήτω νεύσει και βουλή ανήλθετε εις την κορυφαίαν βαθμίδα του Πατριαρχικού θώκου, αλλά και πολλά περισσότερα ακόμη, εχουν ήδη επιτευχθή και, υπ΄ αυτήν την έννοιαν, το μόνον που απομένει είναι η επαναλειτουργία της Θεολογικής ταύτης Σχολής.      

             Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης  αποτελούσε πάντοτε το φυτώριον εις το οποίον η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία κατήρτιζε τα μελλοντικά στελέχη της, διότι η ανάγκη δι΄ αρτίως κατηρτισμένους κληρικούς και λαικούς είναι επιτακτική, δεδομένης της εκτάσεως της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου «από περάτων έως περάτων της οικουμένης».  Γι΄ αυτό η επιβληθείσα διακοπή της λειτουργίας της Σχολής υπήρξε καίριον πλήγμα διά την Μεγάλην Εκκλησίαν, διότι εστερήθη της δυνατότητος να καταρτίζη τους εργάτας του αμπελώνος του Κυρίου, να διαμορφώνη συνειδήσεις, να μπολιάζη νέους ανθρώπους με το πνεύμα του αειφώτου Φαναρίου, το πνεύμα της καταλλαγής, της ειρήνης, της αποδοχής της ετερότητος, του διαλόγου με άλλας Εκκλησίας και θρησκείας”.

 *Το  πλήρες κείμενο της ομιλίας του Επισκόπου Αραβισσού Κασσιανού είναι το ακόλουθο: 

Ἐνθρονιστήριος Λόγος by ARISTEIDIS VIKETOS on Scribd

 Φωτογραφίες: Ν. Μαγγίνας