Ελληνικόν Γυμνάσιον Αμμοχώστου

Του Ανδρέα Μορφίτη*

Είχα την τιμή, το προνόμιο, την τύχη και την ευτυχία να φοιτήσω στο Ελληνικόν Γυμνάσιον Αμμοχώστου – μετέπειτα μετονομασθέν σε Α’  Γυμνάσιον Αρρένων Αμμοχώστου λόγω της ίδρυσης και λειτουργίας και άλλων Γυμνασίων στην θαλασσοφίλητη Βασιλεύουσα – από το 1962 μέχρι το 1968 οπότε  και αποφοίτησα.

Στο ξεχωριστό αυτό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα διδάκτηκα τα Ελληνικά Γράμματα, γαλουχήθηκα από τα ανθρώπινα ιδεώδη, ενστερνίστηκα τις πανανθρώπινες αρχές και αξίες, έζησα και διαμόρφωσα την εφηβική μου ηλικία και την μετέπειτα προσωπικότητα μου.

Ευτύχησα να σφυρηλατήσω τον χαρακτήρα μου με τη συνδρομή διακεκριμένων ανθρώπων των Γραμμάτων και του Πολιτισμού όπως ο Κυριάκος Χατζηιωάννου, ο Κυριάκος  Χαραλαμπίδης,  ο Σάκης Νικολάου, ο Κυριάκος Πλησής, ο Ζήνωνας Ζανέτος, ο Κυριάκος Χατζηλουκάς, ο Αντώνης Παπαδόπουλλος, ο Παναγιώτης Σέργης, ο Δημήτρης Λεβέντης, ο Πιερής Πιερή, ο Παναγιώτης Μιχαήλ  και πολλοί άλλοι σπάνιοι διδάσκαλοι  των Γραμμάτων και του Ήθους «ων ουκ έστιν αριθμός».

Η θύμησή τους αλλά και τα βιώματα που είχα μαζί τους, ακόμα και σήμερα, μού προκαλούν δέος, όπως το ίδιο δέος μού προκαλεί η ανάμνηση των αρχαιοελληνικών προπυλαίων του Γυμνασίου μας , του Δημοτικού Κήπου που δέσποζε του χώρου απέναντι από το ιστορικό και ένδοξο Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου με την επίσης επιβλητική πρόσοψη.

Από την αποφράδα ημέρα της εγκατάλειψης  και κατάκτησης της πόλης μου από τις δυνάμεις του Αττίλα και των εγκάθετών τους στην Κύπρο τον τραγικό Αύγουστο του 1974 μέχρι τον περασμένο Μάϊο , φύλαξα μέσα στα βάθη της ψυχής μου τις θύμησες και την αξιοπρέπεια του σχολείου μου και τα διατήρησα φυλαγμένα μαζί με το περιφραγμένο πατρικό μου στην Ενορία Σταυρού και τους εκεί τάφους των δύο γονιών μου.

Με την εισβολή  των τουρκικών ορδών στην παραλιακή περιοχή της γενέτειράς μου, ένοιωσα ξανά να λεηλατείται η ίδια η ζωή μου, να βιάζεται ξανά – όπως τότε τον Αύγουστο 1974 – η ίδια η ψυχή μου, να δολοφονείται ξανά η αξιοπρέπεια, η περηφάνεια και η ομορφιά της ζωής μου.

Η ανάρτηση τεράστιων σημαιών στα προπύλαια του αγαπημένου, του ένδοξου Γυμνασίου του Αντώνη Παπαδόπουλλου, του Πετράκη Γιάλλουρου, του Κυριάκου Μάτση, υπήρξε για μένα η αυλαία και το βέβηλο τέλος της τραγικής ιστορίας των ιερών και οσίων της ζωής μου. Για μένα, όπως πιστεύω και για τις χιλιάδες μαθητές και αποφοίτους του Ελληνικού Γυμνασίου της Αμμοχώστου, η εικόνα αυτή θα παραμείνει ως μια εφιαλτική εξέλιξη που θα μας συνοδεύει μέχρι την ημέρα του θανάτου μας.

Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν μπόρεσα ακόμα να ξεπεράσω ούτε και να υπερβώ τα αισθήματα θλίψης, πικρίας, απόγνωσης και απογοήτευσης από την παντελή απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης από τις χιλιάδες ζώντων μαθητών και αποφοίτων του πάλαι ποτέ ένδοξου Γυμνασίου μας αλλά και των παραγόντων και θεμελιωτών του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου.

Ούτε μια ανακοίνωση, ούτε μια δήλωση. Έστω και για . . . την τιμήν των όπλων.

Δεν μπόρεσα μέχρι σήμερα  να ερμηνεύσω αλλά ούτε και να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση στα βασανιστικά ερωτήματά μου γιατί αυτή η απόλυτη σιγή, η εκκωφαντική σιωπή. Υπάρχουν ακόμα ζώντες μαθητές και απόφοιτοι που βίωσαν και βιώνουν το δράμα του εξευτελισμού και της ταπείνωσης του πιο ένδοξου πνευματικού φυτωρίου της Αμμοχώστου, της άλλοτε Βασιλεύουσας,  που ύμνησε με τον πιο αριστουργηματικό τρόπο ο κορυφαίος λογοτέχνης και καθηγητής μας Κυριάκος Χαραλαμπίδης που στο πρόσφατο ξέσπασμά του έγραφε πως «ο Σπόγγος του Ερντογάν δεν μπορεί να σβήσει τα γράμματα από τις πέτρες του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου».

Η πρωτοβουλία,  με τη δική μου συνδρομή,  της  πλατφόρμας «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα» για καθιστική εκδήλωση διαμαρτυρίας και συμβολική αγρυπνία στο οδόφραγμα Δερύνειας στις 3 Αυγούστου 2021 δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση , ούτε την επιβαλλόμενη ανταπόκριση.

Ίσως έφταιξε η μικρή προθεσμία που δόθηκε για συμμετοχή, ίσως κάποιες οργανωτικές αδυναμίες, ίσως οι αχαρακτήριστες αντιδράσεις Βαρωσιωτών  εναντίον της αντικατοχικής εκδήλωσης του Δήμου Αμμοχώστου εκείνη την ημέρα, ίσως ακόμα και η ραθυμία των Αυγουστιάτικων διακοπών, ίσως, ίσως .. .

Δεν θέλησα ακόμα ποτέ να παραδεκτώ την αλήθεια των σχετικών στίχων του Κυριάκου Χαραλαμπίδη «πόση απόσταση διανύσαμε για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο της υποταγής!»

Αντίθετα,  εξακολουθώ και θέλω να πιστεύω πως η προτροπή στην ανάρτηση της Άννας Διαμαντοπούλου, πρώην Υπουργού της Ελλάδας και πρώην Επιτρόπου της Ε.Ε. έχει ακόμα ελπίδες πραγματοποίησης.

Καταγράφει,μεταξύ άλλων η κ. Διαμαντοπούλλου.

«. . . Ως φοιτήτρια συμμετείχα και εγώ στην αλυσίδα γυναικών πάνω στην πράσινη γραμμή. Τώρα, ως επίτιμη δημότης Αμμοχώστου, θα περίμενα με την ψυχή μου ένα τέτοιο κάλεσμα, ένα γεγονός που θα ταράξει τα νερά μέσα σε μια θάλασσα καταγγελιών, ψηφισμάτων και δηλώσεων».

Η πρόκληση της Ιστορίας, οι επιταγές της συνείδησης και της αξιοπρέπειας, τα κελεύσματα της περηφάνειας παραμένουν ακόμα ανοικτά κεφάλαια.

Για τον Δήμο της Πόλης του Ευαγόρα, για τους ζώντες καθηγητές και μαθητές των Γυμνασίων μας, για όλους τους συμπατριώτες και συμπατριώτισσές μας.

Για να μετουσιώσουμε σε πράξη τους στίχους του ποιητή μας Κωνσταντίνου Καβάφη

«. . . Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις!»

Ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας, ο εγκάθετός του στην Κύπρο, η Διεθνής Κοινότητα, ο Ελληνισμός, οι νεκροί καθηγητές και συμμαθητές / συμμαθήτριές μας , περιμένουν να τους δώσουμε το μήνυμα – έστω – της ελάχιστης αξιοπρέπειας και υπερηφάνειάς μας.

Ανδρέας Μορφίτης

Απόφοιτος Α’ Γυμνασίου Αμμοχώστου 1967 – 1968

Υ.Γ. Όσοι συμπατριώτες και συμπολίτες μου ασπάζονται τα συναισθήματα και ενστερνίζονται τις σκέψεις μου , ας μού  απαντήσουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση μου, [email protected].

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους