‘Εφυγε από την ζωή ο γλυκύτατος τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης

Αντώνης Καλογιάννης (1940-2021), Δισκογραφία, Τραγουδιστής

Λουί Αραγκόν: «Η φωνή του Αντώνη Καλογιάννη μου θυμίζει τα βουνά και τις θάλασσες της πατρίδας του».

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών από ανακοπή καρδιάς ο δημοφιλής τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης, όπως έγινε γνωστό από ανάρτηση των οικείων του στα social media.

Γεννήθηκε στην Καισαριανή στις 3 Αυγούστου 1940. Είχε τραγουδήσει τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάριου Τόκα, Τάκη Μουσαφίρη, του Αργύρη Κουνάδη καθώς και -μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού- στο δίσκο του Δήμου Μούτση “Συνοικισμός Α”, που κυκλοφόρησε το 1972. Επίσης -μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη- στο δίσκο του Ηλία Ανδριόπουλου “Γράμματα στο Μακρυγιάννη”, που κυκλοφόρησε το 1979.

* Στην Καισαριανή τον θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του 1970 . Το σπίτι του ήταν πίσω από την εκκλησία της Παναγίτσας, στην πλατεία της Καισαριανής. Ορισμένες φορές ερχόταν στο γήπεδο , που ήταν κοντά , και έκανε τον διαιτητή σε αγώνες ποδοσφαίρου μεταξύ των Γυμνασίων Καισαριανής και Βύρωνα.

Ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο το 1966. Την ίδια χρονιά τον ανακάλυψε ο Μίκης Θεοδωράκης και έδωσε τις πρώτες του συναυλίες στην τότε Σοβιετική Ένωση και κατόπιν στην Ελλάδα. Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967 έφυγε στο εξωτερικό με την Μαρία Φαραντούρη και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας.

Το 1970 αποφυλακίζεται ο Μίκης Θεοδωράκης και μαζί θα δώσουν περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας. Το 1972 ο Αντώνης Καλογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα και τραγουδά σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα.

Ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα του είναι η ηχογράφηση του «Πνευματικού Εμβατηρίου» του Άγγελου Σικελιανού και το «Κατάσταση Πολιορκίας» το 1970, μαζί με την Μαρία Φαραντούρη, καθώς και του «Ήλιος και Χρόνος / Επιφάνεια Αβέρωφ» το 1975.

Η δεκαετία του ’80, ξεκίνησε με έναν δίσκο (Μίμη Πλέσσα – Δημήτρη Χριστοδούλου «Τραγούδια της γειτονιάς»/1980), που, μάλλον, έκλεισε την προηγούμενη δεκαετία, γιατί, ουσιαστικά, με τον επόμενο δίσκο του («Τα σημερινά»/1981), ο Αντώνης Καλογιάννης, έκανε την στροφή του στο ερωτικό τραγούδι, όπου και καθιερώθηκε ως ένας, ερωτικός πλέον, τραγουδιστής. Με τα χρυσά (50.000 πωλήσεις) «Σημερινά», του Σπύρου Παπαβασιλείου και του Λάκη Τεάζη, ο Καλογιάννης άνοιξε την πιο εμπορική δεκαετία της καριέρας του και με ένα τραγούδι -μεγάλη επιτυχία, το «Όμορφή μου Κατερίνα», που το ακολούθησαν, τα επόμενα χρόνια, κι άλλες μεγάλες επιτυχίες, όπου ο τίτλος τους παρέπεμπε σε γυναικεία ονόματα.

Μετά τις μεγάλες αυτές επιτυχίες, η δισκογραφία του Αντώνη Καλογιάννη συνεχίστηκε ως και τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ’90, όπου το 1997 κυκλοφόρησε ο τελευταίος στουντιακός δίσκος του.

Ο Αντώνης Καλογιάννης τραγούδησε στα γενέθλια του Πάμπλο Πικάσο, γνωρίστηκε με τον Αράμ Χατζατουριάν, βρέθηκε στην ίδια σκηνή με τον Υβ Μοντάν στο Παρίσι, συναντήθηκε με τους Μπιτλς, γνώρισε τον Λουί Αραγκόν. Εκείνος άλλωστε ήταν που έγραψε στη Lettre Francaise: «Η φωνή του Αντώνη Καλογιάννη μου θυμίζει τα βουνά και τις θάλασσες της πατρίδας του».

Δισκογραφία

Κάτι φταίει
Τα πρώτα μου τραγούδια
Ερωτικά
Συνοικισμός Α΄ [1972]
Για μια σταγόνα αλάτι [1973]
Τα λιοτρόπια [1974]
Τι ώρα νά ‘ναι
Τραγούδια Μ. Θεοδωράκη
Γράμματα στο Μακρυγιάννη [1979]
Τα σημερινά [1981]
Μικραίνει ο κόσμος [1983]
Μικρά Ερωτικά [1984]
Και που λες Ευτυχία [1985]
Επικινδυνα παιχνιδια [1990]
Σε ανύποπτο χρόνο [1991]
Αντίθετη Πορεία [1993]
Ιστορίες αγγέλων [1997]

Σε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικές συνεντεύξεις που έχει δώσει, ο Αντώνης Καλογιάννης μίλησε για τη ζωή του και τους ανθρώπους του, αλλά και για την καλλιτεχνική του πορεία, κάνοντας τον απολογισμό των 44 χρόνων του στη μουσική. Την συνέντευξη είχε κάνει η Έλενα Κατρίτση τον Μάρτιο του 2011 στην τότε ΝΕΤ.

Χωρίς να θέλει να πει πολλά, ο Αντώνης Καλογιάννης είχε αναφερθεί τότε με λίγα λόγια στον γιο του, φανερά συγκινημένος, λέγοντας:

“Έχω πει να μην μιλάω για αυτό. Αλλά σήμερα διαφέρει αυτή η μέρα. Η απώλεια του γιου μου ήταν καθοριστική για τη ζωή μου. Δεν ήταν μόνο ένας γιος, ήταν ένας φίλος. Ένας σύντροφος. Ήμασταν δύο άνδρες που μιλούσαμε ως άνδρας προς άνδρα. Ο γιος μου ήταν ένα αρσενικό 100%. Συνοπτικά τα λέω, αλλά πιστεύω ότι είναι η καλύτερη αναφορά που μπορώ να κάνω στον γιο μου. Δεν έχω μιλήσει ποτέ και, πίστεψέ με, είναι η τελευταία φορά που μιλάω για αυτόν. Μου έρχονται θύμησες. Πονάνε όλα αυτά, αλλά δεν φοβάμαι τον πόνο”.

Επίσης, μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τονίζοντας τον διαρκή πόθο που είχε για να φεύγει μακριά, χωρίς να τον ενδιαφέρει το πού πηγαίνει, αλλά ούτε και ο γυρισμός.

“Ήθελα να γίνω από μικρό παιδί μηχανοδηγός στα τρένα και να ταξιδεύω με τρένο και όλο να φεύγω, να μη γυρίζω. Πολλές φορές πιτσιρίκος κατέβαινα στον Πειραιά για να βλέπω τα τρένα, αλλά όταν αργούσα έπεφτε ξύλο από τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου δεν με χτύπησε ποτέ. Έβλεπα που λες τα τρένα στον Πειραιά και μετά πήγαινα στις προκυμαίες και έβλεπα τα πλοία που έφευγαν. Δεν ήξερα πού πάνε. Σκεφτόμουν “θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ εκεί πάνω”. Ο τρόπος ζωής ήταν δύσκολος, αλλά όχι ανυπόφορος. Αλλά δεν ήταν αυτό. Εγώ μέσα μου ήθελα να κάνω αυτά τα πράγματα. Σήμερα, το λιμάνι μου είναι οι θύμησες. Αυτό το συντήρησα, το διατήρησα”, είχε πει.