Ε. Ρεμπούτσικα: Οι μνήμες είναι το παρελθόν με το οποίο συμφιλιώνεσαι για να προχωρήσεις

Στην Πόλη ένιωσα πως βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πως είναι μια πατρίδα από το παρελθόν. Όλα της με συγκινούν, οι μυρωδιές της, τα δρομάκια της, η ιστορία της.  

Του Θανάση Φωτίου*

Συνοδοιπόρο στη ζωή και σύντροφο που ποτέ δεν την έχει προδώσει. Έτσι αισθάνεται τη μουσική η σπουδαία συνθέτρια που συνέβαλε τα μέγιστα στο να αγαπήσουμε οι Έλληνες την ορχηστρική μουσική. Λίγες μέρες πριν την κάθοδό της στο νησί για ένα μελωδικό συναπάντημα με το Φωνητικό Σύνολο «Διάσταση», μιλά για μνήμες, ταξίδια και έρωτα. Και φυσικά, για εκείνο το κόκκινο βιολί, που πλέον είναι προέκταση του σώματός της.

– Ακούγοντας τις μελωδίες σας, φτιάχνω εικόνες, τοπία, μυρωδιές και χρώματα. Εσείς; Γράφετε μουσική ή φτιάχνετε εικόνες;  Πάντα στο μυαλό μου φτιάχνω ιστορίες που τις ντύνω με εικόνες και μουσικές. Πολλές φορές μία μελωδία, που γεννήθηκε από δική μου προσωπική ανάγκη, ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία μίας ταινίας που όμως δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Με οδηγό τη φαντασία, το ένστικτο και τη διαίσθησή μου, προχωρώ χωρίς κανόνες να γράφω μουσική.

– Εξακολουθούν να σας συγκινούν και να εμπνέουν τα ίδια πράγματα; Υπάρχουν σταθερές ή έχουν μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου;  Μεγαλώνοντας αλλάζουμε,  όμως οι σταθερές που μας συγκινούν πιστεύω πως παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Ίσως κάποιοι να γινόμαστε πιο ευαίσθητοι ή πιο σκληροί, ίσως τα γεγονότα της ζωής να μας έχουν αλλάξει. Ζούμε σε μία πολύ δύσκολη εποχή. Για μένα όσα με συγκινούσαν, μου έδιναν χαρά και αισιοδοξία, παραμένουν ίδια.

– Αλήθεια, τι είναι η μουσική; Μπορείτε να μας πείτε, μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης, ένα γνώρισμά της;  Έχει δύναμη; Ιδιότητες θεραπεύτηκες μήπως; Έχετε ζήσει κάτι όλα αυτά τα χρόνια που να μπορείτε να το μοιραστείτε μαζί μας; Η μουσική είναι η θεία κοινωνία των λαών, έχει τη δύναμη να ενώσει ανθρώπους και πατρίδες. Σε μία συναυλία στο ερειπωμένο σήμερα ελληνικό ορφανοτροφείο της Πριγκήπου, ένιωσα δέος σαν να ταξίδεψα στον χρόνο, σε μία εποχή που ο χώρος ήταν γεμάτος από μνήμες και φωνές ανθρώπων. Οι ιδιότητες της μουσικής μπορούν να θεραπεύσουν τις ψυχές μας, να καλμάρουν και τα άγρια ένστικτά μας.

– Κι αν σας ζητούσα, απ’ τις μουσικές που έχετε γράψει, να μου ξεχωρίσετε μία μόνο που να είστε εσείς, που να ακούσω εσάς σ’ αυτήν, ποια θα μου λέγατε;  Υπάρχουν πολλές μουσικές που ξεχωρίζω και θεωρώ πως με εκπροσωπούν, όμως αυτό εξαρτάται πάντα από τη διαφορετική περίοδο της ζωής μου που έχω εμπνευστεί.

– Τι θα λέγατε ότι σας έχει διαμορφώσει σ’ αυτό που είστε; Οι αξίες με τις οποίες μας μεγάλωσαν οι γονείς μου. Μας δίδαξαν τον σεβασμό και την αγάπη για τις τέχνες. Άκουγα τον πατέρα μου να ψέλνει και ταξίδευα με τα αδέρφια μου σε περιοδείες για να κάνουμε αυτό που αγαπήσαμε και μελετούσαμε, να παίζουμε μουσική. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν το πρώτο μεγάλο μου σχολείο.

– Αλήθεια, ποιες εικόνες έντονες από την παιδική σας ηλικία, σας συντροφεύουν μέχρι σήμερα; Που να τις ανακαλείτε κάθε φορά που επιστρέφετε στο παρελθόν; Όταν με τις φίλες μου συναντιόμασταν στη γειτονιά και στην αυλή του σπιτιού μου, οι ανέμελες στιγμές αυτών των παιδικών μου χρόνων. Τον κινηματογράφο του πατέρα μου, «Ρεξ», και όλη την ιεροτελεστία της προετοιμασίας της μπομπίνας στην καμπίνα, την προβολή της ταινίας και τις υπέροχες μουσικές που ήταν σαν να έρχονταν από έναν άλλο μαγικό κόσμο.

– Ποιος σας επηρέασε περισσότερο απ’ τους γονείς σας; Ο μπαμπάς ή η μαμά; Και οι δύο, για τη ζεστή οικογενειακή θαλπωρή που μας χάρισαν δημιουργώντας μία οικογένεια δεμένη. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ έντονα, μέσα από τις μουσικές και τον κινηματογράφο που κλείνοντας τα μάτια νομίζω πως τα ζω ακόμα.

– Βρίσκεστε στη σκηνή απ’ τα οκτώ σας χρόνια. Κι έχετε μεγαλώσει μ’ ένα βιολί στο χέρι. Τι είναι για σας το βιολί;  Το βιολί το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, εργάστηκα σκληρά μελετώντας και είναι πια η προέκταση του σώματός μου.

– Είναι κάποιο άλλο όργανο που το αγαπάτε εξίσου; Ναι, άλλο ένα όργανο που είμαι πολύ κοντά του και μέσα από αυτό εμπνέομαι τις μουσικές μου και τις γράφω, είναι το μαντολίνο. Όπως και το πιάνο.

​– Αλήθεια, τα ταξίδια τι ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σας;  Ένα ταξίδι είναι όλη μας η ζωή και για μένα χωρίς ταξίδια δεν υπάρχει ζωή. Με μία βαλίτσα στο χέρι μπορώ να ζήσω για πάντα αλλάζοντας γειτονιές και χώρες, να γνωρίζω νέους ανθρώπους, νέες συνήθειες, να μαθαίνω την ιστορία περπατώντας στους δρόμους ενός χωριού ή μίας πόλης. Και για αυτό τα ταξίδια στη ζωή μας έχουν μεγάλη αξία και παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή μας.

– Οι μνήμες; Είναι κομμάτι της ζωής μου, όπως για όλους μας. Χωρίς αυτές δεν μπορείς να συνεχίσεις, είναι πάντα η γνώση που απέκτησες, τα λάθη ή οι επιτυχίες σου.

– Υπάρχουν μνήμες που έχετε χώσει βαθιά στα συρτάρια του μυαλού, που δεν θέλετε να ανακαλείτε;  Όχι δεν υπάρχουν. Κάθε μνήμη έχει κάτι να σου προσφέρει, να σου θυμίσει τι έκανες ή τι δεν έπρεπε να κάνεις. Είναι το παρελθόν με το οποίο συμφιλιώνεσαι για να προχωρήσεις.

– Τι δεν θα θέλατε να ξεχάσετε ποτέ;  Όταν έφερα τα παιδιά μου στον κόσμο και τα αγκάλιασα για πρώτη φορά. Ήταν ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο και μοναδικό στη ζωή μου.

– Ο έρωτας πόσο σημαντικός υπήρξε στη ζωή σας; Ο έρωτας παραμένει μία κινητήριος δύναμη στη ζωή μας και το ίδιο ισχύει και για εμένα. Είναι αυτό το όμορφο συναίσθημα που σε παρασύρει και σου προσφέρει μοναδικές στιγμές. Έχει ένα μεγαλείο και μία επαναστατικότητα που όλοι έχουμε ανάγκη να γευτούμε. Χωρίς τον έρωτα τίποτα δεν είναι το ίδιο στις ζωές των ανθρώπων.

– Όταν είστε στη σκηνή, επηρεάζεστε από τα συναισθήματά σας, τις καταστάσεις που βιώνετε;  Πάνω στη σκηνή ξεχνώ τα πάντα, βρίσκομαι σε μία κατάσταση ψυχικής ανάτασης, νιώθω μία ελευθερία και ένα ξαλάφρωμα ψυχής από ό,τι με βαραίνει. Η επικοινωνία με τους μουσικούς πάνω στη σκηνή και το κοινό με φέρνει σε μία κατάσταση ευφορίας και φωτός.

– Ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος της ζωή σας η μουσική ή υπήρξαν  περίοδοι που απομακρυνθήκατε από αυτήν; Ποτέ δεν απομακρύνθηκα, πάντα τη χρειαζόμουν στο πλάι μου. Ήταν και είναι συνοδοιπόρος στη ζωή μου, είναι σύντροφός μου που ποτέ δεν με έχει προδώσει. Για αυτό την αγαπώ και θα είμαι πάντα κοντά της.

​– Αναπτύξατε μια ιδιαίτερη σχέση με την Κωνσταντινούπολη. Τι σας αρέσει σ’ αυτή την πόλη;  Στην Πόλη ένιωσα πως βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πως είναι μια πατρίδα από το παρελθόν. Όλα της με συγκινούν, οι μυρωδιές της, τα δρομάκια της, η ιστορία της και για αυτό τον λόγο έχω αναπτύξει μία ανθρώπινη και καλλιτεχνική σχέση με τους ανθρώπους της.

– Ποια άλλη πόλη σας έχει γοητεύσει;  Το Παρίσι είναι μια ακόμα πόλη που νιώθω ένα δέος, μία συγκίνηση. Στους δρόμους του υπάρχει αυτός ο αέρας της μποέμικης καλλιτεχνικής ζωής που σφράγισε μία ολόκληρη εποχή.

– Θα μου πείτε ποιο θεωρείτε το ποιο σπουδαίο σας επίτευγμα; Εκτός από τα παιδιά μου, που είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, μετά ακολουθεί η καλλιτεχνική μου πορεία.

– Φοβίες έχετε; Πάντα είχα φοβίες, όπου αυτές με οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια στο φως της μουσικής, αυτά που ήθελα να πω γράφτηκαν σε ένα πεντάγραμμο.

– Ανασφάλειες; Με το πέρασμα της πόρτας που σε οδηγεί στο φως της μουσικής, οι ανασφάλειες γιατρεύονται.

– Αυτό που λέμε «πληρότητα» το έχετε αισθανθεί;  Όσο ζεις, υπάρχεις και εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος, πάντα θα αισθάνεσαι κάποιες ελάχιστες στιγμές πληρότητας.

– Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη:

Συγκίνηση… συναίσθημα.

Χαρά… τα γέλια του κόσμου.

Μελαγχολία… δρόμος για δημιουργία.

Γαλήνη… ανάταση ψυχής.

Άφεση… πίστη και προσευχή.

– Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που άκουσαν τ’ αυτιά σας, κυρία Ρεμπούτσικα; Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη Μαμά.

– Το ωραιότερο που είδαν τα μάτια σας; Τα μάτια των παιδιών μου.

– Τι σας κάνει να χαμογελάτε σήμερα; Οι ειλικρινείς άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι και έχουν μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Info: Η Ευανθία Ρεμπούτσικα θα βρεθεί την Τρίτη 17 Μαΐου στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου, στη Λευκωσία και την Πέμπτη 19 Μαΐου στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο, Λεμεσού. Εισιτήρια από την tickethour.com.com. Χορηγός επικοινωνίας, «ο Φιλελεύθερος»

Πηγή: philenews.com