ΔΗ.ΣΥ. Τ Ε Λ Ο Σ

Του Άντη Ροδίτη*

Ως ελεύθερος επαγγελματίας σκηνοθέτης-παραγωγός ανέλαβα πολλές φορές τα διαφημιστικά σποτ, σύντομες ταινίες αλλά και ντοκυμανταίρ με θέμα το ιστορικό προφίλ του Δη.Συ.

Το 1993, χρονιά που εξελέγη Πρόεδρος ο Γλαύκος Κληρίδης, αποφασίσαμε με τον Φαίδρο Οικονομίδη (υπέυθυνο τότε της προεκλογικής εκστρατείας) να αφήσουμε κατά μέρος τις χιλιοειπωμένες πολιτικές διακηρύξεις του κόμματος και να συγκεντρωθούμε σε μια σύντομη ταινία (κάτω των είκοσι λεπτών) η οποία ν’ αναφέρεται μόνο στα διάφορα στάδια της ζωής του Γλαύκου Κληρίδη. Κεντρική κινηματογράφηση θα ήταν μια μόνο συνέντευξη με τον ίδιο που θα επενδυόταν με σκηνές από τη ζωή του, ειδικά της ηρωικής συμμετοχής του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το τότε (και μέχρι σήμερα) κυρίαρχο ακελομακαριακό κλίμα, το οποίο στηρίζεται από το Δη.Κο., την ΕΔΕΚ κ.α., ήταν τόσο εχθρικό και συκοφαντικό σε βάρος του Κληρίδη που δυσκολευόμουν να βρω δημοσιογράφο να πάρει τη συνέντευξη. Σε κάποια στιγμή δέχτηκε ο Λεωνίδας Μαλένης (εγώ απλώς θα την κινηματογραφούσα και θα την επεξεργαζόμουν μετά στο προγραμματισμένο ντοκυμανταίρ). Όμως ο Λεωνίδας, επηρεασμένος από το κλίμα της τρομοκρατίας εναντίον του Κληρίδη, με ειδοποίησε την επομένη ότι προτιμούσε να μην αναμιχθεί στην παραγωγή. Δεν υπήρχε πια χρόνος να ψάξω ξανά για άλλο δημοσιογράφο. Συνεννοήθηκα με τον Φαίδρο, ετοιμάσαμε τις ερωτήσεις και πήρα εγώ τη συνέντευξη έχοντας δώσει συγκεκριμένες οδηγίες στο συνεργείο μου πώς να ενεργεί. Η κινηματογράφηση έγινε στο σπίτι του Γλαύκου Κληρίδη στην παρουσία του Φαίδρου Οικονομίδη και της Καίτης Κληρίδη.

Η παραγωγή πήγε μια χαρά, η ταινία προβλήθηκε από το ΡΙΚ και άλλους κι όταν τυχαία συνάντησα στον δρόμο τον πρώην διευθυντή της τηλεόρασης του ΡΙΚ Γιώργο Μιτσίδη, με επαίνεσε κι “αν κέρδιζε τελικά ο Κληρίδης την Πρεδρία”, μου είπε, “θα το όφειλε στην ταινία”! Ο Κληρίδης κέρδισε τις εκλογές και δεν νομίζω αυτό να οφειλόταν μόνο στην ταινία.

Συνέχισα τη συνεργασία και την στήριξη μου στον Δη.Συ. κυρίως για τον φόβο του ΑΚΕΛ και της κοινωνικής του ιδεολογίας που δεν έκανε τον διαχωρισμό Τούρκων-Ελλήνων (όλοι καρντάσηδες) και χρησιμοποιούσε την εισβολή ως όπλο εξολόθρευσης των κομματικών εχθρών του χωρίς να δείχνει πως νοιαζόταν στο παραμικρό για την τούρκικη κατοχή. Αντίθετα, σχεδόν την απολάμβανε ως μέγα πλεονέκτημα στον πόλεμο που έκανε εναντίον της “δεξιάς”!

Ως λογοτέχνης, άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, ήμουν τα τελευταία χρόνια μέλος και του Ινστιτούτου Πολιτισμού του Δη. Συ. με Πρόεδρο τον Πρόδρομο Προδρόμου, μετέπειτα υπουργό Παιδείας. Μέλος του κόμματος δεν υπήρξα ποτέ.

Η γραμμή λύσης που ακολουθούσε ο Δη. Συ. δεν με ενθουσίαζε, αλλά υπήρχε κανένας που μπορούσε να ενθουσιάζεται εκτός από το ΑΚΕΛ, που νόμιζε και νομίζει ότι αποτράπηκε και ανατράπηκε για πάντα η ιστορική πορεία του αληθινού αγώνα της Κύπρου; Εξάλλου, υπό τις συνθήκες, το μόνο που έμεινε στην πλευρά μας, τους ολοκληρωτικά ηττημένους, ήταν να “συνομιλούμε” ώστε να καθυστερούμε όσο γίνεται την πορεία της Τουρκίας προς το πλήρες τούρκεμα της Κύπρου. Ποτέ, από την εισβολή και μετά, δεν πίστεψα ότι η Τουρκία θα δεχόταν “λύση” που θα άφηνε την παραμικρή δυνατότητα ανάκτησης του πρώτου λόγου, ως Ελλήνων, σε ολόκληρη την Κύπρο.

Πολλές φορές έγραψα και για το γεγονός ότι παρά την άνοδο του Δη.Συ. στην εξουσία και τον δυτικό του προσανατολισμό σε αντίθεση με τις τριτοκοσμικές “υποθήκες” συνέχισης της καταστροφικής μακαριακής πορείας, στο εσωτερικό μέτωπο κυριαρχούσε και κυριαρχεί πάντα η ακελομακαριακή νοοτροπία. Αυτό δεν οφείλεται παρά μόνο στην περιορισμένη πνευματική εμβέλεια των ασχολουμένων με την “πολιτική”, στην απουσία ξεχωριστών προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο ευρύτερης γνώσης και συναίσθησης των ελληνικών πραγματικοτήτων, και μέσα σε αυτή την κατάσταση ίσο ρόλο μετριότητας μεγεθών και πλήρους ιστορικής άγνοιας των πραγματικών ιστορικών γεγονότων διεκδικούν και οι βουλευτές του Δη. Συ.

Πουθενά δεν εμφανίζονται ως ικανοί αμύντορες της αληθινής ιστορίας της Κύπρου και ούτε είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα την προπαγάνδα και τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων που επιτρέπει σε κόμματα τύπου ΑΚΕΛ, Δη. Κο. και ΕΔΕΚ να ξεγελούν ακόμα τις μάζες και να τις παρασύρουν στην τελική καταστροφή.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι μόλις προχθεσινό  με τη νεαρά και αχάμπαρη βουλευτή και Πρόεδρο του Δη. Συ. και της Βουλής κ. Αννίτα Δημητρίου να… συνεορτάζει μέσα στη Βουλή με τους άλλους φύρδην-μίγδην συναδέλφους της, σκόπιμα ή τυφλά αχάμπαρους, την επιστροφή Μακαρίου στις 7 Δεκεμβρίου 1974, του ανθρώπου που ακύρωσε την Ένωση το 1964, που παρακολουθούσε απαθώς την κακομεταχείριση της ελληνικής μεραρχίας από το ΑΚΕΛ ως το 1967, που έκρινε ασύμφορη οικονομικά την Ένωση, που έφερε τον διχασμό και τον εμφύλιο και που τελικά κάλεσε την Τουρκία να έρθει στην Κύπρο για να σώσει τους τ/κυπρίους που κινδύνευαν από την ελληνική “εισβολή”.

Η παρουσία του Νίκου Αναστασιάδη σε φιλολογικό μνημόσυνο του Μακαρίου ήταν η πρώτη γερή κλωτσιά που έφαγα για να πεταχτώ έξω από την πόρτα του Δη.Συ. Η κυρία Αννίτα κλείδωσε πίσω μου την πόρτα.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους