Δεν μας χρειάζεται Ελεγκτική «του σαλονιού», κ. Σαββίδη

Γ. Σαββίδης( Γενικός Εισσαγελέας), Διαφάνεια, Καταγγελίες, Οδυσσέας Μιχαηλήδης( Γενικός Ελεγκτής)

Του Άριστου Μιχαηλίδη*

Προβλήθηκαν πολύ από όλα τα ΜΜΕ οι δηλώσεις του Γενικού Εισαγγελέα κατά του Γενικού Ελεγκτή. Προβλήθηκαν ως επεισόδιο ενός σίριαλ που πάει χρόνια. Όπως εκείνα του Φώσκολου. Γι΄ αυτό και η προσοχή στράφηκε στις ατάκες, παρά στην ουσία. Ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης έχει παρεξηγήσει το όριο της ελευθερίας του λόγου, ότι λασπολογεί και λοιδορεί, μίλησε ακόμα και για δολοφονία χαρακτήρων και συνειδήσεων ο κ. Σαββίδης. Βαριές κουβέντες. Γι΄ αυτό κι έκαναν πάρτι οι τηλεοράσεις και το διαδίκτυο. Στα μαχαίρια οι θεσμοί. Στα άκρα η σύγκρουση. Εκτός ορίων η κόντρα. Ξέσπασε ο Σαββίδης. Τέτοια ηχηρά.

Όμως, για να λέμε αλήθειες, οι παλικαρίσιες δηλώσεις που εξυπηρετούν τη δημοσιότητα, δεν είναι πάντα κοντά στην ουσία. Είναι πιο κοντά στο σόου. Το παράδοξο είναι ότι ο Γενικός Εισαγγελέας, όπως και ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, δεν είναι του σόου. Ίσως γι΄ αυτό έχουν τώρα περισσότερη σημασία οι ηχηρές δηλώσεις του Γιώργου Σαββίδη. Που θέλησε να δώσει την εντύπωση ότι ξεχείλισε το ποτήρι και ήρθε η ώρα να ξεσπάσει. Σαν να τον έπνιξε το δίκαιο.

Γιατί, όμως, τώρα; Διότι, οι καταγγελίες του Γενικού Ελεγκτή στην Αρχή κατά της διαφθοράς αφορούν τον ίδιο και τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα. Η Ελεγκτική Υπηρεσία διαβίβασε στην Αρχή καταγγελίες, αλλά και δικά της ευρήματα, όταν έκρινε ότι δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της, όπως ανακοίνωσε. Αυτή είναι η ουσία. Και γι΄ αυτό ξέσπασε ο Εισαγγελέας. Αλλά, το ξέσπασμά του δεν άφησε κανέναν να ασχοληθεί με την ουσία. Αυτός ήταν ο σκοπός; Προληπτικά; Αντέδρασε και ο Γενικός Εισαγγελέας όπως αντιδρούν όλοι οι ελεγχόμενοι;

Γνωρίζει, όμως, ο κ. Σαββίδης ότι η Αρχή δεν έχει εξουσία να κάνει διώξεις αν διαπιστώσει διαφθορά. Σε περίπτωση που εντοπίσει παράβαση η οποία «δυνατόν να συνιστά ποινικό αδίκημα δυνάμει των διατάξεων του παρόντος Νόμου ή της κειμένης νομοθεσίας, συντάσσει έκθεση και υποβάλλει αυτή, μαζί με όλα τα στοιχεία που βρίσκονται στην κατοχή της στο Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας». Αυτό λέει η νομοθεσία. Άρα, η υπόθεση θα καταλήξει στα χέρια του Εισαγγελέα. Δεν θα γίνει τίποτα πίσω από την πλάτη του. Προς τι, λοιπόν, οι διαμαρτυρίες; Όταν καταλήξει κοντά του η υπόθεση μπορεί αν θέλει να την βάλει στο συρτάρι.

Το ερώτημα είναι τι έπρεπε κατά τον Εισαγγελέα να κάνει ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης αν θεωρούσε ότι υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να ερευνηθούν; Πού έπρεπε να στείλει αυτές τις υποθέσεις; Απευθείας στον Εισαγγελέα; Μα, αφού αφορούν τον ίδιο και τον Βοηθό Εισαγγελέα! Τι θα έκανε αυτός; Θα έβαζε την Αστυνομία να τα ερευνήσει υπό την δική του καθοδήγηση; Αυτό να κάνει όταν του στείλει το φάκελο η Αρχή κατά της διαφθοράς με τα δικά της ευρήματα.

Αλλού είναι το πρόβλημα όλων, όμως. Ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης μιλά δημοσίως και αναλύει λεπτομερώς κάθε παρέμβαση που κάνει. Γι΄ αυτό και η πρώτη από τις ατάκες του Γιώργου Σαββίδη ήταν: «Έχουμε μια Ελεγκτική Υπηρεσία που είναι λαλίστατη». Όμως, η «λαλίστατη Ελεγκτική Υπηρεσία» με αυτό τον τρόπο, με τον τρόπο προσωπικά του Οδυσσέα, έχει συμβάλει όσο λίγοι στην αντιμετώπιση της διαφθοράς. Όχι ότι αντιμετωπίστηκε, αλλά τουλάχιστον την έβγαλε στην επιφάνεια, την έβγαλε από τα συρτάρια των κυβερνήσεων και των θεσμών, όπου την έκρυβαν χρόνο με το χρόνο μέσα σε ογκώδεις εκθέσεις, που περνούσαν απαρατήρητες, και ανάγκασε την Πολιτεία και την κοινωνία να αρχίσουν να παίρνουν κάποια μέτρα. Να αρχίσουν, έστω, να ανησυχούν.

Σε μια παλιότερη συνέντευξη στον Φιλελεύθερο, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είχε πει ότι «σε μια κοινωνία εκτεταμένης διαφθοράς, διαπλοκής και ρουσφετιού αν κάποιοι αναμένουν προσέγγιση «των σαλονιών» ή να μην ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα, πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση είναι ακατάλληλη». Εξηγούσε, μάλιστα, ότι «ο έλεγχος από την εποχή του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ήταν ακριβώς αυτός, να ενημερώνει τους πολίτες οι οποίοι όντας ήδη ενημερωμένοι για τους ασκούντες δημόσια εξουσία, να τους ασκούν κριτική».

Τελικά, όλοι επικαλούνται τη διαφάνεια. Αλλά, την υιοθετούν μόνο όταν δεν αφορά τους ίδιους.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις θάσεις των συγγραφέων τους/ Πηγή: Εφημερίδα “Φιλελεύθερος”