Δεν κουνάς το δάχτυλό σου στον ΠτΔ

Του Χρήστου Μιχαηλίδη*

Ως πολίτη, με πρόσβαλε πολύ η εικόνα που όλοι είδαμε. Ιδίως εκείνο το «είναι η τελευταία σου ευκαιρία να δείξεις ότι υπάρχεις», που συζητιέται παντού.

Ο κ. Χατζηκωστής, ο στυλοβάτης του συγκροτήματος Δίας με ναυαρχίδες τη Σημερινή, το Sigma και το SigmaLive, έχει δίκιο που είναι θυμωμένος, αγανακτισμένος. Τόσο με τους τρομοκράτες (ευθέως τους ονομάζω έτσι, αφού οι πράξεις τους με τα βίαια επεισόδια που προκάλεσαν, εμπίπτουν απολύτως στον ορισμό της λέξης), όσο και με τους μηχανισμούς του κράτους, συγκεκριμένα αυτόν της Αστυνομίας, που δεν προστάτευσε την επιχείρηση και πρωτίστως τους εργαζόμενους σε αυτήν.

Σημειώνω δε, ότι δεν πρόκειται απλώς για «μια επιχείρηση», αλλά για Μέσο Ενημέρωσης, και αυτό έχει επιπρόσθετο βάρος και σημασία. Θυμίζω μόνο τον παγκόσμιο σάλο που προκλήθηκε από τη δολοφονία 12 ανθρώπων τον Ιανουάριο του 2015 από την ένοπλη επίθεση κατά της σατιρικής γαλλικής εφημερίδας  Charlie Hebdo, από μουσουλμάνους τζιχαντιστές που ενοχλήθηκαν από δημοσίευμά της – συγκεκριμένα από σατιρικές γελοιογραφίες του προφήτη Μωάμεθ.

 Ο εκδότης, λοιπόν, είχε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί έντονα, ακόμα και να βγει από τα ρούχα του, όπως λέμε. Θεωρώ όμως, επειδή σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις, ο πρώτος θεσμός που τίθεται σε κίνδυνο είναι αυτός της δημοκρατίας (και κατ’ επέκταση της ελευθερίας του Τύπου), η δημόσια κατσάδα κατά πρόσωπο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν άκαιρη – πόσο μάλλον όταν γνώριζε ο κ. Χατζηκωστής ότι όλα εκείνη τη στιγμή «καταγράφονταν» από τις κάμερες.

Το κούνημα του δακτύλου κατάμουτρα, ήταν προσβολή κατά του θεσμού του ΠτΔ και, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, έγινε και βούτυρο στο ψωμί όχι μόνο μιας στείρας αντιπολίτευσης (που προσωπικά απεχθάνομαι από όποιον χώρο και αν εκδηλώνεται), αλλά κυρίως από αυτούς που προκάλεσαν τους βανδαλισμούς. Επιπλέον, η εικόνα που «πέρασε» τελικά προς τα έξω (και όλοι ξέρουμε ποια και πόση δύναμη έχει η εικόνα), είναι ότι μπορεί ένας επιχειρηματίας, ένας «ισχυρός παράγοντας» όπως θα έλεγαν και κάποιοι, ή και οποιοσδήποτε εν προκειμένω, να απευθύνεται έτσι δημόσια στον πρώτο πολίτη του Κράτους. Έχουμε σκεφτεί άραγε αυτή τη διάσταση της ζημιάς…

Μπορεί, και πρέπει, να ασκεί κάποιος όσο πιο σκληρή κριτική θέλει στον όποιο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να προσβάλεις τον θεσμό.

  ΥΓ: Γνωρίζω, και από την εμπειρία μου στην Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό, ότι σε ανάλογη περίπτωση ασφαλώς και ο ιδιοκτήτης του Μέσου θα ζητούσε να δει κατ’ ιδίαν τον Πρόεδρο ή Πρωθυπουργό, και ότι σε μια τέτοια συνάντηση μπορεί να λέγονταν και πιο σκληρά λόγια, με πιο έντονο ύφος. Έχω υπόψη μου τρεις τέτοιες περιπτώσεις από μεγαλοεκδότες στην Ελλάδα, που μάλιστα είχαν δίκιο που τα «έψαλαν» πιο πάνω. Όπως και μία, στην οποία ο Πρωθυπουργός έβαλε στη θέση του, με πολύ σκληρό τρόπο, τον εκδότη. Δεν έγινε σόου…

  Επίλογος, με μια ακόμη Σκέψη της Ημέρας, με ιδιαίτερο βάρος, και ιδιαίτερη πρωτοτυπία: «Πιστεύω ότι ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός θα «βόλευε» και τους δύσπιστους. Θα τους ανακούφιζε επειδή θα τους απάλλασσε από το βάρος της δικής τους ευθύνης. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι ακόμη και αρνητές, εμβολιασμένοι όντες, όχι πάντως με τη δική τους θέληση. Μερικές φορές πρέπει να βοηθούμε τους άλλους να σώσουν κάπως τα προσχήματα.» – Διονύσης Σαββόπουλος, προσθέτοντας και δύο στοίχους από τον Πλούτο του Αριστοφάνη:

«Στων γιατρών σας την παιδεία χαίρεστε λαοί, των θνητών παρηγορία οι Ασκληπιοί».

* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος”