“Δεν είμαστε δημοσιογράφοι, είμαστε ακροβάτες”
Της Άννας Ανδρέου*
Πολλές φορές πλέον λέω αστειευόμενη ότι «οι ανταποκριτές από Τουρκία είμαστε περισσότερο ακροβάτες, παρά δημοσιογράφοι». Και είναι αλήθεια. Χρειαζόμαστε να κρατάμε την ίδια ισορροπία και ίσως και μεγαλύτερη από ότι ένας ακροβάτης πάνω στο σχοινί, που ανα πάσα στιγμή κινδυνεύει να πέσει αν δεν ξέρει καλά το άθλημά του. Κάθε λέξη μας καταγράφεται και στην μια όχθη του Αιγαίου, και στην άλλη, γι αυτό και χρειάζεται να τις μετρούμε και να τις ξαναμετρούμε . Αυτές τις μέρες όμως ανακάλυψα ότι εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε έναν μεγαλύτερο κίνδυνο κι από τους ακροβάτες. Ο κίνδυνος να μην πέσεις από κακή ισορροπία αλλά από δόλο. Να σου κόψουν το σκοινί. Και όταν είναι οι δικοί σου άνθρωποι που προσπαθούν να σου κόψουν το σχοινί πονάει πολύ.
Είμαστε σε μια εποχή που οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν ήταν ποτέ σε τόση ένταση από το 1974. Και ασφαλώς αυτοί που θέλουν περισσότερο από όλους να τελειώσει αυτή η ένταση και να μπουν σε μια διαδικασία διαλόγου οι δύο χώρες για την επίλυση των προβλημάτων τους, είμαστε πάνω από όλα εμείς οι ανταποκριτές εδώ, οι οποίοι είμαστε οι πρώτοι που επηρεαζόμαστε πάντοτε αρνητικά. Και ο λόγος είναι ότι είμαστε στην μέση ακριβώς και καθώς οι δύο χώρες ‘πυροβολούν’ η μία την άλλη, μια ‘σφαίρα’ δεν είναι δύσκολο να πέσει πάνω μας. Γινόμαστε πρωτοσέλιδο σε κάποιες εφημερίδες, ή πρώτο θέμα σε κάποια δελτία για μερικές ώρες και μετά μας ξεχνάνε. Δεν υπάρχουμε καν.
Για μένα προσωπικά, η θητεία μου στην Τουρκία ως ανταποκρίτρια για ελληνικά και κυπριακά μέσα επί 19 χρόνια ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν να ακούω την αντίθετη άποψη με ψυχραιμία όσο και αν διαφωνούσα. Το μαθαίνεις γιατί δεν έχεις και άλλη επιλογή. Όσο περνάει ο καιρός αρχίζεις να αισθάνεσαι το βάρος της ευθύνης για σωστή και συνολική ενημέρωση, γιατί έχει δικαίωμα ο λαός της χώρας σου να γνωρίζει την κάθε πτυχή, ακόμη κι αυτή που μπορεί να εσύ ο ίδιος να μην ήθελες να ήταν έτσι. Το βάρος της ευθύνης που αισθάνεσαι είναι τόσο μεγάλο που θέλεις να αποστασιοποιηθείς από τις δικές του προσωπικές απόψεις και να προσαρμοστείς με την νέα πραγματικότητα που έχεις μπροστά σου . Δεν θέλεις να αποκρύψεις καμία είδηση κι ας μην είναι οι ειδήσεις που θα ήθελες να μεταδίδεις. Γιατί αν θέλεις να είσαι αξιόπιστος, οφείλεις να είσαι και επαγγελματίας.
Κι ενώ εσύ έχεις δημιουργήσει στο μυαλό σου μια ρομαντική εικόνα για το καθήκον σου ως άνθρωπος για την προώθηση της ειρήνης, ξαφνικά έρχονται κάποιοι και σε προσγειώνουν. Δεν θα ξεχάσω όταν ξύπνησα μια Κυριακή πριν από πολλά χρόνια και τρόμαξα όταν είδα ότι ήμουν πρωτοσέλιδο στην Χουριέτ με τον τίτλο «Πράκτορας 007». Και ο λόγος γιατί ερευνούσα τα καινούρια στοιχεία που είχαν προκύψει τότε για τον το πεντάχρονο αγνοούμενο αγοράκι Χρήστο Γεωργίου από το 1974. Δεν θα ξεχάσω ούτε και όταν Κύπριος ευρωβουλευτής έγραψε άρθρο στην μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Κύπρου διερωτώμενος «γιατί δεν είναι άραγε και αυτή στη φυλακή της Τουρκίας όπως όλοι οι άλλοι δημοσιογράφοι στη χώρα αυτή». Δεν θα ξεχάσω όταν έμαθα πως ολόκληρη η Κύπρος άρχισε να ψιθυρίζει φαιδρές αστειότητες ότι δήθεν είμαι παντρεμένη με Τούρκο στρατηγό σε σημείο που κάποιος με ρώτησε αν αληθεύει μέσω τουίτερ. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε πως θεωρήθηκα υπεύθυνη του του υβριδικού πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Έμαθα όμως κάτι ακόμη στα 19 χρόνια που είμαι στην Τουρκία. Πως οι ανταποκριτές είμαστε σκληρά καρύδια. Δεν λυγίζουμε εύκολα. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε ξανά και ξανά, υπηρετώντας την αλήθεια.
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους / Πηγή : Εφημερίδα “Τα Νέα” των Αθηνών
