ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ

Του Άντη Ροδίτη

Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοιας “τιμωρίας”, τέτοιου μαρτυρικού θανάτου όπως είναι η σταύρωση, στην οποία υποβάλαμε οι άνθρωποι τον ευγενέστερο και αγαθότερο των ανθρώπων, τον Ιησού Χριστό.

Ο Ιησούς Χριστός ασχολήθηκε με τον “εαυτό” του κατά το ελάχιστο που απαιτήθηκε ώστε να ανδρωθεί στον κόσμο μας και να αποτελέσει ο ίδιος, ως πρόσωπο και ως τρόπος ζωής, το μήνυμα της σωτηρίας του ανθρώπου από την υπαρξιακή δοκιμασία. Το μήνυμά Του είναι ότι ο άνθρωπος οφείλει ν’ ανήκει σε όλους τους άλλους, όχι στον εαυτό του.

Η ΠΙΣΤΗ στον Ιησού, ως το άφθαστο πρότυπο, αποτελεί την οδό για την επί της γης ειρήνη, αλλά και τον ορίζοντα της αθανασίας. Η τέλεια αγαθότητα του Ιησού είναι ταυτόσημη με τη θεϊκότητά του και κατ’ ακολουθία με την αθανασία.

Στους χειρίστους εμάς που υποβάλαμε τον κάλλιστο των ανθρώπων στον χειρότερο θάνατο, ανοίγεται η οδός της σωτηρίας από τη στιγμή που το θύμα μας γίνεται το πρότυπό μας.

Μια κοινωνία ανθρώπων αρκεί να ΠΙΣΤΕΥΕΙ στον Ιησού ως το μόνο αναγκαίο (ἑνὸς δέ ἐστι χρεία), όσο κι ας ξέρει πόσο ανέφικτο είναι να το φτάσει, για να διασφαλίζεται η εν ειρήνη ζωή επί της γης και ο ορίζοντας της αθανασίας.

Το σχέδιο ( πάνω) είναι της Βαρβάρας Σπύρου, ζωγράφου από το South Bay τού Los Angeles, USA και το ανάρτησε  στο fb o Άντης Ροδίτης. Όπως  σημειώνει  η Βαρβάρα (Ρίτσα),  ήταν γειτόνισσά του στο Καϊμακλί στα παλιά χρόνια, αλλά αυτός ήταν πολύ  μικρός για να τη θυμάται. Από την Βαρβάρα, πήρε το πιο κάτω  e mail , που το μετέφερε στο fb , στη μνήμη των γονέων του:

“Αγαπητέ ‘Αντη,

Σ’ ευχαριστώ για την ανάρτηση της εικόνας στο Facebook. Για νάμαι ειλικρινής δεν το περίμενα. Εύχομαι σε όλη την οικογένεια ό,τι καλό. Όταν είμασταν μικροί και η οικογένειά σου ζούσε στην γειτονιά μας στο παλιό Καΐμακλί, θυμούμαι με χαρά πως γιορτάζαμε στο σπίτι σας το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Περιττό να πώ πως ήταν το μόνο Χριστουγεννιάτικο δένδρο στη γειτονιά και ίσως στο Καΐμακλί ολόκληρο. Η μητέρα σου ήταν η πιό φιλόξενη γυναίκα που ήξερα. Πάντα παίρναμε ένα δωρακι, το μόνο Χριστουγεννιάτικο δώρο για μας. Λέγαμε ποιηματάκια που μάθαμε στο σχολείο, τραγουδούσαμε τα τραγουδάκια που ξέραμε και χαιρόμαστε στον υπέρτατο βαθμό τη γιορτή. Αιωνία να είναι η μνήμη όλων που χάρισαν μια τόσο ευχάριστη μνήμη σε μας τα μικρά παιδιά τότε.

Εύχομαι πάλι ό,τι καλό για όλη την οικουμένη.

Με αγάπη,

Ρίτσα”