«Αντιμετωπίζων τον φαρισαϊσμόν με το μαστίγιον»

Απάντηση στον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο

Του Αρχιμανδρίτη Ρωμανού  Αναστασιάδη,
Κληρικού  της Κρήτης, Επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου*.

«Ποιμήν καλός είναι όχι ο κατ’ επάγγελμα τυπικώς ενασκών τα καθήκοντά του, αλλά ο ολοψύχως και ενσυνειδήτως αφιερωμένος εις την Εκκλησίαν, που αδιάκοπα αγωνίζεται να κάμει βίωμα του ποιμνίου του τας υποθήκας του Ευαγγελίου και των Γραφών, υπεισερχόμενος εις τας ουσίας και εκλαϊκεύων αυτάς. Ο στηλιτεύων τας αντιδράσεις και αντιμετωπίζων τον φαρισαϊσμόν με το μαστίγιον, όπως ο Κύριος εις τον Ναόν του Σολομώντος. Να είναι υπόδειγμα λιτότητος και αφιλοχρηματίας. Στοργικός προς φίλους και εχθρούς και εαυτόν, προσφέρων θυσίαν προκειμένου να περισώση απολωλός πρόβατον. Εν μια λέξει, να είναι αδιάβλητος εν παντί και πάντοτε και υπό πάντων».

Με αυτές τις λέξεις ο νεαρός διάκονος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος (κεντρική φωτογραφία) στάθηκε μπροστά στον Καθηγητή του πρ. Πενταπόλεως Νεκτάριο, τον Άγιο Νεκτάριο, και μίλησε για τον ποιμένα μέσα από την καρδιά του. Με αυτές τις σειρές ξεκινώ και εγώ την απάντηση προς τον πνευματικό εγγονό του Οσίου αυτού ανδρός της Εκκλησίας μας, π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, του οποίου τη γραφίδα χίλιες φορές να συναντήσω, χίλιες και μία θα αποδομήσω ενώπιον του ποιμνίου του Χριστού «στηλιτεύων τον φαρισαϊσμόν με το μαστίγιον». Έχω χρέος να το κάνω αυτό, αγαπητέ μου π. Αναστάσιε, διότι φοβούμαι τον Θεό εν ημέρα Κρίσεως και διότι εμένα προσωπικά με νοιάζει ο λαός του Θεού, η ατόφια και καθάρια Ρωμηοσύνη μας, την οποία διάφοροι θέλουν να παραδώσουν, την Κυρία εκείνη και Δέσποινα, ως δούλη στα χέρια των θυγατέρων Της. Δεν θα τους το επιτρέψω, προς δόξαν Θεού, ασφαλώς, και προς έπαινον της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Για να μην σας κουράζω όμως, τίμιε συλλειτουργέ, περνώ κατευθείαν στις απαντήσεις που ζητείτε λέξη-λέξη:

Ο πρωτοπρεσβύτερος Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

1. Νομιμοποιεῖται κανονικῶς Σύνοδος μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας νὰ δικάσει τοὺς ἐπισκόπους πού ὑπάγονται σὲ ἄλλη Ἐκκλησία; Ἂν συμβεῖ αὐτό, εἶναι ἀποδεκτὴ τέτοια καταδικαστικὴ ἀπόφαση;

Ασφαλώς και δεν νομιμοποιείται ιεροκανονικώς. Αυτό το ξέρουν και οι πρωτοετείς φοιτητές μιας Θεολογικής Σχολής. Δεν είναι αποδεκτή τέτοια καταδικαστική απόφαση.

2. Βάσει ποίας κανονικῆς διατάξεως ἔχει τὸ δικαίωμα ἡ Σύνοδος τῆς Μόσχας νὰ δικάζει ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας; Μὲ ποιὰ Πατριαρχικὴ Πράξη χορηγήθηκε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὸ δικαίωμα κρίσεως (jus jurandi) τῶν ἐπισκόπων τῆς Οὐκρανίας;

Βάσει της ίδιας διατάξεως που με το «έτσι θέλω» δημιουργεί, επί παραδείγματι, Μητρόπολη Σιγκαπούρης, ενώ τα εδάφη αυτά ανήκουν στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Και δεν αρκείται να λέει από φιλότιμο «εν Σιγκαπούρη» αλλά το λέει Σιγκαπούρης!
Βάσει της ίδιας διατάξεως που τους επιτρέπει να έχουν Μητροπολίτες στην Ορθόδοξη διασπορά με τίτλους που δεν τους ανήκουν. Επειδή σιώπησε σε χρόνια δύσκολα και μητρικά ανέχθηκε η Μήτηρ Εκκλησία τόσες δεκαετίες, δεν σημαίνει ότι είμαστε ως Ορθοδοξία «μπάτε σκύλοι αλέστε…». Έως εδώ! Όπως έχει δικαίωμα (όπως το έχει…) να δικάζει η Εκκλησία Ρωσίας τον Μητροπολίτη της στη Γερμανία, με το ίδιο δικαίωμα έκρινε τον εν Κιέβω Μητροπολίτη της Φιλάρετο. Με δικαιοσύνη; Κύριος οίδε.

3. Σὲ ποιὰ κανονικὴ διάταξη στηρίζεται ὁ ἐγκρατὴς περὶ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης γιὰ νὰ γράψει σὲ ἐπίσημο Πατριαρχικὸ Γράμμα «Ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν (…) ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας [σ.σ. νά δικάζει τούς ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας]» (κείμενο Α΄);

Ο όντως πνεύματι Θεού αγόμενος μεγάλος Πατριάρχης Βαρθολομαίος, το δώρο αυτό του Θεού στα δίσεκτα χρόνια μας, ο ως λέων και πυρ πνέων πορευόμενος εν μέσω παγίδων και πειρασμών πολλών, κάνοντας χρήση του παραπάνω καθεστώτος, όλως κατ’ οικονομίαν, έγραψε αυτό που έγραψε στο Γράμμα του προς τον Μόσχας. Σου λέει: κάνετε που κάνετε δεσποτάδες στην Ευρώπη και Αμερική, κάνετε και εν Κιέβω και αφού εσείς τους κάνατε και τους χειροτονήσατε, εσείς τους κρίνετε. Δεν σημαίνει, όμως ότι το Κίεβο περιήλθε στα χέρια της Μόσχας.

4. Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει κανονικὴ διάταξη βάσει τῆς ὁποίας δικαιοῦται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νὰ δικάζει τοὺς ἐπισκόπους ἄλλης Ἐκκλησίας, πῶς τόσο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ περὶ Αὐτὸν Ἱερὰ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ὅσο καὶ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐπὶ 26 χρόνια ἀναγνωρίζουν ὡς κανονικὴ τὴν καθαίρεση (1992) καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ (1997) τοῦ Φιλαρέτου Denisenko πού ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας;

Τα αναλύσαμε στο προηγούμενο, αιδεσιμολογιώτατε! Μην επαναλαμβάνεσθε επίτηδες αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια.

Ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος(α) , ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος (μ) και ο νυν Πατριάρχης Μόσχας , Κύριλλος (δ).

5. Σὲ ποιὰ κανονικὴ διάταξη βασίζεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅταν γράφει σὲ ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Γράμματα «Ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, (…) ἀποδέχεται τὰ συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ [σ.σ. δηλ. τὴν καθαίρεση τοῦ Φιλαρέτου ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας], μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἳνα παρέξῃ οἱανδήποτε δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ’ Ὑμᾶς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν» (κείμενο Α΄) καί «Λαβόντες γνῶσιν τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, ἀνακοινωσάμεθα ταύτην τῇ Ἱεραρχίᾳ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ προετρεψάμεθα αὐτὴν ὅπως οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν ἔχῃ τουντεῦθεν μετὰ τῶν εἰρημένων» (κείμενο Β΄).

Το αυτό ισχύει και για την ίδια σε περιεχόμενο με τις 3 και 4 ερωτήσεις! Μα για τόσο ανόητους μας περνούν μερικοί; Απορώ!

6. Ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ μὲ τὴν Πράξη τοῦ 1686 χορήγησε στὴ Μόσχα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο το δικαίωμα ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου καὶ τίποτα περισσότερο (κατά τό «Ὁμιλοῦν τὰ κείμενα», βλ. πιό πάνω), ποιὸς ἔδωσε, τελικά, στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὸ δικαίωμα νὰ δικάζει τοὺς ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας, δικαίωμα πού τοῦ ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες;

Ο Διονύσιος έδωσε το να χειροτονεί ο Μόσχας εκείνον που εκλέγει η Κληρικολαϊκή Σύνοδος του Κιέβου! Όχι το να εκλέγει ο Μόσχας τον Κιέβου! Μην παραποιείτε την αλήθεια, παρακαλώ, κατά το υπόδειγμα των εμπνεόντων υμάς! Και επαναλαμβάνω: αναγνώσατε τις ανωτέρω απαντήσεις! Μα τόση πια χειραγώγηση της σκέψης του αναγνώστη; Οσμίζομαι Σοβιετικές μεθόδους ή είναι ιδέα μου; Είχα ακούσει ότι ο π. Νικόλαος Ντανιλέβιτς έμαθε τα ελληνικά στην πόλη του μαρτυρίου του Αγίου Ανδρέου. Μήπως λόγω ονόματος εκκλησιαζόταν στον φερώνυμο Ιερό Ναό της πόλεως αυτής; Ίσως κάποια θετική απάντηση εξηγούσε αυτόν τον «θείο» (γράφε «θεήλατο») ζήλο για την δικαιοδοσία της Αγιωτάτης θυγατρός Εκκλησίας της Ρωσίας.

Και συνεχίζει ο ιερός πατήρ:
«Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ὑπάρχει Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ποὺ νὰ ἐκχωρεῖ στὸν Μόσχα τὸ δικαίωμα νὰ κρίνει τοὺς ἐπισκόπους της Οὐκρανίας, διότι, ἁπλούστατα, δὲν χρειάζεται τέτοια Πράξη, ἢ ὀρθότερα, δὲν νομιμοποιεῖται κανεὶς νὰ ἐκδώσει τέτοια Πράξη!
Γιατί δὲν χρειάζεται;
Διότι ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση (καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέχρι τὸ 2018) θεωροῦσε καὶ θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται κανονικῶς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον οὐσιώδη στοιχεῖα ποὺ συνιστοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑπαγωγὴ εἶναι καὶ ἡ δυνατότητα κρίσεως τῶν ἐπισκόπων.»

Κάπου εδώ νομίζω ότι περνάμε στη σφαίρα του λυκόφωτος! Τα έωλα επιχειρήματα, που αντιμετωπίζονται ως εκ καλάμης καλύβη από προσώπου πυρός και συντρίβονται ενώπιον της Αληθείας, οδηγούν σε μη ασφαλή συμπεράσματα! Δηλαδή ερωτώ: επειδή ο Μόσχας έχει δικαίωμα να κρίνει τον εν Γερμανία, Αμερική και αλλαχού κληρικό του σημαίνει ότι όλα αυτά τα εδάφη ανήκουν στη δικαιοδοσία του; Δηλαδή κάπου χάνεται και το αυτονόητο σήμερα!

«Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὰ ἀνωτέρω Πατριαρχικά Γράμματα ἐκφράζοντας τὴν πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ἀναγνωρίζει στὸ Πατριαρχεῖο Ρωσίας τὰ δύο θεμελιώδη δικαιώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑπαγωγῆς: τὸ δίκαιο χειροτονιῶν (jus ordinandi) καὶ τὸ δίκαιο κρίσεως τῶν ἐπισκόπων (jus jurandi), τὰ ὁποῖα συνιστοῦν καί ταυτόχρονα ἀποδεικνύουν τὴν πληρότητα τῆς ὑπαγωγῆς τῆς Μητροπόλεως Κιέβου ὑπὸ τὸν Πατράρχη Μόσχας καὶ, συνεπῶς, τὴ μὴ ἐξάρτησή της ἀπὸ τὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.»

Αναγνωρίζει το δίκαιο χειροτονιών και το δίκαιο κρίσεως ακριβώς όπως το πράττει και σε άλλες περιοχές της Ορθοδόξου διασποράς, οι οποίες από τον 28ο της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου ανήκουν σε Εκείνον! Τι σημαίνει αυτό; Ότι έδωσε Ασία, Ευρώπη, Αμερική, κ.ο.κ. στον Μόσχας, στον Χ, στον Ψ; Είπαμε! Όλα έχουν και τα όρια τους!

«Συνεπῶς, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόσο στὴν ἐπίσημη ὁμιλία Του ἐνώπιον τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ στὸ Κίεβο τὸ 2008, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 1020 χρόνων ἀπὸ τῆς Βαπτίσεως τῶν Ρώς (988 μΧ), ὅσο καὶ στὰ ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Γράμματα πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας μὲ τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζει τὴν καθαίρεση καὶ τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Φιλαρέτου ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας παραδέχεται ρητῶς καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἐπιφύλαξη ὅτι ἡ Μητρόπολη Κιέβου καὶ, κατ’ ἐπέκταση, ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὸν 17ο αἰ. καὶ ἑξῆς ὑπάγεται κανονικῶς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία ἀσκεῖ ἐπ’ αὐτῆς τὴν πληρότητα τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας.»

Με αυτό το τελείως άτοπο συμπέρασμα κλείνει ο θεήλατος λόγος του σεβαστού κατά τα λοιπά πατρός. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης ποτέ δεν αναγνώρισε το Κίεβο ως δικαιοδοσία του Μόσχας. Εκείνο που έκανε είναι να αναγνωρίσει ότι εν Κιέβω είχε στείλει η Μόσχα εκεί τους μισσιοναρίους της (συγγνώμη, κληρικούς της ήθελα να πω) ώστε να επιτελέσουν το έργο που εκείνη τους ανέθεσε…! Τα εδάφη παραχωρούνται με Πράξεις και Τόμους για συγκεκριμένους λόγους! Όχι με γράμματα απλά! Και μάλιστα, ακόμη και οι Πράξεις και οι Τόμοι, όταν παραστεί η άρση των λόγων για τους οποίους δόθηκαν, αίρονται! Πόσω μάλλον το απλό Πατριαρχικό Γράμμα ενός προκατόχου από τον διάδοχό του. Μόνον η Πενταρχία και η Κύπρος έμειναν αμετάβλητες! Η ίδια η Ρωσία πόσες φορές άλλαξε καθεστώς; Από ποιον ζητούσε ευλογία; Εδώ η υποτιθέμενη μήτηρ (ούτε καν, όσο κι αν βαυκαλίζονται) της Ουκρανίας Μόσχα άλλαζε καθεστώς με ευλογία του Πατριαρχείου μας, η Ουκρανία είναι ανώτερη αυτης; Ασφαλώς και είναι, αλλά για αλλους λόγους. Και ήθους και ιστορίας!

Πάτερ Αναστάσιε, σας το ξαναείπα: δεν θα αφήσω ούτε λεπτό να εμπαίζεται η νοημοσύνη του λαού του Θεού, διότι είμαι παπάς και δεν το υπομένω αυτό! Βάλτε όσες ασκήσεις θέλετε! Το άδικον ουκ ευλογείται! Εδώ θα είμαι να σας λύνω, εν ονόματι του Θεού της Αληθείας, τις απορίες σας. Όμως σας καταθέτω και κάτι: ενώ τόσοι αποτειχισμένοι σιωπούν, εσείς, καίτοι εντός της κανονικής Εκκλησίας, το γε νυν έχον τουλάχιστον, συνεχίζετε ακλόνητος και ως ακαθαίρετος πύργος να ανθίστασθε στο προφανές. Οι λόγοι δικοί σας. Η Κρίση, όμως, του Θεού εν τοις ουρανοις και της Ιστορίας επι της γης!

Με βαθύ σεβασμό!

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα τους.