Άνθρωποι και ανθρωπάκια

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΔΡΑΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Αλέκου Παπαδόπουλου

Αναμενόμενο ήταν να δώσουν το παρόν τους οι πάντες, φυσικά και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναφορικά με την πρόσφατη τραγωδία μας που τις συνέπειες της εξακολουθούμε να βιώνουμε. Έμμεσα οι πολλοί . Ορισμένοι όμως, τα άμεσα θύματα της, θα βιώνουν δυστυχώς ισόβια τις ανίατες αυτές πληγές. Καθολικός ως επόμενο ήταν και ο συναγερμός που ακολούθησε. Καθώς και η απήχηση του. Έλληνες και όχι μόνον, εδώ και της διασποράς, όπου ΑΝΘΡΩΠΟΙ γενικά. Και από πολλές χώρες αν όχι από όλες. Άτομα κάθε ηλικίας έσπευσαν αυθόρμητα να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους, να επουλώσουν έστω συναισθηματικά τις αιμορραγούσες πληγές μας. Άλλοι, με δυο παρήγορα λόγια. Και αρκετοί έμπρακτα, που ακόμη και με το υστέρημα τους έσπευσαν να αγκαλιάσουν τους πυρόπληκτους. Στο ίδιο πλαίσιο και η Πολιτεία, δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Υποτίθεται ως άμεσος προστάτης, ως άμεσος ενδιαφερόμενος αλλά και άμεσος υπεύθυνος της όλης κατάστασης. Εννοείται, ευχή και προσδοκία όλων το εκδηλούμενο ενδιαφέρον γενικά, να μην είναι προσωρινό και τα ανθρώπινα αυτά ράκη να μην αφεθούν μόνα με τον πόνο, μόνα με τα προβλήματα τους όταν περάσει λίγος χρόνος, όπως δυστυχώς συχνότατα γίνεται. Τελικά δε, βασικό και τούτο, να αποδειχθεί ορθή και δίκαιη η κατάληξη της υλικής συνδρομής , των ποσών εννοώ που θα συγκεντρωθούν καθώς και των άλλων βοηθημάτων που καταφθάνουν και ασφαλώς θα συνεχίσουν να έρχονται από εδώ και από τα τέσσερα πέρατα της υφηλίου. Με αποστολείς τα κράτη, τις διεθνείς οργανώσεις, διάφορα σωματεία, συλλόγους αλλά και ιδιώτες, καθότι πολλά έχουν καταγραφεί στο παρελθόν σχετικά με βοηθήματα που ενθυλάκωσαν άλλοι αντί των πραγματικών δικαιούχων.
Παρούσα και η Τουρκία. Παρά τη γνωστή ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών που με τις καθημερινές δηλώσεις του Προέδρου της, των συμβούλων και των υπουργών του εδώ και καιρό, πότε με το ένα και πότε με το άλλο θέμα, έχουν δημιουργήσει μια εμπόλεμο ατμόσφαιρα, Εκτός λοιπόν της διπλωματικής συμπάθειας πρότεινε και αυτή να έλθει αρωγός τόσο κατά τη διάρκεια της φωτιάς όσο -υποθέτω- και στη συνέχεια όσον αφορά τις συνέπειες της. Απορρίφθηκε όμως – αν αληθεύουν τα σχετικά δημοσιεύματα- η πρόταση της, κακώς κατά τη γνώμη μου, με το παιδαριώδες επιχείρημα ότι ήδη είχε σβήσει η φωτιά και παρήλθε ο κίνδυνος.

Και κάνω χρήση του “κακώς”, γιατί πάντοτε σε παρεμφερείς περιπτώσεις θυμάμαι τη σοφή συμβουλή του μακαριστού Πατριάρχου Αθηναγόρα , Να μην καίμε ποτέ, τουλάχιστον τα χάρτινα γεφύρια, ώστε να παραμένει ανοικτός έστω και ένας μικρός δίαυλος επικοινωνίας, ένα μικρό γεφύρι, μια ελπίδα αποκατάστασης της επικοινωνίας.
Δεν θα σταθώ στα μηνύματα συμπάθειας των διαφόρων ξένων, προς τον Έλληνα Πρόεδρο και την Κυβέρνηση των Αθηνών, θα αναφερθώ όμως και μάλιστα λεπτομερώς, στον τρόπο αντίδρασης της τουρκικής δημόσιας γνώμης συμπεριλαμβανομένων και αρκετών αρθρογράφων που εξέπεμψαν και εξακολουθούν να εκπέμπουν σε κύματα όλως διαφορετικά αυτών του Προέδρου Ερντογάν και του επιτελείου του, που ως συνήθως ακολουθεί βωβά τη φωνή του Κυρίου του. Αυτού που καιρός τώρα τα έχει βάλει με όλο τον πολιτισμένο κόσμο ιδιαίτερα δε με την Ελλάδα, σε μια εμφανέστατη προσπάθεια δημιουργίας εμπόλεμης ατμόσφαιρας μεταξύ των δύο γειτόνων . Και όμως είναι πολλοί αυτοί που αναφέρονται σήμερα στο σεισμό του Γκιόλτζουκ τον Αύγουστο του 1999 για να θυμίσουν στους αμνήμονες αλλά και στους αδιάφορους ότι η Ελλάδα, μαζί με την Γερμανία και το Ισραήλ ήταν οι πρώτες που έσπευσαν να συνδράμουν τότε στους Τούρκους σεισμόπληκτους. Ο Σημίτης ήταν αυτός, γράφει κάποιος, που επιστράτευσε ένα μεταφορικό αεροπλάνο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, για να το στείλει στην Τουρκία δύο 11μελή κλιμάκια με ιατρούς, φαρμακοποιούς , υγειονομικούς μαζί με άλλους 25 διασώστες και ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους, για να συμβάλουν στο έργο των τοπικών συνεργείων. Η Ελλάδα πάλι ήταν αυτή, υπογραμμίζει ο ίδιος Τούρκος, που μας έστειλε στη συνέχεια άλλα τρία αεροπλάνα με τεχνικούς και ανθρωπιστική βοήθεια. Σε άρθρο της στον ιστότοπο “Αρτή Γκερτσέκ” η γνωστή αρθρογράφος Ιντζή Χεκίμογλου επικρίνει όσους συσχετίζουν την πρόσφατη τραγωδία της Ελλάδος με το Παλαιστινιακό και με το Συριακό και τους κατακρίνει με δριμύτητα επειδή χαίρονται με το πλήγμα που δέχθηκε η χώρα μας.
Γνωρίζω κάλλιστα γράφει ο Φαρούκ Γιουμλού ότι με ένα “Περαστικά” που θα σας πω εγώ τίποτα δεν πρόκειται ν΄αλλάξει. Ούτε και θα μετριάσει τον πόνο σας η δική μου ευχή. Θέλησα όμως ως κάτοικος του Κορδελιού της Σμύρνης να εκφράσω τη λύπη μας για το κακό που σας βρήκε. Οι δύο λαοί, ο τουρκικός και ο ελληνικός, δεν έχουν ούτε και μπορούν να έχουν προβλήματα μεταξύ τους. Είμαστε γείτονες και αυτοί που μας χρησιμοποιούν κατά καιρούς και μας πετούν μετά σαν μυξιασμένα μαντήλια δεν είναι άλλοι από τους εκάστοτε πολιτικούς. Είναι αυτοί που ως και αιμοδιψείς δράκουλες προσπαθούν να καλλιεργούν μεταξύ μας το μίσος και την εχθρότητα, για να ικανοποιούν τα αστείρευτα πάθη τους.
Άλλος πάλι γράφει:” Όταν σε μια οιαδήποτε χώρα σημειώνεται μια τραγωδία με νεκρούς ανθρώπους και νεκρά ζώα, με καταστροφή της φύσης, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ γενικά, αρχικά λυπούνται και στη συνέχεια σπεύδουν σε βοήθεια των παθόντων. Στην Ελλάδα σήμερα πεθαίνουν οι συνάνθρωποι μας και εμείς εδώ, θάβουμε τον ανθρωπισμό.” ενώ έτερος στο ίδιο πνεύμα πάντοτε υπογραμμίζει ότι όποιος λέει ” Ωχ καλά να πάθουν, έχει ο ίδιος πεθάνει, είναι νεκρός προ πολλού.”
Αλλά κι ΄άλλα, κι΄ άλλα , κι΄ άλλα… .Ποικίλα σχόλια. Άλλα υπέρ και άλλα κατά , σαν μια…. προσωπική πρόσκληση προς εμένα που φυσικά και δε θα μπορούσα να απουσιάσω από τη σχετική λογομαχία όπως…. ο Μάρτης δε λείπει από τη Σαρακοστή, . Οπότε, σχολιάζοντας τα γραφόμενα κάποιου κτήνους με δύο πόδια που υπέγραφε ως Μπουράκ Αϊτάς και μας ευχόταν “Πολλές, πολλές φωτιές” έγραψα σε απάντηση του, στο φιλόξενο σάιτ του φίλου από τη Datça, Sedat Kaya το ακόλουθο σχόλιο :
” Αν είσαι Μουσουλμάνος θα μάθεις σήμερα από εμένα, τι είχε πει ο Μωάμεθ για την προς τους γείτονες συμπεριφορά, οπότε όχι μόνο θα πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη αλλά και να παραδεχθείς ότι είσαι ένα άθρησκο και αμαρτωλό υποκείμενο. Συμβούλευε λοιπόν ο Προφήτης σας, αν αρρωστήσει ο γείτονας σου να πας να τον επισκεφτείς, αν αποθάνει να συνοδεύσεις την κηδεία του, αν σου ζητήσει δανικά να του δανείσεις, αν έχει οικονομική στενότητα, να τον βοηθήσεις, αν υποστεί μια τραγωδία να τον παρηγορήσεις, Μην κτίσεις τη σκέπη του σπιτιού σου πιο ψηλά από τη δική του, για να μην του κόβεις τον αέρα και όταν μαγειρεύεις αν του μυρίσει το φαγητό σου δώσε του και εκείνου.”
Χαρά Θεού τα σχόλια. Μουγκαμάρα ο δράστης. Μετρημένοι όμως στα δάκτυλα του ενός χεριού και αυτοί που τον επικροτούν. Παρήγορο το θεωρώ. Σε αντίθεση με αυτούς. Πολλαπλάσιους των πρώτων που ομόφωνα τον καταδικάζουν. Περιορίζομαι στην αναφορά σχετικού άρθρου της εφημερίδος ” 9 Eylül ” υπό τον τίτλο ” Ο αδελφός μου ο Μανόλης”. Υπογράφει ο Σμυρνιός δημοσιογράφος και παρουσιαστής του Καναλιού “Halk tv ” Ατίλλα Κιοπρουλούογλου. Εξηγεί λοιπόν ο Ατίλλας λεπτομερώς την υπεράνθρωπη συμπεριφορά ενός Έλληνα από την Κρήτη προς έναν άγνωστο του Τούρκο. Με ονοματεπώνυμα και όλα τα σχετικά, στην αντιμετώπιση ενός έκτακτου θλιβερού περιστατικού που του συνέβη πριν από 17 χρόνια, καταλήγει δε ως εξής:
” Όσο ζει κανείς είναι εντεταλμένος να διαδραματίσει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο. Προϋπόθεση, φεύγοντας από τη ζωή, να πουν οι άλλοι “Πόσο καλός ήταν σε όλη του το βίο. καλά που υπήρξε”. Σκοπός, είναι να είσαι άνθρωπος και αν λες εσύ ότι πρέπει να είσαι και κάτι παραπάνω, εδώ είναι η ζωή εδώ και εσύ, Κάνε ότι μπορείς” έλεγε ορθότατα ο δάσκαλος μου Χαλούκ Ισίκ τον οποίο συμπληρώνω ταπεινά με την ακόλουθο φράση: ” Η αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο του είναι πιο βαθιά και από τον μεγαλύτερο έρωτα” Εν ολίγοις και συμπερασματικά το ακόλουθο μήνυμα του γείτονα, φίλου και συνάδελφου Αλέκου Παπαδόπουλου λέει τα πάντα περιληπτικά: “Οι φωτιές έσβησαν. Οι πληγές όμως αργούν να επουλωθούν και ορισμένες ποτέ δεν πρόκειται να γιατρευτούν. Είμαι βέβαιος ότι και τα πιο άγρια ζώα θα δίσταζαν να εκδηλώσουν παρεμφερή πάθη” Δεν το νομίζω Αλέκο μου, καθόλου δεν ντρέπονται, καθόλου δεν διστάζουν αυτοί.

Γνωστή υποθέτω η φιλική εκδήλωση συμπαράστασης εκείνες τις μέρες Τούρκων πολιτών έξω από το Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης. Ανθρώπινος πολύ ο τρόπος που επέλεξε να εμφανισθεί η ποδοσφαιρική ομάδα του Γαλατάσαραϊ με τα σημαιάκια της Ελλάδος και της Τουρκίας στις φανέλες τους, αλλά και τα πανό συμπαράστασης των Τούρκων φιλάθλων “Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του” ” Κοντά με εσάς και εμείς στο Μάτι”. Γνωστό ασφαλώς θα είναι και το πόσο φιλικά αντέδρασε η εθνική βόλεϊ της Τουρκίας στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Παμπαίδων στην Κων/πολη, ίσως όμως να αγνοείται η τόσο συγκινητική πρωτοβουλία του Τούρκου μπασκετμπολίστα της ΝΒΑ Ενές Καντέρ που μέσω του λογαριασμού του στο “TWITTER” επιχείρησε να συγκεντρώσει χρήματα για τους πληγέντες.

Δικό σας το συμπέρασμα.

Κατ΄εμένα ΤΙ ΑΛΛΟ; Άνθρωποι και ανθρωπάκια, εντελώς άβουλα. Χάρτινες μαριονέτες. Αλλά και τι να σου κάνουν τα ανθρωπάκια, όταν υπόκεινται καθημερινά σε ανάλογη πλύση εγκεφάλου, όταν αντί της αγάπης και του σεβασμού στο γείτονα στο συνάνθρωπο τους, αντί των όσων υπαγορεύει ακόμη και η θρησκεία τους διδάσκονται το μίσος, την εχθρότητα, την απληστία. Μπορείς ποτέ με ανάλογη σπορά να προσδοκάς διαφορετική σοδειά, ιδίως όταν δεν προσφέρεται και το έδαφος, δεν είναι γόνιμο;