Αν ένα ποτάμι μολυνθεί, δεν καταριόμαστε τα ποτάμια
Της Γεωργίας Ναθαναήλ*
Καλωσορίζω με εμπιστοσύνη και χαρά την ιδέα του αγαπητού Τάκη Χατζηγεωργίου. Ακολουθούν κάποιες λίγες και όσο μπόρεσα πιο περιεκτικές σκέψεις γι’ αυτή.
Μια καλή φίλη, ευχήθηκε πρόσφατα στην κόρη της: “Να εκτείνεσαι προς τα ‘κει που ακόμα δεν συνέβηκε.”
Και κρατώντας αυτό κατά νου, θα πω ότι η ιδέα του Τάκη εκτείνεται προς το καινούριο. Προς μια κοινωνία πιο ζωντανή, πιο συμπεριληπτική. Αυτό το κάνει αναγνωρίζοντας τους γνώριμους και οικείους δρόμους μέσα από τους οποίους θα βοηθηθούμε να οδηγηθούμε μέχρι εκεί.
Καταφέρνει με συνέπεια να γεφυρώσει το παλιό με το νέο, το σημείο με την κατεύθυνση, το τοπικό με το οικουμενικό. Αυτή η ικανότητα γεφύρωσης χαρακτηρίζει τις ιδέες που εμπεριέχουν τον σπόρο της ουσιαστικής αλλαγής.
Οραματίζεται! Κάτι που εκλείπει απογοητευτικά πολύ από την πολιτική ζωή των ημερών μας.
Όχι πως δεν υπάρχουν ενδοιασμοί ως προς την ηθική και την παρέμβαση θεσμών που πυρηνικά διακήρυτταν τον ανθρωπισμό…
Όπως αυτές εκδηλώνονται μέσα από αναφορές όπως οι πιο κάτω:
Η Ενωμένη Ευρώπη αφήνει στις χώρες της Μεσογείου το βάρος μιας δυσβάστακτης ευθύνης διαχείρισης του μεταναστευτικού.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάνθηκε ότι το Ισραήλ ΙΣΩΣ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα.
Αλλά και παλαιότερα γεγονότα:
Όταν, ενώ η Σοβιετική Ένωση νικά τα χιτλερικά στρατεύματα και αριθμεί 20 000 000 νεκρούς (το 10% του πληθυσμού της) ως έδρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφασίζεται η Νέα Υόρκη.
Χωρίς να καταλήγω σε ερμηνείες, θα πω απλώς ότι ακροβατούμε. Ακροβατούμε ως ανθρωπότητα.
Όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα ξηλώσουμε το όποιο δίχτυ ασφάλειας καταφέραμε μέχρι τώρα να υφάνουμε. Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι κι όχι να αποδιαρθρώνεται συνεχώς. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί όπου βρισκόμασταν, στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.
Αν ένα ποτάμι μολυνθεί δεν καταριόμαστε τα ποτάμια. Αν οι θεσμοί δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων δεν καταργούμε τους θεσμούς.
Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής. Στις θεμελιώδεις αρχές μιας κοινωνίας ζωής.
Στη δημοκρατία που εκπαιδεύει και στηρίζει την ελευθερία, που ελλοχεύει στον πυρήνα της ανθρωπινότητας μας.
Στο κοσμικό κράτος δικαίου που προασπίζεται την επιστήμη, την τέχνη, την ανεξιθρησκία, την αξιοπρέπεια, την εμπλοκή με τα κοινά, την ισονομία.
Καλώς να ορίσει η καλή και όμορφη ιδέα σου Τάκη Χατζηγεωργίου. Να βρει ανοιχτές πόρτες που σημαίνει ανοιχτά μυαλά, ικανά πρώτα να την φανταστούν, για να μπορέσει μετέπειτα να συμβεί.
Καλή τύχη.
*Η Γεωργία Ναθαναήλ είναι Ψυχολόγος/Ψυχαναλύτρια. Το κείμενο αποτελεί παρέμβαση της στην συζήτηση (ΦΩΤΟ ΕΠΑΝΩ) για την πρόταση του πρώην ευρωβουλευτή Τάκη Χατζηγεωργίου για την “Εγκαθίδρυση στην Κύπρο ενός μεγάλου, διεθνούς οργανισμού υπό την ομπρέλα των Ηνωμένων Εθνών”/ Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων του.
