Αμερικής Ελπιδοφόρος: “Όσο ζει ο Πόντιος, όπου και να ζει, θα ζει και ο Πόντος”.

«Ζητάμε να αναγνωριστούν τα εγκλήματα και η γενοκτονία, όχι για να εκδικηθούμε τον τουρκικό λαό, αλλά για να φέρουμε τον μεγαλύτερο

γείτονά μας στην χορεία των πολιτισμένων λαών»

Την Τετάρτη 19 Μαΐου, στην καθιερωμένη τελετή έπαρσης των σημαιών της Ελλάδας και του Πόντου, στο Bowling Green του Μανχάταν, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για την επέτειο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, παραβρέθηκε για πρώτη φορά και μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Παρότι η ομιλία του ΑρχιεπισκόπουΕλπιδοφόρου ήταν σε μεγάλο βαθμό παραβολικής μορφής, χωρίς υψηλή ρητορική, δεν δόθηκε στη δημοσιότητα από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, ούτε η επέτειος σηματοδοτήθηκε από την έκδοση εγκυκλίου μηνύματος, έχει

ιστορική σημασία και για το λόγο αυτό, η Greek News την απομαγνητοφώνησε και τη δημοσιεύει αυτούσια.

Σίγουρα, στέλνει πολύ σωστά μηνύματα, και η  ανάρτηση του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, στον επίσημο λογαριασμό του στο Twitter,

που έγραψε:

«Θυμόμαστε εκείνους των οποίων ζωές και

πολιτισμοί αφανίστηκαν -Έλληνες του Πόντου

& Μικράς Ασίας, Αρμενίους, Σύρους και εκείνους που έχασαν την ζωή τους με την κατάρρευση των αυτοκρατοριών. Η αναγνώριση των  ανομιών του παρελθόντος είναι ο δρόμος για  να καλύτερο μέλλον για όλους».

επισκόπου

Θυμόμαστε εκείνους των οποίων ζωές και πολιτισμοί αφανίστηκαν -Έλληνες του Πόντου & Μικράς Ασίας, Αρμενίους, Σύρους και εκείνους που έχασαν την ζωή τους με την κατάρρευση των αυτοκρατοριών. Η αναγνώριση των ανομιών του παρελθόντος είναι ο δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον για όλους. pic.twitter.com/spdFAEmrPZ

— Elpidophoros (@Elpidophoros) May 19, 2021

Η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής είναι η ακόλουθη:

“Λόγω και των σπουδών μου αλλά και του προσωπικού μου ενδιαφέροντος, έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με τον Πόντο και την ιστορία

του. Και δεν μπορώ να σας κρύψω ότι δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να διάβασα κάτι για τον Πόντο, είτε μια μαρτυρία, είτε μία βιογραφία, είτε ένα ιστορικό βιβλίο, ούτε μία φορά δεν υπήρξε που να μην κλάψω.

Είναι θλιβερό αυτό που έγινε στον Πόντο. Κανένας πόλεμος δεν επιτρέπει να κάνει κανείς ό,τι θέλει. Δεν μπορεί κανείς -αν θέλει βέβαια

να λογίζεται πολιτισμένος λαός ο οποίος μοιράζεται τις αξίες του πολιτισμένου κόσμου- να επικαλεστεί την κατάσταση πολέμου για να διαπράττει γενοκτονίες, εγκλήματα, για να σκοτώνει αθώους ανθρώπους, παιδιά, να ξεκληρίζει  οικογένειες. Αυτό δεν το σηκώνει καμία ηθική,  κανένας πολιτισμός, καμία αξία σύγχρονη.

Θα σας φέρω δύο παραδείγματα σύγχρονα τα οποία τα ξέρουμε, αλλά δεν τα έχουμε συνδέσει με την σημερινή επέτειο. Το ένα παράδειγμα είναι η Γερμανία του Β΄Παγκοκοσμίου Πολέμου. H Γερμανία έκανε εγκλήματα πολέμου παντού στον κόσμο, γενοκτονίες, απάνθρωπα πράγματα, αλλά είχε την γενναιότητα και το θάρρος να αναγνωρίσει σαν εγκλήματα αυτά που έκανε, να ζητήσει συγγνώμη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Θα μου πείτε, με τη συγγνώμη ξεχάστηκε; Όχι. Σταματήσαμε στον κόσμο να μνημονεύουμε τα θύματα του Ολοκαυτώματος, σταματήσαμε

στην Ελλάδα να πηγαίνουμε στα μνημεία του Ολοκαυτώματος όλων των θυμάτων του ναζισμού που πλήρωσαν τόσο φρικτά εγκλήματα

της ναζιστικής Γερμανίας. Δε σταματήσαμε, ούτε ξεχάσαμε, αλλά η Γερμανία με αυτήν της την κίνηση ξαναμπήκε στη χορεία των πολιτισμένων κρατών. Διότι αναγνώρισε ότι αυτό που έγινε ήταν έγκλημα. Ήταν γενοκτονία. Ποιός ωφελήθηκε απο αυτήν την αναγνώριση; Οι Έλληνες; Δικαιώθηκαν τα θύματά μας, αναπαύθηκαν οι ψυχές τους. Αλλά μετά απ’ αυτό; Αυτοί που πραγματικά δικαιώθηκαν ωφελήθηκαν είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί που ξαναβρήκαν ως λαός και ως κράτος τη θέση τους στην παγκόσμια κοινωνία.

Αλλά, γιατί να πάμε στη Γερμανία; Εδώ στην Αμερική, δεν έγιναν λάθη στο παρελθόν, δεν ξεκληρίστηκαν οι ντόπιοι πληθυσμοί εδώ στη Αμερική; Δεν υπήρξε η σκλαβιά; Δεν υπήρξε ο διχασμός των ανθρώπων σε μαύρους και σε άσπρους; Αναγνώρισε όμως η Αμερική τα λάθη αυτά. Και ποιός ωφελήθηκε; Η Αμερική ωφελήθηκε. Έγινε παράδειγμα της πιο επιτυχημένης δημοκρατίας σε όλον τον κόσμο. Γιατί τα λέω  αυτά; Διότι αγαπητοί μου εμείς οι Έλληνες δεν  είμαστε πολεμοχαρής ούτε αιμοδιψής λαός. Δεν  γράψαμε και δεν γράφουμε την ιστορία μας με το αίμα των άλλων λαών, τη γράψαμε με το αίμα το δικό μας. Δεν είμαστε λαός που αναπτύσσεται, χαίρεται στον πόλεμο, είμαστε λαός που στην ειρήνη δημιουργούμε, στην ειρήνη μεγαλουργούμε και όχι απλά μεγαλουργούμε. Δίνουμε σε όλο τον κόσμο, στον παγκόσμιο πολιτισμό τα φώτα που χρειάζεται για να πάει μπροστά. Και αν ζητάμε να αναγνωριστούν τα εγκλήματα και η γενοκτονία, δεν το κάνουμε  για να εκδικηθούμε τον τουρκικό λαό, αλλά για  να φέρουμε τον μεγαλύτερο γείτονά μας στην  χορεία των πολιτισμένων λαών. Γιατί μόνο αν  αναγνωρίσεις τα λάθη σου μπορείς να αυτοκαθαρθείς, μπορείς να βρεις τη θέση σου στον πολιτισμό. Δεν εκδικούμαστε κανέναν, ούτε και έχει κανένα νόημα να εκδικηθούμε κανέναν. Δεν είναι αυτό το αίτημά μας.

Λοιπόν, μοιράζομαι μαζί σας τον πόνο του Πόντου, μοιράζομαι μαζί σας όμως και την ελπίδα για το αύριο. Γιατί;  Διότι όντας Κωνσταντινουπολίτης και έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στην Κωνσταντινούπολη, έζησα από πολύ κοντά την αγωνία του Οικουμενικού Πατριάρχη για τη Ρωμιοσύνη που έχει απομείνει στην Τουρκία, αυτήν την ολίγιστη, τη λίγη Ρωμιοσύνη. Και παρόλο που άλλος στη θέση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου θα κοίταζε απλά να επιβιώσει, να μην χαθούν και οι τελευταίοι, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ως οραματιστής Πατριάρχης έβλεπε και το αύριο, έκτιζε και την επόμενη μέρα. Είναι αυτός, ο οποίος μου ανέθεσε ως Αρχιμανδρίτης που ήμουν τότε και Αρχιγραμματεύς της Συνόδου να πάω στον Πόντο για πρώτη φορά, να μιλήσω με το Νομάρχη τον Τούρκο, με το Δήμαρχο και με όλες τις αρχές. Γιατί;

Για την πρώτη Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά. Το λέω και συγκινούμαι, γιατί είναι ιστορικές στιγμές αυτές αδελφοί μου. Άλλο να θυμόμαστε τα παλιά και να κλαίμε και άλλο να σκάβουμε με το φτυάρι για να χτίσουμε το αύριο. Και αυτό κάνει ο Πατριάρχης μας. Και έτσι ξεκίνησε ξανά το προσκύνημα στη Σουμελά και ο Πατριάρχης κάθε χρόνο Δεκαπενταύγουστο κάνει τη Θεία Λειτουργία.

Νομίζω ότι εκεί στην Πρόθεση την Αγία, όπου ο Πατριάρχης παίρνει τον άγιο άρτο και αρχίζει και μνημονεύει τα ονόματα των πατέρων και

των μητέρων μας και των παιδιών που χάθηκαν στον Πόντο, αυτή είναι η δικαίωση των ψυχών, αυτή είναι η ανάπαυση των ψυχών όλων των

350 χιλιάδων και άλλων -διότι δε νομίζω ότι είναι μόνο αυτοί- όλων αυτών που χάθηκαν. Και ανάγκασε ο Πατριάρχης με αυτόν τον τρόπο

την τουρκική κυβέρνηση να ανοίξει ξανά την Παναγία Σουμελά στο προσκύνημα και στη Θεία Λειτουργία. Ένα θαύμα, το οποίο κανείς

δεν το περίμενε και κανείς δεν το πίστευε. Και έτσι, μετά από μερικά προσκυνήματα μερικά χρόνια, λόγω της πολύ άσχημης κατάστασης

στην Παναγία Σουμελά, το Τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού αισθάνθηκε ότι εκτίθεται η χώρα, ότι έρχονται τόσοι άνθρωποι και βλέπουν ερείπια -γιατί ο Πατριάρχης πάνω σε ερείπια λειτουργούσε- και υποχρεώθηκε να αναλάβει ένα μεγάλο πρότζεκτ να ανακαινίσει την

Παναγία Σουμελά. Και γκρινιάξαμε στην αρχή. Ήμασταν καχύποπτοι, δικαίως, γιατί τόσα περάσαμε. Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη δύσκολα

ξαναχτίζεται, νομίσαμε ότι επίτηδες το έκανε η τουρκική κυβέρνηση για να μας σταματήσει το προσκύνημα. Πόσο πήγαν τα ανακαινιστικά έργα; Ένα χρόνο, δύο χρόνια, τρία χρόνια, κάποτε θα τελείωναν και τελείωσαν. Και ξανά, θα μας αξιώσει ο Θεός, αγαπητοί μου, ξανά να γυρίσουμε στον Πόντο για να τελέσουμε Θείες Λειτουργίες στην καρδιά του Ποντιακού Ελληνισμού που είναι η Παναγία Σουμελά και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς έναν Πατριάρχη, ο οποίος 30 χρόνια τώρα δεν κοιτάει απλά να περιμαζέψει τις πληγές του παρελθόντος αλλά χτίζει δειλά – δειλά και το μέλλον της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στη σύγχρονη Τουρκία.

Θέλω να σας συγχαρώ, αγαπητοί μου Πόντιοι. Μπορεί να μην είμαι Πόντιος στην καταγωγή, αλλά είμαι Πόντιος στην ψυχή και πρέπει να

σας πω ότι θαυμάζω τους Ποντίους. Είναι ένας αξιοθαύμαστος λαός. Είναι σαν τα χορτάρια που ένα κόβεις και βγαίνουν δέκα και είναι σαν

το γκαζόν που όσο το κουρεύεις τόσο πολύ θεριεύει. Έτσι είναι ο Ποντιακός Ελληνισμός όπου και να πάει. Γενιές περνάνε, χρόνια περνάνε,

βλέπετε τη νεολαία. Λες και τους έβγαλες από ένα καρτ ποστάλ του 18ου αιώνα από την Τραπεζούντα. Δε θα χαθεί ο Ποντιακός Ελληνισμός. Όχι απλά δεν θα χαθεί ποτέ, αλλά θα τρέφει και όλους εμάς τους υπόλοιπους με τη γνησιότητα, με τον αυθορμητισμό, με την ιστορία και την αγάπη για τον τόπο. Διότι όπου και να είναι ο Πόντιος, η πατρίδα, ο τόπος του είναι στη Μαύρη Θάλασσα, στον Πόντο. Να είναι αιωνία η μνήμη αυτών που έφυγαν,  αλλά και να είναι και λαμπρό το μέλλον όλων σας, όλων μας, των Ποντίων της Αμερικής, του Καναδά και όλου του κόσμου. Διότι όσο ζει ο Πόντιος, όπου και να ζει, θα ζει και ο Πόντος”.

Την Παρασκευή 21 Μαΐου, 50ή επέτειο του κλεισίματος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από τις τουρκικές αρχές, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρους συμμετείχε σε podcast της USCIRF (της επίσημης  Επιτροπής των ΗΠΑ για την προώθηση διεθνώς της θρησκευτικής ελευθερίας) και υπερασπίστηκε την ανάγκη της επαναλειτουργίας της Σχολής.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα GREEK NEWS , 05-24-2021