Αλί Μπαμπατζάν :Ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Ερντογάν σήμερα αμείλικτος αντίπαλός του

Του Αλέκου Παπαδόπουλου*

Τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανίσθηκαν τις μέρες του κινήματος στο Πάρκο Γκεζί στο Ταξίμ.

Τα γεγονότα.. διέψευσαν και πάλι τις επανειλημμένες διαψεύσεις!! Συνηθισμένη τακτική που τηρείται πάντοτε όταν επιδιώκεται η συγκάλυψη σημαντικών ειδήσεων. Και ο Αλή Μπαμπατζάν, ο διεθνώς γνωστός πολιτικός με το ανάλογο κύρος στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στο εξωτερικό, βρήκε τελικά το θάρρος να πει στον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν το “Μέχρις εδώ”. Δύο απλές αλλά βαρυσήμαντες λέξεις που ασφαλώς, είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν μεν, ίσως και προ πολλού, να τις εκστομίσουν αλλά δεν τόλμησαν.
Σαφής, σαφέστατος ο Τούρκος πολιτικός ο οποίος παραιτούμενος αυθημερόν από το Κόμμα, του οποίου σημειωτέον ήταν συνιδρυτής, μετείχε δε, μετά τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 2002, επί 13 έτη, σε όλες τις υπό τον Ερντογάν Κυβερνήσεις, δε μάσησε τα λόγια του αλλ’ υπογράμμισε ξεκάθαρα, ότι το θέμα έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο και επείγει η ίδρυση ενός νέου πολιτικού κόμματος το οποίο θα ανταποκρίνεται πληρέστερα στις εντελώς διαφορετικές προσδοκίες των νέων γενεών και στις ταχύρρυθμες αλλαγές που διαπιστώνονται ανελλιπώς σε όλο τον πλανήτη.
Κατά τη θητεία μου, τονίζει στην παραίτησή του ο Αλή Μπαμπατζάν, υπερασπίστηκα τις ιδρυτικές αρχές και τις αξίες του Κόμματός μας στο πλαίσιο πάντοτε των τοπικών και διεθνών συνθηκών, ομολογώ όμως ότι κατά τα τελευταία χρόνια, διαπίστωνα σε πολλούς τομείς βαθιές διαφορές μεταξύ της ακολουθουμένης τακτικής και των πεποιθήσεών μου, του νου και της καρδιάς, της πρακτικής με τις αξίες και τις ιδέες που πρεσβεύω. Το απαιτούμενο -συνεχίζει- είναι η ύπαρξη ενός νέου οράματος για το μέλλον της χώρας μας, το οποίο προϋποθέτει ορθές αναλύσεις και ανάλογες στρατηγικές. Ανάλογα σχέδια και ολοκληρωμένα προγράμματα σε όλους γενικά τους τομείς.
Δεν περιορίζεται όμως μόνο στα παραπάνω ο Μπαμπατζάν, το δε κυριότερο αλλά και πλέον ανησυχητικό για τον Πρόεδρο Ερντογάν είναι ότι αποκαλύπτει απερίφραστα, ότι είναι και άλλοι πολλοί οι ομοϊδεάτες του, οι συνάδελφοί του που δοκιμάζουν την αυτή ιστορική ευθύνη και αναγνωρίζουν τις αυτές υποχρεώσεις απέναντι της πατρίδας τους και του έθνους.
Όσον αφορά στον επίλογο της παραίτησής του που αποτελεί παράλληλα όχι μια προσωπική ενέργεια αλλά ένα πανεθνικό σάλπισμα, υπογραμμίζει ότι η λύση του υφιστάμενου προβλήματος προϋποθέτει μια ισχυρή, μια δυναμική εκπροσώπηση. Μια συνεργασία που θα έχει ως βάση ένα παρθένο μητρώο, στο πλαίσιο της κοινής λογικής και της συνεργασίας με λευκές σελίδες για κάθε θέμα. Στόχος μας προσθέτει, είναι η μέριμνα για τη δόξα της χώρας μας. Η ευημερία και ευτυχία του λαού μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ελευθερίες, η προηγμένη δημοκρατία και το κράτος δικαίου που όλα ομού πρέπει ν’ αποτελούν τις βασικές αρχές μας. Καταλήγει δε επαναλαμβάνοντας ότι έχων υπόψη πάντα τα παραπάνω, θεώρησε επιβεβλημένη την παραίτησή του από το Κόμμα. Ούτως ώστε, όσο ο Θεός του δίνει υγεία και ζωή, να συνεχίσει να δραστηριοποιείται και απ’ εδώ και πέρα, εργαζόμενος πάντοτε σκληρά, για τις ιδέες κα αρχές που πρέσβευε από την πρώτη ημέρα της εισδοχής του στην πολιτική, εξακολουθεί δε να πρεσβεύει.

               Γκιούλ- Ερντογάν και Μπαμπατζάν στις παλιές καλές μέρες.
Επόμενη ήταν η αντίδραση του Τούρκου Προέδρου. Συναισθανόμενος τις πιθανές εξελίξεις και γνωρίζοντας κάλλιστα το ανήσυχο πνεύμα του άλλοτε στενού του συνεργάτη, ενημερωμένος δε, από τα λαγωνικά του για τις παρασκηνιακές από καιρού επαφές του με τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, καθώς και τον άλλοτε Πρωθυπουργό του και εμπνευστή της Μεγάλης Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, τους οποίους κράτησε για δικούς του ασφαλώς λόγους εκτός νυμφώνος, αρχικά προσπάθησε να τον πείσει, όπως εγκαταλείψει τα όποια μελλοντικά σχέδιά του δραστηριοποιούμενος κάλλιστα εντός του Κόμματος. Και μόνον όταν διαπίστωσε ότι ήταν ανένδοτος, επιχείρησε να κεντρίσει το φιλότιμό του και να του επιστήσει την προσοχή, ότι με τις ενέργειές του θα διχάσει τον Μουσουλμανικό κόσμο, υποδυόμενος και πάλι και για άλλη μια φορά τον πολυπόθητο ρόλο του ηγέτη των 17 ομόθρησκων χωρών, εννοείται όμως πάντοτε, εν αγνοία τους.
Πασιφανές είναι πλέον ότι μετά τα παραπάνω, έχουν διαχωρίσει τους δρόμους τους οι δύο άνδρες. Όταν δε ο Ερντογάν χαρακτήρισε δημοσίως “πισώπλατο μαχαίρωμα” την απόφαση του Αλή Μπαμπατζάν να παραιτηθεί από το Κόμμα του οποίου μάλιστα τυγχάνει συνιδρυτής, οι δε κύκλοι του Μπαμπατζάν, διατύπωσαν την ερώτηση, σε τι διέφερε η απέναντι του μέντορός του Νετζμεττίν Ερμπακάν στάση του ιδίου, ως επόμενο η διαφορά τους κατέστη αγεφύρωτη.
Οι τρεις άνδρες, Μπαμπατζάν, Γκιουλ και Νταβούτογλου γνωρίζονται άριστα μεταξύ τους. Λόγω μακράς συνεργασίας και σε διάφορους τομείς, αντί όμως να τους προσεγγίζει η γνωριμία τους αυτή, στην πραγματικότητα αποτελεί εμπόδιο, ίσως και ανυπέρβλητο. Δεδομένου ότι ενώ ο Αλή Μπαμπατζάν, ενδεχομένως συμφωνούντος και του Γκιουλ, στοχεύει σε μια ευρύτερη διακομματική συνεργασία, ο Νταβούτογλου θα ήθελε το Κόμμα που θα ιδρύσουν να σχηματισθεί εκ των ενόντων. Αναλυτικότερα ο Μπαμπατζάν όταν κάνει λόγο για “λευκό μητρώο” παραμερίζει τους σεσημασμένους πολιτικούς, ιδίως τους πολιτικούς που έχουν αποσαφηνίσει τις θέσεις τους όσον αφορά τα γνωστά προβλήματα της Τουρκίας που ως προς το αποτέλεσμα κρατούν διχασμένο τον λαό της. Ενδεχομένως το όραμά του να είναι κάθε πολίτης της Τουρκικής Δημοκρατίας, να θέτει την ιθαγένειά του υπεράνω της θρησκείας, της αίρεσης και της εθνικότητάς του στο πλαίσιο μιας ενιαίας δομής, δεν αποκλείεται δε να θεωρεί ιδεώδη συνεργάτη του π.χ. τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Κων/πόλεως Εκρέμ Ιμάμογλου. Ακόμη και τον Μουχαρρέμ Ιντζέ, υποψήφιο του Λαϊκού Κόμματος και αντίπαλο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην εκλογή ανάδειξης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλά και τον Σαλαχαττίν Ντεμιρτάς, άλλοτε συναρχηγό του φιλοκουρδικού Κόμματος “HDP” ο οποίος δικάζεται εδώ και δύο χρόνια, κρατούμενος έκτοτε, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αδριανουπόλεως.
Αυτονόητο καθίσταται άλλωστε ότι μεταξύ των πρώτων μελημάτων του Κόμματος του Αλή Μπαμπατζάν θα είναι και η κατάργηση του ιδιότυπου μονοκρατορικού καθεστώτος που πρόσφατα εγκαθίδρυσε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ήδη, κατά την εφαρμογή του αποδεικνύεται τρωτό, αν όχι σε όλα οπωσδήποτε όμως σε πολλά του κεφάλαια.
Εν τω μεταξύ διασταυρωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι το νέο Κόμμα του οποίου η επίσημη ίδρυση οριοθετείται στο φθινόπωρο, σε γενικές γραμμές θα είναι φιλελεύθερο, θα έχει δε στην όλη δομή του πολλά κοινά σημεία με τη δομή του Κόμματος του Τουργκούτ Οζάλ.
Ποιος είναι όμως ο εν λόγω πολιτικός που κατά τα φαινόμενα θα απασχολήσει και πάλι τόσο την τουρκική δημοσία γνώμη όσο και τους διεθνείς πολιτικούς κύκλους, όπως είχε γίνει και στο παρελθόν όταν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε εξελιχθεί σε στενό συνεργάτη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Αλή Μπαμπατζάν γεννήθηκε το 1967 στην Άγκυρα. Γόνος μιας εύπορης αστικής οικογένειας με μουσουλμανικές παραδόσεις της οποίας ο αρχηγός, συνεχίζει να εκμεταλλεύεται ένα από τα μεγαλύτερα υφαντουργεία της χώρας. Από παιδί ο Αλή έκλινε προς το εμπόριο αντί δε της παιδικής χαράς, της μπάλας και τα παιχνίδια προτιμούσε να αλωνίζει με το ποδήλατό του στους διάφορους χώρους του εργοστασίου, από μαθητής δε του δημοτικού, όπως λέει ο πατέρας του, άρχισε να ενδιαφέρεται με τα δούναι και λαβείν της οικογενειακής επιχείρησης. Αποφοίτησε με άριστα από το Κολλέγιο “Άνκαρα”, στη συνέχεια δε φοίτησε στη Σχολή Βιομηχανικής Μηχανικής του Πολυτεχνείου Αγκύρας πρωτεύσας και πάλι. Μετεκπαιδευθείς ακολούθως ως υπότροφος του Ιδρύματος Φούλμπραϊτ, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στον χρηματοοικονομικό τομέα και τον τομέα των επενδύσεων. Παρέμεινε εκεί άλλα δύο χρόνια, απασχολούμενος σε πολυεθνικές εταιρείες. Συμμαθητές του στο Γυμνάσιο τον εμφανίζουν ως ιδιαίτερα μελετηρό αλλά και θρήσκο καθότι έκανε τότε ναμάζι πέντε φορές την ημέρα.
Όπως θρησκευόμενη θεωρείται και όλη η οικογένειά του, η δε θεία του το έτος 1967 όταν ο Αλή ήταν μόλις 7 μηνών είχε απασχολήσει επί μακρόν τον τύπο και τη δημοσία γνώμη όταν επέμεινε ως φοιτήτρια της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της τουρκικής πρωτεύουσας να παρακολουθήσει τα μαθήματα με μανδήλα στο κεφάλι. Ο καθηγητής της επέμεινε αρχικά να την αφαιρέσει. Επέμεινε όμως και αυτή, τελικά δε πέρασε στην ιστορία ως ηρωίδα που επανέφερε τη μανδήλα στα Πανεπιστήμια.
Επιστρέφοντας από την Αμερική στην Τουρκία ο Μπαμπατζάν ανέλαβε ενεργό ρόλο στην πατρική επιχείρηση, μη διανοούμενος καν να αναμειχθεί στην πολιτική. Τούτο μέχρι το 2002, οπότε ο Αμπντουλάχ Γκιουλ, στενός φίλος του πατέρα του, πείθει αυτόν, αυτός δε το γιο του, με αποτέλεσμα να βρεθεί μεταξύ των ιδρυτών του Κόμματος που κυβερνά έκτοτε την Τουρκία.
Σε ηλικία 35 χρόνων καλωσορίζεται από τις αγορές ως ο νεότερος και πλέον δυναμικός υπουργός της Κυβέρνησης, βαθμηδόν δε εξελίσσεται σε δεξί χέρι και στενό συνεργάτη του Ερντογάν, αναλαμβάνων κατά καιρούς διάφορα υπουργεία μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται των Εξωτερικών, και των Οικονομικών σε σημείο μάλιστα να θεωρείται ο Ντερβίς του ΑΚΡ.
Είναι έγγαμος από το 1995 και έχει 3 παιδιά, λέγεται δε ότι τη σύζυγό του επέλεξαν μεταξύ των συμφοιτητριών τους οι αδελφές του.
Πρόκειται για την Ζεϊνέπ Γιουρτέρ, απόφοιτο της Σχολής Διερμηνέων του Πανεπιστημίου Χατζέτεπε. Είναι μια εξελιγμένη γυναίκα η οποία όμως από τα φοιτητικά της χρόνια άρχισε να κυκλοφορεί με μανδήλα, προφανώς για να μην παραφωνεί με την παρουσία της στους πολιτικούς κύκλους του ανδρός της, άλλο αν λέει ότι έτσι αισθάνεται πολύ πιο συνεπής απέναντι του εαυτού της.
Πάντως το ζεύγος Μπαμπατζάν σε γενικές γραμμές διαβιεί μια σύγχρονη ζωή. Ταξιδεύει συχνά, πηγαίνει σινεμά. Πηγαίνει για σκι. Πεζοπορεί συχνά. Κάνει chin-ups, ενώ ο ίδιος εξακολουθεί να παίζει γκολφ, χωρίς να εγκαταλείπει τις συνήθειες που απέκτησε κατά τα έτη παραμονής του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανίσθηκαν τις μέρες του κινήματος στο Πάρκο Γκεζί  στο Ταξίμ. Καθότι ο Μπαμπατζάν, είχε κρίνει τότε, ότι η όλη κατάσταση έπρεπε να αντιμετωπισθεί διαφορετικά. Και τα σύννεφα αυτά έγιναν πολύ πιο απειλητικά όταν το Δεκέμβριο του 2013 προέκυψε στη Βουλή το τσουνάμι των σκανδάλων και των καταχρήσεων με πρωταγωνιστές εξέχοντα στελέχη της Κυβέρνησης αλλά και πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος του Προέδρου, ο οποίος σημειωτέον είχε δυσαρεστηθεί με την στάση της απολύτου σιγής που προτίμησε να τηρήσει ο Μπαμπατζάν, έστω και αν απέφυγε τότε να εκδηλώσει την πικρία του.
Πιστεύεται λοιπόν ότι τα δύο αυτά αίτια, ίσως όμως και άλλα που δεν ήρθαν στη δημοσιότητα απομάκρυναν τελικά τον Μπαμπατζάν από το έμπιστο κύκλωμα του Ερντογάν, χωρίς όμως ποτέ του να παραβεί ο ίδιος τον νόμο της σιωπής, που κατά την αντιπολίτευση η συγκεκριμένη τακτική του τον καθιστά συνένοχο. ” Όποιος δεν ακούει, δεν βλέπει και δεν μιλάει κυριαρχεί επί 100 χρόνια” λέει μια σικελική παροιμία, ίσως όμως και όπως άλλωστε συχνά αποδεικνύεται, άλλοι είναι οι νόμοι που ισχύουν στην πολιτική και κατά συνέπεια καθιστούν διαφορετική την ημερομηνία λήξης της κυριαρχίας αυτών που ενώ ακούουν και βλέπουν προτιμούν να μην ομιλούν, βλέπε Μπαμπατζάν.
Προσωρινή η τελεία που βάζω εδώ, καθότι το θέμα Μπαμπατζάν δεν εξαντλείται με ένα άρθρο και εκτός απροόπτου, θα έχει πολλές επόμενες φάσεις που θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον, εμάς μεν έμμεσα και άμεσα τον τουρκικό λαό.

*Ο Αλέκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Πόλη και σπούδασε στο Α.Σ.Ο.Ε. Κων/πόλεως. Έζησε εκεί μέχρι τις απελάσεις του 1964 και ήταν εκδότης της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ». Στην Αθήνα δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο «ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ». Έχει γράψει βιβλία και έχει βραβευτεί.
-Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους.