Αδέλφια μου αλήτες πουλιά

Του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους*

Η πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα ήταν το σφράγισμα της ταφόπλακας του Κυπριακού και όποιος πραγματικά δεν το αντιλήφθηκε είναι άνους (α-νους).

Η πολιτική αλητεία κατάφερε το ακατόρθωτο.

Οι περισσότεροι πολιτικοί αν μη όλοι δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους, και ο ταλαίπωρος λαός βαρούσε παλαμάκια.

Κατάντησαν αυτό το λαό να πηγαίνει στις κηδείες και να γελάει και στα γεννητούρια να κλαίει.

Σχεδόν όλοι ερωτευμένοι με την καρέκλα «της δύναμης» να βολεύονται και να ζουν σαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες μαζί με τους εκλεκτούς τους και η πατρίδα στ’ ανάθεμα.

Τι κι αν έλεγε ο σοφός Περίανδρος «Θνήσκε υπέρ Πατρίδος», για την πατρίδα αξίζει να πεθάνουμε.

Ο σοφός Περίανδρος, το να πεθάνουμε για την πατρίδα μας το θεωρούσε ύψιστο καθήκον.

Η αλήτικη πολιτική μας οδηγεί με αυτό τον τρόπο σε τουρκοποίηση.

Οι πλείστοι των πολιτικών μας έγιναν λάτρεις των άρτων και θεαμάτων. Αυτοί «οι άνθρωποι» αποτελούν ντροπή για την πατρίδα τους.

Παραθέτω μια ρήση που βγήκε από τα χείλη του Ανάχαρση το 580 π.Χ. και όταν υβρίστηκε από κάποιον Αθηναίο, του είπε: «Εμοί μεν όνειδος η πατρίς, συ δε τη πατρίδι». Σε μένα προξενεί ντροπή η πατρίδα μου, συ όμως αποτελείς ντροπή για την πατρίδα σου.

Οφείλετε πρώτοι εσείς κύριοι πολιτικοί ν’ αγαπάτε την πατρίδα σας, έστω και αν κάποτε σας φέρεται άδικα.

Ο Σωκράτης ήξερε πως είχε αδικηθεί από την πατρίδα, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να υπακούσει στους νόμους της και να υποστεί τη θανάτωση.

Ερωτώ και είναι επιβεβλημένο να ρωτήσω, αυτοί που από 1959 μέχρι το 2017 θανάτωσαν την πατρίδα πώς μπορεί κάποιος να τους αποκαλέσει;

Η κάθε ευκαιρία που παρουσιάζετο μπροστά μας για τους πολιτικούς μας ήταν μίασμα.

Όταν οι λίγοι σχολίαζαν την άρνησή τους για λύση ή το ΟΧΙ τους, ή την δραπέτευσή τους από τις συνομιλίες, ήσαν ενδοτικοί, ηττοπαθείς, φιλότουρκοι και πράσινα άλογα.

Όταν ο Σπύρος Κυπριανού και Εζεκίας Παπαϊωάννου ενταφίασαν το σχέδιο λύσης του Κυπριακού το 1978 δεν επέτρεπαν σε κανένα να το σχολιάσει αρνητικά.

Και όποιος το σχολίαζε ήταν ενδοτικός, μικρόψυχος και έδινε στους Τούρκους γήν και ύδωρ.

Το 2004 με Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας  απορρίψαμε το σχέδιο Ανάν με τα καμώματα του Τάσσου και τους φακκιρισμούς του ΑΚΕΛ.

Παρέσυραν ολόκληρο λαό παίζοντας με τον πόνο του, τάζοντάς του λαγούς με πετραχήλια. Το χειρότερο όλων ήταν ο πόλεμος που άρχισε εναντίον αυτών που είχαν το θάρρος να υποστηρίζουν το σχέδιο. Οι προδότες ηγέτες τους απεκάλεσαν προδότες και ναινέκους.

Ο πολιτική αλητεία οργίαζε και δυστυχώς δεν έλεγε να σταματήσει. Το 2017 τα Τρία Ν, Νίκος Χριστοδουλίδης, Νίκος Κοτζιάς και Νίκος Αναστασιάδης, τοποθέτησαν την ταφόπλακα στο Κυπριακό, σιγοτραγουδώντας το αδέλφια μου αλήτες πουλιά.

Αν όμως από την αρχή ακολουθούσαμε τη ρήση του Σοφοκλή – Ηλέκτρα 412 π.Χ. «Τους προδότες τους σκοτώνεις για να μη γίνει το άδικο νόμος», τα πράγματα θα ήσαν εντελώς διαφορετικά.

Όταν ένας λαός ανέχεται τους αλήτες της πολιτικής, το «αδέλφια μου αλήτες πουλιά» θα γίνει ο εθνικός ύμνος αυτού του τόπου.

Το 2023 με την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη, ορατής και αόρατης κυβέρνησης, οδηγούμαστε στην τουρκοποίηση, και δεν είναι αόρατη, αντιθέτως είναι ορατή.

Αφού μπήκε η ταφόπλακα το 2017 μετά το Κραν Μοντανά, τώρα γράφεται επί της πλάκας «το άμωμοι εν οδώ αληλούγια».

Όταν ο εθνικός μας ποιητής έγραφε το ποίημα «η Ρωμιοσύνη», τότε απευθύνετο σε άλλο κόσμο, όχι στο σημερινό.

Από το 1959 μέχρι σήμερα κανένας πολιτικός δεν νοιάστηκε για τη χώρα του περισσότερο από τον ίδιο τον εαυτό του.

Αγαπητέ Βασίλη Μιχαηλίδη, αν ζούσες την περίοδο 1959 μέχρι σήμερα με ηγέτες τον Μακάριο, Σπύρο Κυπριανού, Εζεκία Παπαϊωάννου, Τάσσο Παπαδόπουλο, Νίκο Αναστασιάδη και Νίκο Χριστοδουλίδη, δεν θα τολμούσες να γράψεις: «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκεν για να την ιξηλείψει, κανένας, γιατί σσιέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου, η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει».

Κι όμως φίλοι αναγνώστες δυστυχώς η Κύπρος μέρα με τη μέρα χάνεται.

Ο σοφός Κλεόβουλος ο Λίνδιος συνιστά την άσκηση της θέλησης και τη χρησιμοποίηση του λογικού σε βαθμό που να γίνουμε κύριοι των επιθυμιών μας και όχι δούλοι τους.

Πιο απολαυστικές πρέπει να είναι οι επιθυμίες του πνεύματος και της ψυχής, που είναι ευγενείς και τον εξυψώνουν, σε αντίθεση με εκείνες της ύλης που είναι ταπεινές.

Με την ευκαιρία αυτή θέλω να αναφέρω στους αναγνώστες ότι ο Κλεόβουλος ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα να χρηματοδοτούνται τα δημόσια έργα από τους πολίτες.

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά, διερωτούμαι πραγματικά πώς τους αντέχετε για εξήντα ολόκληρα χρόνια.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους