Α. Κυπριανού: Ο Μακάριος δεν ενέδωσε στην αντικομουνιστική υστερία.

“Όσοι σήμερα υπονοούν ή συζητούν πίσω από κλειστές πόρτες το ενδεχόμενο να αποδεχτούμε τη μη λύση ως λύση, τα δύο κράτη ως μια νέα και μοιραία ιδέα, στέκονται στην ίδια πλευρά με αυτούς που διέταξαν το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου”, τόνισε σήμερα ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού.
Στην ομιλία του στο μνημόσυνο του πρώτου προέρδου της Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ υπέδειξε πως, “εάν κάποιοι επιχειρήσουν να ανατρέψουν όσα συμφώνησε ο Μακάριος στην ύστατη προσπάθεια να ξαναχτίσει όσα άλλοι γκρέμισαν, αυτή τη φορά θα πληγώσουν την Κύπρο ανεπανόρθωτα”.
Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ επεσήμανε ότι στο σημείο που βρισκόμαστε θα πρέπει να εξευρεθεί θάρρος να δούμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Είτε θα λυθεί το Κυπριακό, στη βάση αρχών με λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, είτε η Κύπρος θα διχοτομηθεί, όπως ακριβώς επιδιώκει η Τουρκία εδώ και δεκαετίες, ανέφερε . Του μνημοσύνου, που έγινε στην ιερά Μονή Κύκκου, προέστη ο Μητροπολίτης Κύκκου και Τυλληρίας , Νικηφόρος
https://youtu.be/Bto3jQ8u11g?t=6

*Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Α. Κυπριανού:

«Είναι από τους λίγους που έχουν μυαλό. Και εκτός από μυαλό έχει και θάρρος. Και εκτός από θάρρος, έχει την αίσθηση του χιούμορ, ανεξαρτησία σκέψης, αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια σχεδόν βασιλική». Σε τρεις γραμμές η Οριάνα Φαλάτσι περιέγραψε τον Μακάριο, αφήνοντας κατά μέρος τις αγιογραφίες αλλά και τις περιττές, για τέτοιες μορφές, κολακείες.
Η Ιστορία επαλήθευσε πλήρως την περιγραφή της.
Ένα αγροτόπαιδο που πήρε την απόφαση να δοκιμαστεί ως μοναχός κατέληξε Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατέληξε να γίνει μια φυσιογνωμία που υπερέβη τα στενά όρια της μικρής μας πατρίδας. Που έχαιρε σεβασμού και αναγνώρισης διεθνώς.
Οι γενιές που τον έζησαν όμως δεν τον θυμούνται μόνο γι’ αυτά. Τον θυμούνται γιατί παρόλο που ξεκίνησε από χαμηλά και έφτασε στο ψηλότερο σημείο που μπορούσε να φτάσει, παρέμεινε άνθρωπος ταπεινός, σεμνός και καταδεκτικός. Άνθρωπος που άπλωνε μεγαλόψυχα το χέρι σε όποιον χρειαζόταν βοήθεια. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή για όποιον είχε ανάγκη.
Ο Μακάριος ήταν έξυπνος άνθρωπος. Ένας έξυπνος άνθρωπος ξέρει να βλέπει μπροστά, να αναλύει τις συνθήκες διαλεκτικά, να αποφασίζει και να προχωρεί. Ο Μακάριος δεν εγκατέλειψε ποτέ τις αρχές που τον ενέπνεαν. Την ίδια στιγμή είχε το θάρρος που χρειάζεται να έχει ένας ηγέτης, για να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Είχε την οξυδέρκεια να βλέπει μακριά και να δείχνει το δρόμο.
Στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου η Κύπρος είδε τον εαυτό της. Τον αιματηρό της αγώνα για απελευθέρωση και απαλλαγή από την αποικιοκρατία. Τον αγώνα για ανεξαρτησία. Την αντίσταση στα άνομα σχέδια, την πάλη για τη δημοκρατία και την ενότητα του λαού. Το όνειρο οι άνθρωποι αυτού του τόπου να χτίσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια.
Ο Μακάριος λειτουργούσε πέραν και πάνω από ιδεοληψίες, φανατισμό και εμμονές. Αντιλαμβανόταν πλήρως την αξία της ενότητας ως απαραίτητο συστατικό στον αγώνα ενός λαού για την απελευθέρωση του και εργαζόταν γι’ αυτή συνειδητά. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρόλο που με το ΑΚΕΛ δε συμμεριζόταν την ίδια φιλοσοφία, αντίληψη και ανάλυση, παρόλο που είχαμε αντιπαρατεθεί μερικές φορές δεν ενέδωσε στην αντικομουνιστική υστερία της εποχής.
Μπορούσε να κατανοήσει ότι δεν θα πετύχαινε κανένα στόχο αν δεν ένωνε το λαό γύρω από αυτόν. Αυτό επεδίωξε, δίχως να αποκλείει κανένα. Και όταν ο λαός μας αγωνιζόταν για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία του και αργότερα, όταν έπρεπε να υπερασπιστεί την Κυπριακή Δημοκρατία.
Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μίλησε για το «ευκταίο και το εφικτό», μάλλον δεν υποψιαζόταν τί θα έφερναν τα χρόνια που ακολούθησαν. Έχει όμως πολλαπλή αξία σήμερα το σκεπτικό του.

Αν ανασκοπήσει κανείς τη σύγχρονη ιστορία θα δει ότι κάθε φορά που θυσιάζαμε το εφικτό στο βωμό του ευκταίου ο μεγάλος χαμένος ήταν η Κύπρος. Ούτε όταν είχαμε συμφωνήσει την ανεξαρτησία, έστω και κουτσουρεμένη, ούτε όταν βλέπαμε πως το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω, εγκαταλείψαμε τους δογματισμούς και τους ψευδοπατριωτισμούς μας. Αντιθέτως, τους προσφέραμε στο πιάτο των επιβουλών του ιμπεριαλισμού και του τουρκικού επεκτατισμού.
Ο Μακάριος αφιερώθηκε στην Κύπρο και στον κυπριακό λαό. Οι παλλαϊκές κινητοποιήσεις υπεράσπισης όλων των ιδανικών που κουβαλούσε μαζί της η μορφή του, είναι το αμάχητο τεκμήριο της πορείας του. Απέναντι από τη θλιβερή μειοψηφία που τον αποκάλεσε «τύραννο» και «προδότη», στάθηκε αποφασιστικά ένα ανθρώπινο ποτάμι με πλήρη συνείδηση ότι στο πρόσωπο του υπερασπιζόταν την πατρίδα, τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.
Δεν ήταν τυχαίο που οι εφιάλτες της Κύπρου επέλεξαν εκείνο το μαύρο πρωί της 15ης Ιουλίου του 1974 να στείλουν το μήνυμα ότι «ο Μακάριος είναι νεκρός». Ήξεραν ότι αν σκότωναν τον Μακάριο, θα σκότωναν την αντίσταση, θα σκότωναν την πεποίθηση των δημοκρατικών δυνάμεων ότι η Κύπρος θα μπορούσε να νικήσει. Δεν τα κατάφεραν ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Γιατί ο Μακάριος ήταν πλέον σύμβολο για τον κυπριακό λαό και τα σύμβολα δεν πεθαίνουν. Η αντίσταση που υψώθηκε σε κάθε γωνιά της Κύπρου, έγινε αργότερα φωνή λαού που απαιτούσε την επιστροφή του Μακαρίου. Η επιστροφή του ήταν η μόνη φλόγα ελπίδας που είχε ο λαός μας μετά την καταστροφή του δίδυμου εγκλήματος του 1974.
Ο Μακάριος αγαπήθηκε από τους πολλούς. Ταυτόχρονα μισήθηκε όσο λίγοι. Ασφαλώς δε μισήθηκε τυχαία. Μισήθηκε γιατί διάλεξε πλευρά. Διάλεξε να παλέψει με τους πολλούς για το καλό της Κύπρου. Στάθηκε απέναντι από τα σχέδια των ισχυρών που ήθελαν να αλυσοδέσουν την Κύπρο στα συμφέροντα τους.
Η ανάληψη πρωτοβουλίας μαζί με τους ηγέτες άλλων κρατών για την ίδρυση και τον καθορισμό των αρχών του Κινήματος των Αδεσμεύτων ήταν στρατηγική κίνηση που θωράκισε τη νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία, όπως απέδειξε η Ιστορία. Η αδέσμευτη πολιτική που ακολουθούσε ο Μακάριος ήταν το βασικό εμπόδιο για την προώθηση των σχεδίων των ΗΠΑ στη Μεσόγειο. Είναι γι’ αυτό που επιστρατεύτηκαν οι συνομωσίες και τα δολοφονικά σχέδια εναντίον του.
«Η μέχρι τούδε πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων δεν επέτρεπε την απομάκρυνσιν του Μακαρίου. Τώρα όμως ότε από κοινού κατεστρώθη μακροπρόθεσμος πολιτική των χωρών μας, υφίσταται υπαλλακτική λύσις και διάφοροι δυνατότητες. Ιδία δε διότι αι λύσεις αυταί χαίρουν και της υποστηρίξεως των συμμάχων μας». Αυτά αναφέρονταν στο πρακτικό της συνάντησης του πρέσβη Παναγιωτάκου με τον Τούρκο πρέσβη Τουρκμέν. Το ημερολόγιο έγραφε Μάρτης του 1972.
Το ΝΑΤΟ, η CIA και η Τουρκία δεν θα κατόρθωναν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους σε βάρος της Κύπρου αν δεν έβρισκαν πρόθυμους συνεργάτες στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τους βρήκαν στο πρόσωπο της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β΄. Αυτοί, τους οποίους ο Μακάριος έκανε το λάθος να πιστώσει με ελάχιστο πατριωτισμό και κοινή λογική, άνοιξαν την κερκόπορτα στον Αττίλα.
«Λαέ προδομένε και βασανισμένε, η Χούντα έπεσε αλλά το κακό για την Κύπρο έγινε και δεν ξέρω ποιός θα είναι ο επίλογος της κυπριακής τραγωδίας…» αντηχούσε η φωνή του πάνω από τα ερείπια του εγκλήματος του 1974. Ακόμα όμως και τότε αρνήθηκε να παραδώσει την τύχη του κυπριακού λαού στον εφιάλτη της διχοτόμησης. Αρνήθηκε να αποδεχτεί την εισβολή ως τη λύση του προβλήματος. Αρνήθηκε ότι το τέλος του δρόμου ήταν η οριστική διχοτόμηση του τόπου και η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την κρίσιμη στιγμή ο Μακάριος λειτούργησε ως πραγματικός ηγέτης. Είδε μπροστά, ανέλαβε την ιστορική ευθύνη την ώρα που όλα έδειχναν ότι η Κύπρος χανόταν. Έδειξε το δρόμο συναινώντας σε ένα συμβιβασμό που θα έδινε στην Κύπρο και στο λαό μας προοπτική να ζήσει ενωμένος. Να προσδοκεί σε μέρες ειρήνης. Αποδέχτηκε ως πλαίσιο λύσης του Κυπριακού τη διπεριφερειακή, δικοινοτική ομοσπονδία ακριβώς για να διασφαλίσει την υπόσταση, την κυριαρχία, την ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου.
Τότε οι ξένες δυνάμεις και η Τουρκία έστησαν την Κύπρο στο εκτελεστικό απόσπασμα για να μας οδηγήσουν στη διχοτόμηση. Σε δύο χωριστά κράτη.
Απέναντι τους στάθηκε ο Μακάριος και η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού. Αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να αποτρέψουν τον εφιάλτη. Απέναντι τους στάθηκε ο Μακάριος που έθεσε ξεκάθαρα το στρατηγικό μας στόχο. Χάραξε τη γραμμή της ομοσπονδίας, το μέλλον της Κύπρου ως μια πατρίδα με ένα λαό.
Όσοι σήμερα υπονοούν ή συζητούν πίσω από κλειστές πόρτες το ενδεχόμενο να αποδεχτούμε τη μη λύση ως λύση, τα δύο κράτη ως μια νέα και μοιραία ιδέα, θα πρέπει να έχουν υπόψιν ότι στέκονται στην ίδια πλευρά με αυτούς που διέταξαν το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου. Στέκονται, ξανά, απέναντι από τον Μακάριο και την προοπτική του λαού μας να ζήσει ειρηνικά στη γη που τον γέννησε. Αν επιχειρήσουν να ανατρέψουν όσα ο Μακάριος συμφώνησε στην ύστατη προσπάθεια του να ξαναχτίσει όσα άλλοι γκρέμισαν, αυτή τη φορά θα πληγώσουν την Κύπρο ανεπανόρθωτα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να ανήκαν απλώς στην Ιστορία, αν η ανοιχτή πληγή της κατοχής δε μας υποχρέωνε να βάζουμε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων.
Οι πληγές του 1974 είναι ακόμα ανοικτές και αιμάσσουσες, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στη λήθη να αλώσει τη συνείδηση μας.
Ούτε πρέπει να επιτρέψουμε στις ανιστόρητες, ισοπεδωτικές προσεγγίσεις να βάλουν στο ίδιο καλάθι τα λάθη με τα εγκλήματα, τους ήρωες με τους προδότες.
Ο Μακάριος ασφαλώς δεν ήταν αλάθητος. Ίσως σοβαρότερο του σφάλμα να ήταν το γεγονός ότι πίστωσε τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’ με πατριωτισμό και κοινή λογική, που όπως αποδείχθηκε δεν είχαν ούτε στο ελάχιστο. Αν εισάκουε τις εκκλήσεις για όσο το δυνατό πιο αποτελεσματική και ολοκληρωμένη οργάνωση των δημοκρατικών δυνάμεων για ματαίωση των πραξικοπηματικών σχεδίων, ίσως να μη φτάναμε στις 15 Ιουλίου του 1974. Άλλο όμως αυτό και άλλο να ισχυρίζονται ορισμένοι ότι ο Μακάριος προκάλεσε ο ίδιος το πραξικόπημα, ότι κάλεσε την Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και άλλα πολλά.
Όποια άποψη και αν έχει ο καθένας, το γεγονός παραμένει: ο Μακάριος δεν πρόδωσε, ο Μακάριος προδόθηκε. Ό, τι και να ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε σήμερα, η αλήθεια λάμπει μπροστά μας: ο Μακάριος είχε την εντολή του λαού, αυτοί που τον πολέμησαν είχαν τις εντολές των εχθρών της Κύπρου.
Ο στόχος τους ήταν η διχοτόμηση της χώρας μας. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε σήμερα, σαρανταπέντε χρόνια μετά, όταν συζητούμε για το ποιά πρέπει να είναι η λύση του Κυπριακού. Στο σημείο που βρισκόμαστε θα πρέπει να βρούμε το θάρρος να δούμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Είτε θα λύσουμε το Κυπριακό στη βάση αρχών με λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, είτε η Κύπρος θα διχοτομηθεί όπως ακριβώς επιδιώκει η Τουρκία εδώ και δεκαετίες.
Είτε θα επιλέξουμε ένα έντιμο συμβιβασμό με τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, είτε θα υποταχθούμε στους στόχους αυτών που διέταξαν το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου το 1974.
Τα ψεύτικα μεγάλα λόγια, οι ενωτικές σημαίες, οι βαρύγδουπες διακηρύξεις, οι μύθοι της εθνικοφροσύνης και των μαρμαρωμένων βασιλιάδων σταματούν στα οδοφράγματα.
Το ερώτημα είναι στους τόπους μας ποιός θα μας πάρει; Στα σπίτια μας πώς θα πάμε; Τα παιδιά μας σε τι τόπο θα μεγαλώσουν; Πώς θα ζήσουν ειρηνικά στον τόπο που γεννήθηκαν;
Η απάντηση είναι όλα αυτά που συμφώνησε ο αείμνηστος Μακάριος και επαναβεβαίωσαν όλοι οι Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είναι όλα όσα πετύχαμε με τις συγκλίσεις, όλα όσα συμφωνήσαμε στις διαπραγματεύσεις διασφαλίζοντας τη μία κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα της ενωμένης Κύπρου, την ισχυρή κεντρική κυβέρνηση του ομοσπονδιακού κράτους, τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κατοχύρωση των τριών βασικών ελευθεριών για όλους τους Κύπριους, την αποκατάσταση της δημογραφικής αναλογίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων, την αναγνώριση του δικαιώματος περιουσίας για τους νόμιμους ιδιοκτήτες και τη διασταύρωση της ψήφου για την εκλογή της ομοσπονδιακής κρατικής ηγεσίας, βελτιώνοντας έτσι και το σύστημα της Ζυρίχης.

Η πολιτική του Μακαρίου δικαιώθηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις. Όμως ο αγώνας του, αυτός ο αιματηρός αγώνας δεκαετιών, δεν δικαιώθηκε. Θα δικαιωθεί μόνο όταν η Κύπρος απελευθερωθεί και επανενωθεί, μόνο όταν ο λαός της βάλει τα θεμέλια για το κοινό και ειρηνικό του μέλλον. Αυτή θα είναι η καλύτερη τιμή στη μνήμη του”.