Ματώνουν τα «σύνορα της καρδιάς» του Έρντογαν

Του Κώστα Ράπτη*

Η Τουρκία δεν παραιτείται από την επιδίωξη να καθορίσει την επόμενη μέρα της Συρίας – κατά προτίμηση με την απόσπαση και τμήματός της. Το στρατηγικό της παιχνίδι έχει πάει από την εγκάρδια συνεργασία με τον Άσαντ στην πρωτοπορία του «αγώνα για αλλαγή καθεστώτος» στη Δαμασκό, και από τη σύγκρουση με τη Ρωσία στη συνεργασία (και πάλι πίσω). Eκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι με τα σπίτια τους κατεστραμμένα, είναι τα πιόνια που χρησιμοποιεί ο Έρντογαν.

Το ερώτημα έχει αλλάξει ουκ ολίγες φορές την τελευταία δεκαετία. Όμως η απάντηση παραμένει η ίδια: η ολοένα και μεγαλύτερη τουρκική εμπλοκή στη συριακή κρίση. Ο Έρντογαν έχει χαρακτηρίσει τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας ως «σύνορα της καρδιάς του».
Όσα εκτυλίσσονται τον τελευταίο μήνα στην επαρχία της Ιντλίμπ, στη βορειοδυτική Συρία (και των οποίων την παρενέργεια έμελλε να ζήσει και η Ελλάδα στον Έβρο) δεν αποτελούν βεβαίως κεραυνό εν αιθρία. Άλλωστε η Τουρκία έχει εξασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα της Συρίας, τόσο διπλωματικά (ως μέλος λ.χ. της Διαδικασίας της Αστάνα
Syrian peace process: Initiation of Astana talks, and ceasefire (December 2016), που αποβλέπει σε μία πολιτική επίλυση), όσο και –κυρίως– στρατιωτικά, μετά και από τρεις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού το 2016, το 2018 και το 2019, που έφεραν διόλου αμελητέο τμήμα της συριακής επικράτειας υπό τον έλεγχο της Άγκυρας και των ανταρτών συμμάχων της.

Όμως με την επιχείρηση Ανοιξιάτικη Ασπίδα Turkey launches Operation Spring Shield against Syrian forces | Αl Monitor, που εγκαινιάστηκε επισήμως την περασμένη Κυριακή, όπως και με τα προεόρτιά της, ένα σημαντικό κατώφλι έχει ξεπεραστεί. Η Τουρκία δεν μάχεται πια ενάντια σε μη-κρατικούς δρώντες, τους Κούρδους μαχητές, επικαλούμενη το δικαίωμά της στην αυτοάμυνα έναντι της τρομοκρατίας, αλλά ενάντια στον ίδιο τον συριακό κυβερνητικό στρατό και τους Ρώσους και λοιπούς συμμάχους του. Και δεν προτίθεται, όπως το καθιστά σαφές Erdogan says Turkey will not leave Syria until that country’s people ask it to do so | Τass ο Τούρκος πρόεδρος Έρντογαν, να αποχωρήσει παρά μόνο αν το ζητήσει ο συριακός λαός, τον οποίον η τουρκική γαλαντομία ανέλαβε να προστατέψει από την κυβέρνησή του.
Ακόμη και με τα αιματηρά μέτρα της εννεαετούς συριακής κρίσης, τα πλήγματα που παρακολουθούμε να ανταλλάσσουν τις τελευταίες ημέρες οι στρατοί της Τουρκίας και της Συρίας αποτελούν μια ​ανησυχητική πρωτιά Idlib, Syria, is in crisis. An airstrike on Turkish troops may make it worse | Vox.
Φαντάζουν πολύ μακρινές οι αρχές του αιώνα μας, όταν οι δύο χώρες έμοιαζε να καλλιεργούν μια σχέση ολοένα και πιο θερμή. Η άρση της στήριξης
Why is the 1998 Adana pact between Turkey and Syria back in the news? | Αrab News
της Δαμασκού στο εκτός νόμου Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν
Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν
(ΡΚΚ) το 1998, μετά από τουρκικές απειλές για χρήση πολεμικής βίας, και η σύλληψη μετά από μερικούς μήνες περιπετειώδους περιπλάνησης του ίδιου του ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν, είχε απομακρύνει το κυριότερο αγκάθι στις τουρκο-συριακές σχέσεις, ενώ η γενικότερη μεταψυχροπολεμική ύφεση έτεινε να διασκορπίσει την καχυποψία ανάμεσα στη Συρία του μπααθικού σοσιαλισμού και την Τουρκία, πιστό μέλος του ΝΑΤΟ και σύμμαχο του Ισραήλ.
Υπήρχαν πάντα, βέβαια οι νοσταλγοί Erdogan Cites Ottoman-Era Manifesto To Make Case For Mosul | The Globe Post , όπως οι λίγοι εκείνοι που δεν ξεχνούσαν ότι το Χαλέπι, οικονομική πρωτεύουσα και πιο «οθωμανική» πόλη της Συρίας, περιλαμβανόταν στα ιδεώδη σύνορα της Τουρκίας, όπως τα προέβλεπε ο Εθνικός Όρκος Misak-ı Millî
του 1920. Ή όπως οι μάλλον περισσότεροι, που πέραν της παραδοσιακής μνησικακίας των Αράβων για τους Οθωμανούς δυνάστες τους, θυμούνταν και την απόσπαση από την Τουρκία το 1938 του σαντζακίου της Αντιόχειας-Αλεξανδρέτας Sanjak of Alexandretta: 1938 voter registration and “elections”,  ιστορικού τμήματος της Συρίας, έπειτα από νόθο δημοψήφισμα το οποίο διευκόλυναν οι γαλλικές τότε αποικιακές αρχές.

  Tα σύνορα της Τουρκίας σύμφωνα με τον Εθνικό Όρκο του 1920.

Όμως στη δεκαετία του 2000, εκατέρωθεν των συνόρων έπνεε άνεμος αλλαγής. Στη Δαμασκό τον αυταρχικό Χάφεζ αλ Άσαντ είχε διαδεχθεί ο νεαρός, δυτικοτραφής και φερόμενος ως εκσυγχρονιστής υιός του, Μπασάρ, ενώ στην Άγκυρα οι εκλογές του 2002 σήμαναν το σάρωμα όλου του προηγούμενου πολιτικού σκηνικού και την άνοδο στην εξουσία –προς φρίκη του στρατιωτικο-γραφειοκρατικού κατεστημένου που πλέον έδινε μάχη οπισθοφυλακής– του υπό τον Έρντογαν ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Ενός κόμματος που δεν δίστασε να καταψηφίσει τη χρήση της τουρκικής επικράτειας για την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, που δεν αποστρέφονταν τη Μέση Ανατολή, αλλά ενθάρρυνε την αραβομάθεια, την αναζήτηση κοινών τόπων με τους ομόπιστους γείτονες και βέβαια τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών συναλλαγών, ενώ σταδιακά διαρρήγνυε τη συμμαχία με το Ισραήλ και υπερασπιζόταν όλο και πιο ηχηρά τα δίκαια των Παλαιστινίων.
Κάπως έτσι, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας βρέθηκε το 2004 στη Δαμασκό να συνυπογράφει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Τουρκίας-Συρίας και οι δύο κυβερνήσεις να πραγματοποιούν κοινές συνεδριάσεις στο πλαίσιο του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας που συγκρότησαν. Τα ζεύγη Άσαντ και Έρντογαν έφτασαν ακόμη και να κάνουν μαζί διακοπές

Tα δύο ζεύγη στη Δαμασκό το 2004. Η Εμινέ και η Άσμα είναι σε όλες τις φωτογραφίες χέρι-χέρι. [LOUAI BESHARA / AFP]

Όλα αυτά ανατράπηκαν άρδην με την έλευση της Αραβικής Άνοιξης στη Συρία και το ξέσπασμα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, που σύντομα κατέληξαν σε ένοπλη αντιπαράθεση, με συνδηλώσεις σεκταριστικές, που αντιπαρέθεταν τη σουνιτική πλειοψηφία με την (ετερόδοξη μουσουλμανική) αλαουϊτική μειοψηφία, που είχε τον έλεγχο του καθεστώτος και ιδίως του στρατού.
Όπως φανερώνουν και οι τότε δηλώσεις του (Turkish Premier Urges Assad to Quit in Syria | The New York Times) ο Έρντογαν εκτίμησε λανθασμένα ότι η πτώση του Άσαντ ήταν υπόθεση λίγων μηνών. Και από το σχέδιο του προσεταιρισμού της Συρίας με οικονομικά κυρίως μέσα πέρασε σε κάτι πιο φιλόδοξο: το όραμα της εγκατάστασης στη Δαμασκό μιας εξαρτημένης από τη δική του χώρα σουνιτικής κυβέρνησης μαριονετών.
Ούτως ή άλλως, η προσχώρηση της Άγκυρας στο σχέδιο της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία ήταν ζωτικής σημασίας και για όλους τους άλλους διεθνείς παίκτες , που επένδυαν σε αυτό: από τους συμμάχους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ μέχρι τις γενναιόδωρες αραβικές μοναρχίες, με ορισμένες από τις οποίες (κατεξοχήν το Κατάρ) η Άγκυρα ερχόταν όλο και πιο κοντά.
Ήδη από τα τέλη του 2011 η Τουρκία αποτελούσε τη βάση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA Free Syrian Army ) και την κύρια οδό εξοπλισμού και τροφοδότησής του, ενώ η Κωνσταντινούπολη γινόταν η έδρα του προπλάσματος κυβέρνησης που συγκρότησαν στην εξορία οι Σύροι αντικαθεστωτικοί. Ο Ερντογάν κατακεραύνωνε με κάθε ευκαιρία τον «σφαγέα Άσαντ», αλλά και την τουρκική αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αντιμετώπιζε με επιφύλαξη την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Το ότι η σύγκρουση στη Συρία γινόταν όλο και πιο μακρά και αιματηρή δεν έδειξε να αποθαρρύνει την Άγκυρα, που βάθαινε διαρκώς την εμπλοκή της. Διέθετε άλλωστε επί του εδάφους πληθυσμούς για τους οποίους επιδείκνυε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως τους Τουρκομάνους της Συρίας ή τους εξόριστους από την Κίνα ισλαμιστές μαχητές της τουρκογενούς κοινότητας των Ουιγούρων

 Διέθετε επίσης μεγάλη άνεση στο να συναλλάσσεται με παίκτες τους οποίους η Δύση κατέτασσε στους τζιχαντιστές τρομοκράτες, σαν το Μέτωπο Αλ Νούσρα, όπως ονομάσθηκε σε μία από τις πολλές μεταλλάξεις της η αλ Κάιντα στη Συρία.
Με κεντρική ευθύνη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, η Τουρκία λειτούργησε ως το πέρασμα χιλιάδων εθελοντών από όλον τον κόσμο που συμπολέμησαν με τους αντάρτες στη Συρία (όχι μόνο τους μετριοπαθείς) και ως η κύρια οδός μεταφοράς οπλισμού. Διόλου τυχαία, όταν επήλθε η ρήξη του Έρντογαν με τους πρώην συμμάχους του στο δίκτυο του ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν  (Fethullah Gülen), μία ψηφίδα αυτού του ρόλου των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών ήρθε στο φως
Τζαν Ντουντάρ: Ο δημοσιογράφος που ο Έρντογαν αποκαλεί τρομοκράτη | inside story
, με την ακινητοποίηση από τελωνειακούς τριών φορτηγών τους με πολεμικό υλικό κατευθυνόμενο προς τη Συρία.
Πέραν του στρατηγικού στόχου, αυτή η εμπλοκή είχε για την Τουρκία και άμεσα, πλην άνομα, οφέλη. Έχει καταγγελθεί ότι περίπου χίλιες βιομηχανίες και βιοτεχνίες του Χαλεπίου λεηλατήθηκαν και ο μηχανολογικός τους εξοπλισμός κατέληξε σε τουρκικά εδάφη. Η πόλη της Αντιόχειας μετατράπηκε επίσης στη μεγαλύτερη αγορά λεηλατημένων συριακών αρχαιοτήτων

 Το δε πετρέλαιο από τις εκτός κυβερνητικού ελέγχου επαρχίες της Συρίας δεν έπαψε να διοχετεύεται προς βορράν, ακόμη και όταν αυτοί που το εμπορεύονταν ήταν πλέον οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.

Υπήρχαν ασφαλώς και ζημίες. Πρώτη η διατάραξη των εμπορικών οδών με τη Μέση Ανατολή και δεύτερη η εισροή στην Τουρκία μεγάλου αριθμού Σύρων προσφύγων, που έφτασαν να ξεπερνούν τα τρία εκατομμύρια. Ωστόσο ακόμη και το βάρος του προσφυγικού είχε τα πλεονεκτήματά του: ως αναγκαία στρατηγική δημογραφικής αποψίλωσης της συριακής κοινωνίας, ως πείραμα μετατροπής των δημογραφικών (και προοπτικά εκλογικών) συσχετισμών εντός της Τουρκίας, ιδίως στις κουρδικές επαρχίες της, ως εξασφάλιση φθηνού και πρόθυμου για όλα εργατικού δυναμικού και ως διαπραγματευτικού χαρτιού για την εξασφάλιση πολιτικής και οικονομικής στήριξης από τη Δύση, όπως έδειξε και η ευρω-τουρκική Κοινή Δήλωση
(EU-Turkey statement, 18 March 2016 | European Council
του 2016).
Λιγότερο διαχειρίσιμες, ωστόσο, αποδείχθηκαν οι παρενέργειες της αποχώρησης των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων από τη Ροτζάβα στη βόρεια Συρία, που έφερε αντιμέτωπη την Τουρκία –ιδίως αφότου οι Κούρδοι μαχητές αποδείχθηκαν ο πλέον αξιόπιστος συμπολεμιστής των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους– με τον εφιάλτη της δημιουργίας ενός δεύτερου –μετά από αυτό του Ιράκ– αυτόνομου κουρδικού μορφώματος στα νότια σύνορά της.
Επιπλέον, το τζίνι των τζιχαντιστών δεν μπορούσε να ξαναμπεί στο μπουκάλι, με αποτέλεσμα τρομοκρατικές επιθέσεις εντός Τουρκίας
terror attacks in turkey between 2011 and 2017 | 140 Journos
να απειλούν το αίσθημα ασφάλειας και την τουριστική της βιομηχανία.
Η συριακή περιπέτεια, παρόξυνε τις αντιθέσεις και στο εσωτερικό, όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις του Γκεζί, η ρήξη με τον Γκιουλέν, η αναζωπύρωση της σύγκρουσης με το ΡΚΚ
Dormant conflict reignites as Turkish elections loom | The Irish Times
εντός συνόρων, και εν τέλει το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Παρά την επένδυση στην πόλωση, τους διαρκείς τακτικούς ελιγμούς, αλλά και τις μαζικές εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού μετά το 2016, η Τουρκία παραμένει μια κοινωνία σε κατάσταση βρασμού. Το επαληθεύει αυτό και η ήττα του κυβερνώντος κόμματος στα μεγάλα αστικά κέντρα κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές – ήττα που σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτείται από το ότι με τα χρόνια η παρουσία των Σύρων προσφύγων έχει μετατραπεί σε πηγή κοινωνικής δυσφορίας.

Εορτασμός της κουρδικής Πρωτοχρονιάς στην Κωνσταντινούπολη με σημαίες του PKK με τον     Οτσαλάν, 21 Μαρτίου 2018. [OZAN KOSE / AFP]

Η αντοχή του Άσαντ, η απροθυμία του Μπαράκ Ομπάμα
να δεσμεύσει τις ΗΠΑ σε μιαν άμεση εμπλοκή στη Συρία το 2013, η αναθεώρηση των σχεδιασμών της Δύσης μετά την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους το 2014 και η κάθοδος ρωσικών δυνάμεων το 2015 άφησαν την Τουρκία εν πολλοίς μετέωρη και το συριακό της στοίχημα ανεκπλήρωτο. Η αποτυχία της να συστρατεύσει τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους της σε τυχοδιωκτισμούς μετά την προβοκατόρικη κατάρριψη του ρωσικού Suhoi-24
2015 Russian Sukhoi Su-24 shootdown το φθινόπωρο του 2015 έδειξε τα όρια των τουρκικών επιλογών, ενώ κατόπιν η απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 μεγάλωσε την καχυποψία του Έρντογαν έναντι των ΗΠΑ.
Με πολλούς από τους διεθνείς συμπρωταγωνιστές της συριακής κρίσης να συμφιλιώνονται με τα νέα δεδομένα και να αποχωρούν διακριτικά από το πεδίο (π.χ. αραβικές μοναρχίες), η Άγκυρα αναπροσαρμόστηκε, με στόχο να περισώσει τη συριακή της επένδυση, διατηρώντας λόγο στη διαμόρφωση της επόμενης μέρας της Συρίας, ώστε και να αποκρούσει την κουρδική απειλή.
Η στροφή προς τη συνεργασία με τη Μόσχα και η συγκρότηση με τη συμμετοχή της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν της Διαδικασίας της Αστάνα για την πολιτική επίλυση του συριακού ζητήματος προέκυψε σε αυτή τη λογική – με την αξιοποίηση και του περιθωρίου ελιγμών που άφηνε σε μια φιλόδοξη και αναδυόμενη χώρα, όπως αυτή του Έρντογαν, το νεοψυροπολεμικό ρήγμα και η κακοφωνία εντός της Ουάσιγκτον.

Ο Έρντογαν, ο Πούτιν και ο Χασάν Ρουχανί μιλούν στα μίντια μετά την τριμερή διάσκεψη Τουρκίας-Ρωσίας-Ιράν στην Άγκυρα, 16 Σεπτεμβρίου 2019.

Όμως, αυτό που εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως χαμήλωμα των προσδοκιών, στην πραγματικότητα αντιστοιχούσε με τρόπο άκρως «ερντογανικό» σε φυγή προς τα εμπρός. Εξού και αξιοποιώντας την ανοχή των νέων της φίλων, ομνύοντας ταυτοχρόνως ρητορικά στην εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, η Τουρκία βρέθηκε να εξαπολύει τρεις διαδοχικές επιδρομές, με στόχο την απώθηση των Κούρδων μαχητών της Βόρειας Συρίας (και την εθνοκάθαρση των περιοχών τους): τις επιχειρήσεις Ασπίδα του Ευφράτη
το 2016 στην Τζαραμπλούς, Κλάδος Ελαίας το 2018 στο Αφρίν
Επιχείρηση Αφρίν: Οι βλέψεις του Έρντογαν για «ανταλλαγή πληθυσμών» με τη Συρία το 2019 στη βορειοανατολική Συρία, όπου μάλιστα είχαν αναπτυχθεί Αμερικανοί πεζοναύτες.
Παράλληλα, με το μνημόνιο του Σότσι που συνυπογράφηκε το φθινόπωρο του 2018 με τη Ρωσία, η Τουρκία αποκτούσε ρόλο οιονεί εγγυητή στον θύλακα της Ιντλίμπ στη βορειοδυτική Συρία, όπου είχε συγκεντρωθεί μετά από προηγούμενες κατά τόπους συμφωνίες εκεχειρίας το πλείστον των αντικυβερνητικών ανταρτών στη Συρία. Ειδικότερα, η τουρκική πλευρά αναλάμβανε να διαχωρίσει τους μετριοπαθείς αντάρτες που θα αποτελούσαν τμήμα της μελλοντικής πολιτικής διαδικασίας από τους τρομοκράτες, οι οποίοι δεν καλύπτονταν από την εκεχειρία. Παράλληλα, εγκαθιστούσε 12 στρατιωτικά φυλάκια στην περίμετρο της λεγόμενης ζώνης αποκλιμάκωσης της Ιντλίμπ.

        Χάρτης Συρίας 2020

Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν εκπλήρωσε τους (διόλου ρεαλιστικούς) στόχους που της είχαν τεθεί με το μνημόνιο του Σότσι, εφόσον στο εσωτερικό της ζώνης αποκλιμάκωσης κυριάρχησαν πλήρως οι ακραίοι που συνέχιζαν τις επιθέσεις εναντίον συριακών και ρωσικών στόχων, μετά από μακρά και εκνευριστική αναμονή έδωσε στη Δαμασκό την ευκαιρία να εξαπολύοντας προέλαση (με τη συναίνεση και της Ρωσίας) με στόχο της ανακατάληψης της Ιντλίμπ, ώστε να απελευθερωθούν οι δύο κρίσιμοι αυτοκινητόδρομοι που συνδέουν το Χαλέπι με τα παράλια και τη Δαμασκό.
Είναι σε αυτό το σημείο που η ρωσο-τουρκική συνεννόηση κατέρρευσε και η πλευρά της Άγκυρας, χωρίς προσχήματα πια, βρέθηκε να συμπολεμά με τους αντάρτες εγκαινιάζοντας την επιχείρηση Ανοιξιάτικη Ασπίδα και «ανακαλύπτοντας» ταυτόχρονα τους συμμαχικούς δεσμούς της με τη Δύση
Turkey Seeks U.S. Patriot Missiles to Deter Russia in Syria | Bloomberg
.Ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ (δεξιά) στην κηδεία ενός από τους 33 Τούρκους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στη βορειοανατολική Συρία, Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2020.

Παραμένει, ωστόσο, αμφίβολο κατά πόσο η τελευταία αυτή και πιο ριψοκίνδυνη συριακή περιπέτεια της –που έχει ήδη κοστίσει τις ζωές 52 Τούρκων στρατιωτικών– έχει ελπίδες να ευοδωθεί, ιδίως καθώς ο εναέριος χώρος της περιοχής ελέγχεται από τις ρωσικές δυνάμεις. Εξού και το παιχνίδι εξακολουθεί να εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στο πεδίο των μαχών, όσο και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου κυριαρχεί το αυριανό ραντεβού
Turkey, Russia talk tensions in Syria as migrants push west | The Washington Post Πούτιν-Έρντογαν στη Μόσχα.
Η συνέχεια γράφεται στις οθόνες μας – και εν μέρει στα σύνορά μας.

https://youtu.be/NjRGBKSKrRk

Ο Κώστας Ράπτης (σ. σ: Τα ενυπόγραφα άρθρα απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα τους)γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε γλωσσολογία στα Φιλολογικά Τμήματα του ΕΚΠΑ και του ΑΠΘ. Εργάζεται ως δημοσιογράφος από το έτος 2000, ασχολούμενος με διεθνή θέματα: κατά καιρούς στην “Απογευματινή”, το skai.gr, περιοδικές εκδόσεις και μέχρι σήμερα στην εφημερίδα “Κεφάλαιο” και το capital.gr, καθώς και τον ραδιοσταθμό “Αθήνα 9,84”, όπου παρουσιάζει την εκπομπή “Ω, τι κόσμος!”.

ΠΗΓΗ: Ιnsidestory.