ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ: Κραδασμοί της ζωής και της ποίησης

“Η γλώσσα για τους Έλληνες εμάς του ακραίου Ελληνισμού, που ακόμη αγωνιζόμαστε για εθνική επιβίωση, αποτελεί και ουσιώδες στοιχείο εθνικής επιβεβαίωσης”

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη του βραβευμένου- και από την Ακαδημία Αθηνών- ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη στον φίλο της Κύπρου , ομότιμο καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο , Θεοδόση Πυλαρινό από το όμορφο νησί της Κέρκυρας. Αφορμή για την συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη στο περιοδικό “Αποικία”, η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Κυριάκου Χαραλαμπίδη: «Ηλίου και Σελήνης άλως» (εκδόσεις Ίκαρος, 2017) , που έγινε στα τέλη Σεπτεμβρίου στο βιβλιοπωλείο IANOS, στην Αθήνα.
Στην συνέντευξη του ο Κ. Χαραλαμπίδης , ο οποίος γεννήθηκε το 1940 στην Άχνα και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο, μεταξύ άλλων τονίζει:
*Αν σε κάτι θα ήθελα να είμαι «εθνικός», αυτό θα ήταν η γλώσσα.

*Το ρώτημα είναι πότε και με ποιο τρόπο γίνεται κανείς «ελληνικός». Η απάντηση υπάρχει στη μαγική εικόνα που λέγεται ποιητική κατάθεση ενός εκάστου. Αναζητήστε τον σολωμικό «μικρό προφήτη-ποιητή» και την έγνοια του για ελευθερία και γλώσσα, και θα σας δοθεί η συνταγή. Θα παρέμενε ωστόσο ημιτελής χωρίς αυτό που ο Μακρυγιάννης αποκαλεί «αρετή ελληνική», εννοώντας, βαθιά μέσα στο «είναι» του, μια ανώτερη διάσταση που υπερβαίνει το γεωγραφικό πλαίσιο και καθορίζει την ύψιστη ευγένεια της ανθρώπινης καταγωγής. Το «ελληνικό» δηλαδή ως πανανθρώπινη αξία και όχι ως μητρώο γηγενούς πληθυσμού.

*Το ζητούμενο επομένως είναι να μας δοθεί η χάρη να λαξέψουμε το άγαλμα της ψυχής και να ενωτισθούμε την έννοια του «ελληνικού», συντονισμένοι αποκαλυπτικά με το βάθος της αυταξίας του. Το έθνος μας δεν πρέπει να είναι συνυφασμένο μονάχα με την Ελλάδα, παρά με την Οικουμένη. Ελληνικό είναι αυτό που ανήκει στη γενική πατρίδα των ανθρώπων, όταν αξιώνονται να υπερβαίνουν τα γεωγραφικά και ιστορικά τους αναχώματα και να επεκτείνονται «μεθιστορικά». Πέρα από την υλική των πραγμάτων πλευρά, ανοίγονται οι αιθέριοι ουρανοί της αρετής, όπως την εγκαλλώπισαν αισθητικά οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί και καλλιτέχνες. Μακάρι λοιπόν να αξιωθούμε όλοι να γίνουμε, υπό αυτή την έννοια, «εθνικοί» και «ελληνικοί».

*Αλλά προσοχή, το πανόραμα της ελληνικής διαδρομής μπορεί να καταντήσει εξωτερικό και τουριστικό! Η έγνοια μου ακριβώς συνίσταται από την ευθύνη μου να μην περιπέσω σε κάτι περιγραφικό. Εδώ υπεισέρχεται η δοκιμασία του πνεύματος, η άσκηση της ψυχής και ο εσωτερικός φωτισμός – κοντολογίς ευαισθησία με κλίση πανανθρώπινη.
*Η γλώσσα για τους Έλληνες εμάς του ακραίου Ελληνισμού, που ακόμη αγωνιζόμαστε για εθνική επιβίωση, αποτελεί και ουσιώδες στοιχείο εθνικής επιβεβαίωσης. Σε τούτο μάλιστα συμβάλλει και η ζωτική αρχεγονία της κυπριακής διαλέκτου, η οποία παρά τις αναπότρεπτες προσμίξεις από τη γλώσσα τόσων κατακτητών διατηρεί στο ακέραιο τον ελληνικό χαρακτήρα της. Τίποτα λοιπόν δεν μας εμποδίζει να αντλούμε από όλα τα επιστρώματα της ελληνικής μας λαλιάς, καθότι η γλώσσα είναι οικοδομικό υλικό που προσφέρεται στη λογοτεχνική δημιουργία, την εμπλουτισμένη από κελαηδισμούς και ηχοχρώματα.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη http://apoikia.gr/kyriakos-charalambides-synenteuksi-ston-theodosi-pylarino-periodiko-apoikia