Ο Πάπας Φραγκίσκος αυτοβιογραφούμενος

Κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση στην Ελλάδα  από τις εκδόσεις Gutenberg η αυτοβιογραφία του  Πάπα Φραγκίσκου , με τίτλο” Ελπίδα”. Πάπας Φραγκίσκος : Η πίστη δεν είναι το όπιο του λαού, αλλά συνάντηση και υπηρεσία – Αγγελιαφόρος

Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ένας Πάπας εκδίδει την αυτοβιογραφία του. 
Σύμφωνα με τον  ιταλικό εκδοτικό οίκο Mondadori “πρόκειται για ένα κείμενο μεγάλης αφηγηματικής δύναμης στο οποίο ο δημοφιλής Πάπας εκφράζει ειλικρινά, θαρραλέα και με προφητικό τρόπο την άποψή του για μερικά από τα σημαντικότερα θέματα της εποχής μας. Αναφέρεται στις κρισιμότερες στιγμές που βίωσε από τότε που εκλέχτηκε Ποιμένας της Παγκόσμιας Καθολικής Εκκλησίας.

Η αυτοβιογραφία του Πάπα Φραγκίσκου περιλαμβάνουν πλήθος αποκαλύψεων και πολλές άγνωστες ιστορίες, βαθιά ανθρώπινες και συγκινητικές, συγκλονιστικές, δραματικές, καθώς και άλλες που αναδεικνύουν το χιούμορ του. Ξεκινά από τις αρχές του 20ού αιώνα και τις ιταλικές του ρίζες. Διηγείται τις περιπέτειες των προγόνων του, όταν αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη Λατινική Αμερική. Μιλά για τα παιδικά του χρόνια, την εφηβεία του, το πώς επέλεξε να ακολουθήσει το θρησκευτικό λειτούργημα, την ενήλικη ζωή του και για όλα τα ζητήματα που έχουν απασχολήσει και απασχολούν μέχρι σήμερα την παποσύνη.
Ο Κάρολ Μούσο, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Ποντίφικα για τη συγγραφή σημειώνει ότι η συγγραφή του βιβλίου ήταν μια μακρά, έντονη περιπέτεια που κράτησε έξι χρόνια».

Επιθυμία του Πάπα Φραγκίσκου, όταν άρχισε να γράφει την αυτοβιογραφία του, το 2019, ήταν να εκδοθεί μετά τον θάνατό του. Όμως, το «Ιωβηλαίο της Ελπίδας»  το 2025, τον έκανε να αποφασίσει να κυκλοφορήσει φέτος.

Οι εκδόσεις Gutenberg  στην ιστοσελίδα τους σημειώνουν:  Μια αυτοβιογραφία δεν είναι το ιδιωτικό μας αφήγημα, είναι περισσότερο οι αποσκευές μας για το ταξίδι. Και οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο αυτό που θυμόμαστε, αλλά αυτό που μας περιέχει. Δεν μιλούν αποκλειστικά για όσα συνέβησαν, αλλά για όσα θα συμβούν. Μοιάζει σαν χτες, κι όμως είναι αύριο. Όλα γεννούνται για ν᾽ ανθίσουν σε μια αιώνια άνοιξη.
Στο τέλος, ένα πράγμα θα πούμε μονάχα: δεν θυμάμαι τίποτα στο οποίο να μη βρίσκεσαι Εσύ.