«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας»
«Η κάθαρση του Ναού δείχνει ότι η αποστολή της Εκκλησίας σημαίνει πρόσκληση προς δύο διαφορετικούς αποδέκτες ταυτόχρονα: Πρόσκληση προς τους έξω από την Εκκλησία, και πρόσκληση προς την ίδια την Εκκλησία. Η Εκκλησία προσφέρει το Ευαγγέλιο, και ταυτόχρονα η ίδια κρίνεται από το Ευαγγέλιο. Μια εκκλησία που ευαγγελίζεται, δίχως η ίδια να αναστοχάζεται τον εαυτό της, φτιάχνει απλώς καρικατούρα ιεραποστολής. Η Εκκλησία λοιπόν αναγγέλλει στον κόσμο τον ερχομό του Κυρίου, αλλά και η ίδια οφείλει να δεχτεί τον “ερχομό” του Κυρίου της στον χώρο της. Με την εικόνα του “ερχομού” του Κυρίου στην Εκκλησία του εννοώ ότι ο Χριστός είναι Κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά όχι μόνο. Είναι και ο Κριτής της. Ερχομός του Χριστού δεν είναι μόνο η αναμενόμενη Δεύτερη Έλευσή του. Είναι και ο παράδοξος, ο γεμάτος εκπλήξεις και ανατροπές ερχομός του κατά την διάρκεια της ιστορίας, όπως π.χ. ο ερχομός του δια των Άλλων. Ο ίδιος ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με τον ξένο (δηλαδή με τον ριζικά αλλιώτικο – όχι μόνο εθνικά, αλλά και κοινωνικά), και ζήτησε από τους μαθητές του στάση υποδοχής. […] Και μάλιστα η αφήγηση δεν μιλά αφηρημένα για τον ερχόμενο, αλλά συγκεκριμένα για τον αποξενούμενο ερχόμενο – αυτόν που στην πραγματικότητα τον παρεμποδίζουν οι διαχειριστές του οίκου. […] Η κάθαρση του Ναού ζητά να ακούγονται οι φωνές τις οποίες επικαλύπτει η ίδια η τρέχουσα κανονικότητα του Ναού: ο θόρυβος και η δυσοσμία ενός άντρου ληστών».
Με τις πιο πάνω σκέψεις έκλεισε την εισήγηση του στο Διεθνές Συνέδριο του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών “Η Ορθόδοξη Θεολογία στον 21ο αιώνα” ο δρ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου*. Θέμα της εισήγησης ήταν:«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας».
