Είναι υπόθεση Ελλήνων και Τούρκων εξ ίσου

Οριοθετήθηκε βάσει του πρωτοκόλλου του 1932 μεταξύ Ιταλίας-Τουρκίας. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα μετά τη λήξη του Β΄Παγκόσμιου πολέμου, με τη συνθήκη των Παρισίων (10-12-1947), οι Ιταλικές κτήσεις μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα.

Οι ευαισθητες περιοχές και ”οι γείτονες face to face’’

Έχει παρατηρηθεί πως σε περιόδους Εθνικών κρίσεων, αυτοί που πραγματικά ανησυχούν περισσότερο από όλους τους Έλληνες πολίτες, είναι οι κάτοικοι των παραμεθόριων νησιών μας . Οι Μυτηληνιοί, οι Χιώτες, οι Οινουσιώτες, οι Σάμιοι, οι κάτοικοι της Κω, οι Καλύμνιοι, οι Ρόδιοι , οι Καστελλοριζιοί, αλλά και εκείνοι των πλησιέστερων μικρότερων νησιών μας. Εκτιμούμε πως κάτι ανάλλογο θα συμβαίνει και με τους κατοίκους των παραμεθόριων νησιών αλλά και όλων των παραλιακών πόλεων της Τουρκίας. Τους Ιμβριώτες, τους Τενέδιους, τους Σμυρνιούς, τους κατοίκους του Κουσάντασι ( της παλιάς Εφέσου) , του Μπόντρουμ ( της παλιάς Αλικαρνασσού) καθώς και όλων των παραλιακών περιοχών της Μικράς Ασίας! Με λίγα λόγια, πάντα σ΄αυτές τις περιόδους κρίσης, την μεγαλύτερη ανησυχία την επωμίζονται εκείνοι που θα τους ονομάζαμε ”γείτονες face to face’’, δηλαδή τους κατοίκους των παραμεθόριων νησιών και παράκτιων περιοχών εκείθεν και εκείθε

Η ”εθνική ιδιότυπη ομηρία’’ και η αδιόρατη ανασφάλεια

Είναι ολοφάνερο λοιπόν πως οι δύο χώρες διαβιώνουν για μια 100ετία τουλάχιστον μια κατάσταση “ιδιότυπης εθνικής ομηρίας’’, που εκφράζεται με την αίσθηση μιας αδιόρατης ανασφάλειας. Η ανασφάλεια αυτή κατά πρώτον, έχει άμεσες επιπτώσεις στη διαβίωση των πολιτών και των δύο χωρών, καθότι μεταφράζεται ετησίως σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ εθνικών δαπανών για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Κατά δεύτερον αναγκάζει και τις δύο χώρες, να προσανατολίζουν την εξωτερική τους πολιτική κυρίως, όχι με γνώμονα το όφελος του λαού τους για την ανάπτυξη και την οικονομική και κοινωνική του ευημερία, αλλά για τις αμυντικές τους συμμαχίες και τη δυνατότητα προμηθειών οπλικών συστημάτων.

Οι αμφίπλευρα, “χαμένες εθνικές ευκαιρίες’’

Πέραν όμως του μεγάλου βραχνά των τεράστιων ποσών που είναι υποχρεωμένες οι δύο χώρες να δαπανούν ετησίως για τις αμυντικές τους δαπάνες, υπάρχει και μια μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων εμπορικής, επιχειρηματικής, πολιτιστικής, μορφωτικής, αλλά και τουριστικής φύσης που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ανάμεσα στις δύο χώρες και που τώρα είναι σχεδόν νεκρές. Οι δραστηριότητες αυτές, οι οποίες θα μπορούσαν να αφορούν τόσο τον δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα και στις δύο χώρες, μέσα στα πλαίσια της ”καλής γειτονίας” των δύο χωρών θα μπορούσαν να έχουν μεγάλη ανάπτυξη και επομένως εξ ίσου μεγάλη συμβολή στο κοινωνικο – οικονομικό γίγνεσθαι των δύο χωρών. Δύο είναι τα κομβικά σημεία που συνηγορούν στα πολλά οφέλη που θα μπορούσαν να προκύψουν για τις δύο χώρες.

Για όσον αφορά τη χώρα μας, το ενδιαφέρον κομβικό σημείο είναι η τεράστια αγορά που ανοίγεται με τα 85 εκατομμύρια των κατοίκων της γείτονος. Επίσης, όσον αφορά την Τουρκία, το αντίστοιχο κομβικό σημείο, είναι το ότι θα μπορούσε να επωφεληθεί από το Ευρωπαϊκό επίπεδο της Ελλάδας σε ότι αφορά την παιδεία, την υγεία, την αξιοποίηση των πολιτιστικών αγαθών, την ανάπτυξη των τουριστικών εκμεταλεύσεων, καθώς και στα άλλα πεδία όπου η χώρα μας βρίσκεται σε ανώτερη θέση. Σε όλα αυτά τα αντικείμενα η χώρα μας ευχαρίστως θα διέθετε τις δυνατότητες της με μεταφορά στην Τουρκία, υψηλού επιπέδου τεχνογνωσίας στα πλαίσια της καλής γειτονίας. Ολόκληρο αυτό το φάσμα των δραστηριοτήτων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και για τις δύο χώρες ως ‘’ οι χαμένες εθνικές ευκαιρίες’’ .

Η αναγκαιότητα για μια ουσιαστική Ειρηνευτική συμφωνία

Όλα λοιπόν τα παραπάνω συνηγορούν για την ανάγκη να υπάρξει μια ‘’Άνοιξη’’ στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, που θα σηματοδοτούσε μια νέα αρχή αρμόζουσα στις προόδους των επιστημών και της υπερσύγχρονης τεχνολογίας. Μια ΄΄Άνοιξη’’ που θα ταίριαζε στην εποχή της “Digital πραγματικότητας’’ και ”των εφαρμογών της Τεχνητής Νοημοσύνης’’. Είναι γνωστό πως οι Αραβοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υπογραφή των ”Συμφωνιών του Αβραάμ’’, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020, στέφθηκαν με επιτυχία όταν το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν υπέγραψαν τις Συμφωνίες αυτές στο Λευκό Οίκο, στην Ουάσιγκτον. Ακολούθησε το Μαρόκο τον Δεκέμβριο του 2020. Με βάση τις συμφωνίες αυτές, προχώρησε η συνεργασία των χωρών αυτών σε μια σειρά από θέματα, όπως ενέργειας, περιβαλλοντικά, τουρισμού, εμπορίου αλλά και πολιτισμού. Δυστυχώς οι συμφωνίες αυτές , δεν κατέστη δυνατόν να υπογραφούν και από άλλες αραβικές χώρες που πιθανόν να αποτελούσαν ένα ισχυρό ανάχωμα για τη νέα ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή. Εκτιμούμε λοιπόν πως κατά μια νοερή αντιστοιχία, οι ‘’Συμφωνίες του Ομήρου’’ θα μπορούσαν να αποτελέσουν το έναυσμα για μια πολύ ισχυρή προσέγγιση μεταξύ των δύο λαών. Των Ελλήνων και των Τούρκων.

Δήμαρχοι ως οι διαπιστευτές της ειρήνης

Ωστόσο είναι από όλους παραδεκτό πως, οι πολίτες που θίγονται περισσότερο από τις πράγματι ’’παγωμένες’’ σχέσεις των δύο χωρών, είναι εκείνοι που στην αρχή της αναφοράς μας ονομάσαμε ως οι ”γείτονες face to face’’. Συνεκτιμώντας λοιπόν όλα τα παραπάνω και θεωρώντας ότι θα μπορούσαν και οι κοινωνίες των πολιτών να συμβάλουν στην διευθέτηση αυτού του κορυφαίου θέματος, δηλαδή της ουσιαστικής ειρήνευσης, τολμούμε να προχωρήσουμε σε μια ρηξικέλευθη πρόταση. Απευθύνουμε ανοικτή επιστολή προς τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών των πολιτών που χαρακτηρίζονται ως οι ”γείτονες face to face’’.

Η πρότασή μας είναι, να συγκροτηθεί μια μεικτή επιτροπή από τους εκλεγμένους Δημάρχους των 5 μεγαλύτερων παραμεθόριων νησιών της Ελλάδας όσο και των ανάλογων 5 μεγαλύτερων πόλεων της παράκτιας Τουρκίας. Στους δημάρχους από πλευράς της Ελλάδας προτείνεται να συμπεριλαμβάνονται: Οι δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης καθώς και οι αντίστοιχοι της Μυτιλήνης, της Χίου, της Κω της Σάμου και της Καλύμνου. Όμοια στους δημάρχους από πλευράς Τουρκίας θα συμπεριλαμβάνονται: Oι δήμαρχοι Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης καθώς και οι αντίστοιχοι του Μπόντρουμ, του Κουσάντασι, του Αϊδινίου, της Μαρμαρίδας και της Φετίγιε. Και βέβαια όμως εάν κάποιος δήμαρχος προσωπικά δεν προτίθεται λόγω πολιτικής τοποθέτησης να συμμετέχει σε αυτή τη κορυφαία πρωτοβουλία, θα μπορεί να αντικατασταθεί από άλλον, κάποιου όμορου νησιού ή όμορης πόλης.

Η επιτροπή αυτή που θα συγκροτηθεί από τους 14 Δημάρχους που θα μπορούσαν να βαφτιστούν ως οι “Oμηρικοί πρεσβευτές της ειρήνης” , θα έχει σαν αποστολή να δημιουργήσει μια ισχυρή δυναμική για το θέμα της υπογραφής μιας ουσιαστικής ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών.

Ο Οδικός χάρτης

Η επιτροπή αυτή των ”Ομηρικών πρεσβευτών της ειρήνης’’, που θα μπορούσε να ονομασθεί και ως το ‘’Ομηρικό Συμβούλιο Δημάρχων’’ θα θεσμοθετήσει με την ίδρυσή της, την λειτουργία της δίδοντας κατ΄αρχάς στη δημοσιότητα ένα μανιφέστο των προθέσεών και του ρόλου της, και συγχρόνως θα ζητήσει από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να ορίσει ως μόνιμο μέλος της ένα εκπρόσωπό του, ο οποίος θα λειτουργεί και ως ο επιτετραμμένος του Γενικού Γραμματέα όπως στις περιπτώσεις των ειρηνευτικών αποστολών και διαδικασιών.