Αντίπαλο δέος

Του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους*

Βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια εκλογική μάχη που δεν είναι άλλη από τις βουλευτικές εκλογές του 2026. Όσον και αν φαίνεται, το περιθώριο μεγάλο δεν είναι.

Στην μικρή μας Κύπρο η κοινωνία των κομμάτων σήμερα δεν είναι όπως πριν από είκοσι και τριάντα χρόνια. Σήμερα τα κόμματα αντιμετωπίζουν σωρεία προβλημάτων, δεν συμβαδίζουν με τα θέλω της κοινωνίας και το κάθε ένα από αυτά έχει τα δικά του προβλήματα που σαν τέτοια δημιουργούν στους ψηφοφόρους την απαξίωση.

Η κοινωνία σήμερα αντιμετωπίζει τόσες πολλές δυσκολίες και αναποδιές στις καθημερινές δραστηριότητες, που η ζωή καθίσταται ανυπόφορη.

Η κοινωνία έχει απαιτήσεις και όσο περνά ο χρόνος θα έχει περισσότερες. Δεν συγχωρά παραλείψεις του κράτους. Το επίπεδο ζωής ανέβηκε και ανεβαίνει συνέχεια. Αρκετά εισοδήματα του κράτους προέρχονται από τους ψηφοφόρους ή από περιουσίες των ψηφοφόρων ή από συναλλαγές και εμπορικές πράξεις.

Την κάθε κυβέρνηση την δημιουργεί κόμμα ή κόμματα, άτομα τα οποία περνούν προτού ψηφιστούν από το μικροσκόπιο του κάθε ψηφοφόρου γνωστικού ή μη.

Το κράτος είναι άπειρο και χωρίς πολιτική κουλτούρα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ο ψηφοφόρος δικαιολογημένα δεν είναι περισσότερο ικανοποιημένος απ’ ότι στις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες χωρίς εξαίρεση δεν δίδαξαν πολιτικό πολιτισμό.

Ο λαός, οι ψηφοφόροι, οι πολιτικά στεγασμένοι, οι κομματικά στεγασμένοι και οι αδιάφοροι δεν απέκτησαν πολιτική κουλτούρα και όσο περνά ο χρόνος μεγαλώνει η αδιαφορία των πολιτικών.

Στη δική μας κοινωνία κυριαρχεί και γίνεται πραγματικότητα ότι η εξουσία αποκαλύπτει τις ικανότητες και τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Δυστυχώς η αξία ενός ανθρώπου και ο χαρακτήρας του φαίνονται αν και όταν δοθεί σ’ αυτόν η ευκαιρία να αποκτήσει δύναμη και εξουσία.

Οι ιδιότητες αυτές εξάπτουν τα πάθη και βγάζουν στην επιφάνεια τα ελαττώματα που είναι αρκετά. Ο λαός αυτή την μετάλλαξη την εισπράττει επί καθημερινής βάσεως και έπαυσε να ανέχεται τα συνθήματα.

Έπαυσαν οι ψηφοφόροι να θαυμάζουν τον ηγέτη που έλεγε «εγώ είμαι η Κύπρος» και του φιλούσαν ευλαβικά το χέρι. Το σύνθημα η Κύπρος είναι Ελληνική, Ένωσις και μόνον Ένωσις, αποδείχθηκαν κούφια λόγια και διερωτούνται σήμερα πώς ανέχονταν τέτοιες βλακείες.

Η τακτική αν γίνεις μέλος  του κόμματός μας θα σε κοιτάξουμε, είναι κάθε άλλο παρά ευδόκιμη.

Τα λαλίσματα, οι πατριώτες, οι προδότες, οι αντιστασιακοί, οι πραξικοπηματίες είναι στα αζήτητα. Τα κλάματα από τηλεοράσεως και οι χαρακτηρισμοί Ναινέκοι και φιλάμ φυστίκ κατάντησαν γελοία.

Ο μακροχρόνιος αγώνας που βγήκε από χείλη ηγετών μας κατάντησε γραφικούς και άμυαλους. Το χειρότερο όλων, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ποια είναι η αντίπαλη παράταξη, μπορώ να πώ μας λείπει αδικαιολόγητα ο φόβος για τον εχθρό. Ο εχθρός δεν είναι άλλος. Ο εχθρός είναι η Τουρκία και πράγματι είναι «Αντίπαλον δέος».

Αν ο ανταγωνιστής είναι ισόπαλος που δεν είναι, έχουμε την δύναμη να συγκρατήσουμε και το πιο αυταρχικό κράτος από την αυθαιρεσία και να διατηρήσουμε ισότιμη σχέση ανάμεσα σε συμμάχους. Όταν χαθεί ή καταρρεύσει ο αντίπαλος, ο ισχυρός γίνεται πανίσχυρος και συμπεριφέρεται ετσιθελικά και αλαζονικά.  

Ο λαός έχει παράπονα και άρχισε να εκφράζεται. Δεν άκουσε ποτέ την αλήθεια, δεν αγαπήθηκε από την πλειοψηφία των ηγετών του, τον τάιζαν κουτόχορτο.

Πριν την έναρξη του αγώνα είχαμε να διανύσουμε μίαν απόσταση, για παράδειγμα μήκους ενός χιλιομέτρου, επιλέξαμε την απόσταση του Σπάρταθλου αγνοώντας ότι ο Φειδιππίδης ήταν ένας και μόνος.

Μέχρι σήμερα αρνούμαστε να εκτιμήσουμε το αντίπαλο δέος, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν εκτιμήσαμε ούτε το 1955 ούτε το 1963. Ο Φειδιππίδης στάληθηκε από τους Αθηναίους στην Σπάρτη για να ζητήσει την βοήθεια των Λακεδαιμόνων λίγο πριν τη μάχη του Μαραθώνα. Διέτρεξε την απόσταση μεγαλύτερη των διακοσίων χιλιομέτρων. Στα νεότερα χρόνια καθιερώθηκε το Σπάρταθλον, αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 245,3 χιλιομέτρων από την Αθήνα προς την Σπάρτη.

Συνεχίζουμε να μη αντιλαμβανόμαστε το «Αντίπαλο δέος».

Καθημερινά μεγαλώνει το βάθος του κρημνού που θα μας φιλοξενήσει. Όλα αυτά τα γέννησε και τα ανάθρεψε η πολιτική, οι δήθεν ηγέτες μας και οι έξυπνοι της παρέας. Αυτοί που παρέσυραν τον κόσμο και επιμένουν να θέλουν να το παρασύρουν. Από το 1959 αν μη και πιο μπροστά η πολιτική και πολιτικοί μας πάσχουν από χρόνιαν άνια και αλληθωρισμό.

Περί Πάντων των πραγμάτων και περί τίνων άλλων.

Έχουν την εντύπωση πως τα ξέρουν όλα, ενώ στη πραγματικότητα τίποτα ή ελάχιστα γνωρίζουν.

* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.