Η διέξοδος στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση.
Πέτρος Παπακωνσταντίνου:«Μόνη πλέον λύση η δημιουργία ενός διεθνικού ομοσπονδιακού κράτους Ισραηλινών και Παλαιστινίων»
“Οι Παλαιστίνιοι, της Γάζας ειδικά, ζουν την απόλυτη κόλαση. Έχει εξοντωθεί περί το 2% του πληθυσμού, πάνω από 43.000 άνθρωποι, χώρια οι τραυματίες και οι ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία των «New York Times» και της ανθρωπιστικής οργάνωσης Third World, που εδρεύει στο Λονδίνο, υπάρχουν τουλάχιστον 10.000 νεκρά παιδιά, ενώ άλλα 2.500 χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν στα πατώματα των νοσοκομείων χωρίς αναισθητικό. Επιπλέον, τέσσερις στις δέκα οικογένειες φιλοξενούν παιδιά που δεν είναι δικά τους, καθώς οι οικείοι τους έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά ή αδυνατούν να τα συντηρήσουν. Αυτήν τη στιγμή ο ισραηλινός στρατός (IDF) εξακολουθεί να επιχειρεί με τανκς και αεροπλάνα που ρίχνουν θηριώδεις βόμβες αμερικανικής κατασκευής στη Βόρεια Γάζα και στον Λίβανο, όπου τελευταία στοχοποιούνται πιστωτικά ιδρύματα τα οποία φέρονται να σχετίζονται με τη Χεζμπολάχ, αλλά και νοσοκομεία, στα υπόγεια των οποίων η σιιτική οργάνωση κρύβει λεφτά, κατά τους Ισραηλινούς. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο στέκουν αυτά, δεν υπάρχει, βλέπετε, ανεξάρτητη ενημέρωση· όμως ακόμα κι αν αληθεύουν, οι βομβαρδισμοί νοσοκομείων, όπως αυτοί που προηγήθηκαν στη Γάζα, αποτελούν έγκλημα πολέμου, όπως άλλωστε και η χρήση τους ως προκαλυμμάτων. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ διατηρεί ανοικτά πέντε ακόμα μέτωπα, σε Δυτική Όχθη, Συρία, Ιράν, Ιράκ και Υεμένη”. Αυτἀ υποστηρίζει ο Πέτρος Παπακωνσταντίου, συγγραφέας, δημοσιογράφος, συντάκτης διεθνούς ρεπορτάζ στην «Καθημερινή» από το 1998.
Σε συνέντευξη στο Lifo.gr o κ. Παπακωνσταντίου εκτιμά: “Το «τρένο» της λύσης των δύο κρατών έχει, φοβάμαι, χαθεί. Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει τόσο στην ισραηλινή όσο και στην παλαιστινιακή αριστερά, οι οποίες, παρότι έχουν αποδυναμωθεί σε μεγάλο βαθμό, παραμένουν υπολογίσιμες δυνάμεις. Ακόμα και προσωπικότητες όπως ο Γκίντεον Λεβί εκτιμούν ότι πρέπει πλέον να υιοθετήσουμε τη λύση ενός διεθνικού ομοσπονδιακού κράτους, με ισονομία και ισοπολιτεία για όλους. Δεν ξέρουμε αν θα το δεχόταν ποτέ αυτό το σημερινό Ισραήλ, ούτε πόσο βιώσιμη μπορεί να αποδειχθεί μια τέτοια λύση, αλλά σε αυτή θα αναγκαστούν να προσανατολιστούν τελικά και οι Παλαιστίνιοι. Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσαν να επιδοθούν σε έναν αντι-απαρτχάιντ αγώνα, όπως ήταν αυτός του ANC στη Νότια Αφρική, για ίσα δικαιώματα μέσα στο ίδιο, ενιαίο κράτος”.
