…και η συνέχεια.

Του Μηνά Μιχ. Βασιλειάδη*

Γνωρίστηκα με την «Απογευματινή» το 2005, στα 22 μου χρόνια, ενώ περίμενα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην Ελλάδα ώστε να είμαι ελεύθερος να συνεχίσω τη δουλειά που ξεκίνησα στον τομέα των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Στο ταξίδι μου στην Πόλη όμως, «μολύνθηκα»… με το μικρόβιο της δημοσιογραφίας, ασθένεια ανίατη, όπως αποδείχθηκε αργότερα. (ΦΩΤΟ ΕΠΑΝΩ: Τα τελευταία χρόνια η “Απογευματινή” (δ) βρίσκεται στον περίβολο του Ι. Ν. των Εισοδείων της Μεγαλωμύμου Κοινότητος Σταυροδρομίου. Δίπλα (α) το Μουσείο ,με  βιβλία και προσωπικά αντικείμενα , του αείμνηστου Δασκάλου, Δημητρού Φραγκόπουλου).

Εκείνη την περίοδο οι σελίδες της φιλοξενούσαν ειδήσεις χωρίς γραφικά. Δεν ήταν δυνατή η μορφοποίηση, η σελιδοποίηση, η δημοσίευση φωτογραφιών, χαρτών ή γραφικών, καθώς η έκδοση γινόταν εξ’ ολοκλήρου χειροκίνητα. Τα κείμενα τυπωνόντουσαν σε διαφανές Α3 χαρτί, εφαρμοζόταν η επιστήμη της… κοπτοραπτικής και οι σελίδες στέλνονταν στο τυπογραφείο, όπου μετατρέπονταν σε φιλμ και σε τσίγκο, ο οποίος τοποθετούταν, με τη σειρά του, στον μεγάλο, θορυβώδη, ρυθμικό κύλινδρο της εκτυπωτικής μηχανής.

Τα γραφεία της «Α», όμως, έσφυζαν από ζωή. Κάθε τόσο δημοσιογράφοι και φωτογράφοι από τουρκικά, ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ μπαινόβγαιναν στη Στοά Συρίας για να ρωτήσουν, να ενημερωθούν, να καταγράψουν.

Ο τότε εκδότης, Μιχάλης Βασιλειάδης, είχε ήδη πετύχει να επαναπροσεγγίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών και κατάφερε να βρει πόρους για τη συνέχιση της έκδοσης τής εφημερίδας. Στο διάστημα 2002-2005 είχε, επίσης, πετύχει να μπαίνει η εφημερίδα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Τα έσοδα των πωλήσεων δίνονταν —και δίνονται— εξ’ ολοκλήρου στους διανομείς ώστε να συνεχίσουν την καθημερινή βάσανο της παράδοσης τής εφημερίδας, παραμάσχαλα, πόρτα-πόρτα, βρέξει-χιονίσει…

Εκεί γεννήθηκε στο μυαλό μου το όραμα, η εφημερίδα να ψηφιοποιηθεί ώστε να φαίνεται πιο ελκυστική, αλλά και να «σπάσει» το φράγμα της Πόλης, φθάνοντας ως PDF σε αναγνώστες από όλη την υφήλιο. Μπορεί σήμερα να φαίνεται απλό, αλλά οι ταχύτητες του διαδικτύου στην Πόλη ήταν, τότε, το πολύ 3Mbit/s για download και 512Kbit/s για upload, με συχνές διακοπές και προβλήματα. Οι δε υπολογιστές σπιτιού, ήταν απλούστερα μηχανήματα που δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν την πληθώρα εργασιών που επεξεργάζονται σήμερα.

Ο στόχος επετεύχθη το 2007 και η εφημερίδα πέρασε στην ψηφιακή εποχή. Συνέχισε, όμως, να εκτυπώνεται το ασπρόμαυρο φύλλο της καθημερινά, και μέχρι σήμερα μοιράζεται, με περηφάνια, παραμάσχαλα, πόρτα-πόρτα, βρέξει-χιονίσει… Ένας από τους διανομείς, σε συνέντευξή του σε ξένο φύλλο ανέφερε ότι τη δεκαετία του ’30 ο πατέρας του, μοιράζοντας την «Απογευματινή», μεγάλωσε τα επτά του παιδιά.

Το σημερινό, 15 Ιουλίου 2024, πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Απογευματινή”, με αριθμό από ημερομηνία έκδοσης  35234

Σήμερα, δεκαεπτά χρόνια μετά —και ένα χρόνο πριν τα εκατοστά γενέθλιά της— η «Απογευματινή» καταφέρνει να εκδίδεται καθημερινά, με περιεχόμενο το οποίο κρίνουν οι αναγνώστες.

Επιπλέον, από το 1925 η εφημερίδα τυπώνεται αποκλειστικά στην μητρική μας γλώσσα, ως μια καθημερινή, πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική εφημερίδα, που μεταφέρει και ειδήσεις από το Φανάρι. Παράλληλα αποστέλλεται ψηφιακά σε αναγνώστες σε όλη την υφήλιο. Τη διαβάζουν Έλληνες της Ελλάδος και της διασποράς, Τούρκοι που γνωρίζουν ή μαθαίνουν Ελληνικά, αλλά και άτομα που δεν γνωρίζουν καθόλου τη γλώσσα αλλά αντιλαμβάνονται ότι «η Απογευματινή αποτελεί και δική τους πνευματική κληρονομιά».

Πέραν αυτού όμως, η «Απογευματινή» είναι και το στοιχείο που κρατά την εδώ Ομογένεια ενωμένη, διατηρώντας παράλληλα δεσμούς με εκείνους που… η φουρτούνα τούς σκόρπισε στα πέρατα της γης. Εκδίδεται σε πείσμα των καιρών, για να μην επιτρέψει να ξεχάσουν οι Έλληνες της Πόλης τις ρίζες τους.

Κάθε χρόνος που περνά θα αυξάνει την ευθύνη που βαρύνει τους ώμους του εκδότη.

Ευχαριστώ όλους που στηρίζουν τη συνέχιση αυτής της αποστολής.

Για όσο καιρό το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, ο αγώνας θα συνεχιστεί «για την Πόλη, τον Πολίτη, τον Πολιτισμό».