Στην πραγματικότητα δεν κερδίζει η Λεπέν. Χάνει η Δημοκρατία

Της Τόνιας Μανιατέα*

Κάποτε είχε δηλώσει «είμαι ένας Λεπέν με μαλλιά». Ο καιρός που πέρασε λειτούργησε υπέρ της και η τότε ρήση της μπήκε στα αζήτητα της μνήμης της. Γιατί στο μεταξύ, συντελέστηκε η «πατροκτονία», την οποία δρομολόγησε η ίδια για να… απελευθερωθεί από τα δεσμά των ιδεολογικών αγκυλώσεων, που αποτελούσαν την τροχοπέδη στην πολιτική της διαδρομή. Έτσι κι αλλιώς, οι σχέσεις πατρός και κόρης ήταν από καιρό δυναμιτισμένες… «Στην πραγματικότητα, η κόρη μου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μικροαστή…» είπε κάποτε σε ανύποπτη στιγμή ο ηγέτης της γαλλικής ακροδεξιάς.
Όταν, λοιπόν, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και τα ξίφη βγήκαν απροσχημάτιστα από τα θηκάρια, η «μικροαστή» εκδίωξε κακήν κακώς τον Ζαν Μαρί Λεπέν από την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας κι εκείνος αναζήτησε το δίκιο του στα δικαστήρια. Αλλά η κόρη ξεπέρασε κι αυτόν τον δάσκαλο… Αναδείχθηκε πανηγυρικά επικεφαλής της ακροδεξιάς μερίδας στη γαλλική κομματική βεντάλια, κληρονομώντας με το «έτσι θέλω» τη δύναμη του 19% που άφησε πίσω του ο πατέρας της και αποδεικνύοντας πως δεν διαθέτει μόνο(;) μαλλιά, αλλά και μεγάλη δόση φιλοδοξίας, στον όνομα της οποίας θα επιχειρούσε να «χτίσει» μια νέα ρητορική.
Η 49χρονη σήμερα Μαρίν εμφανίζεται πλέον ως η εξελιγμένη έκδοση του πατέρα της. Η κόρη που γαλουχήθηκε με τις αγκυλώσεις της ακροδεξιάς, απεδείχθη …άξια διάδοχος που «αβγάτισε» το πολιτικό κεφάλαιο του γεννήτορα, εκμεταλλευόμενη τις συγκυρίες. «Οικειοποιήθηκε» τις ιδεολογικές γραμμές του Ντε Γκωλ κατακτώντας μεγάλο μερίδιο της δυναμικής του. Κεφαλαιοποίησε τον εθνικό τρόμο, που «γέννησε» η ισλαμική βία στην καρδιά της Γαλλίας. Αξιοποίησε ένα πολιτικά αφυδατωμένο σκηνικό, πανταχόθεν διάτρητο και άρα εύκολη λεία στο ρεσάλτο κάθε αλεξιπτωτιστή και τυχοδιώκτη της πολιτικής . Έγινε εκείνη που «φύτεψε» μεθοδικά την άρνηση στην ιδέα της ευρωπαϊκής οικογένειας, μέσα στην ψυχή ενός εκ των βασικών συντελεστών της πριν 60 χρόνια: της Γαλλίας.
Το φαινόμενο Μαρίν Λεπέν θα μπορούσε να είναι από μόνο του κεφάλαιο ερμηνείας και μελέτης της ψυχολογίας του όχλου. Εκείνης της κοινής… λογικής, που «γεννά» η παραφροσύνη του φόβου και του συγχρωτισμού στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Για περισσότερους από 21 στους 100 Γάλλους πολίτες η Μαρίν Λεπέν απηχεί τα ιδανικά της χώρας και αυτό την καθιστά εξόχως απειλητική και επικίνδυνη, τόσο για την ίδια τη Γαλλία, όσο και για την Ευρώπη. Είναι η ορκισμένη εχθρός των «εισβολέων αλλοδαπών» και η αντίπαλος της «παγκοσμιοποίησης», που αφαιμάσσει και ρίχνει στην ανέχεια… Είναι η εκπρόσωπος μιας θρησκειολογικής απλουστευτικής πολιτικής αντίληψης που χωρίζει τους μεν «παλιούς κακούς» από τους δε «νέους καλούς»… Όπου οι «παλιοί κακοί» είναι οι «συστημικοί ευρωπαϊστές» που θυσιάζουν το έθνος υπέρ της παγκόσμιας οικογένειας… Αλλά το ιδανικό της ενωμένης παγκόσμιας οικογένειας κλυδωνίζεται και η πολιτική αντιπαράθεση στη Γαλλία επικεντρώνεται στην ελαφρώς παραλλαγμένη θυμοσοφία «μονόφθαλμος αντί τυφλού». Λίγο πριν τον β΄ γύρο των εκλογών στη Γαλλία, η Ευρώπη συνασπίζεται -ασφαλέστατα- και θριαμβολογεί υπέρ του μονόφθαλμου. Γιατί γνωρίζει ότι το ανησυχητικό συμπέρασμα για το σημερινό πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας, δεν είναι πως η Λεπέν απεδείχθη τόσο ικανή, ώστε να σκαρφαλώσει στο βάθρο του «αργυρού» νικητή αυτής της εκλογικής αναμέτρησης… Στην πραγματικότητα, δεν κερδίζει η Λεπέν. Χάνει η Δημοκρατία. Αυτή η Δημοκρατία, που ανά τον πολιτισμένο ευρωπαϊκό κόσμο από τον 18ο αι. κερδίζεται με μάχες και αίμαατα

*Η  Τόνια Μανιατέα είναι δημοσιογράφος/  Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους/ Πηηή: haniotika-nea.gr/