Η ιδεολογική συγγένεια 21ης Απριλίου – ΕΟΚΑ
Του Γιώργου Κουμουλλή*
Παρόλο που έχουν παρέλθει 57 χρόνια από τότε που η χούντα πραξικοπηματικά ανέλαβε την εξουσία, παρόλο που έχω διαβάσει τόσα πολλά για τους «εθνοσωτήρες», παρόλο που κι εγώ ο ίδιος έχω γράψει πολλά άρθρα γι΄αυτή την καταραμένη επέτειο, είναι δύσκολο να περάσει αυτή η μέρα χωρίς να διοχετευτεί μια δόση μελαγχολίας στη καρδιά μου. Και πώς να ήταν αλλιώς αφού η 21η Απριλίου 1967 σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση για τη καταστροφή της Κύπρου; (ΕΠΑΝΩ: Μακάριος-Παπαδόπουλος -Πατακός/ ΦΩΤΟ polignosi.com)
Με βασανίζει η ανάμνηση που η γκανγκστερική χούντα απολάμβανε την υποστήριξη μιας μεγάλης μερίδας του κυπριακού λαού. Γιατί όμως συνέβαινε αυτό; Στη Κύπρο μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματίες-ιδιοκτήτες των ΜΜΕ κρατούσανε, και κρατάνε στα χέρια τους τη διάπλαση της κοινής γνώμης. Τα συστημικά ΜΜΕ φανερώνουν εκείνο το κομμάτι της αλήθειας, το οποίο είναι ακίνδυνο και δεν θίγει τα συμφέροντα της οικονομικής ελιτ και της παντοδύναμης Εκκλησίας ενώ συχνάκις επιδίδονται στη διαστροφή του πατριωτισμού όπως γινότανε συστηματικά την περίοδο της χούντας. Έτσι, εντελώς αποκομμένοι από την πραγματικότητα πολλοί Κύπριοι νομίζουν ότι αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας λόγω του αγώνα της ΕΟΚΑ ενώ αγνοεί σε μεγάλο βαθμό ότι η πιο φαεινή ιθαγενής έκφραση του βαθέως κράτους, η άκρα Δεξιά, μάς χάρισε τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες της κατοχής στην Ελλάδα, τους πεπταφαλαγγίτες και τους συνθηκολόγους του 1941, τη χούντα του 1967, τους εγκληματίες της ΕΟΚΑ 1972-74 και, το αποκορύφωμα όλων, την εισβολή της Τουρκίας το 1974.
Εύλογο να διερωτάται ο μέσος Κύπριος, πώς γίνεται τη δεκαετία του ΄50 οι Κύπριοι να πολεμούσανε για την ελευθερία τους ενώ τη δεκαετία του ’60 υποστήριζαν το τυραννικό καθεστώς της χούντας. Πώς συμβιβάζεται η υποστήριξη της ΕΟΚΑ με εκείνη της χούντας; Μια τέτοια απορία δεν πρεπει να γεννάται διότι ο στόχος της ΕΟΚΑ δεν ήταν η ανεξαρτησία αλλά η ένωση – ο όρος «απελευθερωτικός αγώνας» είναι άκρως παραπλανητικός. Άλλωστε, τι είδους εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ήταν αυτός όταν απέκλειε από τις τάξεις του όλους τους αριστερούς, τους μη δεξιούς και τους τουρκοκύπριους, δηλαδή το 70% του πληθυσμού της Κύπρου; Και όπως λέει ο Ν. Κρανιδιώτης, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Μακάριου, «Ο αγώνας δεν πήρε τον αντιαποικιακό χαρακτήρα άλλων ανάλογων αγώνων και δε στηρίχτηκε αμέσως στην αρχή της αυτοδιάθεσης, ιδιαίτερα στα πρώτα του στάδια, οπότε το αίτημα ήταν αποκλειστικά ένωση με την Ελλάδα, κίνηση που δεν ευνοούσαν η Αμερική, η Μ. Βρετανία, η Τουρκία, η Σοβιετική Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη, και που μοιραία, οδήγησε σε σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, και κατ’ επέκταση, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων” (Ν. Κρανιδιώτη: “Δύσκολα χρόνια – Κύπρος 1950 – 1960”, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 74 – 75). Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε ότι η στρατολογία των αγωνιστών της ΕΟΚΑ γινότανε από συντηρητικά στοιχεία της κυπριακής νεολαίας, και ιδιαίτερα από εφήβους που ανήκαν σε εκκλησιαστικές οργανώσεις και θρησκευτικά σωματεία, και ήσαν ως εκ τούτου, εμποτισμένοι με τα “εθνικόφρονα” δεξιά ιδεώδη και τις μεγαλοϊδεατικές παραδόσεις της Εκκλησίας και του Εθνους. Εν ολίγοις, η στρατολογία θυμίζει το σύνθημα της χούντας «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών». Κοντολογίς, ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν στα πλαίσια των απελευθερωτικών κινημάτων της εποχής του αλλά στα πρότυπα των αλυτρωτικών κινημάτων π.χ. της Μακεδονίας, της Κρήτης.
Ενώ η παραδοσιακή δεξιά στην Ελλάδα τοποθετήθηκε σαφώς εναντίον της 21ης Απριλίου από την πρώτη κιόλας μέρα, η Δεξιά στη Κύπρο από την οποία ξεπήδησε η ΕΟΚΑ, ταυτίστηκε πλήρως με το δικτατορικό καθεστώς και έγινε τυφλός υπηρέτης της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μακάριος ήταν ο στυλοβάτης της δεξιάς -παρόλο που συγκρούστηκε με την ΕΟΚΑ Β – και ότι ήταν βασιλικός μέχρι το κόκαλο. Νομοτελειακά, επέλεξε τον Γρίβα, τον αρχηγό της ακροδεξιάς Χ, να ηγηθεί της ΕΟΚΑ. Οι δε βουλευτές του Ενιαίου και της Προοδευτικής Παράταξης, δηλαδή οι «εθνικόφρονες» βουλευτές με επικεφαλής τον Τ. Παπαδόπουλο που, ως γνωστό, ήταν ο ιδεολογικός καθοδηγητής της νεολαίας της ΕΟΚΑ, υπεράσπιζαν τυφλά την ούτω καλούμενη Εθνική κυβέρνηση (τη χούντα). Για παράδειγμα, όταν η πορεία διαμαρτυρίας για τη δικτατορία με ηγέτη τον Τ. Χατζηδημητρίου διαλύθηκε βάναυσα στην Πλατεία Μεταξά (Ελευθερίας) στις 21/04/1971 από τους τραμπούκους της χούντας, ο Λυσσαρίδης ενέγραψε το θέμα στη βουλή για συζήτηση. Όμως οι «εθνικόφρονες» βουλευτές, πολλοί από τους οποίους ήταν αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ματαίωσαν τη συζήτηση διότι « το θέμα ήταν αποκλειστικά της αρμοδιότητας της αστυνομίας και ότι οι ενέργειες της ΕΑΔΕ (Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα) «προκαλούσαν τα αισθήματα του Κυπριακού λαού»!
Οι πλείστες εφημερίδες ήτανε φανατικά χουντικές. Δύο απ΄αυτές εκδίδονταν από αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Όταν το 1969 η Ελλάδα αποπέμφθηκε από τη Συμβούλιο της Ευρώπης για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτές οι εφημερίδες ύβριζαν το Συμβούλιο της Ευρώπης και απέδιδαν σ΄ αυτό «αλλότριους» σκοπούς! Μάλιστα απέδωσαν την απόφαση στη προσπάθεια της Ευρώπης να εξοντώσει τον Ελληνισμό –τέτοιο ήταν το παρανοϊκό κλίμα που επικρατούσε τότε.
Όλα ανεξαιρέτως τα «εθνικόφρονα» σωματεία συνδέονταν με την ΕΟΚΑ και θεωρούσαν «πατριώτες» τους εγκληματίες, ημιπαράφρονες, αγύρτες, δοσίλογους, αριβιστές και αχρείους της χούντας. Η επιτομή ταύτισης της 21ης Απριλίου με την ΕΟΚΑ ήταν ο φιλικός αγώνας ΑΠΟΕΛ-Ολυμπιακού Πειραιώς την 1η Απριλίου 1968 στο ΓΣΠ. Οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ κατεβήκανε στο γήπεδο κρατώντας δύο τεράστια πανό. Το πρώτο έγραφε «Ζήτω η 1η Απριλιου» και το δεύτερο «Ζήτω η 21η Απριλίου».
*Ο Γιώργος Κουμουλλής είναι οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας/ Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους./ Πηγή: ΠΟΛΙΤΗΣ
