Το δίδυμο έγκλημα

Του Ἀντη Ροδίτη*

Η εδώ και πέντε (5) δεκαετίες προβολή ως «διδύμου εγκλήματος» της απόφασης της χούντας από τη μια ν’ αφήσει ανυπεράσπιστη την Κύπρο απέναντι στην εγκληματική εισβολή της Τουρκίας από την άλλη, μετά το αναπόφευκτο μέχρι και επί τούτου προκληθέν πραξικόπημα το 1974, δεν αποτελεί παρά μια απόπειρα παραπλάνησης, μια μάσκα, ένα προσωπείο με στόχο την απόκρυψη και την αποσιώπηση, την απόσβεση του πραγματικά διδύμου εγκλήματος που προηγήθηκε και διήρκεσε  τουλάχιστο 11 έτη, από το 1964 έως το 1974.

Αυτό το απίστευτα δίδυμο έγκλημα που προηγήθηκε και γέννησε όλα όσα ακολούθησαν κι έφεραν τα δεινά της Κύπρου που διαρκούν μέχρι σήμερα συνίσταται στη σύμπραξη ενός κατά το σχήμα και την αποστολή πνευματικού ηγέτη, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με ένα άναρχο, ανεύθυνο, άπατρι και αποτυχημένο κομμουνιστικό κόμμα, που ορθά και δίκαια μεν ξεκίνησε με την αναζήτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, κατέληξε όμως να λειτουργεί με μοναδική «αρχή» του εκείνη του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Κι ο σκοπός δεν ήταν η Ένωση, όπως διατεινόταν για κάποιο χρόνο, αλλά η μετατροπή της Κύπρου ως υπηκόου  καθεστώτος στην επάρατη ΕΣΣΔ. Το κόμμα κορύφωσε την ασυνέπεια και την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ του στηρίζοντας την ασυνέπεια και την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ του Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου και συμπράττοντας μαζί του ενάντια στον τίμιο αγώνα της Ελλάδος, τουτέστι της Κυβέρνησής της, του τότε Βασιλέα της, που είχε το αποκλειστικό δικαίωμα έγκρισης ή μη πολέμου, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσής της και του Στρατού της, που είχε σκοπό την επίτευξη της Ενώσεως, μέχρι και της πιο ατόφιας μορφής της.

Την επίτευξη «ατόφιας Ένωσης» πρόβαλλε με αδίστακτη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ως δικαιολογία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ώστε να αντιστέκεται, να απορρίπτει και να συκοφαντεί τον διαπραγματευτικό αγώνα στον οποίο εσύρθη εκών άκων ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, μετά την απερίσκεπτη ενέργεια του Αρχιεπισκόπου να υποβάλει 13 σημεία αναθεώρησης του Ζυριχικού  συντάγματος, η οποία προκάλεσε κίνδυνο παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης με αποτέλεσμα την επέμβαση του αμερικανονατοϊκού παράγοντα ώστε να επιτευχθεί λύση περιλαμβάνουσα μορφή Ενώσεως, μη «ατόφιας» βέβαια, ώστε να ικανοποιηθεί και η Τουρκία που είχε ήδη αποκτήσει δικαίωμα στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο με το Ζυριχικό Σύνταγμα. Η «λύση» προνοούσε αρχικά παραχώρηση στην Τουρκία εδάφους της Κύπρου για στρατιωτική βάση μεγέθους μέχρι και 11%.

Ενώ ο Πρωθυπουργός της απόλυτα εξαρτημένης από τη δυτική συμμαχία Ελλάδος, μικρής και αδύναμης, λόγω κυρίως της κομμουνιστικής απόπειρας να εντάξει με ανίερο κι εγκληματικό εμφύλιο πόλεμο τη χώρα στο Σοβιετικό μπλοκ, δεν μπορούσε παρά να λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης (Ιούλιος-Αυγουστος 1964) για ν’ αποφύγει την άλλη επιλογή που ήταν η πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία, με φανερό όμως σκοπό ν’ αποφύγει την χειρότερη για τα ελληνικά συμφέροντα «λύση» και με μυστικό σκοπό να επιτύχει, δια της διπλωματίας, ακόμα και την «ατόφια» Ένωση, είχε να αντιπαλέψει όχι μόνο με τους Αμερικανούς και τους Άγγλους που ευνοούσαν μεν την Ένωση αλλά με παραχώρηση βάσης στους Τούρκους, οι οποίοι δέχονταν επίσης την Ένωση, νοουμένου ότι θα εισέπρατταν το μάξιμουμ των απαιτήσεών τους που ήταν πολύ περισσότερα από όσα είχαν επιτύχει με τη Ζυρίχη, ο Παπανδρέου αντιμετώπιζε φανερό εχθρό και τον ίδιο τον Μακάριο, τον δήθεν προασπιστή της «ατόφιας» Ένωσης, του οποίου οι κατά καιρούς δηλώσεις και οι ενέργειες υπέσκαπταν και διέσυραν τον αγώνα της Ενώσεως και τώρα του Παπανδρέου ως «ενδοτικού» που τολμούσε να συζητά «’Ενωση» με εδαφικά ανταλλάγματα!

Κι όταν ο Παπανδρέου τα κατάφερε στο τέλος ν’ αποσπάσει από τους Αμερικανούς την συναίνεση να κηρυχθεί ΠΡΩΤΑ η Ένωση και ΜΕΤΑ να συζητηθεί το θέμα τού λιγότερο από 5% έδαφος και μάλιστα όχι με κυρίαρχη βάση αλλά με επί μισθώσει διάρκειας μόνο 50 χρόνων, πράγμα που, όπως το ήξεραν πολύ καλά και οι ίδιοι οι Αμερικανοί θα κατέληγε στην «ατόφια» Ένωση αφού οι Τούρκοι έχοντας απορρίψει όλες τις ελληνικές προτάσεις (προορισμένες ακριβώς να απορρίπτονται από τους Τούρκους χάρις στην ευφυέστατη διπλωματία Παπανδρέου), βρίσκονταν από την αρχή μέχρι το τέλος σε μειονεκτική θέση και η Ελλάδα είχε τώρα κάθε δικαίωμα να μη  να συζητά τίποτε ΜΕΤΑ την Ένωση, τότε ακριβώς ο Παπανδρέου βρέθηκε μπροστά στο ρίξιμο της «ενωτικής» μάσκας του Μακαρίου (που ζήτησε ως αντάλλαγμα να γίνει… Αντιβασιλεύς!) και απάντησε με ένα τελεσίδικο «όχι» στην προτεινόμενη Ένωση. Παράλληλα είχε και το θράσος να κατηγορήσει τον Παπανδρέου ότι…συνωμοτούσε με τους Αμερικανούς με σκοπό τη… διχοτόμηση της Κύπρου!! Κατηγορούσε τελικά ο Μακάριος τον μόνο που μπορούσε να επιτύχει την Ένωση -με την εύνοια των Αμερικανών και την παρουσία της Μεραρχίας- ως… προδότη της Ενώσεως, ο ίδιος Εκείνος που έκανε το παν για να την αποτρέψει. Οι μαρτυρίες της επιορκίας του, πέραν των ενεργειών του, είναι περασμένες ακόμα και στα «Άπαντα» του, εκδομένα από το Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, σε 17 τόμους!

Το πραγματικό δίδυμο έγκλημα της αληθινής προδοσίας, που είχε σαν αποτέλεσμα την επισώρευση ανεπανόρθωτων δεινών για την Κύπρο κορυφώθηκε το 64-67 με τη δράση των φανατισμένων νεολαίων του ΑΚΕΛ, θυμάτων της προπαγάνδας του κόμματος εναντίον της Ελλάδος και της Ένωσης, που έφτασαν στο ανόσιο έγκλημα της διαβολής, της συκοφαντίας, του διασυρμού, ακόμα και του ξυλοδαρμού φαντάρων της Μεραρχίας προκειμένου να δημιουργήσουν αισθήματα μίσους μεταξύ των αδελφών Ελλαδιτών και Κυπρίων Ελλήνων, με απώτερο στόχο τη ματαίωση της Ένωσης, που ήταν και ο σκοπός του συναινούντος Αρχιεπισκόπου που παρακολουθούσε την προδοτική συμπεριφορά σιωπηλός και άφωνος.

Το ΑΚΕΛ, ένα κόμμα που ιδρύθηκε με δίκαιο και σωστό όραμα την αναζήτηση της κοινωνική δικαιοσύνης, κατέληξε μέσα από την επιλογή διάτρητων διακηρύξεων και στήριξης ανθρώπινης επινόησης θεωριών και καθεστώτων, απορρίπτοντας προς τούτο και την ιστορική παρέμβαση του θείου υπέρ της σωτηρίας από την ανθρώπινη πτώση, να γίνει το ίδιο άθεο και απάνθρωπο, χωρίς αρχές παρά μόνο την ανίερη πεποίθηση ότι «ο σκοπός αγιάζει τα όποια μέσα» και να σταθεί στο τέλος ακόμα και σύμμαχος και εκτελεστής των ατομικών, ανθενωτικών και απάτριδων σχεδιασμών ενός επίορκου, ιερωμένου ηγέτη, ο οποίος παρέσυρε τον τίμιο αγροτικό και αστικό πληθυσμό της Κύπρου, πιστό στον Θεό και στην πατρίδα, αλλά απαίδευτο πολιτικά, στο να εκλάβει την προδοσία ως «πατριωτισμό» και να συμβάλει τελικά στην εθνική του αυτοματαίωση και στην ακύρωση των προαιωνίων αγώνων του για επιβίωση της ελληνικότητάς του στη γη των προγόνων του.

Κατάφερε ακόμα ο Μακάριος να αποπλανήσει και να παρασύρει και μέρος του πνευματικού κόσμου της Κύπρου (ευτυχώς όχι τους κορυφαίους της εποχής του Μηχανικό και Μόντη, που καταδίκασαν με το έργο τους το καθεστώς του), αλλά τους ταλαντούχους μεν υποδεέστερους δε  Πασιαρδή και Χαραλαμπίδη, οι οποίοι μέσα στο ακελομακαριακό κλίμα που ακόμα κυριαρχεί χαρακτηρίζονται ως «μεγάλοι»!!

Επιπλέον, πέραν των παραδοσιακών «μακαριακών» κομμάτων Δη.Κο. και ΕΔΕΚ, ο ίδιος ο Δη.Συ. που ιδρύθηκε το 1976 ως το πρώτο κόμμα αντίστασης κατά των ακελομακαριακών πολιτικών επιλογών, έχασε τελικά τόσο τον λογαριασμό με αποτέλεσμα να… συνεορτάζει με τους άλλους χαμένους την επιστροφή Μακαρίου στις 7 Δεκεμβρίου και να παρίσταται ακόμα σε «φιλολογικά» μνημόσυνα του!

Είναι καιρός το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζομένου Λαού (πρώην Κ.Κ.Κ.) να αυτοδιαλυθεί με μια επιτέλους τίμια και αληθινή ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ (ήδη άρχισε με τα βιβλία του Μάριου Θρασυβούλου και το ενδιαφέρον που άρχισαν επιτέλους να δείχνου κάποιοι νεότεροι και παλαιότεροι δημοσιογράφοι) και να αφήσει τίμιους νέους ανθρώπους ν’ αναλάβουν την ηγεσία ενός κινήματος όχι μόνο υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και υπέρ της επιστροφής από την διαστρεβλωμένη νεότερη Ιστορία της Κύπρου στην αληθινή, ώστε ένας νέος κυπριακός και ελληνικός πληθυσμός να πατά πάνω σε στέρεο έδαφος προκειμένου να συνεχισθεί ο αγώνας δικαίωσης της Κύπρου που ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ πριν την απελευθέρωσή της από την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας.  

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους

Φωτο: Harry Dempster/Express/Getty Images