Ένας αιθεροβάμων πρόεδρος

Του Αριστείδη Χ. Βικέτου

Ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός, Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου (1919-1996)  εισήγαγε στην μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδος πολλούς άγνωστους ως τότε όρους  στην ελληνική πολιτική, όπως ετεροχρονισμός, αναδόμηση, κοινωνικό συμβόλαιο, κοινωνικοποίηση, αποκέντρωση, αιθεροβάμων. Η λέξη αιθεροβάμων  προσδιορίζει όσους δεν έχουν  επαφή με την πραγματικότητα και γενικά  «πετάνε  στα σύννεφα».

Στην προκειμένη περίπτωση , νομίζω -με όλη την εκτίμηση που έχω για τον ίδιο- ότι η λέξη αιθεροβάμων ταιριάζει απόλυτα στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, ο οποίος μας «βομβαρδίζει» καθημερινά με το ζήτημα του διορισμού από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας, η οποία να είναι σε θέση να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού.

Ο πρόεδρος γνώριζε ως διπλωμάτης και πρώην ΥΠΕΞ ότι αυτό είναι ένας στόχος απραγματοποίητος , κυρίως  γιατί χρειάζεται και η συναίνεση , πέραν της Κύπρου και της Ελλάδος, της Τουρκίας, Βρετανίας και Τουρκοκυπριακής κοινότητας.  Αυτό το είπε και ο γ.γ του ΟΗΕ.

Το λυπηρό είναι ότι ο πρόεδρος συνεχίζει την προεκλογική θέση του και μετεκλογικά, ενώ ευρωπαίοι ηγέτες του επεσήμαναν ότι δεν μπορεί να προσβλέπει σε τίποτε περισσότερο από τον διορισμό ενός τεχνοκράτη, όπως υπήρχε στο παρελθόν.

Κι’ όμως , παρόλο ότι στα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (30.6. 2023),  ουδείς λόγος γίνεται για την πολιτική προσωπικότητα, ο κ. Χριστοδουλίδης εξήλθε αγέρωχος του Συμβουλίου και δήλωσε ότι έγινε « ένα πρώτο σημαντικό βήμα» στην προσπάθεια για το Κυπριακό και σημείωσε πως οι ηγέτες, με τους οποίους είχε επαφές και μίλησαν με τον Ταγίπ Ερντογάν, «βλέπουν ένα παράθυρο ευκαιρίας το οποίο εμείς θέλουμε να δούμε να μετουσιώνεται σε επανέναρξη των συνομιλιών, καθώς υπάρχει η ετοιμότητα για ενίσχυση των ευρωτουρκικών σχέσεων «που περνά και μέσα από την επανέναρξη και την πρόοδο των συνομιλιών όσον αφορά το Κυπριακό».

Σημειώνουμε ότι στα Συμπεράσματα δεν γίνεται ρητή αναφορά σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά απλώς παραπομπή στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Κι΄ αυτό, όταν η Άγκυρα και ο Τατάρ σε όλους τους τόνους θέτουν ως όρο για την επανάληψη των συνομιλιών τα δύο κράτη και την κυριαρχική ισότητα των Τουρκοκυπρίων.

Ο πρόεδρος έχει ακόμη ένα μικρό περιθώριο να αναπροσαρμόσει την αδιέξοδη πολιτική του και να δει κατάματα την πραγματικότητα, αντί -κατά την λαϊκή ρήση-«να πουλάει φούμαρα για  μεταξωτές κορδέλες».

Το μεγάλο προσόν για ένα πολιτικό άνδρα είναι η ειλικρίνεια. Διαφορετικά, παραφράζοντας λίγο την λαϊκή ρήση «Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζει ο πρόεδρος».

Ο Νίκος  Χριστοδουλίδης, όπως φαίνεται κάθε  ανάλωσε ικμάδα των δυνάμεων του, κυνηγώντας μια χίμαιρα.

Αυτό είναι περισσότερο δραματικό, γιατί βρισκόμαστε , όπως φάνηκε και από την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στα κατεχόμενα, στον αφανισμό της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά δεν αποκλείεται να λάχει στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη να πιεί το πιο πικρό, μετά το 1974, ποτήρι. Γνωρίζει ο πρόεδρος τι τεκταίνεται στην περιοχή, πρέπει να έχει πάρει το μάθημα ότι ο Ερντογάν δεν μπλοφάρει. Επίσης , γνωρίζει ότι και σε άλλες περιοχές των κατεχομένων γίνονται πάνω σε ελληνοκυπριακές περιουσίες μεγάλες επενδύσεις με κεφάλαια Εβραίων , Ρώσων και Ιρανών. Τα τελευταία χρόνια ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση , ούτε το Συμβούλιο Ασφαλείας επιχείρησαν να αποτρέψουν με πρακτικό τρόπο τα σχέδια του Ερντογάν για την περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου.  

Συνεπώς, θα έπρεπε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης να εστιάσει σε αυτό το μείζον  θέμα. Να ζητήσει να υπάρξει στα Συμπεράσματα κατηγορηματική καταδίκη των αποφάσεων Ερντογάν και σαφής πρόνοια ότι , αν τουλάχιστον  δεν επανέλθει στην περίκλειστη περιοχή το status quo ante, ουδεμία πρόοδος θα υπάρξει στις σχέσεις Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα χρονικά περιθώρια είναι απελπιστικά μικρά. Δεν υπάρχει η ευχέρεια  «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ο πρόεδρος να άδει».