Η μνήμη του Αγίου Δημητρίου τιμήθηκε στον Κιρκιντζέ της Μ. Ασίας

Μετά από άδεια των αρμοδίων τοπικών Αρχών, έγινε στο Ναό του Αγίου Δημητρίου Κιρκιντζέ ( Şirince, το σημερινό όνομα του χωριού] η Θεία Λειτουργία, στις 26 Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου. Στον Κιρκιντζέ σώζεται και ο Ναός του Αγίου Ιωάννη, ο οποίος λειτουργεί ως μουσείο.
Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο πρωτοπρεσβύτερος κ. Αθανάσιος Κατζιγκάς, Εφημέριος του Ι. Ναού Αγ. Φωτεινής Σμύρνης. Κατ’ αυτήν εκκλησιάσθηκαν μέλη της Ορθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης και οι ελάχιστοι, ρωσσικής καταγωγής, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που κατοικούν στην περιοχή Selcuk (Εφέσου) και προσέρχονται τακτικά για εκκλησιασμό στο Ναό της Αγίας Φωτεινής Σμύρνης .
Σημειώνεται ότι ο Ναός του Αγίου Δημητρίου , όπως και οι πάλαι ποτέ ενοριακοί Ναοί Αγ. Βουκόλου Σμύρνης, Αγ. Χαραλάμπους Τσεσμέ και Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Μενεμένης, επισκευάστηκαν προσφάτως από τις αρμόδιες τοπικές Αρχές, με την άδεια μάλιστα αυτών τελείται η Θεία Λειτουργία, τουλάχιστον κατά την ημέρα της ετησίας πανηγύρεώς τους, με την μέριμνα της Ορθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης. Στους Ναούς αυτούς, έχει λειτουργήσει πρώτος ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης, Βαρθολομαίος, ο οποίος και καθιέρωσε την τέλεση ιερών ακολουθιών σε αυτούς, μετά δε Αυτόν η Ορθόδοξος Κοινότης Σμύρνης ανέλαβε να τελεί Θείες Λειτουργίες.
Ο Κιρκιντζές είναι γνωστός από την συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου και τον ήρωα του βιβλίου της, «Ματωμένα Χώματα», Μανώλη Αξιώτη. Ο Κιρκιντζές (Ορεινή Έφεσος) βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, σε πλαγιά του βουνού Γαλλήσιου που λεγόταν και Μεσωγίς, 8 χιλιόμετρα ανατολικά της αρχαίας Έφεσου και περίπου 60χλμ ΝΑ της Σμύρνης . Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς ιδρύθηκε, πάντως το χωριό υπήρχε ήδη κατά το 18ο αιώνα. Στα τέλη του 19ου αιώνα στον Κιρκιντζέ κατοικούσαν χριστιανοί ορθόδοξοι και λίγοι μουσουλμάνοι.
Η Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο της «Ματωμένα Χώματα» γράφει: «Αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας, ο Κιρκιντζές, ήταν ένα δείγμα του. Κοντά στο Θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά, και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο της Έφεσος, που ήτανε δικός μας ίσαμε τη θάλασσα, ώρες δρόμο, όλο συκομπαχτσέδες και λιόδεντρα, καπνά, μπαμπάκια, στάρια, καλαμπόκια και σουσάμια. Μεγαλοτσιφλικάδες δεν είχαμε στον Κιρκιντζέ να ρουφούν το μεδούλι μας. Δύσκολο να μας φάει εμάς, κείνη την εποχή, τ’ αμανάτι. Ο κάθε χωριανός ήτανε νοικοκύρης στη γη του. Είχε το δίπατο σπίτι του, είχε και τον εξοχικό κούλα του, με μποστάνια, καρυδιές, μυγδαλιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές. Και δεν ξεχνούσε να φυτεύει κι ανθόκηπους για το κέφι του. Τι του στοίχιζε σαν είχε εκείνα τα γάργαρα νερά και τα πηδηχτά ρυάκια, που κελάρυζαν χειμώνα – καλοκαίρι!΄Οταν μέστωνε το κριθάρι, τα χωράφια μας μοιάζανε με χρυσαφένιες θάλασσες. Μα σαν τις ελιές μας καμαρωτές δε θα αντάμωνες πουθενά. Ο καρπός τους άφθονος, κρουστός,γυαλιστερός,-σωστέςθραψερές-αραπινίτσες……»
Ο Κιρκιντζές μοιάζει εκπληκτικά με τα χωριά του Πηλίου, η αρχιτεκτονική του είναι καθαρά Οθωμανική-Βαλκανική, “χωριάτικη”.