Το μόνο αναγκαίο

Του Άντη Ροδίτη*

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να παραβγούν σε αγώνα δρόμου η ΚΩΜΩΔΙΑ και η ΤΡΑΓΩΔΙΑ της Κύπρου θα τερμάτιζαν ισόπαλες και θα συνέχαιραν η μια την άλλη για το επίτευγμά τους να τερματίσουν μαζί πρώτες. Και με κοινή συμφωνία θα εναπόθεταν και οι δυο τα στεφάνια της νίκης τους στο κεφάλι του γυμνού βασιλιά της κυπριακής δημοσιογραφίας. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι περισπούδαστοι δημοσιογράφοι της αυλής ή των διαφόρων σχετικών αυλάδων είναι… ντυμένοι! Απλώς έτσι τά ‘φερε η μοίρα να μιλούμε τώρα για τον Βασιλέα, τον αυτοκράτορα των κυπριακών ΜΜΕ!

Μου έγραψε ένας φίλος του Κώστα Χατζηκωστή ότι τον αδικώ γιατί στο προηγούμενό μου κείμενο ασχολήθηκα μόνο με τον πρόλογο που έγραψε ο Λυσσαρίδης στο βιβλίο του ΚΧΚ αντί να δω την ουσία του βιβλίου, που είναι η …οξυδέρκεια των εκάστοτε Προέδρων μας, όπως την αποκαλύπτει ο ΚΧΚ με τις συνεντεύξεις που τους πήρε.

Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολήθηκα μόνο με την επιλογή του Λυσσαρίδη ως του… κατάλληλου ανθρώπου να γράψει τον πρόλογο, κι ότι έβγαλα συμπεράσματα τόσο για τον πρώτο μας Πρόεδρο Μακάριο όσο και για τον ίδιο τον ΚΧΚ που μας μίλησε γι’ αυτόν, πίεσα τον εαυτό μου να διαβάσει ακόμα μερικές σελίδες του βιβλίου του κι έφτασα αισίως έως την σελίδα 61!

Αυτό που διαπίστωσα ξανά δεν είναι απλώς την ανεπάρκεια και την ανευθυνότητα του αυτοκράτορα των δημοσιογράφων μας -που δεν υπολείπεται εκείνης σχεδόν απάντων των υπολοίπων, των από άλλα… ταμπούρια “μαχομένων”- αλλά και το γεγονός ότι απαρτίζουν όλοι μαζί ένα τσούρμο αξιολύπητων (αναξιολύπητων) θυμάτων ενός πραγματικά μεγάλου απατεώνα, που για την “οξυδέρκειά” του τον επέλεξε η αφρόκρεμα των Κυπρίων της εποχής ώστε να ηγηθεί του επικού απελευθερωτικού μας αγώνα, τον οποίο εκείνοι διεξήγαγαν και Εκείνος, τελικά, επρόδωσε.

Ξηγούμαι, αρχίζοντας από τη σελίδα 39 αυτή τη φορά του εμβληματικού αυτού βιβλίου:

Αφού ειρωνεύεται (όπως μέχρι σήμερα κάμνει και το ΑΚΕΛ) τον Γεώργιο Παπανδρέου ότι δεν ήρθε να πολεμήσει στις 8 Αυγούστου 1964, όταν μας επιτέθηκε για πρώτη φορά η τουρκική πολεμική αεροπορία, πράγμα που δείχνει ότι μέχρι σήμερα ο αυτοκράτωρ της κυπριακής δημοσιογραφίας δεν έμαθε ακόμα τι τεκταινόταν στη Γενεύη εκείνες τις μέρες κι ότι αν εμπλεκόταν η ελληνική με την τουρκική αεροπορία θα σταματούσαν οι συνομιλίες, πράγμα που ήταν ο στόχος των Τούρκων, συνεχίζει για να μας πει ότι τελικά μόλις το 1965 πήρε είδηση την “ιστορία του σχεδίου Άτσεσον“!

Κι ότι, γράφει, “οι σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας άρχισαν να κλονίζονται” τότε!! Καλά, τότε πότε ακριβώς έμαθε για την περίφημη επιστολή Παπανδρέου προς Μακάριο της 25ης Φεβρουαρίου 1964, όπου ο Παπανδρέου καλούσε τον Μακάριο να επανέλθει στον δρόμο της συνεννόησης με το Εθνικό Κέντρο και να πάψει να κάμνει του κεφαλιού του; Οι σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας, λοιπόν, δεν “κλονίζονταν” μόνες τους, ο Μακάριος ήταν εκείνος που τις κλόνιζε αρνούμενος τη συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο. Κι αυτό είναι δια της επιτολής Παπανδρέου ιστορικά ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ.

Όμως, ο κ. ΚΧΚ επιμένει στα δικά του: η εικόνα, λέει, για το Σχέδιο Άτσεσον είναι “ζοφερή και ασαφής” κι εξακολουθεί σήμερα, 59 χρόνια μετά, να διερωτάται αν ο Παπανδρέου δέχτηκε το Σχέδιο και μετά το απέρριψε, αν τον ανάγκασε ο Μακάριος να το κάμει, αν το απέρριψαν οι Τούρκοι, πριν ή μετά τον Παπανδρέου κι αν ήταν το Κυπριακό κοντά στη λύση ή όχι!! Αυτά όμως ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ με σαφήνεια και τεκμηριώθηκαν με επίσημα έγγραφα, αμερικανικά και αγγλικά εδώ και μια δεκαετία κι αν δεν έφτασε ακόμα στ’ αυτιά του αυτοκράτορα της κυπριακής δημοσιογραφίας, ε, τότε γιατί να μην “δικαιούται” και ο “Φιλελεύθερος” (που θα έγραφε και το “και” με Έψιλον και περισπωμένη αν έτσι αποφάσιζε ο Μακάριος) όπως και το “έγκυρο” ΡΙΚ και ο πάσα ένας Κυπραίος “δημοσιογράφος” να διερωτάται… ακόμα;

Ως εκ τούτου, συνεχίζει ο κ. ΚΧΚ στο βιβλίο του, επήγεν το 1965 εις τα Αθήνας δ ι α να μάθει! Και του λέει ο Μακάριος (λίγες μέρες μετά): “Και τι σου είπαν αυτοί στην Αθήνα;” Αλήθεια, τι να του έλεγαν ο Στεφανόπουλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο μετέπειτα τιμημένος από τον Μακάριο για την ακύρωση της Ένωσης), ο Κανελλόπουλος, ο Μαρκεζίνης, ο Πιπινέλης; Τι ήξεραν όλοι αυτοί για να του πουν και γιατί δεν πήγε κατ’ ευθείαν στην πηγή, στον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος λίγες μόνο βδομάδες πριν είχε πει στους Αμερικανούς (25 Αυγούστου 1964) ότι βρισκόταν “σε αγώνα μέχρι θανάτου με τον Μακάριο“; (PAPANDREOU REPLIED HE WAS IN DEATH STRUGGLE WITH MAKARIOS – έγγραφο L.B.J Library, C.F., Cyprus, Vol. 14, Box 122, 405 secret, σελίδα 516, “Κουράγιο Πηνελόπη”, Αρμός 2013).

Και συνεχίζει απτόητος ο αυτοκράτωρ των Κύπριων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης: “ούτε τότε ούτε σήμερα υπάρχουν σαφείς και συγκεκριμένες απαντήσεις για το πώς άρχισε και τελείωσε η ιστορία του Σχεδίου Άτσεσον”!!

Υπεροψίαν και μέθην αυτοκρατορικήν μπορεί να είχεν και ο Δαρείος αλλά και ο δικός μας της κυπριακής δημοσιογραφίας ο αυτοκράτωρ δεν τα πάει καθόλου πίσω. Ας καταδεχόταν ν’ αναγνώσει ή έστω ν’ αποστηθίσει το “Κουράγιο Πηνελόπη” ενός πρώην μικρο-συνεργάτη του, ώστε ν’ αποφύγει τον κίνδυνο ν’ ανοητολογεί τώρα, όπως και κάθε άλλος “δημοσιογράφος” της τραγικοκωμικής ταύτης (γ)ερήμου νήσου Κύπρου.

Και πάμε στη σελίδα 41 όπου ο κ. ΚΧΚ μάς… φωτίζει γράφοντας ότι ο Μακάριος “πάντα είχε κρυφές η φανερές διαφωνίες με την Αθήνα”! “Πάντα” δεν λέει τίποτε. Αφού υπερηφανευόταν ο αλητήριος ότι επέζησε 13 τόσων Ελληνικών Κυβερνήσεων και δεν είχε πρόβλημα να φάει ακόμα μια, εκείνη του Γκυζίκη, για μπρέκφαστ! Μόνο που αυτή τη φορά επρόκειτο για πλήρες γεύμα: έφαγε ολόκληρη χούντα συν τη μισή Κύπρο.

Ο ΚΧΚ πήγε, λοιπόν, να πάρει συνέντευξη του Μακαρίου, μιας “διεθνούς προσωπικότητας” της οποίας “οι οποιεσδήποτε πράξεις ή παραλείψεις, ορθές ή όχι, λατρεύονταν από τον λαό του”. Λατρεύονταν, βέβαια, επειδή ακριβώς δεν υπήρχε άξια δημοσιογραφία να βάλει τη “διεθνή προσωπικότητα” στη θέση της. “Διεθνής προσωπικότης” μπορεί να ήταν ένας οποιοσδήποτε σε οποιονδήποτε τομέα, αλλά δεν τον βάζεις στην ηγεσία ενός λαού που αγωνίζεται για την επιβίωσή του, ούτε ενισχύεις την “προσωπικότητά” του αφήνοντάς τον εσύ ο δημοσιογράφος στο απυρόβλητο λόγω της ανικανότητάς σου. Με λίγα λόγια ο Μακάριος δεν του είπε τίποτε στη “συνέντευξη”. Αντίθετα του ζήτησε να τον ενημερώσει για το τι του είπαν στην Αθήνα κι όταν ο ΚΧΚ το έκαμε, υπέβαλε και ερωτήσεις: όχι με ποιο τρόπο ο Μακάριος μεθόδευε την ντε γιούρε Ένωση αφού η Μεραρχία είχε ήδη επιβάλει την ντε φάκτο, αλλά πώς θα επιτύγχανε “λύση” χωρίς να καλέσει τους στασιαστές Τούρκους να επιστρέψουν στα κυβερνητικά πόστα που εγκατέλειψαν τα Χριστούγεννα του 63! Κι ο Μακάριος διαβεβαίωσε τον… “αντιμακαριακό” και ενωτικό μετά της Ελλάδος συνομιλητή του ότι “όλα πήγαιναν μια χαρά” και να μην ανησυχεί, διότι οι Τούρκοι θα… κατέρρεαν και θα υπέκυπταν στην απομόνωση που τους είχε με τόση… τέχνη οδηγήσει!! Αλλά θα υπέκυπταν σε τι, αφού ο ίδιος ο Μακάριος είχε απορρίψει την Ένωση που του πρόσφερε η Ελλάς μερικούς μήνες πριν; Πού νά ‘ξερε τότε ο καημένος ο 26χρονος δημοσιογράφος ΚΧΚ, μετέπειτα αυτοκράτωρ των Κύπριων ΜΜΕ; Ωραία, δεν ήξερε τότε, αλλά μετά ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ ώστε να μην ανοητολογεί σήμερα, γραπτώς μάλιστα;

Συνεχίζει, λοιπόν, στη σελίδα 44: “Οι Κύπριοι ηγέτες άλλα έλεγαν και έπρατταν στην Αθήνα και άλλα στην Κύπρο”!! Μα ποιοι “Κύπριοι ηγέτες” καλέ; Υπήρχαν άλλοι ηγέτες πλην του Μακαρίου; Γιατί, λοιπόν, μιλά στον πληθυντικό ο ΚΧΚ και δεν λέει ευθέως “ο Μακάριος άλλα έλεγε και άλλα έπραττε”; (όπως το γράφει και ο Ανδρέας Παπανδρέου στο βιβλίο του “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”;). Πώς εξηγείται αυτή η απόπειρα συγκάλυψης-προστασίας του Μακαρίου από ένα κατά παραδοχήν του ιδίου “αντιμακαριακόν”;

Ίσως το κάμνει επειδή πρόκειται μάλλον για ένα δεύτερο αδιάβαστο Σπύρο Παπαγεωργίου, που αγνοώντας τι ακριβώς έγινε στη διάρκεια των συνομιλιών της Γενεύης τείνει να δικαιώσει τον προδότη μέσα του ως “αντιστασιακό ήρωα”! Διότι και διερωτάται στη συνέχεια: Πώς διάολο έφτασε η Μεραρχία στην Κύπρο με την έγκριση των Αμερικανών και την “ανοχή της Τουρκίας”; Άρα μπορεί να έχει δίκαιο ο Μακάριος που βρίζει την Ελλάδα, εξευτελίζει τους αξιωματικούς της κι επιτρέπει στους ακελικούς συμμάχους του να δέρνουν όπου τους κόψουν ανυπεράσπιστους τους φαντάρους της Μεραρχίας για να φεύγουν το συντομότερο. Η Μεραρχία μπορεί να ήταν εδώ για να διευκολύνει τη διχοτόμηση της Κύπρου – πράγμα που ισχυρίστηκε ο Μακάριος στον Νίκο Κρανιδιώτη (δες “Ανοχύρωτη Πολιτεία” σελίδα 228). Αυτά όμως είναι συμπεράσματα ανθρώπων που δεν εμελέτησαν έγγραφο προς έγγραφο τις συνομιλίες της Γενεύης, που διάβασαν αλλά δεν πρόσεξαν ότι ο Ινονού την είχε χωνεμένη την Ένωση κι έλεγε στον Νιχάτ Ερίμ “μην απειλείς τους Αμερικανούς με επέμβασή μας στην Κύπρο γιατί δεν είμαστε τεχνικά έτοιμοι” κι επειδή δεν γνωρίζουν αρκετά αγγλικά για να διαβάσουν τις εκθέσεις του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία Taylor Belcher ότι η Μεραρχία για τίποτε άλλο δεν επρόκειτο να πολεμήσει εκτός από την Ένωση.

Αυτά λοιπόν και άλλα πολλά μη γνωρίζοντας ο αυτοκράτωρ μας πείθεται ότι απλώς “ξέσπασαν” (αυτόματα κι από μόνα τους;) “τα γεγονότα της Κοφίνου” που οδήγησαν στην απώλεια της στρατιωτικής άμυνας της Κύπρου δια της αποχωρήσεως της Μεραρχίας και δεν διερωτάται γιατί ο… ενωτικός Μακάριος δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αντικαταστήσει τη χαμένη δύναμή της ποτέ. Αντίθετα αγόραζε όπλα για την άμυνα του δικού του θρόνου.

Και τι καταντά να μας πει (σελίδα 51); Ότι, λέει, ο Μακάριος είναι με πολλή “παιδική ειλικρίνεια” και φόβο που προσπαθούσε “να βρει μια φόρμουλα επιβίωσης της εθνικής μας πορείας” ενώπιον ενός φοβερού εχθρού που άκουγε στο όνομα… “Πολύκαρπος Γιωρκάτζης”!!

Κανονικά πρέπει να σταματήσω εδώ και να ελεήσω τον καημένο τον γέροντα που έχασε ό,τι πολυτιμότερο, το παιδί του, σε άδικο φόνο και γι’ αυτό ίσως να παραμιλά, να μην ξέρει τι λέει και να λέει άλλα αντ’ άλλων. Όμως το θέμα είναι πολύ ευρύτερο κι αφορά ολόκληρη πατρίδα, την επιβίωσή της, το μέλλον της κι εδώ που καταντήσαμε να διαμορφώνουν γνώμη και πορεία “σωτηρίας” ανάξια και κακώς ενημερωμένα ΜΜΕ πρέπει ο καθένας να κάμνει ό,τι μπορεί για τη σωτηρία μας, ό,τι και να στοιχίζει σε κάποιους.

Δικαιολογεί, λοιπόν, στη συνέχεια ο υπό συζήτηση “αντιμακαριακός” ΚΧΚ τον Μακάριο που υπέκυψε στην απαίτηση του Υπουργικού του Συμβουλίου ν’ ακυρώσει την απόφαση του να διορίσει τον ΚΧΚ υπουργό Εσωτερικών και Αμύνης στη θέση του Γιωρκάτζη! Οι τότε Υπουργοί του Μακαρίου δεν ήθελαν νέο αίμα, δεν ήθελαν νέες ιδέες, όπως τις εξέφραζε ο ΚΧΚ τότε με την αρθρογραφία του, την οποία εκτίμησε ο Μακάριος και θέλησε να τον υπουργοποιήσει! Είναι σ’ εκείνο το διάσημο Υπουργικό Συμβούλιο που ανήκε και ο Ρένος Σολομίδης, ο οποίος με οδηγίες του Μακαρίου ετοίμασε έκθεση, 7 μέρες μετά την απόρριψη της Ένωσης από τον Μακάριο (21 Αυγούστου 1964), η οποία “αποδείκνυε”… ασύμφορη οικονομικά την Ένωση!!

Και το κερασάκι στην τούρτα; Στη σελίδα 61 δικαιολογεί τον Μακάριο για την ομιλία του υπέρ της Ένωσης τον Μάρτιο του 1971 στη Γιαλούσα, ότι τάχα εξακολουθούσε να πιστεύει και ν’ αγωνίζεται για την Ένωση, τη στιγμή που ο αυτοεξόριστος για τα αληθινά του πατριωτικά-ενωτικά αισθήματα ξάδελφός του, δημοσιογράφος του ΡΙΚ, με το ίδιο όνομα Κωστής Μ. Χατζηκωστής αποκαλύπτει στο βιβλίο του “Εδίωξάν με δωρεάν” ότι ο ίδιος ο Μακάριος ζήτησε την απόλυσή του από το ΡΙΚ επειδή εκτελώντας ως όφειλε το καθήκον του έστειλε στον αέρα την ομιλία!!

Λέω να μην ξαναγράψω ποτέ τίποτε. Αλλά θα τα καταφέρω; Τελειώνω εδώ, λοιπόν, αναφωνώντας: ΖΗΤΩ η δι’ ενός μόνο κενού αποδεικνυόμενη κενή περιεχομένου κυπριακή Δημοσιογραφία. Ένα είναι το ΚΕΝΟ και είναι το ΜΟΝΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ, το μόνο που χρειάζεται για να μπουν όλα στη σωστή τους θέση, κι όσο μένει απλήρωτο το κενό, κενά θα είναι τα λόγια όλων και καταδικασμένη στον χαμό από τα ίδιά της τα ψέματα η Κύπρος.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους