Η πρώτη συνάντησή μου με τον Άγιο Πορφύριο

Χθες η Εκκλησία μας τίμησε την μνήμη του Οσίου  Πορφυρίου του  Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος εκοιμήθη το 1991. Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της, στις  Νοεμβρίου, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Σήμερα στην σελίδα στο fb του θεολόγου, αγιογράφου και ιεροψάλτη, Γιώργου Πέτρου, βρήκαμε κείμενο για τον Άγιο Πορφύριο του  Αρχιμανδρίτου Συμεών, Ηγουμένου της Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου  Μαυροβουνίου. Το παραθέτουμε  αυτούσιο

Του Αρχιμ. Συμεών*

Ήμουνα τριτοετής φοιτητής στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας το 1978. Αναγνώστης ρασοφόρος, όπως μας είχε χειροθετήσει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όταν φοιτούσα στην Ιερατική. Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών μου στην Αθήνα φιλοξενούμουν στη Μονή Πεντέλης. Είχε παρακαλέσει γι’ αυτό ο φίλος Πέτρος, διάκος τότε και μετέπειτα Πατριάρχης Αλεξανδρείας, που κι αυτός εφιλοξενείτο  εκεί. Στην Κύπρο για χρόνια εξομολόγος μου ήταν ο Γέροντας του Σταυροβουνιού Αθανάσιος, λιτός και αρχαικός σαν το Γεροντικό. Όταν τον πρωτοείδε ο Ηγούμενος της Σιμωνόπετρας, Αιμιλιανός, είπε: «Μα αυτός δεν είναι Γέροντας, είναι Αββάς»!

Ήτανε Σαρακοστή, κόντευε το Πάσχα. Ήθελα να εξομολογηθώ στον Γέροντα Πορφύριο. Συμφωνήσαμε με τη Σωτηρία Νούση, γνωστή από το βιβλίο της για τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας και που μένει στη Νέα Πεντέλη, να με πάρει το Σάββατο 8 Απριλίου στα Καλίσια όπου έμενε ο Γέροντας. Ετοιμάστηκα μέσα μου και περίμενα με λαχτάρα αυτή τη μέρα. Θα ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Γέροντα.

Έρχεται το Σάββατο και η Σωτηρία με παίρνει τηλέφωνο από το πρωί και μου λέει: «Δυστυχώς, πάτερ Συμεών, ο Γέροντας είναι άρρωστος, είναι κάτω στην Αθήνα στην αδελφή του και έτσι δεν μπορούμε να πάμε στα Καλίσια». Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ. Ματαιώθηκε όλη αυτή η ψυχική μου προετοιμασία. Έτσι θλιμμένος και στενοχωρημένος περιφερόμουν γύρω από ένα μεγάλο κλουβί με πέρδικες, παπαγάλους και άλλα διάφορα πουλιά που ήταν μπροστά στον Ναό της Μονής. Δεξιά κάτω ήταν η είσοδος της Μονής. Κάποια στιγμή κοιτάζω και βλέπω ένα Γέροντα με λευκά γένεια και σκουφάκι στο κεφάλι να μπαίνει στη Μονή. Τον συνόδευαν ένα ανδρόγυνο που κρατούσαν ένα βρέφος. Ο Γέροντας είχε διπλωμένο το πετραχήλι του κάτω από τη μασχάλη. Προφανώς ερχόντουσαν, για να σαραντίσουν το παιδάκι τους. Εγώ δεν είχα ξαναδεί τον Πατέρα Πορφύριο. Ρώτησα έναν από τους πατέρες της Μονής, τον πατέρα Βασίλειο, που κατά τύχη βρισκόταν εκεί: «Ποιος είν’ αυτός ο Γέροντας»; «Ο πατήρ Πορφύριος» μου απάντησε! Εγώ σκίρτησα από χαρά και έκπληξη! Τον πλησίασα, πήρα την ευχή του και του είπα ότι τον αναζητούσα, για να εξομολογηθώ.

Όρθιοι και οι δύο μας στο βόρειο κλίτος του Ναού εξομολογήθηκα και ο Γέροντας έβαλε το πετραχήλι του στο κεφάλι μου και μου διάβασε τη συγχωρητική ευχή.

Προτού φύγει μου ζήτησε να του υποδείξω κάποια τουαλέτα. Τον πήγα στο κελί μου. Εκεί στα λίγα λεπτά που ο Γέροντας βρισκόταν στο κελί μου και προτού φύγει μου είπε με τη λεπτή φωνούλα του χαμογελώντας: «Ν’ αγαπήσεις τον Χριστό και να μη φοβάσαι την αμαρτία».

Εγώ συγκινημένος ξεκρέμασα από τον τοίχο μία μικρή εικόνα της Παναγίας της Τροοδίτισσας μεγέθους κάρτας, που είχα κολλήσει σε ξύλο, και του την έδωσα.

Ο Γέροντας πήρε την εικόνα, βγήκε από το κελί μου, κατέβηκε τα λίγα σκαλάκια, συναντήθηκε ξανά με τα δύο άτομα που τον περίμεναν στην αυλή με το βρέφος και έφυγαν. Όταν έμεινα μόνος στο κελί μου αναλογίστηκα το τι είχε συμβεί σήμερα και μ’ έπιασε συγκίνηση! Όλη αυτή η ιστορία ήταν τυχαία; Αργότερα, όταν τελείωσα τις σπουδές μου, ήρθα στην Κύπρο και ιερώθηκα στον Άγιο Γεώργιο στη Λάρνακα, και ο Γέροντας ζήτησε να του στείλω με τον φοιτητή Γιώργο Σιήππη (τώρα Αρχιμανδρίτη Ευμένιο) μερικές ακόμα εικόνες. Εγώ του έστειλα διάφορες, μεταξύ αυτών και την Παναγία την Τροοδίτισσα σε μεγαλύτερο μέγεθος, 42 x 29 cm. Ο Γέροντας, όταν πήρε τις εικόνες, ξεχώρισε αυτή. Με κλειστά μάτια άρχισε να την θωπεύει και να λέει: «Πω, πω, τι σπουδαία που είναι αυτή η εικόνα! Ποιος ζωγράφησε αυτή την εικόνα; Πω, πω»! Σε κάποια φωτογραφία του ο Γέροντας φαίνεται να κρατεί αυτή την Παναγία κολλημένη σε ξύλο. Αγαπούσε πολύ αυτή την εικόνα.

Πέρασαν τα χρόνια. Έγινε η αγιοκατάταξη του Γέροντα. Το κελί του το επισκέπτονταν πλήθη κόσμου. Σε κάποια φωτογραφία του κελιού του από μέσα διέκρινα το μικρό εικονάκι της Τροοδίτισσας, που του είχα δώσει πριν τριανταπέντε χρόνια! Έτσι με λεπτή κορνίζα γύρω-γύρω όπως την είχα φτιάξει τότε.

Παρακάλεσα με επιστολή μου την Γερόντισσα να μου την χαρίσει. Θα ήταν για μένα κάτι πολύ ιερό και πολύτιμο, γιατί ήταν συνδεδεμένο με μια προσωπική ιστορία. Η Γερόντισσα δεν δέχτηκε. Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάποιος άγνωστος από τους πολλούς προσκυνητές την πήρε για «ευλογία»! Η Γερόντισσα αργότερα δέχτηκε και μου επέστρεψαν τη μεγαλύτερη εικόνα της Τροοδίτισσας την οποία κρατά ο Άγιος στη γνωστή φωτογραφία του. Την εικόνα αυτή την έχω στο κελλί μου μαζί με εικόνα του Αγίου που ζωγράφησα μετά την αγιοκατάταξή του.

Για τον Άγιο Πορφύριο γράφτηκαν και γράφονται πάρα πολλά. Είναι, όμως, άδικο να παραμένουμε μόνο στα θαύματα και στο διορατικό χάρισμά του. Ο Άγιος Πορφύριος ήταν η ενσάρκωση της αγάπης του Χριστού στον κόσμο ξανά στις μέρες μας. Κάτι παραπλήσιο συναντά κανείς στο πρόσωπο του Στάρετς Ζωσιμά (Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα), όπως τον περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμάζωφ.

Ο Άγιος Πορφύριος είναι ο Άγιος του παρόντος, αλλά κυρίως ο Άγιος του μέλλοντος, όταν ο πόνος και η απόγνωση του σύγχρονου κόσμου θα φτάσουν στο ύψιστο σημείο και μέγεθός τους! Θα φτάσουν στο τέρμα!

*ΥΓ: Tον σεβάσμιο π. Συμεών τον θυμόμουν φυσιογνωμικά από την Μονή Πεντέλης , όταν εκείνος σπούδαζε Θεολογία και εγώ ήμουν μαθητής του Γυμνασίου. Τον γνώρισα στην Κύπρο το 1998. Όλα αυτά τα  χρόνια ουδέποτε τον άκουσα να περιευτολογεί  για τις πνευματικές συναναστροφές του με τότε Γέροντες και νυν Αγίους. Για τον σεβάσμιο π. Συμεών, Ηγούμενο της Μονής Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου μπορεί δικαίως να λεχθεί αυτό , που είπε για τον μακαριστό Γέροντα του Σταυροβουνιού, Αθανάσιο,ο επίσης μακαριστός Ηγούμενος της Σιμωνόπετρας, Αιμιλιανός: «Μα αυτός δεν είναι Γέροντας, είναι Αββάς»! 

Α. ΒΙΚ/ Οι εικόνες είναι του Γιώργου Πέτρου.