Κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις “Ψηφίδες”η μονογραφία του Νίκου Μούδουρου, “Διεκδικώντας την πατρίδα. Η τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση την περίοδο 1964-2004”.
Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας έρευνας, που αναλύει σε βάθος την συγκρότηση τμήματος μιας εθνοτικής ομάδας, αυτής των Τουρκοκυπρίων, σε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο, αυτήν την οποία ο Μούδουρος ονομάζει Τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση. Η τελευταία συγκροτείται σε αντιπαράθεση με το Τουρκικό κράτος και τον τουρκοκυπριακό εθνικισμό, αυτό. Ταυτόχρονα, αναλύει τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, στην «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», σε συνάρτηση με τις διεργασίες εντός της τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης.
(€30+ΦΠΑ, 504 σελ., ISBN 978-618-85930-2-2)
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Οι Τουρκοκύπριοι αντιμετωπίστηκαν συχνά στις αναλύσεις για το Κυπριακό σαν ένα αντικείμενο, παρά σαν ένα υποκείμενο της Ιστορίας. Για τον επίσημο ελληνοκυπριακό αλλά και τον αντίστοιχο ελληνικό λόγο ή την κυρίαρχη ρητορική οι Τουρκοκύπριοι ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, θύματα των τουρκικών επεμβάσεων και, στη χειρότερη, απλά όργανα του τουρκικού κράτους. Με μία έννοια, όπως φαίνεται στο παρόν βιβλίο, έτσι είδε τους Τουρκοκύπριους και μία μερίδα του τουρκικού κατεστημένου. Σαν ένα πληθυσμό που θα έπρεπε να εκπολιτιστεί εθνικά (δηλαδή να εκτουρκιστεί) σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συμφερόντων του τουρκικού κράτους. Σε αυτό το βιβλίο θεωρούνται μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας υποκειμενοποίησης της εμπειρίας των Κυπρίων, η οποία είναι εμφανής στη βιβλιογραφία των τελευταίων δεκαετιών. Ωστόσο, σαν ιδιαίτερη ανάλυση της τουρκοκυπριακής εμπειρίας αποτελεί ένα είδος ιστορικού και αναλυτικού ρήγματος.
Η ανάλυση του Νίκου Μούδουρου δημιουργεί ένα ιστορικό και θεωρητικό πλαίσιο που μεταμορφώνει αυτό που θα φαίνεται στο μέλλον σαν η απλοϊκή εικόνα που επικρατούσε μέχρι τώρα για την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ταυτόχρονα, αποτελεί και μία ενδιαφέρουσα συνεισφορά στη διερεύνηση των διαδικασιών συγκρότησης και εξέλιξης κοινωνικών κινημάτων, όπως το ιστορικό κίνημα της Αριστεράς, μέσα από τις αλληλοδιασταυρούμενες δυναμικές εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων· ιδιαίτερα σε συνοριακούς χώρους όπως η Κύπρος.
Για τον συγγραφέα
Ο Νίκος Μούδουρος είναι Λέκτορας στο Τμήμα Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “Ο Μετασχηματισμός της Τουρκίας. Από την κεμαλική κυριαρχία στον «ισλαμικό» νεοφιλελευθερισμό” (Εκδ. Αλεξάνδρεια 2012). Πολλές μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε ακαδημαϊκά περιοδικά. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα είναι η σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας, ισλαμισμός, πολιτική οικονομία Τουρκίας, σύγχρονη πολιτική σκέψη στην Τουρκία, σχέσεις Τουρκίας –Τουρκοκυπρίων.
Εξαλλου, απο τον ιδιο εκδοτικο οικο κυκλοφορησε το συλλογικο εργο “Μεταξύ έθνους και τάξης Αριστερές και Κυπριακό, 1920-1974”.
Η αντιπαράθεση της έννοιας της «κοινωνικής τάξης» και της έννοιας του «έθνους» σφράγισε μερικούς από τους πιο σημαντικούς, συμβολικά και ιστορικά, εμφυλίους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα: τον ισπανικό, τον κινεζικό και τον ελληνικό. Ανάμεσα στις δυο έννοιες παρεμβαλλόταν συχνά και μια τρίτη, η έννοια του «λαού» -όπως στο «λαϊκό κίνημα», όρος με τον οποίο αυτο-προσδιοριζόταν η κυπριακή Αριστερά- έννοια η οποία αντιπαρατίθετο, σαν διευρυμένη μορφή της έννοιας της «κοινωνικής τάξης», όπως αυτή των «λαϊκών στρωμάτων», στην ενοποιητική γοητεία της έννοιας του «έθνους». Το τρίγωνο Κύπρου-Ελλάδας-Τουρκίας -το οποίο πραγματεύεται αυτό το βιβλίο- εκφράζει τόσο τη ρευστότητα των ταυτοτήτων όσο και τις στρατηγικές χρήσης τους.
Αυτό το βιβλίο είναι η προσπάθεια καταγραφής των περιπετειών της πολιτικής ταυτότητας που γέννησε η έννοια της «κοινωνικής τάξης» – «λαού» στο πλαίσιο της Αριστεράς σε αυτές τις τρεις χώρες, καθώς προσπαθούσαν να προσαρμοστούν, και στο μέτρο του δυνατού να μεταμορφώσουν, τον μεταβαλλόμενο νεωτερικό κόσμο των εθνών-κρατών. Η αριστερά βέβαια είναι διεθνιστική, ιδεολογικά, αλλά πέρα από την ιδεολογία υπάρχει και η ηγεμονική πρακτική στο εσωτερικό των κοινωνιών οι οποίες, στη συγκεκριμένη περίοδο της κρίσης-παρακμής των αποικιακών αυτοκρατοριών και της συγκρότησης των μετα-αποικιακών εθνών-κρατών, είχαν αναγάγει το έθνος σε ηγεμονική ιδεολογία.
ΠΗΓΗ: Εκδόσεις “Ψηφίδες”
