Στας αιωνίους μονάς αναπαύεται η καθηγουμένη Ιουστίνη μοναχή

Μόρφου Νεόφυτος: “Υπήρξε μάνα για την αδελφότητα της Μονής και όλους εμάς, κληρικούς και λαϊκούς. Ήξερε να αγαπά και να είναι αρχοντική”.- Θυμίαμα στο λείψανο της μακαριστής Ιουστίνης από ίζημα του Αγίου Μύρου.-Αρκαλοχωρίου Ανδρέας: ” Η Ιστούνη υπήρξε μεγάλη φιλόκαλος μύστης των απορρήτων και Θείων Μυστηρίων του Ησυχασμού” .  

Του Α Χ. Βικέτου

Αρχιερείς, κληρικοί και εκατοντάδες πιστοί από διάφορα μέρη της Κύπρου προέπεμψαν  το μεσημέρι, ψάλλοντας το «Μακαρία η οδός» , στην θριαμβεύουσα Εκκλησία των Ουρανών την οσιωτάτη καθηγουμένη και  κτιτόρισα της Μονής  Αγίου Νικολάου Ορούντης, Ιουστίνη μοναχή, κατά κόσμον Ηλιάνα Παπαπολυβίου.

Η μακαριστή,  55 χρονών ,  εξεδήμησε  προς Κύριον χθες Σάββατο, μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο. Σύμφωνα με πληροφορίες μας από την περασμένη Τρίτη, όταν κατάλαβε ότι το τέλος της επίγειας ζωής της είναι εγγύς κάλεσε τις αδελφές της Μονής και τους οικείους της και ρύθμισε όλα τα ζηήματα για την Εξόδιο Ακολουθία και τον ενταφιασμό της. 

Κατά την παλαιά  μοναστική παράδοση της Κύπρου το λείψανο  της Γερόντισσας Ιουστίνης ήταν σε νεκροκρέβατο και όχι σε φέρετρο. Το πρόσωπο της ήταν καλυμμένο με το μοναστικό κουκούλι. Από το λείψανο , επί του οποίου υπήρχε εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού , διακρίνονταν μόνον τα δάχτυλα της δεξιάς χειρός, στα οποία υπήρχε ένας μικρός Σταυρός και το κομποσχοίνι της, με το οποίο προσευχόταν. Το νεκροκρέβατο ήταν στολισμένο με λευκά τριαντάφυλλα και άλλα άνθη.

Το πρωί στον Ιερό Ναό της Μονής, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, Επίσκοπο Μύρων της Λυκίας, τελέστηκε ο Όρθρος και στην συνέχεια η Θεία Λειουργία από τον πρωτοσύγκελο της Μητρόπολης Μόρφου, αρχιμ. Φώτιο Ιωακείμ. Παρέστη συμπροσευχόμενος απέναντι από το λείψανο της Γερόντισσας ο Μητροπολίτης Μόρφου, Νεόφυτος. Επειδή ο Ναός είναι πολύ μικρός το  νεκροκρέβατο με το λείψανο για να το προσκυνούν με ευκολία οι πιστοί είχε τοποθετηθεί στον κεραμοσκεπή χώρο, που βρίσκεται  ανάμεσα στην  εκκλησία και το αρχονταρίκι της Μονής. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας τελέστηκε τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της μακαριστής καθηγουμένης Ιουστίνης και στην συνέχεια το λείψανο της μεταφέρθηκε στον Ναό, όπου οι αδελφές διάβαζαν περικοπές από τους Ψαλμούς του Δαυίδ. 

Στις 12 το μεσημέρι οι  καμπάνες άρχισαν να ηχούν πένθιμα. Το νεκροκρέβατο  με το λείψανο τοποθετήθηκε και πάλι   ανάμεσα στην εκκλησία και το αρχονταρίκι για να χωρέσουν  Αρχιερείς , κληρικοί και πιστοί  για την Εξόδιο Ακολουθία. Ο αύλειος χώρος της Μονής είχε γεμίσει από μεγάλους και νέους. Ορισμένοι γονείς είχαν μαζί και τα μικρά παιδιά τους. Όλοι αψήφισαν τον ήλιο του Ιουνίου και σιωπηλά προσεύχονταν για την ανάπυση της ψυχής της καθηγουμένης Ιουστίνης. 

Στην Εξόδιο Ακολουθία  χοροστάτησαν οι Μητροπολίτες Μόρφου, Νεόφυτος, Κιτίου Νεκτάριος , ο οποίος εκπροσώπησε τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου Βόστρων Τιμόθεος, και οι Επίσκοποι Λήδρας Επιφάνιος και Νεαπόλεως Πορφύριος. Στην Ακολουθία  συμμετείχαν ο πνευματικός πατέρας της μακαριστής Ιουστίνης, ηγούμενος της Μονής Μαυροβουνίου, αρχιμ. Συμεών, ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Μόρφου, αρχιμ. Φώτιος, άλλοι αρχιμανδρίτες και κληρικοί από όλες τις Μητροπόλεις της Κύπρου.

Οι διάκονοι θύμιασαν το λείψανο με θυμίαμα από το ίζημα της παρασκευής του Αγίου Μύρου, το οποίο καθαγιάστηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο ,την Μεγάλη Πέμπτη του 2022 , στο Φανάρι .  

Στο τέλος της Εξοδίου Ακολουθίας είπε ορισμένους παρηγορητικούς λόγους ο Μόρφου Νεόφυτος , ο οποίος χαρακτήρισε την μακαριστή ηγουμένη «μεγάλο άνθρωπο» και σημείωσε ότι  οι επικήδειοι λόγοι δεν αρμόζουν στην περίσταση, που η Γερόντισσα Ιουστίνη «εισέρχεται στην Αιώνια Ζωή». Τόνισε ότι «υπήρξε μάνα για την αδελφότητα της Μονής και όλους εμάς, κληρικούς και λαϊκούς. Ήξερε να αγαπά και να είναι αρχοντική».

Ο Μητροπολίτης Μόρφου αποκάλυψε ότι στο διάστημα της δοκιμασίας της με την επάρατη νόσο προσευχόταν στην Παναγία η έξοδος της από αυτή την ζωή να συμπέσει με μέρα της εορτής της. Η προσευχή της εισακούστηκε , είπε ο Μόρφου Νεόφυτος, καθώς χθες, Σάββατο, ημέρα της εκδημίας της,  η Εκκλησία μας τιμούσε την «κατάθεση της  τιμίας Εσθήτος της υπεραγίας Δεσποίνης Θεοτόκου  εν Βλαχέρναις της Κωνσταντινουπόλεως».

Μετά την Εξόδιο Ακολουθία σχηματίστηκε πομπή προς το Κοιμητήριο. Προπορεύονταν τρείς μοναχές, που έφεραν τον Σταυρό και τα Εξαπτέρυγα , ενώ άλλη έκρουε το τάλαντο  . Το νεκροκρέβατο με το λείψανο μετέφεραν ιερείς. Έπονταν οι Μητροπολίτες Κιτίου και Βόστρων και ακολουθούσε πολύς κόσμος. 

Ο ενταφιασμός της καθηγουμένης Ιουστίνης Μοναχής έγινε στο Κοιμητήριο , μπροστά από το παρεκκλήσιο των Αρχαγγέλων,  εντός του χώρου της Μονής. Ο κατά σάρκα πατέρας της, π. Πολύβιος , ο  οποίος θεωρούσε πως , λόγω ηλικίας,   θα ενταφιαζόταν πρώτος   , έγινε μάρτυρας του ενταφιασμού της θυγατέρας του. Πριν το λείψανο κατέλθει στο μνήμα το ασπάστηκαν οι αδελφές της Μονής και ο π. Πολύβιος. Τελέστηκε τρισάγιο. Από το νεκροκρέβατο ανασύρθηκε το λείψανο περιβεβλημένο μέσα σε ” συνδόνι καθαρά”  και κατατέθηκε στο μνήμα,  στους κόλπους της γη, η οποία  κατά τον ιερό Χρυσόστομο, «μήτηρ και τροφός ημίν γεγένηται, και εξ αυτής και τρεφόμεθα, και πάντων των άλλων απολαύομεν, και προς αυτήν πάλιν επάνιμεν· αύτη γαρ ημίν και πατρίς και τάφος εστίν».

Αρχιερείς και ιερείς έψαλαν το  Απολυτίκιο ( Ήχος β’) :  “Ὅτε κατῆλθες προς  τον  θάνατον, ἡ Ζωή  ἡ ἀθάνατος, τότε τον  ᾍδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δε και  τους  τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστέ ὁ Θεός  ἡμῶν δόξα σοι”.

Ο αρχιμ. της Μητροπόλεως Μόρφου Ιάκωβος επέχυσε σταυροειδώς   επί του λειψάνου, έλαιον, οίνο και νερό, πράξη συμβολική    από τη βιβλική θεολογία περί του αγίου Βαπτίσματος ως «ομοιώματος» του τάφου του Χριστού . Η πράξη αυτή έχει σχέση με τα κ μυστήρια,  της Μετανοίας, και του Ευχελαίου, ως βασικά στοιχεία της προ του θανάτου μυστηριακής προετοιμασίας του πιστού. Έπειτα, επέρριψε σταυροειδώς επί του λειψάνου χώμα ,  το  οποίο αποτελεί κατ  αρχήν ένα «μάθημα φιλοσοφικώτατον εν στιγμή ψυχολογικωτάτη προσφερόμενον τοις το ύστατον τον νεκρόν αποχωριζομένοις». Διότι «το χώμα  επιρριπτόμενον επί του νεκρού ως βόλος γης θρυμματισμένος εν τη πτώσει του, σημαίνει την επικειμένην διάλυσιν του σώματος εις τα εξ ων συνετέθη στοιχεία και το μάταιον της γηίνης ημών υποστάσεως και το κενόν των εγκοσμίων προσπαθειών και μόχθων και αγώνων εις δίπηχυ μνήμα κατασταλαζόντων»( Καλλίνικος,   Χριστοδούλου Θ. (Πρωτοπρ.), Περί της κηδείας, Εκδόσεις Ομολογία, Αθήνα 2004) . Πέραν όμως αυτού στο τελετουργικό αυτό στοιχείο η χριστιανική ψυχή είδε και μια σε πνεύμα ευχαριστίας αισθητοποίηση της υπό την προστασία του δημιουργού Θεού επίσημης «καταθέσεως» του λειψάνου «εις το ταμιείον της γης», σύμφωνα με το βιβλικό «Γη ει και εις γην απελεύσει» (Γεν. 3,19).

ΥΓ: Ο σεβαστός Μητροπολίτης  Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου,  Ανδρέας (Εκκλησία Κρήτης -Οικουμενικό Πατριαρχείο) για το χθεσινό δημοσίευμα,  αναφορικά με την προς Κύριον εκδημία της καθηγουμένης Ιουστίνης, έστειλε το ακόλουθο μήνυμα:

“ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΕ  ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ. Η ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΥΠΗΡΞΕ ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΛΟΚΑΛΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ ΚΑΙ ΘΕΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΜΟΥ. ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ   ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΥΓΑΖΕΤΑΙ  ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΟΝ  ΦΩΣ. ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ π ΠΟΛΥΒΙΟ, ΛΕΥΙΤΗ ΕΜΠΛΕΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ. ΟΝΤΩΣ Η ΙΟΥΣΤΙΝΗ, ΟΠΩΣ ΟΡΘΟΤΑΤΑ ΕΓΡΑΨΕΣ,  ΥΠΗΡΞΕ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ”.