Τόνι Αγκαστινιώτη : «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία».
Η σύγκρουση δυο σοβινισμών, όπως τη μαρτυρούν οι ομαδικοί τάφοι
Του Σωτήρη Βλάχου*
Μόλις κυκλοφόρησε στην Κύπρο το βιβλίο του Τόνι Αγκαστινιώτη με τίτλο «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία».
Είναι μια συγκλονιστική βιωματική εμπειρία που θα αγγίξει βαθιά κάθε άνθρωπο. Εκτός ίσως από αυτούς που είναι τόσο τυφλωμένοι από την εθνική, ελληνοκυπριακή αντίκριση των γεγονότων, ώστε να κλείνουν τα αυτιά ακόμα και μπροστά στη «μαρτυρία» των ομαδικών τάφων.
Ακόμα και μέχρι σήμερα το επίσημο ελληνοκυπριακό αφήγημα είναι ότι σε ομαδικούς τάφους βρίσκονται μόνο ελληνοκύπριοι. Το βιβλίο του Τόνι ανατρέπει αυτό το αφήγημα με τις πιο δυνατές χειροπιαστές αποδείξεις.
Ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας ξεκίνησε τη συνειδητή ζωή του ως ελληνοκύπριος εθνικιστής. Που τόλμησε όμως να ερευνήσει και μέσα από τις ανακαλύψεις του και μια σειρά συλλογισμούς που παραθέτει τόσο ανάγλυφα, να αναποδογυρίσει τον κόσμο του και να δηλώνει σήμερα ότι είναι ελληνοτουρκοκύπριος, πολίτης του κόσμου.
Συγκλονιστική είναι και η αποφασιστικότητα που επέδειξε ο πρώην εθνικιστής σε μια μακριά πορεία χρόνων, με μεγάλες δυσκολίες, και οικονομικές, αλλά και μεγάλους κινδύνους για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Βασικό του κίνητρο, όπως δηλώνει, ήταν να συνεισφέρει στην ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας και ότι «ο πόνος της απώλειας δεν είναι προνόμιο της μιας κοινότητας. Είναι κοινός και μπορεί να μας ενώσει, υποδεικνύοντάς μας την άδικη απώλεια τόσων πολλών ζωών, που προήλθε από ένα ξέφρενο εθνικιστικό παραλήρημα…».
«Ο εθνικισμός και στις δυο κοινότητες είναι ακόμη εδώ και ανεμίζει τα λάβαρά του, αρνούμενος να δει την τεράστια καταστροφή που έφερε στο νησί μας…».
Όχι μόνο αρνείται να δει τη τεράστια καταστροφή που επέφερε, αλλά επιζητεί και δικαίωση, με συνεχή προσπάθεια παρουσίασης μιας παραποιημένης ιστορίας, μια προσπάθεια που δεν σταμάτησε ποτέ.
«Το βέβαιο είναι ότι, μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, πολλοί αναγνώστες θα έρθουν αντιμέτωποι με αλήθειες που χιλιάδες Ελληνοκύπριοι δεν άκουσαν ποτέ…». «Περιγράφονται πραγματικά γεγονότα, που ποτέ δεν θα μπουν στη σχολική ύλη κι ούτε θα εμφανιστούν ποτέ στις οθόνες των τηλεοράσεων».
Αλήθειες λοιπόν που χιλιάδες ελληνοκύπριοι δεν άκουσαν ποτέ και ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, δεν άκουσε ποτέ.
Για τα εγκλήματα Τούρκων και Τουρκοκυπρίων είμαστε όλοι ενημερωμένοι. Για αυτό που δεν είμαστε, είναι για τα ελληνοκυπριακά «κτήνη που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα, που δεν διώχθηκαν ποτέ και κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας».
«ΦΩΝΗ ΑΙΜΑΤΟΣ»
Μια αρχική δουλειά του συγγραφέα που αποτέλεσε και πηγή για το τωρινό βιβλίο, είναι το ντοκιμαντέρ «Φωνή Αίματος».
Αυτό το ντοκιμαντέρ «καταπιάνεται με τη μαζική δολοφονία άμαχων Τουρκοκυπρίων, κυρίως ηλικιωμένων και παιδιών, σε τρία τουρκοκυπριακά χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου, τη Μάραθα, το Σανδαλάρι και την Αλόα, αλλά κάνει αναφορά και στη δολοφονία των Τουρκοκυπρίων ανδρών στο μεικτό χωριό Τόχνη, της επαρχίας Λάρνακας». «Οι εκτελεστές ήταν ελληνοκύπριοι έφεδροι εοκαβητατζήδες».
Η ΕΟΚΑ Β έδρασε στην περίοδο της κυπριακής ανεξαρτησίας και στελέχη της «είχαν θέσει υπό την «επίβλεψή» τους αυτά τα χωριά, από την περίοδο του πραξικοπήματος, στις 15 Ιούλη 1974 μέχρι τις 14 Αυγούστου του 1974, που έγινε η δεύτερη εισβολή των Τούρκων».
Αυτή η σφαγή που ακόμα και μέχρι σήμερα δεν θε βρεθεί σε κανένα σχολικό εγχειρίδιο σε Κύπρο και Ελλάδα, έχει καταγραφεί σε «Αναφορά των Ηνωμένων Εθνών (UN monthly chronicle, Volume 11, 1974) … ως έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας».
Από την αρχή του βιβλίου του κιόλας ο συγγραφέας θα αναδείξει κάτι που θα τεκμηριώσει επανειλημμένα μέσα από την έρευνά του, την πραγματική ταυτότητα του εχθρού, που δεν είναι οι Τούρκοι ή οι Τουρκοκύπριοι αλλά ο εθνικιστικός σοβινισμός, «όποιο εθνόσημο κι αν αυτός είχε καρφωμένο στη στολή του…».
«Αυτός ήταν που έπνιξε στο αίμα το νησί μας, έστησε οδοφράγματα και το διχοτόμησε…». «Όχι πως δεν υπήρξαν εξωτερικές παρεμβολές, απ’ τη Χούντα των Αθηνών, το ΝΑΤΟ και τη CIA, αλλά τέτοιες δουλειές θέλουν και ‘εργατικό’ προσωπικό από μέσα».
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
«Αφού το ελληνοκυπριακό αφήγημα το είχα εμπεδώσει, από το νηπιαγωγείο μέχρι την ενηλικίωση, αποφάσισα μια μέρα να μπω στο διαδίκτυο και να ψάξω το τουρκοκυπριακό αφήγημα για τη σύγχρονη ιστορία…»
«Αλήθεια, δεν πέρασε από το μυαλό μου ούτε ως σκέψη πως θα δεχόμουν τόσα γερά χαστούκια».
Ο συγγραφέας Τόνι Αγκαστινιώτης
Κάνοντας το βήμα αυτό, ότι εθνικιστικό είχε φτιαχτεί στη ψυχή του συγγραφέα, που αυτό ήταν που χαρακτήριζε τη γενιά του, την γενιά μας, άρχισε να γκρεμίζεται.
Μέσα από βιβλιογραφία που εντόπισε, η οποία αναφερόταν σε ελληνοκυπριακά εγκλήματα της περιόδου 1964 -1974 αλλά και προσωπικές επισκέψεις σε καφενεία χωριών για τα οποία υπήρχαν αναφορές για τέτοια εγκλήματα, άρχισε να προσεγγίζει όλο και περισσότερο την πραγματική ιστορία της νήσου Κύπρου και τον πραγματικό ρόλο του ελληνοκυπριακού εθνικισμού, που θα αποκαλυπτόταν μέσα στο μυαλό και την ψυχή του σε όλη την τραγική και βάρβαρη μορφή του.
Πουθενά το πρόσωπο του ελληνοκυπριακού εθνικισμού δεν παρουσιάστηκε τόσο απουκρουστικό όσο στα χωριά της Αμμοχώστου, Μάραθα, Σανδαλάρι και Αλόα.
«Από όλα τα εγκλήματα που είχα μελετήσει, σε αυτό έκανα διατριβή. Το έγκλημα που διέπραξε η ΕΟΚΑ Β΄ τον Αύγουστο του 1974 στα τρία αυτά τουρκοκυπριακά χωριά, ήταν το πιο τερατώδες έγκλημα του ελληνοκυπριακού εθνικισμού».
«Μάζεψαν όλα τα γυναικόπαιδα των τριών χωριών και τα εκτέλεσαν εν ψυχρώ…»
«Τα περισσότερα θύματα ήταν παιδιά…».
«Τα θύματα της Αλόας βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο πίσω από το χωριό, και κάτοικοι της Μάραθας και του Σανδαλάρι βρέθηκαν εκτελεσμένοι και μισοκαμένοι στον σκουπιδότοπο του χωριού».
Σε καμιά άλλη περίπτωση δεν αναδυόταν τόσο ανάγλυφα ότι η ρίζα του Κυπριακού προβλήματος δεν ήταν μια βάρβαρη εθνότητα αλλά η βαρβαρότητα του εθνικισμού.
«Σε κάθε στροφή μέσα στο σκοτεινό τούνελ της ιστορίας, βρίσκονταν στοιβαγμένα ανθρώπινα οστά, που έτριζαν μέσα στη σιωπή. Το συμπέρασμά μου ήταν πως ο εχθρός δεν είχε φυλετική αλλά ιδεολογική ταυτότητα…».
«Ήταν ο εθνικισμός που έκτιζε επί πτωμάτων, για να φτάσει στον απώτερο στόχο του, που ήταν η Ένωση από τη μια και το Ταξίμ (διχοτόμηση) από την άλλη…».
«Ήταν το ίδιο τέρας, σε άλλο περιτύλιγμα…».
«Το κράτος μου, που για χρόνια υποστήριζα με πάθος, είχε στους κόλπους του στυγερούς δολοφόνους, που σκότωσαν βρέφη, και δεν έκανε ποτέ τίποτα για να τους καταδικάσει».
ΓΝΩΣΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΣΧΕΔΟΝ ΑΙΩΝΑ
Τα εγκλήματα στη Μάραθα, στο Σανδαλάρι, στην Αλόα αλλά και αλλού, δεν ήταν άγνωστα. Οποιοδήποτε ελληνοκυπριακό ΜΜΕ είχε την παραμικρή διάθεση να ψάξει έστω και λίγο το ζήτημα, την αλήθεια, υπήρχαν διεθνής αναφορές από το 1974 κιόλας.
Να τι έγραφε η «The Gazette», στις 4 Σεπτεμβρίου 1974: «Τα πτώματα στη Μάραθα, 12 μίλια βορειοδυτικά της Αμμοχώστου ήταν τόσο διαλυμένα και αποσυνθεμένα που ήταν αδύνατο να αριθμηθούν…»
«Ο Σουηδός επιθεωρητής, κύριος Lars Hakannson της ειρηνευτικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών είπε: «Μετρώ τα κεφάλια. Μέχρι τώρα έχω δει 72 και υπάρχουν περισσότερα στη γη. Υπάρχουν τουλάχιστον 7 κεφάλια που σίγουρα ανήκουν σε παιδιά». Και να τι έγραφε η «The Guardian», την ίδια μέρα:
«Τουλάχιστον άλλη μισή δωδεκάδα πτώματα φάνηκαν να εξέχουν παράδοξα από τη γη. Τουλάχιστον δύο από αυτά άνηκαν σε γυναίκες που κρατούσαν υπολείμματα μωρών στην αγκαλιά τους».
Την ίδια στιγμή που υπήρχαν αυτές οι αναφορές στον διεθνή τύπο και που «Στην αναφορά των Ηνωμένων Εθνών καταγράφονταν ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, στην ελληνοκυπριακή αναφορά (παρουσιάζονταν) ως προπαγάνδα των Τούρκων».
Να τι έγραφε ο Φιλελεύθερος, η πιο μαζική σε κυκλοφορία ελληνοκυπριακή εφημερίδα και τότε και τώρα, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1974:
«ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ ΣΦΑΓΑΣ ΕΙΣ ΤΟΧΝΗΝ ΚΑΘΕ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑ ΤΟΥΡΚΟΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΩΣ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΑ ΔΟΛΙΩΣ»
« Οι Τούρκοι στην απέλπιδα προσπάθειαν των να αποσπάσουν την προσοχήν της κοινής γνώμης από τα δεινά που επεσώρευσεν η εισβολή των εις την Κύπρον ισχυρίζονται και πάλιν ότι ευρίσκονται επί τα ίχνη ομαδικού τάφου εις νέαν τώρα περιοχήν…».
«Εις τον ισχυρισμόν τούτου η κυβέρνησης απαντά ότι είναι έτοιμη να παράσχει πάσαν διευκόλυνσιν εις τα Ηνωμένα Έθνη δι’ επιτόπιον εξέτασιν».
Μισό περίπου αιώνα μετά, αναμένουμε ακόμα από την κυβέρνηση να ανακοινώσει τα αποτελέσματα της διευκόλυνσης που παρείχε «εις τα Ηνωμένα Έθνη δι’ επιτόπιον εξέταση».
- Η Παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Πέμπτη , 23 Ιουνίου 2022
ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η συγγραφή του βιβλίου «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια» συντείνει στην ανάδειξη της αληθινής ιστορίας της Κύπρου. Μέσα από μια προσπάθεια κοντά δυο δεκαετιών, ο συγγραφέας, Τόνι Αγκαστινιώτης, έφερε στην επιφάνεια τα αδιάσειστα στοιχεία των ομαδικών τάφων Τουρκοκυπρίων.
Το επίσημο ελληνοκυπριακό αφήγημα ακόμα και μέχρι σήμερα είναι ότι σε ομαδικούς τάφους βρίσκονται μόνο ελληνοκύπριοι εκτελεσμένοι από τον τουρκικό στρατό.
Και όμως, στα Τουρκοκυπριακά χωριά Αλόα, Μάραθα και Σανταλάρι διαπράχθηκαν εγκλήματα από Ελληνοκύπριους εθνικιστές ενάντια σε Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα εγκλήματα ενάντια σε Έλληνες από τη φασιστική Γερμανία την περίοδο της κατοχής.
«Στο κοιμητήριο της Αλόας αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να σταθμεύσουμε και να οπλίσουμε την κάμερα…».
«Προχώρησα προς τις πλάκες με τα ονόματα των νεκρών…».
«Ανέβηκα πέντε σκαλιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήταν πέντε, γιατί ποτέ πριν δεν είχα ανεβεί σκαλιά με τόσο βαριά καρδιά…».
«Ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τους λυγμούς που κατέκλυσαν τα ποτάμια της ψυχής μου».
«Διάβασα τα ονόματα και τις ηλικίες τους, ένα προς ένα». «
Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο όνομα της Σελτέν. Ήταν μόλις δεκαέξι ημερών. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στην κόρη μου, τη Νεφέλη…».
«Αλήθεια, πώς μπόρεσαν να δολοφονήσουν ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα, βρέφη, άοπλους ηλικιωμένους αγρότες, και να τους έχει δοθεί συγχωροχάρτι;»
Αυτή η σφαγή, το κορυφαίο αυτό έγκλημα δεν ήταν το μόνο στα συγκεκριμένα χωριά.
Με αυτό «Ήθελαν να καλύψουν τους βιασμούς που έκαναν όλο αυτό το διάστημα, ώστε τα θύματά τους να μην ομολογήσουν στον τουρκικό στρατό, – που κατέφθανε προελαύνοντας – αυτά που είχαν υποστεί…».
Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν. Όχι από Τούρκους βαρβάρους αλλά από ελληνοκύπριους ορθόδοξους που συνέχισαν να πηγαίνουν στην εκκλησία, και όσοι ζουν πηγαίνουν ακόμα και σήμερα.
«Ο Οζμέρτ, αδελφός της Σελτέν, η οποία είναι το νεότερο σε ηλικία θύμα της μαζικής εκτέλεσης… μου υπέδειξε ότι στην πρώτη στήλη με τα ονόματα των μαρτύρων, ήταν όλοι συγγενείς του. Τα παιδιά, η σύζυγος, τα αδέλφια, οι γονείς… είχαν όλοι εκτελεστεί από τα ανδρείκελα της ΕΟΚΑ Β΄…».
Μέσα σε μια αίθουσα του σχολείου του χωριού, «ήταν όλες οι φωτογραφίες των δολοφονηθέντων…».
«Ένα άδειο κάδρο είχε γραμμένο το όνομα ‘Σελτέν’. Στις δεκαέξι ημέρες της ζωής της, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ…»
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΙΑΣ
Το 1958, στην διάρκεια ακόμα του αγώνα που υποτίθεται ήταν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, υπήρξαν οι πιο μεγάλες μέχρι τότε σφαγές μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οι ίδιοι εθνικιστές Ελληνοκύπριοι που δολοφονούσαν Τουρκοκύπριους, δολοφονούσαν και Ελληνοκύπριους αριστερούς, μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ. Ήταν η εποχή του Δευκαλίωνα της ΕΟΚΑ που «επικήρυσσε» ανθρώπους, Τουρκοκύπριους ή Ελληνοκύπριους αριστερούς.
«Οι απειλές, οι πολιτικές δολοφονίες και οι τραμπουκισμοί του παρελθόντος, χάραξαν τον τρόμο στις καρδιές του λαού. Η εποχή που ο Δευκαλίων»… οι σύντροφοι (που) λιθοβολούνταν στις πλατείες, είναι ακόμη νωπή στη γενιά που τα έζησε».
Μετά το ξέσπασμα των δικοινοτικών συγκρούσεων τον Δεκέμβρη του 1963, οι Ελληνοκύπριοι είχαν αποκτήσει την ολοκληρωτική κυριαρχία σε ένα κατ’ όνομα πια δικοινοτικό κράτος και η ζωή των Τουρκοκυπρίων αποκτά δραματικό χαρακτήρα.
Τα αχνάρια των εγκληματιών στα τουρκοκυπριακά χωριά το 1974 μπορούν να ανιχνευτούν από τότε.
Ο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ
Την περίοδο από τον Δεκέμβρη του 1963 μέχρι και το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, οι Τουρκοκύπριοι έζησαν σε ένα εφιαλτικό κόσμο. Εγκαταλελειμμένοι από το νεοσύστατο κράτος που ήταν πια των Ελληνοκυπρίων, περιφρονημένοι και κυνηγημένοι από τους ελληνοκύπριους εθνικιστές, απομονωμένοι και εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του Ντενκτάς και της ΤΜΤ, ήταν οι πρώτοι πρόσφυγες της Κύπρου, πολλοί από αυτούς δύο φορές ακόμα και πριν το 1974.
Διωγμένοι ήταν επίσης και από τον τουρκοκυπριακό εθνικισμό όσοι τολμούσαν να διατηρούν κάποιες σχέσεις με Ελληνοκύπριους. Διωγμοί που συχνά κατέληξαν σε δολοφονίες.
Το βιβλίο αναδεικνύει μέρος του κλίματος της εποχής, μέσα από στοιχεία που είναι καταγραμμένα, αδιαμφισβήτητα αλλά ποτέ δεν θα βρεθούν σε ελληνικά και ελληνοκυπριακά σχολικά εγχειρίδια και ποτέ δεν αναφέρθηκαν επίσημα από την ελληνοκυπριακή πολιτεία ως μέρος της κυπριακής ιστορίας.
Και όμως, τα «περίφημα» Σχέδια «Ήφαιστος /Αφροδίτη» είναι ευρέως γνωστά. Ήταν τα στρατιωτικά σχέδια δράσης της Εθνικής Φρουράς, σε περίπτωση εισβολής τής Τουρκίας…».
«Το Σχέδιο ‘Αφροδίτη’ αφορούσε την άμυνα της Κύπρου και το ‘Ήφαιστος’ την εκκαθάριση των τουρκοκυπριακών θυλάκων».
«Τα έγγραφα είχαν πέσει στα χέρια των Τούρκων με την κατάληψη κάποιων στρατοπέδων, στη διάρκεια της εισβολής. Αν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος που τα ανέμισε επίσημα ήταν ο Ντενκτάς».
Αυτά τα σχέδια του ελληνοκυπριακού κράτους /παρακράτους συμπληρώνονταν και με το κλίμα που υπήρχε στο στράτευμα, που μετά το 1963 και την διάλυση της δικοινοτικότητας ήταν μόνο ελληνοκυπριακό.
Ο συγγραφέας παραθέτει προσωπική εμπειρία του.
«Θυμήθηκα τι γινόταν τότε που κατατάχτηκα στον στρατό. Ο εξ Ελλάδος λοχαγός… μας είχε εξηγήσει πως σε περίπτωση προέλασης δεν παίρνουμε αιχμαλώτους και δεν χαριζόμαστε στον άμαχο πληθυσμό». Και το στήριζε αυτό με την αιτιολογία ότι «μια γυναίκα θα μπορούσε να αρπάξει όπλο και να μας κτυπήσει από πίσω και γιατί ένα παιδί θα μεγαλώσει μια μέρα και θα σκοτώσει τα δικά μας παιδιά».
«Αυτά μας δίδασκε ο λοχαγός».
Τα εγκλήματα στα τρία χωριά που μόλις αναφέραμε ήταν η κορυφή του παγόβουνου του εφιαλτικού κόσμου στον οποίο έζησαν οι Τουρκοκύπριοι μέχρι και το 1974.
«Η Ραζιέ αφηγείται…»,
«Ήταν 23 Μαρτίου 1964. Το μεσημέρι που καθίσαμε στο τραπέζι, ο πατέρας μου μας είπε να περιμένουμε πέντε λεπτά να φέρει κρεμμύδια από το χωράφι…».
«Εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Τον είχαν αρπάξει ελληνοκύπριοι Αστυνομικοί..». «Όταν επέστρεψε μετά από μερικές βδομάδες, του είχαν αφαιρέσει όλα τα νύχια από τα πόδια, και είχαν καταστραφεί οι νεφροί του.,».
«Πέρασε φρικτά βασανιστήρια στα χέρια της αστυνομίας…».
«Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος… Λίγους μήνες αργότερα, πέθανε από λευχαιμία»
Σε μια άλλη μαρτυρία καταγράφονται τα ακόλουθα:
«Το 1972, ήρθε η θεία μου από την Αγγλία, και πήγαμε στον Καραβά – κωμόπολη της επαρχίας Κερύνειας – σε ένα παραθαλάσσιο κέντρο. Δίπλα μας ήταν μια παρέα με πολλούς άντρες…».
«Απ’ τα λεγόμενά τους, όσα καταλάβαινα, ήταν ελληνοκύπριοι εθνικόφρονες…».
«Δίπλα, στο χορτάρι υπήρχε μια πινακίδα, “ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΣΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ”.
«Αμέσως σηκωθήκαμε και φύγαμε, χωρίς να πούμε λέξη, από φόβο μήπως οι εθνικόφρονες αυτοί αναγνωρίσουν ότι είμαστε Τουρκοκύπριοι».
Η περίοδος της κυπριακής ανεξαρτησίας, του κυπριακού κράτους μέχρι και την τουρκική εισβολή, είναι βασικά περίοδος εγκλημάτων ελληνοκύπριων εθνικιστών ενάντια σε Τουρκοκύπριους.
«Είχα δει εκατοντάδες εκπομπές, βιβλία και άρθρα για τις βαρβαρότητες των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων. Ποτέ, εν τού τοις, δεν άκουσα για τις βαρβαρότητες των Ελλήνων και των Ελληνοκυπρίων. Ποια πολιτική λύση όμως θα μπορούσε να σταθεί στον χρόνο, χωρίς την αλήθεια;»
Αυτή η πορεία εγκλημάτων κατέληξε στο ελληνικό πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή με την οποία πλήρωσαν πια βαρύ τίμημα και χιλιάδες ελληνοκύπριοι αθώοι πολίτες.
«Εάλω η Κύπρος. Ξεριζωμός, προσφυγιά, η οσμή της σάρκας που λιώνει στη φωτιά, και στο βάθος η διχοτόμηση».
«Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά και από τις δυο κοινότητες χάθηκαν σε ομαδικούς τάφους. Μάνες έθαψαν παιδιά, παιδιά θάψαν τους γονείς τους. Τέτοιου μεγέθους έγκλημα, και να μην καταδικαστεί ποτέ κανείς…».
Και τώρα με την αποκάλυψη των αβάστακτων, εγκληματικών ευθυνών του ελληνοκυπριακού εθνικισμού, «έχουν την αναίδεια» όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «να με αποκαλούν προδότη».
Αποκαλούν τον συγγραφέα προδότη οι εκτελεστές αυτών των εγκλημάτων, που «είχαν (κι ακόμη έχουν) πολιτικές θέσεις και πολιτικό λόγο στην Κύπρο...».
«Έγιναν υπουργοί, βουλευτές, είχαν (και έχουν) τηλεοπτικά κανάλια και ένα τσούρμο δημοσιογράφους – υπηρέτες…»
«ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η αλήθεια της ιστορίας και ειδικά εκεί που αφορά εθνικές συγκρούσεις, σφαγές και πολέμους, δεν θα βρεθεί σε κανένα επίσημο έγγραφο, ούτε σε σχολικά εγχειρίδια. Αυτό ισχύει απόλυτα και στην περίπτωση της ιστορία της νήσου Κύπρου, κάτι που αποδεικνύει με αδιαμφισβήτητο τρόπο η έρευνα που οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου, «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια» του Τόνι Αγκαστινιώτη.
«Αν θέλετε να μάθετε πραγματικά την αλήθεια για το παρελθόν, μια συμβουλή μόνο θα σας δώσω: Αυτή δεν είναι γραμμένη στα βιβλία της ιστορίας μας».
«Είναι γραμμένη πάνω στα οστά των νεκρών μας που ανασύρονται καθημερινά από τους ομαδικούς τάφους».
«Σχεδόν μισό αιώνα μετά, ξέρουμε ακριβώς πού να σκάψουμε για να βρούμε τους ομαδικούς τάφους, αλλά δεν ξέρουμε πού να βρούμε τους δολοφόνους».
Οι γνωστοί από τις Αρχές δολοφόνοι Τουρκοκυπρίων αμάχων, γυναικών και παιδιών (16 ημερών το μικρότερο), παραμένουν άγνωστοι για την ελληνοκυπριακή κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας δεν γνωρίζει καν ότι έγιναν αυτά τα εγκλήματα.
«Τι απέγιναν οι δειλοί δολοφόνοι αμάχων; Σε ποιο τμήμα της μετανεξαρτησιακής δημόσιας υπηρεσίας βολεύτηκαν οι αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων;
«Τι απέγιναν αυτοί οι σπουδαίοι «πατριώτες», που χρόνια τώρα κάθονται στα καφενεία και κομπάζουν για τα ανδραγαθήματά τους; Μέσα σε ποια πολιτικά κόμματα έκτισαν τις καριέρες τους αυτοί που σφάγιασαν γυναικόπαιδα στη Μαράθα, στην Τόχνη, στο Παλαίκυθρο, στην Άσσια, στην Αγιά, στη Γιαλούσα»;
«Οι δολοφονίες Ελληνοκύπριων κομμουνιστών που η ΕΟΚΑ διέπραξε κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού αγώνα, δεν είναι μέρος της ιστορίας; Οι δολοφονίες Τουρκοκυπρίων κομμουνιστών που διέπραξε η ΤΜΤ, δεν είναι μέρος της ιστορίας; Δεν θα έπρεπε να περιληφθούν στα σχολικά βιβλία;»
Η άγνοια της αλήθειας από το λαό και η διαστρεβλωμένη ιστορία είναι η πραγματική δύναμη αυτών που βρίσκονται στα άνω δώματα της οικονομικής και πολιτικής ιεραρχίας.
Στην περίπτωση της Κύπρου, όπου η επίτευξη λύσης εκκρεμεί εδώ και μισό περίπου αιώνα, με τους ανταγωνισμούς για τα εθνικά δίκαια να συνεχίζονται και να παρέχουν το εφαλτήριο για πολιτικές καριέρες σε κάθε λογής «πατριώτες», αυτό είναι ακόμα πιο αληθινό.
«Χωρίς εχθρό και χωρίς εθνικές επετείους, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν ούτε ένα εικοσιτετράωρο στην πολιτική ζωή…».
«Για τους πλείστους από αυτούς, η λύση του Κυπριακού θα σηματοδοτούσε το τέλος του πολιτικού τους βίου. Η επιβίωσή τους στηρίζεται στην επικείμενη άφιξη των «βαρβάρων».
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ
Όσο σημαντικές είναι οι αποκαλύψεις μιας έρευνας που διήρκησε κοντά δύο δεκαετίες και οδήγησε στην συγγραφή του πιο πάνω βιβλίου, άλλο τόσο σημαντικά είναι τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει ο συγγραφέας:
«Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν βάρβαροι λαοί, υπάρχουν βάρβαρες σχολές σκέψης, και ο εθνικισμός είναι μια τέτοια σχολή».
«Χωρίς και πάλι να θέλω να μπω σε ακαδημαϊκή ανάλυση, στην προσωπική μου πορεία ο διεθνισμός ήταν η απάντηση στις δικές μου εθνικιστικές αντιλήψεις». «Ήταν η μεταστροφή μου στον διεθνισμό, που με οδήγησε τελικά στην έρευνα του τουρκοκυπριακού αφηγήματος, στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ και στη συγγραφή του βιβλίου που τώρα κρατάς στα χέρια σου… ο διεθνισμός, που υποστηρίζει τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ λαών και εθνών».
«Οι Τουρκοκύπριοι είναι εξίσου λαός μου, όπως και οι Ελληνοκύπριοι…».
«Πέρα από τα στενά όρια της γλώσσας και της σημαίας, λαός μου είναι όλη η ανθρωπότητα, όπου κι αν βρίσκεται στον πλανήτη, από τις κορυφές των Ιμαλαΐων μέχρι τις χαμένες φυλές του Αμαζονίου…».
«Όπου δεις πατέρα να ιδρώνει στο μεροκάματο, είναι ο πατέρας μου. Όπου δεις γυναίκα σε κάτεργο εκμετάλλευσης εργατών, είναι η μάνα μου. Όπου δεις βρέφος να θηλάζει, είναι το παιδί μου»
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Μαζί με τα ευρήματα της έρευνας και τα συμπεράσματα του συγγραφέα, πολύ σημαντική είναι επίσης και η συγκυρία στην οποία εκδίδεται το βιβλίο. Μια συγκύρια στην οποία κυριαρχεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, ή καλύτερα ο πόλεμος Ρωσίας ΗΠΑ σε ουκρανικά εδάφη.
Αιτία του πολέμου δεν είναι κάτι άλλο από την σύγκρουση συμφερόντων, ο ανελέητος ανταγωνισμός για ανακατανομή ζωνών επιρροής και πόρων του πλανήτη, που στην προπαγάνδα των πρωταγωνιστών παρουσιάζεται όμως ως σύγκρουση καλών με τους κακούς, ηθικών και πολιτισμένων κρατών ενάντια στους «βαρβάρους».
Δυο πανίσχυρα μπλοκ έχουν πια δημιουργηθεί. Το Δυτικό με ηγέτη τις ΗΠΑ και την Ευρώπη και άλλους να ακολουθούν, και το Ανατολικό με κύρια δύναμη την Κίνα, που στηρίζει τη Ρωσία, όπως και η Ινδία, το Πακιστάν, η Νότιος Αφρική, η Βραζιλία. Δύο μπλοκ που η ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των σχέσεών τους μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, παραπέμπει σε εποχές πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εκεί οδηγούνται τα πράγματα, σε μια πορεία που τα πραγματικά κίνητρα μασκαρεύονται με ένα σωρό ηθικές αξίες.
Οι συντελούμενες αλλά και επικείμενες φρικαλεότητες ενάντια στους λαούς, όλους τους λαούς, πρέπει να αποδοθούν σε έθνη κατώτερης ποιότητας και Αρχών.
Όμως, «Δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές. Κανένα έθνος δεν υπερέχει του άλλου σε αξία..»
«Και επειδή «Αρία φυλή» δεν υπάρχει, ο εθνικισμός πρέπει να απανθρωποποιήσει αυτούς που θέλει να υποτάξει..».
«Όπως οι Ναζί αποκαλούσαν τους Εβραίους «νυφίτσες», έτσι και στον κυπριακό εθνικισμό έχουμε από τη μια «σκύλους» κι από την άλλη «γκιαούρηδες».
Μια ανάλογου είδους προπαγάνδα εξελίσσεται αυτή τη στιγμή και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια προπαγάνδα που όσο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος με τις απρόβλεπτες διαστάσεις του, τόσο θα απανθρωποποιεί τους λαούς του αντίπαλου μπλοκ.
Οι κίνδυνοι μπροστά στην ανθρωπότητα είναι τρομακτικοί: οι καταστροφές του πολέμου, ο θάνατος, οι οικονομικές επιπτώσεις στους λαούς που κάθε μέρα που περνά γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτες και αναδεικνύουν όλο και πιο έντονα το ερώτημα κατά πόσο τα κινήματα ειρήνης και η έκκληση στους εγκληματίες να σταματήσουν το πόλεμο είναι αρκετά.
«Σήμερα, το 2022, μετά από δεκαετίες στασιμότητάς της πορείας λύσης του Κυπριακού προβλήματος, αλλά και μέσα στην άθλια οικονομική κατάσταση που επικρατεί στο νησί, ο σοσιαλιστικός διεθνισμός μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις, όχι μόνο στο πολιτικό ζήτημα, αλλά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Το ζήτημα είναι αν θέλεις πραγματικές λύσεις ή αν θέλεις απλώς να ανήκεις σε μια ομάδα, που σου επιτρέπει να εκφράζεις τον θυμό σου».
Αυτό το συμπέρασμα του συγγραφέα για την κυπριακή κοινωνία, ισχύει ακόμα πιο απόλυτα για την παγκόσμια κατάσταση, χωρίς αλλαγή της οποίας κανένας λαός, καμιά χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο μέσα από μια μοναχική πορεία.
- Όλες οι προτάσεις σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο, «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια» του Τόνι Αγκαστινιώτη.
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους!
