Το έγκλημα του αιώνα και η Ελλάδα του Μεσαίωνα

Αυτοδικία του δρόμου, Ελλάδα, Παιδοκτόνος

Της Ραφαέλλας Ράλλη *

Μούδιασμα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για υπαρκτό συναίσθημα όπως η χαρά ή η θλίψη, αλλά προσωπικά έτσι νιώθω παρακολουθώντας την υπόθεση της Πάτρας και την επικαιρότητα γενικότερα. Η καθημερινή ειδησεογραφική κανονικότητα συντίθεται από γυναικοκτονίες, πολέμους, βία, από σωρεία ειδεχθών εγκλημάτων στο όνομα της αγάπης. Τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε, τον ξυλοφόρτωσε γιατί την αγαπούσε, τους δολοφόνησε γιατί την αγαπούσε (την πατρίδα του), θα τους λιθοβολούσαν γιατί αγαπούν τα δικά τους παιδιά. Το κίνητρο της κατηγορούμενης/φερόμενης ως παιδοκτόνου Ρούλας Πισπιρίγκου μέχρι στιγμής παραμένει άγνωστο, αλλά κανείς δε θα αιφνιδιαστεί αν ενταχθεί στην ίδια “αγνή” γυάλα. Τη δικαιολογία την έχουμε έτοιμη άλλωστε, σε περίοπτη θέση, αλλά την αιτία, την κρίση αξιών που έχει κυριεύσει τα πάντα, αρνούμαστε να την κοιτάξουμε κατάματα.

Γράφω με δυσκολία. Μετά τη προσαγωγή Πισπιρίγκου στην Εισαγγελία Αθηνών και την επιβεβαίωση ότι βρέθηκε ισχυρή ποσότητα κεταμίνης στην κόρη της, Τζωρτζίνα, εξανεμίστηκαν οι μηδαμινές εκείνες ελπίδες που είχαμε να μην είναι αυτό το πιο απαίσιο έγκλημα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Παράλληλα εκκρεμεί το ιατροδικαστικό πόρισμα για τη Μαλένα και την Ίριδα. Η αστυνομία, όπως και στην περίπτωση της Καρολάιν, δείχνει να διαχειρίζεται εξαιρετικά ψύχραιμα την κατάσταση, ο απόστρατος Ταξίαρχος Θανάσης Κατερινόπουλος και ο Πρόεδρος της Ιατροδικαστικής Εταιρείας Γρηγόρης Λέων αναδεικνύονται σε λαϊκά είδωλα που όλοι κρέμονται από τα χείλη τους και το μόνο που μένει είναι στο προσεχές μέλλον να μάθουμε ακριβώς τι έχει συμβεί.

“Σοκ”, “θρίλερ”, “σύγχρονη Μήδεια”. Ευτυχώς ο κιτρινισμός δεν επικρατεί παντού. Μία μεγάλη μερίδα των μίντια με τεκμηριωμένο ρεπορτάζ παρουσίασε αυτούσιες τις εξελίξεις χωρίς εμετικές κορώνες, με σεβασμό στα θύματα και τα τεκταινόμενα. Μία άλλη πάλι, εκμεταλλευόμενη την ανθρώπινη περιέργεια και βασιζόμενη στην αισθητική της κλειδαρότρυπας έστησε λαϊκά δικαστήρια εκτός των αιθουσών και εξαργύρωσε τον ανθρώπινο πόνο, ευτελίζοντας την κατάσταση για λίγες πωλήσεις, clicks, τηλεθεάσεις παραπάνω. Δε βγάζω κανέναν απ’ έξω. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση. Όσοι τη δημιουργούμε και όσοι την ανατροφοδοτούμε με το ενδιαφέρον και τα σχόλιά μας στα social media.

Πάντα συνέβαιναν τέτοιες κτηνωδίες εξάλλου, μόνο που τώρα η πληροφορία τρέχει με ταχύτητα φωτός.

Η αυτοδικία του δρόμου

Με το κινητό στο χέρι. Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό. Το έγκλημα στην Πάτρα ή εικόνα όσων έσπευσαν με το κινητό στο χέρι -μερικοί με τα παιδιά τους κιόλας- έξω από την πόρτα της φερόμενης ως δολοφόνου για να κάνουν τι; Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο πήγαν εκεί. Για να λιντσάρουν ως αναμάρτητοι που βάζουν πρώτοι το λίθο; Για να προπηλακίσουν; Για να έχουν αναμνηστική φωτογραφία με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που φαίνεται να σκότωσε τα παιδιά της; Για μία σέλφι έξω από το σπίτι της ντροπής;

Το δικαστήριο μεταφέρθηκε στο δρόμο, τι πιο λογικό σε μία κοινωνία που η πλειοψηφία δηλώνει ειδήμων για τα πάντα, σε μία κοινωνία που επέστρεψε στο Μεσαίωνα και είναι παρούσα κυρίως όταν διψά για αίμα, όχι όταν πρέπει να προστατεύσει αθώα πλάσματα.

“Δε θα ξαναδιαβάσω ειδήσεις”. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχω πιάσει τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει συστηματικά την εν λόγω φράση ως αυτοπροστασία από τον επικρατούντα ζόφο. Σε συνδυασμό με την επαγγελματική μου ιδιότητα βέβαια, πέρα από σχήμα οξύμωρο, θα είναι και αντιδεοντολογικό αν την εφαρμόσω. Κάποτε όμως, σε αυτήν τη χώρα, πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν επαγγελματίες για κάθε τομέα, άνθρωποι που έχουν κοπιάσει στο σχολείο και μετέπειτα σπουδάσει σε πραγματικά πανεπιστήμια (όχι στη Googlειο σχολή), δημοσιογράφοι, ερευνητές, γιατροί, δικηγόροι, εισαγγελείς, δικαστές, μερικοί από αυτούς.

Όσοι επιθυμούν να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, δε μπορούν να παρακάμψουν τη διαδικασία της μάθησης, κατά τη νοοτροπία του γεννημένου διευθυντή. Από την άλλη, εκείνοι που δεν είναι σωστοί στη δουλειά τους, αργά ή γρήγορα αποβάλλονται από το σύστημα ή περιθωριοποιούνται με το δικό τους τρόπο.

Η μέθοδος των τριών είναι πάντα επίκαιρη. Με λίγη φαντασία δε, επιδέχεται πολλών μεταφράσεων και βρίσκει εφαρμογή παντού: Δε μπορώ να δηλώνω δημοσιογράφος χωρίς διαχειρίζομαι σωστά στο γραπτό και τον προφορικό λόγο το βασικό εργαλείο της δουλειάς μου, τη γλώσσα. Ως δημοσιογράφος ωστόσο, δεν είμαι εκείνη που βγάζει την ετυμηγορία, δεν είναι η ιδιότητά μου αυτή. Αντίστοιχα, δε γίνεται ως απλή πολίτης να έχω άποψη επί ιατρικών θεμάτων ή με το πρόσχημα της δικαιολογημένης οργής να εξαίρω την αυτοδικία και να νομίζω ότι μπορώ να πάρω το νόμο στα χέρια μου. Για μία ακόμη φορά καταλήγουμε στο πιο απλό: Από το σπίτι μας μέχρι το σχολείο, όλα είναι ζήτημα παιδείας και αυτογνωσίας.

Η απόσταση μεταξύ γνώμης και γνώσης είναι ένα γράμμα δρόμος. Καλό είναι η πρώτη να μην προηγείται της δεύτερης.

ΠΗΓΗ: esquire.com.gr./ Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους