Γιασεμί στην πόρτα σου

Του Κυριάκου Χαραλαμπίδη*

Θέλοντας να εξετάσω από πού προέρχεται η λέξη «γιασεμί», διαπίστωσα πως είναι περσική, που πέρασε στην Αραβική και στη συνέχεια έφτασε σε μας, στα Ελληνικά και τα Τουρκικά. Τι ωραία πράγματα συμβαίνουν στις λέξεις που περνούν τα φράγματα (και τα οδοφράγματα) χωρίς να χρειαστούν κρατικές ή κομματικές εξετάσεις! Οποία διαπίδυση κι αλληλοπεριχώρηση πραγμάτων που προσφέρουν έστω μια υπόδειξη σε κείνους που παραμένουν καθηλωμένοι στην τετραπληγία των ιδεών τους! Μακάρι να ήμουν ποιητής ν’ αξιωνόμουν να κελαηδήσω γι’α αυτά στη γλώσσα των πουλιών. Ωστόσο, πολλές φορές αναρωτήθηκα τι τάχα να λένε τα πουλιά συναμεταξύ τους: Μήπως κουβεντιάζουνε τον καιρό; Μήπως μιλάνε για την άνοδο των τιμών και για τα υψηλά ενοίκια των δέντρων; Μήπως σχολιάζουν τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού «Το ψηλό δέντρο ολόκληρο κι ηχολογά κι αστράφτει/μ’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα»; Ως προς αυτό, πεζολόγος φίλος μού έλυσε το αίνιγμα. Είπε ότι έστησε αφτί μια μέρα ν’ ακούσει τι λένε τα πουλιά και διαπίστωσε πως δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να φλυαρούν και να σπαταλάνε τα τραγούδια τους σε τετριμμένες ανοησίες. Ενδεχομένως είχε δίκαιο: τέτοια μπορούσε να ακούσει, αν τέτοια κουβανούσε στην ψυχή του. Αλλά και γιατί να μην αποδεχτούμε ως ορθή τη διαπίστωσή του, με βάση το υπόδειγμα κάποιων σπουδαίων ασκητών, που για να κρύψουν τη σοφία τους γίνονται «διά Χριστόν σαλοί», καθώς υποκρίνονται τάχα πως έχουν σαλεμένα τα φρένα;

Παρακαλώ, μη νομίσει κανείς πως επιχειρώ μια εσχατολογική θεώρηση του νοήματος της ζωής. Θέλω, απλώς, να μιλήσω πολιτικά για τα σπαταλημένα τραγούδια και τις τετριμμένες ανοησίες. Λαμβάνω το παράδειγμα από κάτι εντελώς σπαταλημένο, που έχει και συγκεκριμένη διεύθυνση. Τα αρχικά του είναι Σ και Λ. Ποιος είναι αυτός που δεν τον γνώρισα από κοντά και, ωστόσο, με ταράζει σπαρακτικά η φωνή του μαζί με τα πουλιά στα δέντρα; Αυτός που κυνηγάει τις χίμαιρες και πετά στον αιθέρα ανασαλεύοντας τη βαθύτερη πραγματικότητα; Αυτός που κάνει ποίηση με τη ζωή του και προσφέρει προκαταβολικά το αίμα του θυσία στον βωμό της αλήθειας, πλέκοντας μια γιρλάντα γιασεμί στο στήθος της μαρτυρικής πατρίδας;

Σενέρ Λεβέντ, Γιασεμί, Ευωδία, το όνομά σου μύρο διαχυμένο, με συνταγή του Άσματος Ασμάτων. Ερωτική η σχέση σου με αυτόν τον τόπο. Και μην πικραίνεσαι που δεν σε ψηφίσαμε. Ευθύνεται το εκλογικό μας σύστημα, που επιβάλλει την κάθετη και αποκλείει για λόγους κομματικής αυτοσυντήρησης την οριζόντια ψηφοφορία. Έτσι περιμαζώνονται εκ του ασφαλούς και εγκλωβίζονται οι ψηφοφόροι. Έτσι σκλαβώνεται η ελεύθερη βούληση, έτσι φιμώνεται η πραγματική δημοκρατία. Κάποια στιγμή, όταν οι άνθρωποι ωριμάσουν και αξιωθούν να στοχάζονται ως αδέσμευτες συνειδήσεις, θα μυρίσει και το γιασεμί στου καθενός την πόρτα.

Δεν μιλώ για το δικό σου γιασεμί. Εσύ το βρήκες, άλλωστε, κι απάνω σου βλαστά. Θυμίζω τα λόγια σου προς δική μας παρηγορία: «Αποκάλεσα εισβολέα και κατοχική δύναμη την Τουρκία». Έχασα. Είπα «επιστρέψτε αμέσως το Βαρώσι στους ιδιοκτήτες του και ανοίξτε το». Έχασα. «Μη γιορτάζετε πλέον την 20ή Ιουλίου», είπα. Έχασα. «Γίνεται και χωρίς εκ περιτροπής προεδρία», είπα. Έχασα. Είπα «μια πατρίδα, ένα κράτος, ένας λαός». Έχασα. «Κατέκτησε το Αφρίν όπως την Κύπρο», είπα. Έχασα. «Δεν μπορεί να παραβιάζει τα χωρικά μας ύδατα», είπα. Έχασα».

Δεν έχασες Λεβέντ, ουδέποτε υπήρξες υιός της απωλείας. Το αντίθετο μάλιστα! Μιλώντας για τα αυτονόητα απέκτησες μεγάλη δόξα, τη δόξα της αποτυχίας. Λίγοι το πετυχαίνουν αυτό, όσοι είναι ταγμένοι να αγαπούν παράφορα την πατρίδα τους και να θεωρούνται στων άλλων τα μάτια γραφικοί και «σαλοί». Μακάρι να ήμουν ποιητής για να μπορούσα να κελαηδήσω, «στην πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας», καταπώς το λέει ο Εγγονόπουλος, το όνομά σου. Σενέρ Λεβέντ, είσαι ωραίος ωσάν τον Μπολιβάρ, «ωραίος σαν Έλληνας». Ένας οικουμενικός Ευρωπαίος.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος”