Ψηφιοποίση αρχείου Καβάφη
Το αρχείο του μεγάλου Έλληνα ποιητή ψηφιοποιήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση
Περισσότερα από 2.000 αρχειακά τεκμήρια του αρχείου του μεγάλου Έλληνα Αλεξανδρινού ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη, που είναι πλέον διαθέσιμα σε όλους, ψηφιοποίησε το Ίδρυμα Ωνάση, στην Αθήνα.
Το όραμα του Ιδρύματος Ωνάση για το αρχείο Καβάφη, το οποίο αποκτήθηκε το 2012, ταυτίζεται με την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό και την ενίσχυση της αρχειακής εκπαίδευσης. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μιας ανοιχτής σε όλους ψηφιακής συλλογής.
Το Αρχείο Καβάφη υποστηρίζει ένα σύνολο εκπαιδευτικών προγραμμάτων που απευθύνονται στην ελληνική και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, στο ευρύ κοινό και σε εφήβους. Σε αυτό το πλαίσιο δράσεων εντάσσεται από το καλοκαίρι του 2017 το Διεθνές Θερινό Σχολείο Καβάφη (International Cavafy Summer School), η πρώτη ετήσια διοργάνωση αποκλειστικά αφιερωμένη στον Κ. Π. Καβάφη και το έργο του, όπου συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι ερευνητές. Στην ίδια κατεύθυνση έχουν διοργανωθεί μέχρι σήμερα ερευνητικά σεμινάρια, εκπαιδευτικές δράσεις για ενήλικες και εργαστήρια για μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο πλαίσιο της ενότητας «Ο Καβάφης πάει σχολείο».
Το Ίδρυμα έχει απονείμει επίσης υποτροφίες σε υποψηφίους στον τομέα των καβαφικών σπουδών, στο πλαίσιο του Προγράμματος Υποτροφιών του προς Έλληνες και Αλλοδαπούς, και προτίθεται να συνεχίζει να προκηρύσσει και τα επόμενα χρόνια υποτροφίες στον ίδιο τομέα, με σκοπό την ενίσχυση των καβαφικών σπουδών και τη διασύνδεσή τους με άλλους συναφείς επιστημονικούς τομείς.
Παράλληλα, εμπιστεύεται την επιμέλεια και τον σχεδιασμό δράσεων σε εννεαμελή επιστημονική επιτροπή, όπου συμμετέχουν διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί και ερευνητές του καβαφικού έργου.
Ανάμεσα στα αρχειακά τεκμήρια συγκαταλέγονται χειρόγραφα καβαφικών ποιημάτων καθώς και έντυπες αυτοσχέδιες εκδόσεις αλλά και πεζά λογοτεχνικά κείμενα, άρθρα και μελέτες του ποιητή. Εντοπίζονται επίσης μεταφράσεις ποιημάτων καθώς και σημειώσεις λογοτεχνικού και προσωπικού χαρακτήρα, όπως και το προσωπικό αρχείο του ποιητή, το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πλούσια αλληλογραφία, κείμενα ημερολογιακού χαρακτήρα και φωτογραφίες. Ξεχωριστή ενότητα αποτελεί το αρχείο Αλέκου και Ρίκας Σεγκοπούλου στο οποίο περιλαμβάνεται υλικό σχετικό με τον ποιητή, καθώς και το αρχείο της «Αλεξανδρινής Τέχνης», του περιοδικού που διηύθυνε ο Α. Γ. Συμεωνίδης και η Ρίκα Σεγκοπούλου, με την συχνή καθοδήγηση του Κ. Π. Καβάφη.
Το βασικό τμήμα του αρχείου κληροδοτήθηκε το 1933 στον Α. Σεγκόπουλο από τον Κ. Π. Καβάφη, ο οποίος δεν είχε αφήσει φιλολογική διαθήκη που να υποδεικνύει τον τρόπο διαχείρισής του. Ο Σεγκόπουλος αρχικά το διαχειρίστηκε μαζί με την πρώτη του σύζυγο Ρίκα Σεγκοπούλου-Αγαλλιανού, ενώ μετά τον θάνατό του το κληροδότησε στη δεύτερη σύζυγό του Κυβέλη. Το 1948 ο καβαφιστής Μιχάλης Περίδης θα πιστοποιήσει την ύπαρξή του με το βιβλίο «Ο βίος και το έργο του Κωνστ. Καβάφη».
Το 1969 η κυριότητα του αρχείου πέρασε στον κορυφαίο νεοελληνιστή Γ. Π. Σαββίδη, ο οποίος το αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό, ανακτώντας χειρόγραφα και άλλο υλικό που είχε αποσπαστεί, προχωρώντας στη σταδιακή έκδοση υλικού με τη βοήθεια άλλων φιλολόγων (ήδη τον Ιανουάριο του 1963, σε συνεργασία με τον Β. Π. Παναγιωτόπουλο, είχε ξεκινήσει τη φωτογράφισή του). Μετά το 1995 το αρχείο διαχειρίστηκε ο Μανόλης Σαββίδης, ο οποίος το εντάσσει στο υλικό του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού, εμπλουτίζοντάς το επίσης με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις.
Ο Καβάφης
Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1863 (29 Απριλίου) και πέθανε στην ίδια πόλη το 1933 την ημέρα των γενεθλίων του. Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Ι. Καβάφη (Κωνσταντινούπολη, 1814 – Αλεξάνδρεια, 1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού, από φαναριώτικο γένος που οι ρίζες του φαίνεται πως είναι βυζαντινές και της Χαρίκλειας Φωτιάδη (Νιχώρι Κωνσταντινουπόλεως, 1834 – Αλεξάνδρεια, 1899) από παλαιότατη οικογένεια της Πόλης. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη πνευματική φυσιογνωμία της Αλεξάνδρειας.
Ο μικρός Καβάφης ζει τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού των Καβάφηδων στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, στεγάζονταν τα γραφεία του ακμαιότατου εμπορικού οίκου «Καβάφης & Σία» (κύριος συνέταιρος ο Γεώργιος Καβάφης, θείος του ποιητή, εγκατεστημένος στο Λονδίνο), ενώ η οικογένεια του Πέτρου Καβάφη διαβίωνε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο και στο δεύτερο πάτωμα, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό, Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο θυρωρό!
To 1870 με το θάνατο του πατέρα Καβάφη αρχίζει, ουσιαστικά, η σταθερή πορεία της οικογένειας προς την οικονομική κρίση και παρακμή. Το 1872 η Χαρίκλεια Καβάφη μετακομίζει με τα παιδιά της στην Αγγλία όπου και θα παραμείνουν τα επόμενα έξι χρόνια (κυρίως στο Λίβερπουλ αλλά και στο Λονδίνο). Ο μικρός Καβάφης σπουδάζει σε αγγλικό σχολείο όπου και διδάσκεται για μητρική του γλώσσα την αγγλική αλλά παράλληλα μαθαίνει και ελληνικά και γαλλικά. Μετά από λίγα χρόνια παραμονής στην Αγγλία αναγκάζονται να επιστρέψουν στην Αλεξάνδρεια καθώς τα οικονομικά της οικογένειας πηγαίνουν άσχημα και η οικογενειακή επιχείρηση διαλύεται. Ο Καβάφης συνεχίζει τις σπουδές του στο Εμποροπρακτικό Λύκειο «Ερμής», ενώ παράλληλα υπάρχουν σαφή στοιχεία ότι κατά το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην επιστροφή από την Αγγλία (1878) και στο ξεκίνημα της φοίτησης (1881), είχε αρχίσει να μελετά και να εργάζεται πνευματικά από μόνος του, χρησιμοποιώντας βιβλία από τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Σ’ αυτήν την τριετία ανάγεται και η φιλόδοξη απόπειρά του να συντάξει ένα ιστορικό λεξικό, προσπάθεια που δεν ολοκληρώθηκε αφού τα λήμματα του έργου σταμάτησαν «στη μοιραία λέξη Αλέξανδρος».
Το 1882, στη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης κατά των Άγγλων, πηγαίνει με την οικογένειά του για τρία χρόνια (ως τον Οκτώβριο του 1885) στην Κωνσταντινούπολη, στο σπίτι του φαναριώτη παππού του, Γεωργάκη Φωτιάδη. Η τριετής παραμονή του Καβάφη στην Πόλη αποδεικνύεται ιδιαιτέρως σημαντική και κρίσιμη για διαφορετικούς λόγους. Σύμφωνα με τις βιογραφικές σημειώσεις της Ρίκας Σεγκοπούλου, ο ομοσεξουαλισμός του άρχισε να εκδηλώνεται στα 1883. Παράλληλα, ο ποιητής άρχισε να εκφράζει ζωηρό ενδιαφέρον για να ακολουθήσει πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα. Φυσικά, το πιο αξιοσημείωτο αυτής της περιόδου, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του στην Πόλη συμπίπτει με τις πρώτες μαρτυρημένες συστηματικές του προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Τεκμήριο της πρώιμης αυτής προσπάθειας του Καβάφη, αποτελεί μια ομάδα αδημοσίευτων από τον ίδιο ποιημάτων, τα οποία εκδόθηκαν μαζί με άλλα ανέκδοτα ποιήματα το 1968 από το Γ.Π. Σαββίδη. Τον καιρό εκείνο συμπληρώνει και τις μελέτες του πάνω στην αρχαία και μεσαιωνική ελληνική φιλολογία που τις είχε αρχίσει την εποχή ακόμα που βρισκόταν στην Αγγλία.
*Δείτε την ψηφιακή συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση για το αρχείο Καβάφη στον σύνδεσμο:
****************************************************
Τον Απρίλιο του 2013 το Ζωγράφειον Λύκειον της Κωνσταντινούπολης κα τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη της Θεσσαλονίκης οργάνωσαν στην Πόλη Διεθνές Μαθητικό Συνέδριο . Την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου κήρυξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Στην συνέχεια το πλήρες κείμενο της ομιλίας του:
ΦΩΤΟ: Ν. ΜΑΓΓΙΝΑΣ
“Ἐλλογιμώτατοι Καθηγηταί,
Ἐλλόγιμοι Ἐκπαιδευτικοί,
Ἀγαπητά μας παιδιά,
Συνεχίζοντας τὴν καλὴν παράδοσιν τῶν μαθητικῶν συνεδρίων πρὸς τιμὴν ἐξεχόντων Ἑλλήνων λογοτεχνῶν, ποιητῶν καὶ πεζογράφων, τὸ Ζωγράφειον Λύκειον τῆς Πόλεώς μας καὶ τὰ Ἐκπαιδευτήρια Μαντουλίδη τῆς Θεσσαλονίκης ἀνέλαβον καὶ ἐφέτος τὴν λαμπρὰν πρωτοβουλίαν νὰ ἑορτάσουν τὴν συμπλήρωσιν ἑκατὸν πενῆντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν γέννησιν τοῦ μεγάλου μας ποιητοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη μὲ τὴν διοργάνωσιν ἑνὸς ἀκόμη ὡραίου μαθητικοῦ συνεδρίου, τὸ ὁποῖον μάλιστα τελεῖ καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου.
Ἡ πρωτοβουλία αὕτη προσφέρει εἰς ἡμᾶς πολλὴν χαρὰν καὶ συγκίνησιν πρωτίστως διότι τὸ συνέδριον πραγματοποιεῖται μὲ τὴν συμμετοχὴν πολλῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν τόσον ἀπὸ τὰ διοργανοῦντα αὐτὸ σχολεῖα ὅσον καὶ ἀπὸ ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κύπρου, τῆς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ τῆς ἐν Ἀμερικῇ Ὁμογενείας.
Διὰ τοῦτο καὶ μὲ πολλὴν ἀγάπην καὶ στοργὴν χαιρετίζομεν τὴν παρουσίαν ὅλων σας εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτὴν τοῦ Ζωγραφείου καὶ σᾶς καλωσορίζομεν ἐγκαρδίως εἰς τὴν Πόλιν μας, τὴν Πόλιν ὄχι μόνον τῶν παραδόσεων καὶ τῶν θρύλων ἀλλὰ καὶ τῶν ποιητῶν, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ὁ τιμώμενος Κωνσταντῖνος Καβάφης. Διότι, ὅπως ἤδη καλῶς γνωρίζετε,ὁ ἐπονομαζόμενος Ἀλεξανδρινὸς ποιητὴς ἐγεννήθη μὲν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, οἱ γονεῖς του ὅμως κατήγοντο ἐντεῦθεν, καὶ ὁ ἴδιος ἐκαυχᾶτο διὰ τὴν τοιαύτην καταγωγήν του ἐκ τῆς πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου καὶ ἐξ ἐπιφανῶν προγόνων, ὡς ὁ προπάππος του Πέτρος Καβάφης, διατελέσας γραμματεὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καὶ οἱ ἕτεροι προπάπποι του, Ἰωάννης Καβάφης καὶ Μιχαὴλ Σκαρλάτος, διατελέσαντες κυβερνῆται τοῦ Ἰασίου.
Τὸν ἰσχυρὸν τοῦτον σύνδεσμον μὲ τὴν Κωνσταντινούπολιν εἶχε τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀνανεώσῃ ὁ Κωνσταντῖνος Καβάφης ἐλθὼν ἐνταῦθα μετὰ τῆς μητρὸς καὶ τῶν ἀδελφῶν του εἰς ἡλικίαν δεκαεννέα ἐτῶν καὶ παραμείνας ἐπὶ τρία περίπου ἔτη, δραστηριοποιηθεὶς εἰς τὰ κοινά, ἀναζητήσας τὰς ρίζας του καὶ ἀναδιφήσας εἰς τὴν ἱστορίαν καὶ τὸ ἔνδοξον ἱστορικὸν παρελθόν της.
Ἡ καταγωγή του ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν θὰ διαμορφώσουν καὶ θὰ καθορίσουν τὸν οἰκουμενικὸν χαρακτῆρα τῆς προσωπικότητος καὶ τῆς ποιήσεώς του. Ἡ ἱστορία καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ οἰκουμενικοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ρωμηοσύνης θὰ εὕρουν εἰς τὴν ποίησιν τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη ἕνα ἐξαίρετον ἐκφραστήν, ὁ ὁποῖος ἀφ᾽ ἑτέρου δὲν διστάζει νὰ ἐγκωμιάσῃ μὲ γλαφυρὸν τρόπον τὴν φυσικὴν ὡραιότητα τοῦ Βοσπόρου καὶ τῶν χωριῶν του, ὅπως τὸ Νιχώρι, ἀπὸ τὸ ὁποῖον κατήγετο ἡ μητέρα του καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ὑπῆρχε τὸ ἐξοχικὸν τοῦ παπποῦ του Γεωργάκη Φωτιάδη….
Γράφει, λοιπόν, διὰ τὸ Νιχώρι ὁ νεαρὸς Κωνσταντῖνος Καβάφης τὸ 1885:
Τὸ Νιχώρι
Ξένε σάν ‘δῆς ἕνα χωριὸ ὅπου γελάει ἡ φύσις,
κ’ εἰς κάθε πλάτανο κοντὰ ποὺ κρύπτεται μιὰ κόρη
ὡραία σὰν τὸ τριαντάφυλλο – ἐκεῖ νὰ σταματήσῃς•
ἔφθασες, ξένε, στὸ Νιχώρι.
Κι’ ὅταν τὸ βράδυ ἔλθῃ, ἄν βγῇς ἔξω νὰ περπατήσῃς
καὶ βρῆς ἐμπρός σου καρυδιαίς, στὸν δρόμο μὴ προχώρει
τοὺ ταξειδιοῦ σου πιά. Ἀλλοῦ ποιὸν τόπο θὰ ζητήσῃς
καλλείτερον ἀπ’ τὸ Νιχώρι.
Τέτοια δροσιὰ δὲν ἔχουνε ἀλλοῦ στὸν κόσμο ἡ βρύσεις,
τῶν λόφων του τὴν ἀρχοντιὰ ἀλλοῦ δὲν ἔχουν ὄρη•
καὶ μὲ τῆς γῆς τὴν μυρωδιὰ μονάχα θὰ μεθύ[σῃς,]
ὀλίγο ἂν μείνῃς στὸ Νιχώρι.
…………………………………..
Ἐὰν στῆς Κουμαριώτισσας τῆς Παναγίας θελήσῃς
τὴν ἐκκλησία νὰ μπῇς μ’ ἐμέ, φανατικὸς συγχώρει
ἂν ἤμ’ ἐκεῖ. Ἄλλην θαρρῶ χάριν ἡ παρακλήσεις
ἔχουνε στὸ πιστὸ Νιχώρι.
Καὶ παρότι βεβαίως αἱ οἰκογενειακαὶ συνθῆκαι τὸν ἀναγκάζουν νὰ ἐπιστρέψῃ, μετὰ πολυετῆ ἀπουσίαν, εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν δὲν ἀπομακρύνεται πλέον σχεδὸν ποτέ, ὁ Καβάφης οὐδέποτε ξεχνᾶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τὴν φέρει μέσα του, μέσα εἰς τὴν ψυχήν του, μέσα εἰς τὴν ὕπαρξίν του. Ἡ Πόλις τὸν ἀκολουθεῖ, ὅπως καὶ ἡ πόλις εἰς τὴν ὁποίαν ἀναφέρεται εἰς τὸ ὁμώνυμον ποίημά του γράφοντας: «Ἡ πόλις θὰ σὲ ἀκολουθεῖ. Στοὺς δρόμους θὰ γυρνᾶς τοὺς ἴδιους … Πάντα στὴν πόλι αὐτὴ θὰ φθάνεις».
Ἡ ποίησίς του ἐπιβεβαιώνει τοὺς λόγους του, καθὼς ἕνα ἐκ τῶν σημαντικοτέρων χαρακτηριστικῶν της ἀποτελεῖ ὁ διαρκὴς καὶ ἀδιάρρηκτος σύνδεσμός της μὲ τὴν παράδοσιν καὶ τὴν ἱστορίαν τοῦ Γένους μας, τὴν ὁποίαν εἶχε μελετήσει ὁ Καβάφης εἰς βάθος, ὥστε θὰ ἠδύνατο νὰ καυχᾶται διὰ τὰς γνώσεις του, ὅπως ὁ ἐξόριστος βυζαντινὸς ἄρχων τὸν ὁποῖον παρουσιάζει λέγοντα: «Στὰ σοβαρὰ πράγματα ἤμουν πάντοτε/ ἐπιμελέστατος. Καὶ θὰ ἐπιμείνω,/ ὅτι κανεὶς καλλίτερά μου δὲν γνωρίζει/ Πατέρας ἢ Γραφάς, ἢ τοὺς Κανόνας τῶν Συνόδων. / Εἰς κάθε ἀμφιβολίαν του ὁ Βοτανειάτης, / εἰς κάθε δυσκολίαν στὰ ἐκκλησιαστικά, / ἐμένα συμβουλευόταν, ἐμένα πρῶτον.»
Ἐνδεχομένως εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη τὸ παρελθόν, ἂν καὶ ἔνδοξον, νὰ φαίνεται ὅπως τὸ περιγράφει: «μιὰ θλιβερὴ γραμμὴ κεριῶν σβυσμένων»• δὲν τοῦ λείπει ὅμως ἡ αἰσιοδοξία διὰ τὶς ἡμέρες τοῦ μέλλοντος οἱ ὁποῖες «στέκοντ᾽ ἐμπροστά μας / σὰ μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμένα – / χρυσᾶ, ζεστά, καὶ ζωηρὰ κεράκια». Δὲν ἀπογοητεύεται, διότι αἰσθάνεται πλούσιος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἱστορίαν, πλούσιος ἀπὸ τὸ παρελθόν, δι᾽ αὐτὸ καὶ συστήνει εἰς τὸ ποίημα του «Ἀπολείπειν ὁ Θεὸς Ἀντώνιον» νὰ μὴν θρηνήσῃ «ἀνωφέλετα», ἀλλά «σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος,/ σὰν ποὺ ταιριάζει σε ποὺ ἀξιώθηκες μιὰ τέτοια πόλι,» νὰ ἀκούσῃ μὲ συγκίνησιν «ἀλλ᾽ ὄχι / μὲ τῶν δειλῶν τὰ παρακάλια καὶ παράπονα / … / τὰ ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου».
Αὐτά «τὰ ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου», τὰ ὁποῖα ἠχοῦν μέσα ἀπὸ τὰ ποιήματα τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη συγκινοῦσαν ἀνέκαθεν τὴν ψυχήν μας. Δι᾽ αὐτὸ καὶμαθητὴς εἰς τὴν πρώτην τάξιν τοῦ Λυκείου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ἠρχίσαμεν νὰ τὰ ἀντιγράφωμεν εἰς ἓν ἁπλοῦν τετράδιον, μαζὶ μὲ ποιήματα ἄλλων ποιητῶν. Τὸ μαθητικὸν αὐτὸ τετράδιον τοῦ 1954 κυκλοφόρησε πρὸ ἐτῶν, ὅπως ἐνδεχομένως γνωρίζετε, εἰς φωτοστατικὴν ἔκδοσιν, καὶ ἀποτελεῖ γλυκεῖαν ἀνάμνησιν τῶν μαθητικῶν μας χρόνων ἀλλὰ καὶ ἀπόδειξιν τῆς ἀγάπης μας διὰ τὸν Ἀλεξανδρινὸν καὶ Κωνσταντινουπολίτην ποιητὴν Κωνσταντῖνον Καβάφην, τὰ ἔργα τοῦ ὁποίου συνεχίζομεν νὰ ἀναγινώσκωμεν καὶ ὡς Πατριάρχης, ὅταν εὑρίσκωμεν ὀλίγον χρόνον ἐν μέσῳ τῶν πολλῶν ἀπασχολήσεων καὶ ὑποχρεώσεών μας.
Τὸν ἀγαποῦμε, διότι καὶ ἐκεῖνος ἠγάπησε τὸν τόπον αὐτὸν πολύ, ὡς προκύπτει τόσον ἐκ τῶν ποιημάτων του ὅσον καὶ ἐκ τῶν ὀλίγων πεζῶν κειμένων του, ὡς τοῦ ὀλίγον γνωστοῦ κειμένου του «Μία νὺξ εἰς τὸ Καλιντέρι», τὸ ὁποῖον εἶναι, ὅπως ὁ ἴδιος γράφει, «μία ἐκτεταμένη ἀκρογιαλιὰ μεταξὺ Νεοχωρίου καὶ Θεραπείων, τῶν δύο ὡραιοτέρων χωρίων τοῦ Βοσπόρου».
Τὸν ἀγαποῦμε καὶ μᾶς συγκινεῖ, διότι καὶ ἐκεῖνος ἠγάπησε τὴν ἱστορίαν, τὰς παραδόσεις καὶ τὴν πίστιν τοῦ εὐσεβοῦς μας Γένους, τὰς ὁποίας καὶ ἡμεῖς ἀγαπῶμεν καὶ στηρίζομεν καὶ φυλάττομεν ὅση ἡμῖν δύναμις, φυλάσσοντες «Θερμοπύλες … ποτὲ ἀπὸ τὸ χρέος μὴ κινοῦντες». Διότι αὐτὸ εἶναι τὸ χρέος μας, χρέος τὸ ὁποῖον μᾶς δίδει χαρὰν καὶ ἱκανοποίησιν. Καὶ εἴμεθα αἰσιόδοξοι ὅτι τὸ μέλλον θὰ δικαιώσῃ τὰς ἐλπίδας, τὰς προσδοκίας καὶ τὰς προσπαθείας μας. Εἴμεθα αἰσιόδοξοι καὶ δι᾽ αὐτὸ συνεχίζομε τὸν ἀγῶνα μας.
Τὸν ἀγαποῦμε καὶ χαιρόμεθα διότι ἔχομεν σήμερον τὴν εὐκαιρίαν νὰ τὸν μνημονεύωμεν καὶ νὰ τὸν ἀπολαμβάνωμεν μὲ αὐτὸ τὸ ὡραῖον συνέδριον, τὸ ὁποῖον μᾶς δίδει καὶ τὴν χαρὰν τῆς ἐπικοινωνίας μαζί σας, μὲ τόσα νέα παιδιά, ὅπως ἐσεῖς, ποὺ ἀγαπᾶτε τὸν Καβάφην καὶ ἀγαπᾶτε μαζί του ὅ,τι ἀναδεικνύει ἡ ποίησίς του, τὸν πλοῦτον τῆς παραδόσεως καὶ τῆς ἱστορίας τοῦ Γένους μας.
Δι᾽ αὐτὸ καὶ συγχαίρομεν ὁλοψύχως τόσον τοὺς διοργανωτὰς καθηγητὰς ὅσον καὶ τοὺς συμμετέχοντες μαθητὰς καὶ μαθητρίας ἐντεῦθεν καὶ ἐκ τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Ἀμερικῆς, τοὺς ὁποίους καὶ ἰδιαιτέρως καλωσορίζομεν καὶ πάλιν καὶ τοὺς εὐχόμεθα καλὴν παραμονὴν εἰς τὴν Πόλιν μας καὶ καλὴν ἐπιτυχίαν εἰς τὸ ὡραῖον αὐτὸ συνέδριον. Κατακλείομεν δὲ τὴν σύντομον αὐτὴν ὁμιλίαν μὲ τοὺς λόγους μὲ τοὺς ὁποίους καὶ ὁ τιμώμενος ποιητὴς κατακλείει ἕνα μελέτημά του περὶ τῶν βυζαντινῶν ποιητῶν. «Εὐμενής τις μοῖρα ἐπροίκισε τὴν φυλήν μας διὰ τοῦ θείου δώρου τῆς ποιήσεως. Ἡ εὐρεῖα καὶ ἀνθοστεφὴς χώρα τῶν στίχων εἶναι ὡς πατρὶς τοῦ πνεύματός μας. Ὀφείλομεν οἱ Ἕλληνες νὰ μελετῶμεν τὴν ποίησίν μας ἐπισταμένως – τὴν ποίησιν πάσης ἐποχῆς τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Ἐν αὐτῇ θὰ εὕρωμεν τὴν μεγαλοφυΐαν τοῦ γένους μας, καὶ ὅλην τὴν τρυφερότητα, καὶ ὅλους τοὺς τιμιωτέρους παλμοὺς τῆς καρδίας τοῦ ἑλληνισμοῦ».
Στο πλαίσιο του συνεδρίου, στο οποίο πήραν μέρος και μαθητές του Παγκυπρίου Γυμνασίου έγιναν στον περίβολο της εκκλησίας της Παναγίας στο Νιχώρι από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ναρθολομαίο τα αποκαλυπτήρια προτομής του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Το Συνέδριο έληξε στην Ιερά Θεολογική της Χάλκης με ανάγνωση ποιημάτων του ποιητή και μουσική
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα ερμήνευσε το τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για το Συνέδριο, σε στίχους Άρη Δαβαράκη, με τίτλο «Όσο μπορείς». Η Ευανθία Ρεμπούτσικα συνόδευσε με το βιολί της μαθητές και συνέδρους, που με συγκίνηση τραγούδησαν ξανά και ξανά το ρεφρέν: “Όσο, όσο μπορείς ν’ αγαπάς / Τόσο μ΄όλο τον κόσμο θα μιλάς / Όσο, όσο μπορείς ν΄αγαπάς / Τόσο προς την Ιθάκη προχωράς”.
Το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον” ερμήνευσε με την εξαιρετική φωνή της η Άλκηστις Πρωτοψάλτη
